Ik ben van jongs af aan altijd heel ambitieus geweest
Ik begon al serieus met oppassen toen ik 14 jaar was. Dit heb ik jaren naast mijn school, en later studie gedaan. Na mijn op leiding Pedagogisch Medewerker Kinderopvang startte ik mijn carrière. Ik heb op ontzettend veel baby- en kindergroepen gestaan. Ik heb mezelf opgewerkt tot deeltijd assistent manager. Zo stond ik een deel van de tijd op de groep, maar had ik ook leidende- en managertaken. Ik verdiende redelijk goed. En met de baan van mijn man erbij hadden we niets te klagen.
En toen raakte ik zwanger
De hele zwangerschap heb ik mij goed gevoeld. Tegen het einde vond ik het wat zwaarder worden, maar dat is normaal. Met 39 weken begonnen spontaan de weeën. Ik ving ze goed op, in allerlei posities. Binnen 8 uur was onze dochter Noah thuis geboren. Weken hebben we (vooral samen) in een bubbel gezeten. Ik dacht overal over na, maar niet over mijn werk. Ik moest er eerlijk gezegd niets van weten of horen. Mijn man Daniel was na een week alweer begonnen. Ik moest er niet aan denken! Sterker nog: het begon me tegen te staan.
Naarmate de einddatum van mijn verlof naderde, werd ik chagrijnig
Ik voelde weerstand. Ik wilde bij mijn dochter blijven. Ze was nog zo klein. “Werken kan je je hele verdere leven nog”, dacht ik. En hoewel we hadden afgesproken om Noah naar de kinderopvang te doen, kaartte ik het gesprek aan met mijn man. Ik kon het niet rechtbreien in mijn hoofd dat ik voor andere kindjes zorgde, terwijl Noah ook zorg nodig had. Zo scheef dat ze die zorg dan van een ander zou krijgen. “We hebben dat extra geld echt nodig Bernadette”, zei Daniel, “we hebben al tientallen berekeningen gemaakt voordat we aan kinderen begonnen.”. Ik keek hem met tranen in mijn ogen aan. “Dat weet ik Daniel! Maar het voelt niet meer goed!”, schreeuwde ik, “We kunnen heus wel de eindjes aan elkaar knopen. Dan doen we desnoods een paar maanden zuinig aan”. Ik was verdrietig en nijdig. Daniel snapte me duidelijk niet.
Hij had daar geen zin in
Daniel maakte dat heel helder. “Ik wil geen eindjes aan elkaar knopen! Ik wil vrijheid hebben. Niets hoeven laten. Geen berekeningen maken. Of bang zijn voor een kapotte wasmachine of extra rekening.” Ik begreep hem juist niet. “Het kostbaarste bezit is onze dochter Noah. Ik wil haar alles geven van mij. Er voor haar zijn. Desnoods was ik met de hand in ons bad”, snauwde ik. We lieten de discussie rusten. Ik hoorde dat Noah wakker werd. Ik liep de trap op naar haar toe. Met een betraand gezicht voedde ik haar. Ik kon hier nog geen afscheid van nemen. “Waarom begrijpt Daniel me niet?”, vroeg ik me af.
De volgende dag pakten we de discussie weer op
Daniel bleef bij zijn punt. Hij wilde dat ik toe zou geven. Maar dat deed ik niet. “Gaan we hier serieus niet uitkomen?”, vroeg ik me radeloos af. Dagen gingen voorbij. Ik sliep slecht. Overdag had ik buikpijn. We vermeden het onderwerp, zwegen het dood. Mijn laatste verlofdag brak bijna aan. Daniel zag dat het slecht met me ging. “Laten we een middenweg kiezen”, opperde hij. “Wat als je nou 2 dagen gaat werken en de rest van de dagen bij Noah bent?”. Dat klonk al beter, maar wilde ik eigenlijk ook niet. Ik wist dat ik moest toegeven. Daniel deed al water bij de wijn. Ik besloot mijn werk te bellen en dit voorstel voor te leggen. Ik hoopte dat ze zouden zeggen dat het niet kon, zodat ik weer de discussie met Daniel aan kon gaan. Maar mijn werk stemde toe.
Een paar dagen later stond ik weer op de groep
Ik stond daar met tegenzin. “Zal dat gevoel vanzelf verdwijnen? Is het even wennen?’, vroeg ik me verdrietig af. Heel mijn hart was bij Noah. Daniel wil niet dat ik volledig stop. Ik wil dit na weken werken nog steeds. Met hart en ziel. In de tussentijd is er geen oplossing. Ik word er zo verdrietig van. Ik heb geen idee meer wat ik moet doen, om Daniel te overtuigen.
BERNADETTE
ik begrijp jou heel goed,
zelf kom ik uit een familie waar vrouwen gewoon fijn thuis zitten bij de kinderen of als er geen kinderen zijn, gewoon met vriendinnen leuke dingen doen.
wij hoeven voor de kost niet mee te werken.
maar de Europese cultuur is veranderd ten opzichte van vroeger.
als je een man trouwt met een niet goed verdienende baan, zijn vrouwen genoodzaakt om te werken, dan hoor je bij de arbeidersklasse. zelfs hoger opgeleiden horen eigenlijk ook bij de arbeidersklasse omdat hun ouders en familie ook zo is of waren.
ik heb misschien makkelijk praten omdat ik alleenstaand ben en niet werk. nooit gedaan ook. uiteraard ook geen uitkering.
het lijkt me vreselijk moeilijk om in jouw situatie te zitten terwijl je gewoon thuis wilt zijn.
dat moeten vrouwen ook kunnen vind ik, maar dan is de draagkracht van de man de laag.
ik heb er bewust voor gekozen om alleen te blijven omdat ik geen man wil uit de arbeidersklasse.
ik blijf liever alleen en geniet van mijn volwassen dochter en geniet van het leven.
wens jou veel succes in je leven en ik hoop dat je ook meer kan genieten van gewoon lekker thuis blijven
Weet je wat naar is voor een kind? Gestreste ouders die zich dagelijks zorgen maken om geld. ik denk dat je gauw van je roze wolk valt als je langere tijd geldzorgen hebt. Jullie hebben er samen afspraken over gemaakt vantevoren, naar mijn idee moet je die simpelweg nakomen. je woord is je woord, toch?
Ik begrijp jouw emoties heel goed. Maar als het om geld gaat dan gaat ratio altijd boven emotie. Die gevoelens slijten wel maar rekeningen komen elke maand gewoon terug.
Hé lieve jij,
Moeder worden is niet niks en hoeveel je van te voren ook uitrekent of bedenkt, niets kan je echt voorbereiden op het ouderschap.
Je voelt heel sterk dat je er helemaal wilt zijn voor je kindje nu en dat oerinstinct is heel sterk, dus daar vecht je voor. En hoe logisch iedereen hier (en ook jouw man) het benaderd, het is een ultiem sterk gevoel van jou en daarom belangrijk.
Blijf in ieder geval in gesprek met je man hierover en blijf hem vertellen wat jij voelt. Vraag hem ook wat hij ervaart en voelt. Het zou mij niet verbazen als hij ook vasthoudt aan de financiën om dat hem een vorm van vastigheid en vertrouwen geeft. Hij is ook ineens vader geworden. En het is goed om allebei je gevoelens en je behoeftes te uiten en naar elkaar te luisteren. Dat werkt ontzettend verbindend en vaak vind je vanuit de verbinding eerder een oplossing die voor jullie allebei goed voelt.
Hebben jullie overigens al gekeken naar de verschillende mogelijkheden van ouderschapsverlof, zowel bij zijn werk als bij jouw werk? Soms is er een deel doorbetaald?
En voor alle kritische mensen hier. Laten we niet te veel onze mening spuien over man, vrouwpatronen en zo. Ik heb hier ook een uitgesproken mening over, maar het helpt deze jonge moeder helemaal niet.
Wees lief voor elkaar
de middenweg is ideaal. je behoud je baan en als ze op de basisschool zit kun je weer volledig gaan werken of je kunt dit doen als ze op de middelbare zit.
Inkomsten zijn in deze onzekere tijden wel degelijk van belang.
De middenweg lijkt mij een goed balans.
Maar als je thuis kunt oppassen als gastouder als werk is dat natuurlijk ook ideële.
Geniet van de eerste jaren,de tijd gaat snel voor dat je het weet gaan ze naar school en heb je weer meer vrijheid.
ik ben zelf 15 jaar fulltime mama geweest van 1988 bij de geboorte van mijn vierde kindje tot 2005. V.(voor die periode werkte ik als verpleegkundige in de nacht) Ik kan getuigen dat dit een zalige periode was. Zowel voor de kinderen die als ze eens ziek waren niet met koorts naar de oma moesten gebracht worden, niet op school moesten blijven met een
lunchpakket, als voor mijn man die al zijn aandacht op zijn werk kon richten en savonds een lekkere en gezonde maaltijd voorgeschoteld kreeg van een blije en ontspannen vrouw. Hij moest niet wakker liggen over opvangproblemen van een ziek kind, een stakings- of pedagogische studiedag, of ander kinderprobleempje. We spaarden heel veel geld uit aan poetshulp, diensten, vakantieopvang, enzovoort. Er was weinig stress. Nooit heb ik mij minder gevoeld dan mijn buurvrouw, zus of vroegere studiegenote die wel uit werken ging. Ik was trots op mijn “job” en deed zinvol vrijwilligerswerk op momenten die voor ons gezin uitkwamen. Nu ben ik samen met mijn man op gezinspensioen. wij hebben het niet breed, maar meer dan voldoende om rond te komen. We kijken de toekomst wel met enige twijfel tegemoet, maar beseffen anderzijds dat het ook voor de “rijken” die wel veel pensioen hebben opgebouwd in de huidige tijden ook precair aan het worden is door klimaatverandering en oorlogsdreiging. Waartoe zal dan al dat gezwoeg en familiale stress dan toe geleid hebben? Leef “in het nu” en maak je keuzes vanuit je hart, je gevoel en de liefde met je partner. Kijk verder dan je eigen centen. Zoek uit hoe je in het leven betekenis kan geven aan anderen en niet alleen voor jezelf en je gezin. Het ga je goed!
Ik begrijp je gevoel. En ik begrijp dat je zelf in de kinderdagopvang werkt, dus je ervaart zelf hoe het daar aan toe gaat of kan gaan. Maar dit wist je ook voordat je aan kinderen begon.
Maar even 1 ding! Wow, wat een lieve man heb jij! Hij houdt heel veel van jou, zoals ik het lees. Hij is realistisch, nuchter, maar zeker niet egoïstisch! Hij heeft overzicht.
Hij komt je tegemoet om zelfs minder dagen te gaan werken. (2 dagen in de week)
Terwijl het eigenlijk “financieel niet kan”, zoals hij al vele malen heeft uitgerekend. En klaarblijkelijk herhaaldelijk heeft aangegeven.
Dus hij uit zijn (wellicht) terechte zorgen, doet water bij de wijn, maar jij zaagt en klaagt maar door….
Je man zag al voordat jullie aan kinderen begonnen dat het financieel een uitdaging ging worden. Vandaar zijn heldere berekeningen en dit ook aan jou kon communiceren. Hij kent jou klaarblijkelijk door en door goed.
Vraag: Misschien een ander vakgebied gaan uitoefenen dan in de kinderdagopvang? Waar je wel blij van wordt?
Ik heb uit het verhaal /reactie niet het gevoel dat de moeder niet blij is met haar werk… Het is het ‘achterlaten’ van haar kindje wat ze lastig vindt. Het compromis wat ik hier in de reacties gelezen heb, klinkt realistisch…
Eventueel baby meenemen naar opvang , of werkweek terug brengen naar 2 dagen … Om toch wat inkomen te generen. Het leven a la 2014 is nu eenmaal duur… En dan bedoel ik niet eens de echt luxe dingen. Ik wens je sterkte bij je/jullie keuzes… Niet makkelijk als echtpaar
Ik ben het helemaal met H. eens en nog enkele andere in dezelfde strekking. Ouders die thuis blijven voor hun kinderen denken daar goed aan te doen, dat voelt voor hun als moeder goed, maar is niet goed voor het kind. Zo gauw het kind naar school toe moet, heeft het vaak een sociaal en cognitieve achterstand, omdat ze niet met andere kinderen buiten het gezin weten om tegaan. Ze komen veelal in een groep van 30 tot 35 kinderen. Deze kinderen weten zich geen raad in zo’n situatie, omdat ze alleen thuissituaties kennen. Eveneens hebben ze vaak een cognitieve achterstand, spelenderwijs leren ze heel veel van andere kinderen en de leidsters op het kinderdagverblijf. Kinderen die jarenlang naar het kinderdagverblijf zijn geweest ervaren die problemen absoluut niet. Met kinderen van thuisblijf moeders/vaders hebben we altijd veel meer werk. iedere schooldag hele verdrietige kinderen, dan bij kinderen waar ouders beide van werken en opgevangen worden door een gastouder of kinderdagverblijf. Veelal zijn ze na een jaar groep 1 niet klaar voor groep 2, wordt het jaar van groep 1 overgedaan.
Wat mooi dat je zo dicht bij jezelf blijft en dat je goed weet wat je wilt. Ik heb hier respect voor. Een prachtig voorbeeld voor velen.
Je hoeft het als partners ook niet direct met elkaar eens te zijn – veel praten, vertellen hoe jij je erbij voelt kan helpen. Ik hoop dat jullie er samen uitkomen.
Het ouderschap doe je er niet zomaar even bij, het vergt veel discipline wanneer je het beste voor je gezin wilt. Iedereen vult dit op zijn of haar eigen manier in. Jammer dat veel reacties hier bestaan uit verweren of oordelen. Deze personen zijn onzeker – dit hebben zij zelf nog niet door.
Succes ❤️
Ik ben een thuisblijfmoeder en ben het niet helemaal met je eens. Ja, mijn dochtertje heeft wat meer moeite met het afscheid in de ochtend dan andere kindjes, maar komt dat doordat ze altijd bij mij thuis geweest is? Nee, ik denk het niet. ik denk dat het deels ook karakter is. Ze is voordat ze aan de basisschool begon 2 ochtenden per week naar de pov geweest en ze gaat 1 uurtje per week naar dansles. Ook hier had en heeft ze nog altijd moeite met afscheid. Het zoontje van een vriendin is altijd naar een kinderdagverblijf geweest en heeft evenveel moeite met het afscheid elke ochtend. Een cognitieve achterstand heeft mijn dochtertje ook absoluut niet. Ik durf zelfs te zeggen dat ze voor ligt op veel andere kindjes van haar leeftijd. ik moet daar wel bij zeggen dat ik altijd actief met haar bezig ben geweest. Maargoed, ik spreek natuurlijk alleen uit mijn eigen ervaring en kan niet voor andere kindjes spreken. Wat ik alleen wil zeggen is dat jouw reactie iets te zwart/wit is. Het zou moeten zijn: “Ouders die thuis blijven voor hun kinderen denken daar goed aan te doen, dat voelt voor hun als moeder goed, maar is niet voor elk kind goed.”
Ik ben het helemaal met H. eens en nog enkele andere in dezelfde strekking. Ouders die thuis blijven voor hun kinderen denken daar goed aan te doen, dat voelt voor hun als moeder goed, maar is niet goed voor het kind. Zo gauw het kind naar school toe moet, heeft het vaak een sociaal en cognitieve achterstand, omdat ze niet met andere kinderen buiten het gezin weten om tegaan. Ze komen veelal in een groep van 30 tot 35 kinderen. Deze kinderen weten zich geen raad in zo’n situatie, omdat ze alleen thuissituaties kennen. Eveneens hebben ze vaak een cognitieve achterstand, spelenderwijs leren ze heel veel van andere kinderen en de leidsters. Kinderen die jarenlang naar het kinderdagverblijf zijn geweest ervaren die problemen absoluut niet. Met kinderen van thuisblijf moeders/vaders hebben we altijd veel meer werk, dan bij kinderen waar ouders beide van werken. Veelal zijn ze na een jaar groep 1 niet klaar voor groep 2, wordt het jaar van groep 1 overgedaan.
Ik snap de wens van de moeder, want ik wil ook graag veel bij mijn kinderen zijn. Tegelijk is het ergens gek om te zeggen dat je als moeder “het recht” zou hebben om je volledige financiële verantwoordelijkheid los te laten en op je man te mogen leunen. Jullie hebben beide de financiële verplichting voor de helft van het inkomen te zorgen, en die financiele verplichting is groter geworden met de komst van een kindje. Het is natuurlijk super fijn als een man zegt dat hij best die last 100% wil dragen zodat jij thuis kunt blijven, maar dat is een luxe. Ik vind het niet eerlijk om van een man te EISEN dat hij dat doet, en vind dus reacties van andere mensen hier dat hij egoïstisch is compleet overtrokken.
Je moet het niet zien als dat je werkt voor zijn merkkleding of luxe vakanties. Je werkt voor jouw aandeel in de hypotheek/huur, jouw aandeel in het eten, jouw aandeel in jullie basisvoorzieningen dus. Omgekeerd ‘moet’ hij zorgen dat hij de helft van de zorg voor jullie kind op zich neemt. Alles wat hij minder wil zorgen, kan jij meenemen in jouw takenpakket – en dan dus verwachten dat hij financieel meer bijdraagt.
Dus heel steriel en koud even: beide 50% zorg, beide 50% financiën. Dat is je ‘plicht’, en de rest is aan jullie om onderling te verdelen. Eisen dat je 100% van de zorg mag doen en geen financiële verplichting hoeft te dragen is niet eerlijk naar je man toe, die misschien ook voor jullie kind wil zorgen en anders dat niet kan (omdat hij extra moet werken om de financiële klap te vangen).
Ter verduidelijking; het staat dus ieder gezin vrij om hier onderling in te ontdekken wat voor hen zelf werkt. Als dat een huismama/-papa is met een fulltime werkende ouder: prima. Als dat 2 parttime werkende ouders is of zelfs 2 fulltime werkende ouders is dat ook prima. Maar beide kanten op kan je niet ‘eisen’ dat de ander maar voor jou zorgt omdat je bij je kind wilt werken. Daar is echt niks egoïstisch van je man aan.
Nog even een andere suggestie: zou jouw kind bij jou op de kdv of zelfs in jouw groep op het kdv mogen? Ik zie het op mijn kdv wel in ieder geval, dat ze dat beiden doen. Dan hoef je je kind in ieder geval niet achter te laten. Je kan het altijd voorstellen op je werk als je dat zou willen.
Ik snap trouwens heel goed dat deze situatie is ontstaan, want wat je vooraf ook bedenkt: oerinstinct is sterk. Dat is biologisch helpend (want: je beschermt en zorgt voor je kind etc), maar botst met hoe de maatschappij is ingericht. Je man en jij hebben beiden valide punten. Probeer om elkaar niet te verliezen in deze strijd.
ik begrijp jou volledig, is de opvang waar jij werkt geen optie? ben je dicht bij je kindje, maar dan in een ander groepje kun je zo af en toe kijken hoe het gaat..
Voor je kindje zorgen is fantastisch om te doen maar heeft helaas ook haken en ogen. De man bouwt pensioen op de vrouw dan niet, als ze thuis blijft. Veel huwelijken eindigen in scheidingen wat voor nieuwe situaties zorgt, na scheiding in dit geval vrouw in de bijstand met sollicitatie plicht dus werken, opbouw van pensioen is dan verzekerd want de AOW is geen vetpot.
Blijf je samen geen probleem maar overlijdt je partner dan dient zich iets anders aan. Partnerpensioen is leuk maar dekt de lading niet dus kom je als vrouw na je zevenenzestigse verjaardag bedrogen uit als je gescheiden bent en kun je dan op een houtje bijten. Je keuze nu achtervolgt je op latere leeftijd nog een keer. Dus is het motto al werk je 2 dagen dan bouw je pensioen op en heb je later ook nog een leuk leven. Soms is het verstandig om iets te doen wat niet bovenaan je gevoelslijstje staat. Ik heb altijd gewerkt met 2 kinderen, alleen ook nog eens. mijn kinderen zijn niks tekortgekomen omdat ik andere keuzes maakte. Eerst de kinderen dan de huishouding dat werd weleens nachtwerk dat was dan maar zo. Motto is nog steeds ik hoef niet perfect te zijn maar goed genoeg is ook goed.
Precies! Maar dit willen deze dames niet horen.
ik zie dat dit een ouder artikel is. Maar wil graag een reactie geven.
Ik zou zeggen probeer met je man in gesprek te gaan op een constructieve manier. Ik denk dat het misschien wel een goede manier is om minder uren per week te werken, dan kom jij je man financieel tegemoet. Maar vraag aan je man of hij er open voor staat om iets meer huishoudelijke taken op zich te nemen als dit nu niet het geval is.
Probeer jullie Relatie te evalueren en zonodig op bepaalde punten te veranderen zodat jij kunt blijven werken en genoeg tijd hebt om voor jullie kindje te zorgen. en laat je man lekker fulltime werken als hij dit wenst met wat extra huishoudelijke taken te doen.
Een relatie is hard werken en het eist van beide partners offers. Ik denk als hij het financieel alleen zou redden het geen punt zou zijn voor hem als je zou stoppen met werken, maar dit is een aanname van mij. Aan de andere kant geeft werk zoveel meer dan alleen een salaris, je komt onder de mensen, je sociale kring blijft goed gevarieerd en de kans is kleiner dat je in een sociaal isolement terecht komt. Je bent dagelijks in een andere omgeving. En het is in een tijd als deze erg verstandig om je eigen broek op te kunnen houden.
Helaas is mij het geluk van een relatie en/of gezin tot op heden niet gegund.
********************************************
Er zijn duidelijk veel reacties van mannen en vrouwen die geen moeder zijn. Ja, ze hebben vooraf afspraken gemaakt, maar zodra je kindje er is gieren de hormonen door je lichaam. Soms denk je dan ineens heel anders. Het kost bij de meeste vrouwen ong 1,5 jaar voordat alles in je lichaam weer hetzelfde is als voor de zwangerschap.
********************************************
En nee, dit is geen 1950, maar 2024 waarin vrouwen óók graag bij hun kindje willen en kunnen blijven. Dit heeft niks met ouderwets te maken.
Ik zie het altijd zo;
Als je teveel werkt, dan ben je een liefdeloze moeder.
Als je niet werkt, ben je een luie vrouw.
Je doet het als moeder nooit goed. Vergeet alle reacties, behalve die van gastouder. Dan ben je fijn thuis en heb je nog inkomsten ook.
********************************************
Ik ben thuismoeder, na een postnatale depressie van 1,5 jaar heb ik helaas mijn baan op moeten zeggen. Maar mijn liefdevolle man, al 20 jaar samen, had dit graag voor mij over. ZO ga je om met je geliefde. SAMEN een oplossing zoeken. 🩷
********************************************
Het was 1965, ook ik had besloten om thuis te blijven. Voor mijn man geen enkel probleem. Mijn dochtertje was ondertussen haast 2 jaar, toen ik besloot gerante te worden van een Welvaart. Voor de jonge mensen dat was een voedingswinkel.’.Ik kan alleen zeggen….ik heb het volgehouden , tot ons dochter 10 jaar was. Toen gestopt en een opleiding voor bejaardenhelpster gedaan . . En dan gaan werken als bejaardenhelpster , tot 2000!. Die 2 jaar thuis bij mij, kleintje waren heerlijk,, dat is waar ..
Maria Het was 1965, ook ik had besloten om thuis te blijven. Voor mijn man geen enkel probleem. Mijn dochtertje was ondertussen haast 2 jaar, toen ik besloot gerante te worden van een Welvaart. Voor de jonge mensen dat was een voedingswinkel.’.Ik kan alleen zeggen….ik heb het volgehouden , tot ons dochter 10 jaar was. Toen gestopt en een opleiding voor bejaardenhelpster gedaan . . En dan gaan werken als bejaardenhelpster , tot 2000!. Die 2 jaar thuis bij mij, kleintje waren heerlijk,, dat is waar ..
Mimi, ik ben een vrouw en ken de consequenties na een scheiding. Ik adviseer mijn kinderen om financieel onafhankelijk te zijn.
Deze liefdeloze werkende moeder, biedt een zelfstandige woonruimte aan een volwassen kind. Een kind dat als automonteur niet de financiële armslag heeft om zelf woonruimte te kunnen regelen.
Vervelend dat jou een scheiding is overkomen en dat dit bij velen ook ‘kan’ overkomen.
Daarentegen prachtig dat dit ook bij velen niet is overkomen en zij mogelijk wel gelukkig samenzijn.
Tevens kan men over geen enkel gezin oordelen – een thuisblijfmoeder/vader of een werkzame moeder/vader. Mogelijk is de een thuisblijfouder tot de jongste naar school gaat, de ander de gehele schoolperiode, enz. Of de een is werkzaam de gehele kindertijd en de ander voor een kortere periode, enz. Parttime of fulltime, alles kent zijn voor- en nadelen.
Dat je oordelend reageert is mogelijk het gevolg van jouw eigen situatie – dat ongetwijfeld vervelend voor jou is.
Daarnaast heeft elk huisje zijn eigen kruisje, niemand kent de gezinssituaties van anderen niet.
Hoe mooi is het dat ieder gezin een keuze heeft en zij ook daadwerkelijk zijn/haar gevoel volgen (in goed overleg met elkaar – dat om veel discipline vraagt). Dit is toch waar het om draait? Het kan goed of fout gaan. Iemand die zijn/haar gevoel volgt betekent niet dat zij niet over de toekomst nadenkt. Zij die naar hun gevoel kunnen luisteren denken juist over de toekomst na – wat het beste werkt voor zijn/haar gezin. Waar ieder kind en ouder (hopelijk!) gelukkig van wordt. 😍
Het is een al iets oudere post, maar ik ga toch nog even reageren. Persoonlijk vind ik de reactie van de vader volstrekt onbegrijpelijk, arrogant en bot! Hoezo “ik” wil financiële vrijheid?? Ik kan het uit het verhaal niet helemaal duidelijk lezen, maar mocht het financieel mogelijk zijn, en de moeder wil dolgraag thuis blijven, dan moet daar fatsoenlijk over gepraat gaan worden. Mijn man en ik werkten ook beide fulltime toen ik zwanger werd, Bij ons was het mijn man die voorstelde of ik niet (in ieder geval een paar jaar) thuis wilde blijven. We dachten dat dat financieel nooit zou gaan lukken. Hij zei tegen mij, “we zien het wel”. Ik ben nu al bijna 7 jaar thuis en het bevalt ons uitstekend!! We leven inderdaad vrij sober, oude auto, geen vakantie, luxe doen we niet (meer) aan. Maar we hebben ontzettend veel rust! Mijn zoon keer ziek? Geen probleem, ik ben thuis, niks geen geregel. Inmiddels ben ik ook mantelzorger, en doe waar kan veel vrijwilligerswerk. Veel mensen vinden dat de vrouw van tegenwoordig haar eigen centjes moet kunnen verdienen. Nou daar doen wij niet aan mee. Wat een ander ook vind…, het werkt voor ons perfect.
Helemaal mee eens!! Uiteindelijk moet je als gezin samen leven en heb je met een ander niks te maken. Als het voor jouw gezin werkt, waarom dan niet 🩷
Er ís dus over gesproken en er zijn kennelijk afspraken gemaakt die mevrouw bij nader inzien toch wil openbreken. Dan zou je bij mij ook verkeerd zitten.
In dit geval zou ik 3 dagen gaan werken en desnoods mijn kindje naar dezelfde opvang brengen (thuis minder zooi) of gastouder worden en evt later bij dezelfde opvang werken. Zou absoluut niet afhankelijk van toeslagen of een man willen zijn. Als meneer niet genoeg verdient lijkt me het ook logisch dat er een tweede inkomen nodig is. Evt callcenter werk vanuit huis kan trouwens ook. Niet alleen de man is verantwoordelijk voor het gezins inkomen. Ik verwacht toch ook dat hij een bijdrage levert?
Je maakt van te voren plannen, die kunnen natuurlijk gewijzigd worden. Maar de impact is groot blijkbaar én nogal plots en niet langdurig vaststaand. Wat als de vader dit opeens zo had gezegd? Natuurlijk moet er een oplossing komen, maar sowieso is één ouder thuis blijven vaak onhaalbaar. Dan wordt het een beetje ‘ik wil als dertiger vervroegd met pensioen’.
Makkelijk om de partner die realistisch kijkt naar een misschien wel tijdelijk gevoel (hormonen enzo) zo neer te zetten.
ik wil even het gastouderschap als ouder van de andere kant belichten als ex gastouder! ik ben juist gestopt omdat ik het helemaal hier meer prettig vond om te combineren met m’n eigen gezin, het vraagt enorm veel van het hele gezin en te neemt een hoop aandacht van je eigen kinderen af, ik had vaak amper tijd om mijn jongste te voeden of even rustig op bed te leggen. vooral mijn oudste had hier veel moeite mee, ik was thuis maar continu bezig met de kinderen van een ander, hij heeft me uiteindelijk ook gevraagd te stoppen omdat hij het echt niet meer leuk vond en dat heb ik toen ook gedaan.
ik ben nu ondanks mijn opleiding in de schoonmaak gaan werken, 2 uurtjes in de avonden als mijn man thuis is en de weekenden vrij, als ik zou willen dan kan ik nog veel meer uren maken er is enorm veel werk in de schoonmaak.
het is ongeschoold werk, ik heb daar geen moeite mee persoonlijk maar het maakt het wel verstand op 0 en gaan met de banaan werk maar ik vindt dat best lekker na een intensieve dag met de kinderen 😅 ik heb een hele fijne baas en het bevalt me prima en de kinderen zijn heel erg blij met de rust in huis en overdag ben ik de hele dag beschikbaar voor mijn eigen kinderen 😊
Ik snap je man wel, je had dit niet afgesproken. Maar ik snap jou nog veel beter, moedergevoelens zijn zo sterk en dat weet je pas als je kindje in je armen ligt! ik vind de optie gastouder een goed idee, of bijvoorbeeld 1 of 2 avonden werken of 1 dag als je man thuis is? ik ben zelf ook gestopt voor de kindjes en vind het fijn, nu zijn ze klein! hopelijk komen jullie er uit:)
dat heeft echt niets met liefdeloos te maken. in mijn ogen ontbreekt respect en liefde voor de vader. En waar geen liefde en respect voor de partners is en moeders slechts haar eigen gevoel nastreeft (hoe egoïstisch) kun je je afvragen of het niet beter is, een ontbrekende echtgenoot te hebben maar wel een vader die er voor het kind is buiten de relatie.
Ik begrijp het heel goed.
Eigenlijk van allebei de kanten.
In eerste instantie waren wij, in onze situatie, het er allebei over eens, dat het voor onze kinderen belangrijk was dat wij zelf onze kinderen opvoeden, en er altijd iemand thuis was om de kinderen op te vangen.
Helaas lukte het financieel niet als mijn man alleen werkte.
Wel een poosje geprobeerd, maar van financiële zorgen, wordt je ook echt niet gelukkig.
Dat kan ik je nu alvast vertellen.
Onze compromis was, dat als mijn man werkte ik thuis was, en als ik ging werken, mijn man thuis was.
Dat ging prima.
Misschien dat dat voor jullie ook een optie is.
Wat raar dat hier iemand reageert, met dat scheiden een optie is.
Dan zit je wel heel egoïstisch en liefdeloos in elkaar als je voor zoiets gaat scheiden en daar de kinderen uiteindelijk weer de dupe van zijn.
Wat anderen zeggen over gastouder zijn, is ook echt wel een goed idee.
Ik begrijp hier niets van. Jullie hebben kennelijk samen vooraf afspraken gemaakt en daar wil je nu eenzijdig. nogal drammerig en bijna kinderlijk op terugkomen. Je man zet je voor een onoverwinnelijk blok. Hoewel hij een stap heeft gezet, weiger jij ook een stap te zetten. Je zet jezelf als slachtoffer neer. dat je man al na een week weer gaat werken bagataliseer je alsof het hem niks zou doen. misschien is zijn veratwoordelijkheidsbesef toch net iets groter dan je hem toedicht. er moet hoe dan ook brood op de plank en een kind kost sowieso een investering. Als dit de voorbode van de rest van je huwelijk is kan je beter scheiden. ik denk wel dat je man hier een nare smaak van krijgt.
Typisch weer. Dromen van andere tijden en dat nog realistisch aanpakken ook met berekening. De impact van kinderen nemen alsnog onderschatten en nu met de gebakken peren zitten. Zoek het dan zelf maar uit: scheiden is dan de optie.
Duidelijk een reactie van een man zonder liefdevolle relatie. Jammer dat je dit nooit hebt meegemaakt. Miscn ligt dat deels wel aan hoe je reageert?
Nee, bij elkaar blijven. Deze dame gaat na een scheiding een uitkering aanvragen.
want ik ben ik en jij bent jij
tenminste een van ons is vrij
gelukkig viel het lot op mij
tja dat mensen/ partners verschillende prioriteiten leggen is evident maar dat je als man voor je vrouw moet gaan bepalen omdat jij niet wil gaan rekenen/ bezuinigen, dat is wel egoïstisch vind ik,. En wat voor oplossing/ compromis je ook vindt, dit schuurt nog wel een tijdje in je relatie. Het is oneerlijk dat jouw loyaliteit aan je man en jullie relatie ten koste gaat van die aan Noah en aan jezelf!
Wat je kunt doen is jezelf afvragen, kan ik dit aan, kan ik dit verdragen, en als het ja is, dan draag je het lijden, wat het toch is, op aan jullie drietjes.
Ik hoop dat je man snel tot inzicht komt, misschien moet je langer geduld hebben.. Liefde en lijden horen bij elkaar, zoals beide worden vertaald met passie. En het is altijd degene die het meeste lief heeft die het meeste lijdt, hoe oneerlijk ook. Ik wens je veel wijsheid en moed!
je bent toch samen? dus dan deel je toch al alles? het is egoïstisch om te denken dat het huishouden en kind verzorgen automatisch ook door de vrouw gedaan moet worden. want daar komt het toch uiteindelijk op neer. werken, huishouden en kind. dan zou het toch fijn zijn als je vrouw zich meer op de 2 laatste dingen kan focussen. beetje gek om te zeggen dat ze dan niks bijdraagt… zij en de man dragen allebei evenveel bij. de een verdient er geld mee, de ander niet.
voor jezelf beginnen thuis als gastouder, dan ben je altijd bij je kindje en je verdiend geld .
Heel verstandig om niet te stoppen met werken. Nederland is koploper wat betreft economische afhankelijkheid van vrouwen. De kans is groot dat dat het je vroeg of laat opbreekt. Bijblijven door deel te nemen aan de arbeidsmarkt is zinvol voor je eigen ontwikkeling. Er zijn genoeg mogelijkheden om kind en werk te combineren.
Dus? In Slowakije blijven nieuwe moeder 3 jaar lang thuis, in Zweden is de kinderopvang gratis. Dat is appels met peren vergelijken. En of een thuismoeder wel of niet werkt, maakt voor de staat niet uit. Ik ben ook thuismoeder, wegens omstandigheden, en ik vang geen enkele vergoeding. Ik ben al 20 jaar samen met mijn man en wij houden van elkaar. Hij werkt, ik doe de rest thuis en voor ons kindje. Volgens mij is daar helemaal niks mis mee!
Nee, niets mis mee als beide partners daar achter staan. Maar de man van de geïnterviewde doet dat niet.
Heel goed. Daar is zeker niets mis mee. Iedereen moet dat voor zichzelf beslissen. maar veel mensen willen momenteel graag voor een ander uitmaken wat er moet gebeuren. Uitspraken als ga maar werken voor je geld vind ik altijd erg asociaal.
Ik vind het asociaal om ervoor te kiezen om thuis te blijven en na een scheiding wel een uitkering aan te vragen.
ik begrijp je man volkomen. Wil je serieus financieel afhankelijk van hem worden? In mijn ogen onbegrijpelijk, ga gewoon werken voor je geld
“ga gewoon werken voor je geld”? Volgens mij maakt ieder gezin dat nog steeds voor zichzelf uit. Ik ben ook een thuismoeder, nadat ik 1,5 jaar in een postnatale depressie heb gezeten, heb ik met pijn in mijn hart mijn baan moeten opzeggen. Dus helder is het niet voor iedereen.
Het is onnatuurlijk om financieel afhankelijk van je man te zijn. Ik ben volledig onafhankelijk en bijna hypotheek vrij door koop verkoop en bijna een ton overwaarde. Zo doe je dat dus. Alleen in zo n situatie kan je 2 dagen gaan werken. Heb je nog veel financiële lasten en een dure hypotheek dan ga je werken. Niet je handje ophouden! Vreselijke mentaliteit
Goh wat fijn dat jou kind een moeder heeft die hypotheek vrij is, echt dat is erg houden van , om aan materiele zaken te denken .
Jou menthaliteit vind ik nog erger dan een vrouw die graag bij haar kind wil blijven
en je kibd dumpen..
Je bedoelt dat de kinderen naar iemand gaan die daarvoor opgeleid is en het voorbeeld krijgen om financieel onafhankelijk te zijn.
zo zielig mannetje. De man moet voor het gezin zorgen waarom moet jij überhaupt werken. als hij niet voor t gezin kan zorgen is het geen man!
Beetje ouderwetse opvatting. Vind je niet?
Waarom. waarom kind krijgen en dumpen. dat is wat tegenwoordig gebeurt. in mjjn ogen geen ouder. .dan maar geen merk kleding. dure auto of andre hebben dingen. je kind kopen met dure spullen omdat mamma en pappa maar paar uur t kind zien. allemaal opa en oma kindjes of sleutel om de nek.
precies!
Ik ben zelf ook werkzaam in de opvang en wil heel graag volledig stoppen als ik een kindje mag krijgen. Het gaat soms echt zo, ik vraag me af waarom ouders überhaupt kinderen willen als je ze door anderen laat opvoeden ?
dit is geen serieuze reactie mag ik hopen
Bizar, van welke onzelfstandige planeet kom jij/komt u? Probeer voor jezelf te zorgen en samen, in welke verhouding dan ook voor de kinderen!
Ben jij wel goed bij je hoofd?? Als vrouw moet je financieel onafhankelijk zijn en nooit leunen op je man. Het is niet 1900 meer!
wat een belachelijke reactie.
Jij mag nooit scheiden. Als je ervoor kiest om afhankelijk te zijn, is dat de consequentie.
Hee..wat een nare reactie. Moeder worden is niet zo maar iets. Ze zegt ook niet dat ze nooit meer wil werken he. De eerste jaren van mijn kinderen wilde ik ook voor geen goud missen. Ze zijn maar zo kort klein, het gaat al zo hard. Ik ben pas weer gaan werken toen de jongste naar de basisschool ging. Ik heb er geen spijt van! Ja je mist wat werk-jaren, maar is dat nou zo’n schande? Je kunt nog werken tot ver in je 60e. Je kinderen zijn maar 1 keer klein.
Prima dat je die keuze maakt, maar accepteer dan ook de consequenties. Na een scheiding dan dus niet je handje ophouden voor een uitkering. Dat je dat naar vindt om te horen, zegt iets over jou. Veel huwelijken lopen stuk, dus een verstandige vrouw zorgt voor financiële onafhankelijkheid.
Hallo 1964, hier 2024! Wat gif spui je met dit enkele zinnen.
Ik pleit voor financiële onafhankelijkheid van de vrouw, meneer uit 1964.
Veel huwelijken lopen stuk, maar jij betaalt blijkbaar graag belasting voor de consequenties. Deze vrouwen vragen na een scheiding namelijk wel een uitkering aan omdat ze niet hun eigen broek op kunnen houden.
wat een trieste reactie zeg
Nog zo’n prinsesje dat financieel afhankelijk is, maar niet zelf de consequenties voor die keuze wil dragen. Wat een voorbeeld voor je kinderen.
Wat een oudbollig , ouderwetse idee zeg.
Driekwart van de Ned vrouwen werkt deeltijd. We staan op nr 1 in Europa als het hier op aan komt…….. luxe? Uhhhh….als hij niet voor het gezin kan zorgen is hij geen man? Van welke planeet kom jij?
Oh en nu is de emancipatie op eens totaal verdwenen? Of is dat alleen wanneer het de vrouw uitkomt?
Zou je niet als gastouder aan de slag kunnen ipv het werk op een kinderdagverblijf. Dan kan je eigen dochter thuis blijven en kan jr voor je zorgen én kun je je werk doen. Als er bij jou in de buurt net zo’n opvang tekort is als overal heb je vast zo een groepje gevuld.
Dat klopt zeker! Onze moeder was toen wij op de basisschool zaten ook gastouder en wij vonden het als kinderen ook heel erg leuk.
Dat is misschien helemaal geen slecht idee. Zit er een Gastouderbureau bij je in de buurt? Zij regelen alles voor je: je lrk nummer, je inschrijving bij de gemeente, afspraak met de ggd, ze bemiddelen tussen jou en ouders, ze zoeken kinderen voor je en ze sturen maandelijks de factuur naar ouders. Het hoeft dus echt niet ingewikkeld te zijn. Je kan het eventueel tijdelijk doen, tot je dochter naar de basisschool gaat en dan kan je met al dat personeelstekort zeker weer terug de kinderopvang in. Mocht je dat tegen die tijd willen.
Wat een goed idee van Laura! je hebt er de expertise en de papieren voor. Ik vond het ook verschrikkelijk om weer aan het werk te gaan 2 maanden geleden maar ik kon het niet nog langer uitstellen. Ik ben freelancer en wilde de klus waar ik terug kon keren niet kwijtraken. Mensen om me heen zeiden dat ik het vast weer heel fijn zou gaan vinden om ‘iets voor mezelf’ te doen. Maar zo voel ik dat niet. Mijn hart zegt ook dat ik bij mijn dochter moet zijn omdat ze me nodig heeft nu ze nog zo klein is. Ik ben vooral boos op, en teleurgesteld in de maatschappij dat dit van je verwacht wordt. In Duitsland en Scandinaviache landen kan een moeder wel dat eerste jaar bij haar baby blijven, en zelfs de vaders worden hierin gestimuleerd. Ik kan alleen maar hopen dat Nederland ook een dergelijke ontwikkeling mee gaat maken in de toekomst.
Lieve Bernadette weet dat je hierin niet alleen bent en ik hoop dat je man zich wat meer in je kan verplaatsen.
Mensen mogen prima het eerste levensjaar thuis bij hun kind blijven. Kwestie van ontslag nemen en zelf je broek op kunnen houden.
Dat is niet voor iedereen financieel haalbaar, dus is wel erg gemakkelijk gezegd.
Vergeet niet dat deze landen dan wel na dat 1e jaar verwachten dat je als vrouw weer fulltime aan de slag gaat.
Met een zeer hoog gehalte partime banen is het in Nederland
misschien toch nog niet zo slecht 😉