Ik kom thuis waar Vive (en Farley) heerlijk nietsvermoedend een middagdutje doen
Enigszins ruw maak ik Farley wakker, tranen stromen over mijn wangen terwijl ik onsamenhangend begin te vertellen over mijn bezoek aan de gynaecoloog. De ernst van de situatie dringt nog niet echt door bij Farley, en hij reageert nogal luchtig met: “Ach ja, maar dat zien we dan toch wel als het zover is?” Tot mijn grote frustratie probeer ik duidelijk te maken hoe de toon van de gynaecoloog was en dat, in geval van ernstige TTS, het zou kunnen betekenen dat een of beide baby’s ernstig ziek geboren zouden worden of zelfs zouden overlijden, en we er niets aan zouden kunnen doen. Het met lede ogen moeten aanzien. SIDENOTE: De meest gestelde vraag tot op heden is: “Maar dan kom je toch gewoon terug voor de bevalling?” Of: “Als ik jou was, was ik allang weer naar Nederland gegaan!”
Laat ik vooropstellen dat, in geval van medische noodzaak, we (ik) 100% zou terugkeren naar Nederland op welke manier dan ook
Maar praktisch gezien hebben we, met onze emigratie, geen enkel recht meer op zorg in Nederland (tenzij er dus medische noodzaak is zoals TTS, puur omdat die behandeling zo specialistisch is, dat die hier niet wordt uitgevoerd). Wij zijn niet meer verzekerd in Nederland en uitgeschreven bij de gemeente (dat was nodig om hier het vergunningstraject in te kunnen gaan om een SVB-registratie op Curaçao te kunnen krijgen). Daarnaast hebben we op Curaçao een huurcontract waar we pas na 1 jaar onderuit kunnen, hebben we geen woonruimte in Nederland meer, en hebben we geen opvang voor Vive. Dus allemaal leuk en aardig, maar het is een nogal frustrerende vraag/opmerking, want toen we de keuze maakten om hierheen te gaan, was een MCDA-tweelingzwangerschap met TTS-risico’s NIET het scenario wat ik had meegenomen in de afweging. Sterker nog: Als we van tevoren hadden geweten dat we een tweeling zouden verwachten, dan waren we écht niet naar Curaçao verhuisd. Maar goed, zoals wel vaker in de afgelopen jaren, krijgen we nu eenmaal te maken met een aantal onverwachte en zeldzame gebeurtenissen die, zoals ik al eens schreef, prima zouden passen in de verhaallijn van GTST.
Na wat heen en weer gehuil en gepanikeer, komen we tot een conclusie
We hebben deze maand nog (2 weken) om te zien wat we in gang kunnen zetten om mijn vergunningsaanvraag te versnellen. Anders moeten we terug naar Nederland. Daarnaast bedenk ik nog een soort scenario B waarbij ik, wanneer ik dus nog niet officieel ingezetene ben op Curaçao, in geval van TTS dat zich ontwikkelt, halsoverkop een ticket terug boek naar Nederland (alleen), me weer inschrijf bij de gemeente op het adres van familie, zodat ik me weer kan aanmelden bij een zorgverzekeraar in Nederland. Wanneer ik me op Curacao nog niet hoef uit te schrijven zou ik theoretisch gezien, in m’n uppie de volgende dag het vliegtuig naar Nederland kunnen nemen en binnen 24 uur weer verzekerd kunnen zijn van zorg. Verre van een ideaal scenario, want dat betekent gescheiden van gezin, alleen het traject van TTS-behandeling in Leiden moeten ondergaan (los van familie in Nederland die er natuurlijk is), en waarschijnlijk een aantal maanden weg van Farley en Vive omdat ze, in geval van TTS en zo’n prenatale operatie, mij het liefst ook ter controle én bevalling in Leiden houden.
Daarnaast adviseren ze om lange intercontinentale vluchten met baby’s te maken na 8 weken
Zo weer terug op het vliegtuig naar Curacao zit er ook niet in. Long story short; in geval van nood zal ik er alles aan doen om naar Nederland te gaan, maar “zomaar” even terug gaan voor de bevalling oid is er gewoon niet bij en daarbij is het ook nog verre van ideaal. Maar ja, wat moet dat moet, maar eerst gaan we kijken of we mijn vergunningsaanvraag kunnen versnellen…
To be continued!
MEIKE
