Rose Anne was kraamverzorgster bij een gezin dat woonde in een kamer van 3 bij 3

Ik ben Rose Anne, 25 jaar en kraamverzorgster

Toen ik een jaar of acht was riep ik: ‘Later als ik groot ben dan word ik moeder én kraamverzorgster’. Eerst heb ik de opleiding tot verpleegkundige gedaan, maar uiteindelijk toch gekozen voor de kraamzorg thuis bij de mensen, waarom? Omdat je dan veel meer contact hebt met de kersverse moeder. Ook beteken je meer voor het gezin. Als kraamverzorgster maak je veel mee, mooie dingen zoals de bevalling, een nieuw leven. Maar ook zeker minder leuke dingen. Vanwege de privacy van mijn kraamgezinnen gebruik ik andere namen in mijn blog. 

Het is zondagochtend

Om 10 uur word ik gebeld door de kraamzorg dat ze een gezin voor mij hebben. ‘Rose anne, het is niet zomaar een gezin… Ze wonen in het asielzoekerscentrum. Én spreken geen Engels. Ze hebben recht op twee keer 1,5 uur zorg!*. Ik lees eerst het protocol nog even door over het werken op een AZC (asielzoekerscentrum). Met goede moed ga ik erheen. Ik meld me bij de receptie en geef aan op welke kamer ik moet zijn. De beveiliging loopt met mij mee en wijst de kamer aan. Ik schrik van wat ik daar aan tref! Ik ben op veel plekken geweest, maar waar dit gezin met drie personen in moet leven is bizar klein.

Ik denk dat de kamer niet groter is dan 3 x 3 meter

Waarin twee bedden staan, een wasbak, kast en een tafeltje met stoel. In het hoekje zit een jong meisje op bed. Ze stelt zich voor als Layla, ze heeft een hele kleine prachtige dochter Nema gekregen. Met handen en voeten weet ik de bevallingspapieren te bemachtigen en het kraamboek. Dit kan nog wel eens knap lastig worden, maar gelukkig bestaat de tolktelefoon. En die heb ik nu nodig! Samen met de tolk en Layla bespreek ik het een en ander. Het is tijd om dochter Nema te voeden. Ik kan wel zien dat ze onzeker is tijdens het verschonen en voeden. Ik geef haar wat tips die ze goed oppakt. Nadat ik Layla en Nema heb gecontroleerd is het alweer tijd. We spreken af dat ik vanmiddag weer terug kom om weer te helpen bij de voeding.

‘s Middags gaat het goed met de voeding en vraag ik via de tolk of ze een badje heeft zodat we Nema morgen in bad kunnen doen

De tolk geeft aan dat ze dit niet heeft, sterker nog… Ze heeft überhaupt niks voor Nema. Ze heeft een paar luiers, drie rompertjes en twee setjes kleding. Er ontbreken meer kleertjes, hydrofiele doeken, badje en genoeg luiers. Kortom ze komt veel te kort en dat vind ik verschrikkelijk. Nadat ik daar klaar ben plaatst ik meteen een berichtje op verschillende babypagina’s op Facebook. Hierin vraag ik om babykleertjes en – spulletjes. Na een uurtje rond rijden zit mijn kleine autootje toch aardig vol. Dan krijg ik een berichtje van een vrouw, ze heeft niet veel spulletjes meer, maar wil graag €100 geven. Hoe lief?! Die mevrouw ben ik nog steeds zó dankbaar. Daardoor kon ik nog meer spullen kopen en een aardige luiervoorraad aanleveren. Verder kocht ik douchespullen voor Layla en haar vriend. En een afwasborstel met afwasmiddel en een theedoek, want ook dit ontbrak. De volgende dag ging ik vol goede moed met een badje, kleertjes en luiers naar Layla toe. Díe blik in haar ogen, die zal ik niet snel vergeten. Nadat Nema lekker in bad was geweest en gedronken had was het alweer tijd om te gaan. Toen ik later op de middag terug kwam trof ik Layla huilend aan met een foto in haar handen. Eén foto uit duizenden, de foto was gescheurd, verkleurd en gekreukeld. Op de foto was een gezin van zes te zien: een vader, moeder en vier kinderen. Ze wees zichzelf aan. Toen besloot ik om weer de tolk te bellen, ik wilde graag dat ze voor mij vertaalde wat Layla huilend vertelde. Pff… Hier komt het verhaal.

Layla was 22 jaar, woonde samen met haar broers en zusjes in Syrië

De oorlog brak uit en hun stad werd gebombardeerd. Het gezin moest dus op de vlucht. Tijdens het vluchten zijn haar jongste zusjes erg ziek geworden en hun moeder moest met ze naar het ziekenhuis. Vader en de twee broers besloten dat ze verder moesten trekken en namen Layla mee. Ze namen afscheid, afscheid voor even, want als ze op een veilige plek waren, kwamen ze weer samen! Dat hielden ze zich de hele tocht voor. Tijdens de vlucht werden ze beschoten, een van haar broers raakte hierbij dodelijk gewond. Samen met haar vader en broer bereikten ze de boot naar Griekenland. Op zee sloeg weer het noodlot toe. Vader viel van boord en raakte vermist. Samen met haar broer bereikten ze het vaste land. In Griekenland hebben ze vier maanden in opvangkampen gezeten. Daar leerde ze ‘Mo’ kennen. Ze werden verliefd. Samen met Mo en haar broer gingen ze naar Nederland. Daar aangekomen kwamen ze terecht in het AZC waar ik nu zit! Ze waren blij dat ze eindelijk veilig waren. Maar die blijdschap werd overheerst door verdriet. Want waar zijn haar moeder en haar zusjes? Waarom is haar broer overleden en haar vader verdronken?

Layla kwam langzaam wat aan, maar schonk daar geen aandacht aan

Op donderdagavond kreeg ze toch echt erge buikpijn. Vrijdags ging ze naar de dokter in het AZC. Daar bleek dat ze al 3 centimeter ontsluiting had. Dat ze zwanger was, had ze even niet zien aankomen. Op vrijdagavond werd dochter Nema geboren, vernoemd naar een van haar zusjes. Nadat ik dit allemaal heb aangehoord, troostte ik Layla. Ze nam me in vertrouwen door me dit allemaal te vertellen. De rest van de kraamweek was fijn. Ik heb haar en haar vriendje de juiste voorlichting kunnen geven over de zorg van een pasgeboren baby’tje. Na deze week kwam het besef bij mij wat een geluk wij hebben dat we in Nederland wonen. 

*Normaal gesproken wordt de minimale zorg niet opgesplitst. Maar er worden soms uitzonderingen gemaakt vanwege bepaalde omstandigheden en dit is er een van. Het is verstandig om de zorg te splitsen zodat ik tweemaal per dag mee kan kijken met het voedingsmoment. 

ROSE ANNE

Foto’s zijn geplaatst met toestemming van het gezin.