Mijn vriend had psychotische klachten en viel mij aan

Ik was opgelucht

Terwijl ik dit schrijf zit ik alleen op de bank in mijn nieuwe huis. Of zoals mijn 2-jarige dochter het noemt: mama’s kleine huisje. Op 29 oktober 2022 zette mijn vriend een punt achter onze relatie. Op mijn vader zijn verjaardag, een dag na mijn opa’s begrafenis. De slechtste timing ever zou je denken, maar wat was ik opgelucht. 

Het begon toen ik zwanger was

Eigenlijk begon het allemaal toen ik zwanger raakte van onze dochter. Wat was ik blij, en wat was hij bang. Bang om het verkeerd te doen, bang om in de voetstappen van zijn vader den. Hij heeft een drugsverleden en langzaam aan zakte hij daar weer in terug. Het leek mee te vallen en na de geboorte van ons kindje gingen we gewoon rustig verder met ons leven. We gingen verhuizen naar een groter huis in een leuke wijk en alles leek goed. Hij wist natuurlijk donders goed dat het helemaal niet goed was, en ik was in de ontkenning want ik had het eigenlijk wel door. 

Hij beschuldigde mij van de raarste dingen

Laat ik doorspoelen naar 13 mei 2022. Huilend kom ik met mijn dochter aan bij mijn ouders. Mijn vriend had psychotische klachten en dacht dat ik vreemd ging. Als ik ‘s nachts sliep, vloog hij me aan en beschuldigde mij van de raarste dingen. Hij had door dat het foute boel was en samen gingen we naar de dokter. Het leek even beter te gaan, tot ongeveer twee weken daarna. Opnieuw werd ik in de nacht aangevallen en dit was erger dan de vorige keren. Zijn ogen waren leeg en ik kon praten als brugman maar dit was niet genoeg.

Ik vluchtte weg

Samen vielen we van de trap terwijl ik probeerde te vluchten. Hij hield mij in de houdgreep. Ik weet niet hoe, maar ik heb de voordeur gehaald. Hij volgde me maar ik gilde om hulp. Uit paniek gaf hij mij een klap in mijn gezicht en rende naar binnen. Ik ben naar de buren gevlucht. Daar sta je dan, in je hemd en onderbroek, bont en blauw, om 23.30 uur. Zij belden de politie. Hij is meegenomen en de volgende dag ben ik naar mijn ouders vertrokken met onze dochter, die godzijdank overal doorheen heeft geslapen.

Ik ben na drie weken toch terug gegaan

Hier heb ik drie weken gezeten. In die tijd heb ik veel met mijn ex gepraat. Hij beloofde om beter te worden en te vechten voor zijn eigen gezondheid zodat we samen verder konden en weer een gezin konden zijn voor onze dochter. Ik wilde hem heel graag geloven. We waren immers bijna zeven jaar samen en ik hield ontzettend veel van hem. Ik ben terug gegaan naar huis. Hij sliep op de logeerkamer en deed ontzettend zijn best. Het ging even goed, maar toch niet helemaal. 

Ik was opgelucht toen hij de keuze maakte

Ik ben een erg zorgzaam type en zal niet iemand die hulp nodig heeft in de steek laten, zeker niet de vader van mijn kind. Maar moeilijk was het wel. Daarom was ik ook zo ontzettend opgelucht toen hij er een punt achter zette, hoe rot de timing ook was. Hij bleef in ons huis wonen, hier was geen discussie over mogelijk helaas. Dus ik ging opzoek naar een andere woning. Dit was erg lastig, zeker als je niet in staat bent om te kopen en niet lang genoeg ingeschreven staat. Ondertussen woonden we nog als gezin in één huis. We besluiten om onze dochter niks te vertellen, totdat ik een andere woning heb.

Ik kreeg een eigen huisje

Af en toe leek het net alsof we weer een stel waren. We deden leuke dingen en praten veel. Het ging goed. Toch bleven we ‘gescheiden’ en was ik erg blij toen ik een huisje kreeg. Officieel een 55+ woning met maar één slaapkamer maar gelukkig is mijn dochter nog jong en slaapt ze toch altijd al in mijn bed. Het was de bedoeling om dit af te leren zodra ik zou verhuizen, maar dit moest ik dan maar even uitstellen.

Mijn ex hielp met schilderen

Ik accepteerde de woning en maakte het helemaal mijn eigen zin. Mijn ex is schilder van beroep en heeft me hier goed bij geholpen. Wanneer hij kon, kwam hij schilderen. We vertelden aan onze dochter dat dit nu mama’s huis is en dat zij hier met mama gaat wonen. Het oude huis is papa’s huis en daar zal ze ook af en toe zijn, samen met papa. Ze was helemaal enthousiast en was al snel dol op ‘’mama’s kleine huisje’’. Ik had een ouderschapsplan opgesteld met onder andere de verdeling van dagen en mijn ex was het hier mee eens en ondertekende het plan. Op 27 februari kreeg ik de sleutel van mijn woning en 13 maart verhuisde ik. Bijna een jaar nadat alle ellende begon. 

Hij schreef een brief met de vraag of we ooit weer samen zouden komen

Ik heb de hoop om ooit nog samen te eindigen al lang opgegeven. Ik voel me op mijn gemak alleen en samen met ons dochtertje. Mijn ex denkt hier nog iets anders over. Na een aantal weken werden er brieven uitgewisseld. Dat is iets wat wij altijd deden als we ruzie hadden. Hij schreef mij nu een brief met de vraag of we nog samen verder konden. Ik heb hier een hele duidelijke brief op terug geschreven: “Nee dit gebeurt niet.” Dit kwam heel hard binnen en hij sloot zich volledig af. Het was alles of niets. Geen leuke dingen meer samen doen als vrienden, geen koffie meer als ik onze dochter kwam brengen. En de maandagen moest ik ook maar uitzoeken (ze kwam elke maandag en om het weekend bij haar vader). Ik was lichtelijk in paniek. Maar zelfs mijn beste vriendin, die absoluut niet meer on speaking terms is met mijn ex begreep zijn reactie. Hij was boos en teleurgesteld en moest het afreageren.

Zijn boosheid is gezakt

Ondertussen zijn we weer een poosje verder en praten we weer met elkaar. We zijn zelfs vandaag met z’n drieën naar het zwembad geweest. Dit vindt onze dochter geweldig. De maandagen zijn nog niet ter sprake gekomen maar ik hoop dat hij hier ook snel op terug komt. Samen op vakantie in de zomer gaat waarschijnlijk niet gebeuren. Dit stond wel op de planning, gewoon als vrienden. Leuk voor onze dochter. 

We kunnen weer samen dingen doen

Voor nu ben ik al lang blij dat ik binnen kom en een kopje koffie met haar vader kan drinken als ik haar breng. Voor haar wel zo fijn om te zien dat papa en mama nog vrienden zijn. Ik weet niet wat de toekomst zal brengen, maar ik weet wel dat ik nooit meer een stel met hem wil en kan worden. Ik hoop dat hij zijn verslaving onder controle houdt, zodat hij zijn dochter kan blijven zien. En ik hoop dat we vrienden blijven, voor onze dochter maar ook voor onszelf.

EVA