Ik zie de auto stil staan op de weg en deze lijkt te wachten totdat Sol en ik voorbij zijn met onze scooter
“Wat staat hij ver met zijn neus op onze weghelft”, denk ik nog. In een split second besluit ik voor de auto langs te rijden, zodat de bestuurder ons ziet. En op dat moment zie ik in mijn ooghoek dat de auto optrekt, hoor ik Sol schreeuwen en vallen we met scooter en al naar links op de grond. Kut! We zijn aangereden. Sol gilt: “Mam, ik voel mijn voet niet meer!”
Ik sta verdwaasd op, pak Sol op van de drukke weg en strompel met hem naar de kant
Daar is een klein Thais kraampje met twee vrouwtjes die in het Thais tegen ons beginnen te ratelen. Iemand tikt op mijn rug, wijst naar de scooter die hij heeft opgetild en heeft geparkeerd en geeft mij de sleutel en onze slippers. “Huh, liep ik op blote voeten?”. Er wordt een zak ijs in mijn handen gedrukt en ik kijk naar Sol. Volledig in tranen en in paniek roept hij dat zijn voet zo’n zeer doet. Ik kijk ernaar, zijn voet is dik en rood. Ik probeer hem rustig te krijgen.
Ondertussen komen er meer mensen om ons heen staan en iedereen ratelt door elkaar in het Thais
Het enige dat ik versta is ambulance, en volgens mij bedoelen ze dat er een ambulance aankomt. Ondertussen komt er een man in een soort dokterspak aan, die schijnt uit de tempel te komen verderop in de straat. Hij kijkt naar Sol zijn voet en zegt: “Hospital”. Godver, het zal toch niet gebroken zijn? Er gaan 1000 scenario’s door mijn hoofd, en de paniek slaat toe. “Wat moet ik doen?” Ineens valt het me op dat er een blonde vrouw naast ons staat. Ze zegt tegen me dat we niet zomaar mee moeten gaan met een ambulance naar ieder willekeurig ziekenhuis op het eiland. “Hè, waarom zegt ze dat? Wie is die vrouw eigenlijk?” En dan ineens weet ik het! Zij is die vrouw die ons heeft aangereden!
Ze zegt nogmaals dat ik niet zomaar mee moet geen naar het ziekenhuis
Ik heb een helder moment, en vraag haar waarom niet. Ze vertelt me dat ze hier al een tijdje woont en dat het ziekenhuis waar ze toeristen heen brengen het duurste ziekenhuis van het eiland is. “Er is een prima alternatief”, zegt ze, “hier niet zover vandaan”. Ik probeer me voor te stellen hoe ik met Sol op een scooter naar het ziekenhuis moet rijden, en de moed zakt me in de schoenen. De vrouw biedt aan om ons te brengen en voor de röntgenfoto’s te betalen. Het is tenslotte haar schuld. Ik kijk haar aan. “Kan ik haar vertrouwen?” Ze heeft ook een kindje op de achterbank, zie ik, dus ze is moeder. Ze heeft vast geen kwade bedoelingen. Sol is inmiddels gekalmeerd, en ik vraag hem hoe het gaat. Hij heeft nog steeds enorm veel pijn aan zijn voet, dus ik besluit om haar aanbod aan te nemen.
Er arriveert een ambulance en politie en wordt de groep ratelende mensen om ons heen nog groter
Ik sta op en probeer in het Engels iedereen duidelijk te maken dat we niet met de ambulance meegaan naar het ziekenhuis en dat de dame in kwestie en ik het samen gaan oplossen. De politie vraagt nog een paar keer of wij ok zijn, maar dan druipt iedereen af. En wij stappen in de auto naar het alternatieve ziekenhuis in een dorp verderop. In de auto wordt al snel duidelijk dat zij zich ook rot geschrokken is en zich enorm schaamt voor wat er is gebeurd. Ze staat erop om bij ons te blijven totdat ze weet wat er met Sol aan de hand is.
In het ziekenhuis aangekomen moet ik allerlei formulieren invullen
Gelukkig heb ik J., inmiddels gesproken. Die is zich natuurlijk ook rot geschrokken en stuurt me alle benodigde gegevens toe. Sol wordt met een rolstoel naar een emergency afdeling gebracht en in een bed gelegd. In ons beste Engels leggen we uit wat er gebeurd is. Ze plannen een röntgenfoto in, en maken ondertussen de wonden op zijn been schoon en verbinden die alvast. Bij Sol dringt langzaam door wat er gebeurd is en die begint te trillen en te huilen. Met een klein stemmetje vraagt hij of ik dichtbij hem wil blijven. “Natuurlijk schat, ik blijf bij je.”
Terwijl we wachten op de uitslag van de röntgenfoto probeert het personeel op verschillende manieren erachter te komen of we verzekerd zijn voor de kosten
Voor nu niet zo belangrijk voor ons, de dame heeft afgesproken dat ze voor de kosten opdraait en daarna neem ik wel contact op met onze reisverzekering om te zien of we de kosten daar kunnen verhalen. Maar het duurt even voordat we het personeel overtuigd hebben. Na een klein uurtje wachten, komt de dienstdoende arts aangelopen. Hij kijkt naar de foto’s, onderzoekt vervolgens Sol zijn been, kijkt nog een keer bedenkelijk naar de foto’s en spreekt dan de verlossende woorden: “It is not broken”. Er valt 10 kilo van ons af en we bellen J. met het goede nieuws.
Inmiddels weet ik dat de dame in kwestie Elle heet, en hebben we een aantal moeder ervaringen met elkaar gedeeld
We zijn allebei enorm blij dat het zo goed is afgelopen en ze brengt ons uiteindelijk weer terug naar het dorp. We wisselen nummers uit en spreken af om elkaar op de hoogte te houden van het herstel van Sol. Terug in het hotel vertellen we ons verhaal in geuren en kleuren aan de rest van het gezin. En dan valt me ook pas op dat ik zelf ook wel wat bulten en schrammen heb. Godzijdank is het goed afgelopen, maar we hebben er allebei wel een enorme klap van gekregen. Cliché, maar een waarheid als een koe, een ongeluk zit echt in een heel klein hoekje. Stay safe!
X NATASJA
Voor de meelezers: in zo’n geval is de gebruikelijke route dat je de alarmcentrale van de zorgverzekeraar belt. Zij verwijzen je naar een geschikt ziekenhuis en zorgen ervoor (als de kosten een door hen aangegeven maximum overstijgen) dat er een garantstelling komt. Vervolgens is het raadzaam om óók de alarmcentrale van de reisverzekeraar in te lichten.
Vergoeding voor spoedeisende hulp in het buitenland is gemaximeerd vergoed (tot het Nederlandse tarief). De zorg in Thailand is een stuk goedkoper dan in Nederland. Ik vermoed dat het bezoekje aan de SEH met foto’s en wat medicatie in Thailand minder dan €70 kost, right? In Nederland ben je vermoedelijk ineens door het hele eigen risico heen. De Thaise factuur eerst indienen bij je zorgverzekeraar en als die het verrekenen met het verplicht eigen risico, de brief daarvan indienen bij de reisverzekeraar (net als de belkosten en de taxikosten, hier niet van toepassing). Het hangt van de voorwaarden van je reisverzekeraar af of ze het (verplicht en vrijwillig) eigen risico vergoeden.