Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen
De wens voor een tweede kindje
Nadat wij in januari 2017 onze dochter op de wereld hadden gezet, groeide vooral bij mij al snel de wens voor een tweede. In mijn hoofd was één kind niet ideaal en ik wilde graag een broertje of zusje voor Roos. Omdat ik nierpatiënt ben en in de zwangerschap van Roos zwangerschapscholestase (ken je dit niet, zoek het even op) had ontwikkeld, moest ik eerst door een screening. Na wat testen en gesprekken werd ons groen licht gegeven en de eerste poging was meteen raak. Wat waren we enorm blij, maar ik was ook sceptisch. Ik was onzekerder dan bij Roos en bang dat het mis zou gaan. Daarom besloten we familie en vrienden op Roos haar verjaardag (bij zes weken zwangerschap) het heugelijke nieuws te vertellen dat we zwanger waren. Mocht het niet goed gaan, dan konden we ook het verlies delen met iedereen. Gekke gedachte misschien, maar zo voelde het op dat moment.
Het was een andere en een zwaardere zwangerschap dan bij Roos
We hadden vóór Roos een miskraam meegemaakt bij negen weken, maar ook die zwangerschap had anders aangevoeld. Dit ging meer om een intuïtief gevoel, mijn onderbuikgevoel. De eerste 12 weken gingen voorbij met telkens geruststellende echo’s. Maar ik had enorm veel pijn onderin mijn buik. Alsof mijn lichaam iets duidelijk wilde maken. Ik begon het langzamer aan te doen. Bij de 29e zwangerschapsweek viel ik ook uit op mijn werk. Ik kon niet meer lang genoeg in dezelfde houding op een stoel zitten en had last van steken in mijn zij en onderbuik. Medisch gezien past dit niet bij het ziektebeeld van Loek, maar toch denk ik dat het er wel mee te maken heeft gehad.
Ik liep een traject bij zowel de verloskundige als de gynaecoloog, met meer onderzoek en echo’s
Meermaals heb ik voor een extra echo in de stoel gelegen, omdat ik zei: “Het voelt gewoon niet goed”, waarna een reeks van testen volgden. Mijn bloedwaardes en Loek zijn bloedwaardes werden in kaart gebracht, maar niets deed vermoeden dat er iets mis was. “Sommige vrouwen zijn gewoon niet gemaakt om zwanger te zijn” of “Zwangeren zijn rare wezens”, daar moest ik het op die momenten mee doen. En meestal gaf het me ergens ook een gerust gevoel. Ik pufte door de pijn heen en ging weer terug naar huis. Hier heeft “had ik maar” totaal geen zin, want dat wat Loek had, hadden ze nooit gevonden met een NIPT (die we overigens wel hebben uit laten voeren), een 20-weken echo, of welke echo dan ook. Alle testen zagen er prima en rooskleurig uit. Geen reden tot bezorgdheid of paniek. De maanden kabbelden rustig voort.
Na 38 weken en 1 dag werd ik ingeleid
Ik hield het niet meer vol en had zo enorm veel pijn ondertussen, dat de gynaecoloog een inleiding voor me plande. Deze verliep niet zo soepel als bij Roos. Het zetten van het ballonnetje ging niet goed. Dat voelde ik ook, want de druk viel na het zetten al meteen weg. Ik ben eenmaal thuis meteen op de bank gaan liggen, maar toen ik na vijf uur op stond om naar bed te gaan, viel het ballonnetje er op de trap uit. Ik belde het ziekenhuis, maar opnieuw zetten stond niet in het protocol. Ik moest de ochtend afwachten of het iets gedaan had. Helaas, geen enkele ontsluiting de volgende ochtend.
Om 8.00u kreeg ik mijn eerste weeënopwekkers
Dit deed niet voldoende en om 12.00u kreeg ik de tweede dosis om de bevalling op gang te helpen, maar helaas zonder effect. Toen de wisseling van de wacht kwam om 16.00u en de verloskundige 2 centimeter ontsluiting voelde, zei ze dat ze ervoor ging zorgen dat hij vandaag geboren ging worden. Ze ging dit klusje wel even klaren. En zo gezegd, zo gedaan. Om mijn vliezen (geforceerd) te breken moest Loek wat verder naar beneden worden geduwd. Ze waren met twee man sterk. Eén hing er op mijn buik en de ander prikte de vliezen door, waarna het vruchtwater bleef komen. Ik voelde een stukje opluchting, dat wel, maar nu wist ik ook dat binnen 24u Loek er zou zijn. Er was ook spanning dus.
Om 19.00u vroeg ik een ruggenprik en deze werd te hoog gezet
Ik voelde niks meer tot aan mijn nek. Best een akelig gevoel. En helaas werkte hij ook niet op het gedeelte waar dat wèl nodig was. Al snel begon ik mijn linkerhelft weer te voelen en rechts volgde snel, waardoor ik de rest van de bevalling dus op eigen kracht moest doen. Dit viel uiteindelijk mee. Om 23.00u begonnen de persweeën en na twee keer persen was ons mooie mannetje er! Dennis en ik pakten hem met vier handen aan. Wat een genot en opluchting.
Ik voelde de pijn mijn lichaam verlaten en dat maakte plaats voor heel veel liefde
Oh, wat was ik blij. Loek huilde naar mijn idee niet krachtig genoeg (trigger 1). Dat vond de verloskundige in eerste instantie ook, maar dit werd al snel gecorrigeerd. Ook zijn Apgarscore kwam positief uit de test na twee keer proberen. Je vraagt je misschien af hoe dat kan, terwijl de ziekte altijd aanwezig is geweest bij Loek. In het kort zit dat zo: de witte stof in je hersenen is bij je geboorte minimaal aanwezig. Door de tijd heen wordt dit meer en meer aangemaakt waardoor je bepaalde vaardigheden leert. In het begin zijn dit nog kleine stapjes, zoals het hoofdje recht houden en omrollen, maar langzamerhand ook grote dingen, zoals kruipen en lopen. Deze stof zorgt ervoor dat er een beschermlaag om de zenuwbanen wordt aangelegd, Myeline genoemd, die er vervolgens voor zorgt dat de seintjes vanuit de hersenen via de zenuwbanen terecht komen bij de betreffende spieren om je ledematen te kunnen bewegen. Bij iedereen is in het begin deze witte stof aanwezig en daar waar bij een gezonde baby de witte stof meer en meer zal worden en dus meer en meer zal gaan ontwikkelen, werd dit bij Loek (na een beetje restaanmaak door wat hij vanuit de placenta mee kreeg) al heel snel, heel veel minder.
We waren compleet
We werden naar de kamer gebracht en ik heb Loek het eerste uur vanuit zijn bedje bewonderd. Ik was op slag verliefd op hem en zijn prachtige zwarte haardos. Hij had grote handen, grote donkere ogen en voor het termijn was hij een flinke baby. Hij kon zich maar moeilijk warm houden de eerste nacht (trigger 2) en dus kreeg hij wat kruikjes. Dit heeft hij alleen die nacht nodig gehad. Mijn zus kwam de volgende dag op bezoek en snoof even zijn babygeur op. Ze zei: “Lekker, die babygeur”. Waarop ik antwoordde: “Bijzonder dat jij dat zegt, want ik ruik hem dus niet” (trigger 3). Daar waar Roos een allesoverheersende geur bij zich droeg die ik de hele dag wilde opsnuiven, had Loek dit niet. Alsof de natuur toen al had besloten dat ik me niet teveel mocht hechten aan mijn kind. De volgende dag mochten we naar huis en werd het tijd om Loek voor stellen aan zijn grote zus, die 20 maanden oud was op dat moment. Ze was enorm zorgzaam voor hem en overlaadde hem met knuffels en kusjes. Het was een bijzondere kraamweek.
Eén ding staat me enorm bij, ook omdat het op film is vastgelegd
Hij had een heel typisch huiltje wat telkens eindigde op “he, he”. Alsof hij het zwaar had. Ook zijn loopreflex werd op film vastgelegd en in dat filmpje zie je hem enorm strijden en lijkt hij pijn te hebben. Moeilijk om nu terug te kijken. Ik kijk er aan de andere kant ook met heel veel liefde op terug. Een rustige week met mijn lieve kleine mannetje en een trotse grote zus. Een hecht team was geboren.
Lees HIER het vervolg
LINDA
