Het is niet eenvoudig om te vertellen over Dora, met haar diagnose van Anorexia
Dora is 14 jaar oud en wat zou moeten zijn een tijd van opgroeien, ontdekken en plezier, is in plaats daarvan overschaduwd door een slopende eetstoornis die ons leven volledig heeft overgenomen. Dit verhaal is een inkijkje in onze dagelijkse realiteit, waarin leugens, bedrog en eindeloze zorgen de boventoon voeren.
De ontdekking
Het begon allemaal subtiel. Dora was altijd al een beetje perfectionistisch, maar toen ze ineens maaltijden begon over te slaan en zich steeds meer terugtrok, begon ik me zorgen te maken. Ze leek geobsedeerd door calorieën, telde elk hapje dat ze nam en maakte een punt van het feit dat ze al gegeten had bij een vriendin wanneer ze thuiskwam. Dit waren de eerste tekenen van wat uiteindelijk een allesoverheersende strijd zou worden.
De leugens en het bedrog
Het bleek al snel dat Dora’s eetgewoonten niet zomaar een fase waren. Ze begon eten te verstoppen en braakte vaak in de wc. Als ik haar vroeg waarom ze zo lang in de badkamer was, kreeg ik steevast ontwijkende antwoorden. Ze verborg zelfs waterflesjes in haar zakken wanneer we haar wogen, in een poging het cijfer op de weegschaal te manipuleren. De hoeveelheid bedrog was hartverscheurend, maar ik begreep dat het deel was van haar ziekte, een manier om controle te houden in een wereld die voor haar oncontroleerbaar leek.
De intense ruzies
Onze avonden werden gevuld met intense gesprekken en ruzies over eten. Elk avondmaal was een strijd, waarbij Dora en ik woordenwisselingen hadden over de hoeveelheid op haar bord.
“Waarom moet ik zoveel eten? Je probeert me dik te maken!” schreeuwde ze vaak.
“Dora, je hebt voedsel nodig om beter te worden. Dit is niet veel, dit is normaal,” probeerde ik kalm te blijven.
“Je begrijpt het niet! Ik wil dit niet eten. Je kunt me niet dwingen!”
Ik voelde een steek in mijn buik elke keer dat ze zulke dingen zei, maar ik wist dat ik niet kon toegeven. Haar vastberadenheid om niets te eten stuitte tegen mijn vastberadenheid om haar te voeden. De spanning was ondraaglijk, en ik wist niet hoe ik moest doordringen tot mijn eigen kind.
De ernst van de situatie
Het dieptepunt kwam toen Dora een paar keer flauwviel. De eerste keer was een schok, maar toen het vaker gebeurde, realiseerde ik me de ernst van haar situatie. We moesten haar met spoed naar het ziekenhuis brengen, waar bleek dat ze een ernstig kaliumtekort had. Dit leidde tot haar eerste opname, waar ze via sondevoeding weer op krachten moest komen. De aanblik van mijn dochter, zo kwetsbaar en ziek, was bijna te veel om te verdragen.
Mijn inzinking
Het constante zorgen en waken over Dora eiste zijn tol. Tijdens een van haar ziekenhuisopnames stortte ik zelf in. De artsen vertelden me dat ik een burn-out had. Het was een harde realiteit: ik kon mijn dochter niet helpen als ik zelf niet sterk genoeg was. De dagen in het ziekenhuis voelden als een mengelmoes van wanhoop en uitputting. Ik moest mezelf bijeenrapen, niet alleen voor Dora, maar ook voor mezelf.
De kliniek
Dora was het beu om in en uit het ziekenhuis te gaan. De gedachte aan een gespecialiseerde kliniek wekte bij haar grote weerstand op.
“Ik ga niet naar een kliniek! Jullie kunnen me niet dwingen!” , riep ze met tranen in haar ogen.
“Dora, het is voor je eigen bestwil. Ze kunnen je daar beter helpen dan wij thuis kunnen,” probeerde ik haar te overtuigen.
“Nee! Ik wil niet weg van huis. Ik wil niet opgesloten worden!”
Ze wilde niet meer weg van huis, niet meer de controle verliezen over haar leven, zelfs als dat betekende dat ze bleef vechten tegen de stem van anorexia binnen de muren van ons huis. We hebben geprobeerd een middenweg te vinden, maar het blijft een constante worsteling om haar gezond te houden zonder haar vrijheid volledig in te perken.
Heftige gesprekken
De gesprekken tussen ons werden steeds. Eén avond, na een bijzonder stressvolle dag, barstte de bom.
“Dora, je hebt al dagen nauwelijks iets gegeten. Dit kan zo niet langer”, zei ik wanhopig.
“Waarom laat je me niet gewoon met rust? Je maakt alles alleen maar erger!”, schreeuwde ze terug.
“Ik maak het erger? Dora, ik probeer je te redden! Begrijp je dat niet?”
“Jij begrijpt niets! Je hebt geen idee hoe het is om zo te voelen. Alles wat je doet, maakt me alleen maar bozer en dan wil ik al helemal niets eten!”
De woorden raakten me diep. Het gevoel van onmacht overmande me, en ik wist even niet meer wat ik moest doen of zeggen. We zaten vast in een vicieuze cirkel.
De onzekerheid en de hoop
Elke dag is een nieuwe uitdaging. De leugens, het bedrog, de ruzies over eten, alles blijft doorgaan. Maar er zijn ook momenten van hoop, kleine overwinningen die ons doen geloven dat herstel mogelijk is. Dora heeft onlangs een aantal nieuwe hobby’s gevonden die haar helpen af te leiden van haar eetstoornis, en hoewel ze nog steeds calorieën telt en af en toe neervalt, zie ik een vonkje van de oude Dora terugkomen. Ze is namelijk gek op haken, en maakt echt van alles. Ook voor vriendinnen.
Het is een lang en pijnlijk proces, maar ik ben vastbesloten om haar te helpen om te herstellen
Elke ouder die een kind met anorexia heeft, weet hoe moeilijk en hartverscheurend deze weg is. Maar ik geloof dat met liefde, geduld en steun, we deze stem kunnen overwinnen en een toekomst kunnen bouwen waarin Dora weer kan stralen. Het schrijven van dit verhaal is voor mij een manier om anderen te laten weten dat ze niet alleen zijn in hun strijd. Anorexia is een vreselijke ziekte, maar we moeten blijven vechten voor onze geliefden, hoe moeilijk het ook is. Ik ben vastbesloten om Dora’s grootste steun te zijn.
HELGA
