Lees eerst de eerdere blogs:
Deel 1: Larissa zag zelf iets geks op de echo
Deel 2: De arts zag teveel vocht op de echo
Deel 3: Mijn baby had een verkeerd lootje getrokken
Mijn regenboogkindje gaf mij het levensgeluk terug
Inmiddels is er al meer dan vier jaar een gezond regenboogkindje, Jeany, bij me: het kleine zusje van Evelyn*. Dankzij haar komst vond ik het levensgeluk en de vreugde terug die ik kwijt was na het verlies van Evelyn*. Toch bleef ik het gevoel houden dat er iets ontbrak in ons gezin. Het deed me pijn om Jeany steeds alleen te zien spelen. Zelf wilde ik ook graag twee (levende) kinderen. Na jaren van gesprekken met onder andere mijn moeder en een rouwpsychologe, besloot ik de stap te zetten naar een BAM-traject. Met succes, want na mijn eerste poging met hormonen bleek ik al zwanger. Ik was zo dankbaar dat het me gegund was.
Door het verleden waren de zorgen in de eerste maanden groot
De eerste maanden van de zwangerschap waren mentaal zwaar. Zou dit kindje gezond zijn? Zou ik misschien toch een miskraam krijgen? Maar wonder boven wonder ging alles goed. De NIPT-test was uitstekend en; ik bleek zwanger van een derde dochtertje! Het voelde als een bijzonder toeval, alsof Evelyn* vanuit de hemel had meegedacht en dit voor haar zusje wilde.
Vanaf 22 weken startte een nieuwe rollercoaster
De zwangerschap verliep verder soepel: weinig klachten, geen misselijkheid en energie genoeg. Het was echt een droomzwangerschap. Althans, de eerste helft van de zwangerschap. Vanaf week 22 begon namelijk onverwachts de rollercoaster van (slecht nieuws)gesprekken, onderzoeken en zorgen.
Er was sprake van vroegtijdige contracties
Rond week 22 ging ik naar de gynaecologie vanwege vroegtijdige activiteit van de baarmoeder, wat ook werd bevestigd door een CTG. Ik wist dat ik een verhoogd risico had op vroegtijdige contracties, maar dat ze zouden beginnen nog vóór de levensvatbaarheidsgrens, had ik nooit verwacht. En dat was niet alles… Ik kreeg ook een uitgebreide echo door de dienstdoende gynaecoloog, om de lengte van mijn baarmoederhals op te meten en de doorbloeding tussen de placenta en de baby te observeren. Tot mijn schrik had de gynaecoloog nog een extra mededeling voor me: ze vermoedde een intra-uteriene groeirestrictie bij de baby. Ze liet me zien dat de groei van haar buikje maar liefst twee weken achterliep op de rest van haar lichaam. Ze bereidde me voorzichtig voor op de mogelijkheid dat dit kon wijzen op voortijdig falen van de placenta.
Dit bericht kwam zo onverwacht
Ik was enorm geschrokken, vooral omdat bij de vorige controle alles nog prima leek en ze netjes op de curve groeide. Vanaf dat moment voelde het alsof mijn lichaam een tikkende tijdbom was voor mijn dochtertje, en dat mijn placenta elke dag zou kunnen ophouden met functioneren. Gelukkig mocht ik naar huis met het advies om extra rust te nemen, medicatie te gebruiken en de buikomtrek van de baby binnen twee weken te laten controleren.
Ik was ontzettend bang om nog een kindje te verliezen
De volgende dag maakte ik meteen een afspraak bij Prof. Dr. Richter in UZ Leuven, een specialist in prenatale diagnostiek en hoog-risicoverloskunde. Twee weken later stond de echo gepland. Die weken kropen voorbij, en de zorgen groeiden met de dag. Het triggerde opnieuw mijn diepgewortelde angst om nog een kindje te verliezen. Het voelde alsof ik alles opnieuw beleefde, net zoals vijf jaar geleden met mijn dochtertje Evelyn*.
De roze wolk doofde langzaam uit
Ik hoopte vurig dat de professor zou vertellen dat de groeiachterstand was ingehaald en dat ik me geen zorgen meer hoefde te maken. Ik verbaasde me erover dat ik ondanks alles nog steeds zo hoopvol en rustig kon blijven. Maar wat de professor mij met bijna 24 weken zwanger vertelde, daar was ik totaal niet op voorbereid. Het nieuws sloeg in als een bom, en de roze wolk die ik langzaam durfde toe te laten, verdween plots volledig…
WORDT VERVOLGD
LARISSA
