Larissa: “Aan de buitenkant van onze kamerdeur van de verloskamer hing een zilveren ster, met een speciale betekenis”

Hieronder kan je de eerdere delen lezen, voordat je dit derde deel leest.

Deel 1: Larissa zag zelf iets geks op de echo

Deel 2: De arts zag teveel vocht op de echo

Deel 3: Mijn baby had een verkeerd lootje getrokken

Aangekomen in de hal van het ziekenhuis, liepen we naar de inschrijvingsbalie. De dame vroeg waarvoor we kwamen en ik zei dat we ons om 07:30 moesten aanmelden op de dienst materniteit voor een minibevalling. Vanachter het bureau keek ze naar mijn buik en wierp ze me een blik alsof ik niet goed snik was. Ik vertelde er maar snel achter dat ons kindje niet-levensvatbaar was en moesten laten gaan uit liefde. Ze wenste ons veel sterkte toe. Met een bang hart stapten we de lift in naar verdieping 4.

Ik kotste van de spanning, medicatie en hormonen

Het was doodstil in de gang van materniteit. De verpleging en verloskundigen waren nog druk aan het vergaderen toen we aanklopten bij hen. Verloskundige Zoë zou onze vaste begeleider worden. Ze maakte eerst het medisch dossier in orde en vertelde heel rustig hoe alles zou lopen. Ik moest minstens één overnachting blijven. Gelukkig mocht mijn vriend ook blijven overnachten, want dat bleek uiteindelijk echt geen overbodige luxe te zijn. Mijn eigen gynaecoloog kwam even later het eerste pilletje inbrengen en leefde enorm met ons mee. Een kwartiertje na het eerste pilletje werd ik heel misselijk en gaf ik over. Ik moest het ook melden wanneer ik wat pijn begon te voelen, want ondanks ik een taaie dame was, zou ik de hele situatie pijnvrij moeten doormaken van de gynaecoloog. Hij vertelde dat in een situatie als deze niemand pijn hoefde te lijden, want dat het verdriet al pijnlijk genoeg was. Na enkele uren zei ik tegen de verloskundige dat de pijn aanwezig was en kreeg ik een injectie met pijnstilling. Ik was maar half bij bewustzijn. Ik gaf enorm veel over van de spanning, medicatie en de hormonen. Ik voelde zoveel innerlijke pijn dat ik dit moest doen, maar ergens was ik ook gerustgesteld dat ik mijn dochter zou ontmoeten en vastnemen.

Een zilveren ster aan de deur

In de namiddag was er nog steeds niet veel verandering en ging ik samen met mijn vriend in de rolstoel naar buiten een luchtje scheppen. Het voelde wrang om tussen de mensen te zijn. Ik wilde niemand zien. We gingen terug naar boven en reden door de gang van materniteit naar onze kamer. Ik keek naar links en rechts door de andere kamers: allemaal gelukkige gezinnetjes. Mijn hart brak en verging van de pijn. Aan de buitenkant van onze kamerdeur was een zilveren ster geplaatst als herinnering voor wie onze kamer binnenkwam, dat er sereen en respectvol moest omgegaan worden met de situatie.

Ik werd overspoeld met liefde

Ik was nog steeds suf van de pijnstilling en huilde nonstop. In de avond kwam mijn gynaecoloog langs en onderzocht me. Hij voelde een armpje of beentje uitsteken, maar verder zat er nog geen schot in de zaak. Hij gaf mij nog een pilletje en wenste ons een rustige avond toe. Mama en mijn zus kwamen langs die avond, wat ik enorm lief vond. De verloskundige van de avondshift vroeg ons of we een koesterkoffer wilden bekijken. Natuurlijk stemde ik hiermee in. Ze bracht me een mooie groene koffer met sterretjes op. Ik deed de koffer open en werd overspoeld met liefde. Twee identieke knuffeltjes, een buisje voor haarlokjes, een briefkaars, een fotokadertje, een kader voor gipsafdrukjes en een canvas voor inktafdrukjes. Werkelijk alles zat erin om ons kleintje te herinneren later. De verloskundige kwam nadien nog langs met een grote plastic doos vol wikkeldekentjes op maat. We mochten een dekentje kiezen om de baby in te wikkelen. Mama en ik kozen het allerdikste dekentje met hondjes erop en een paars lintje aan. Zo zou ze geen kou hebben deze winter. Toen het bezoekuur afgelopen was, zei ik mama en zus gedag en gingen we met een bang hartje de nacht in. We wachtten en wachtten …

Huilen, huilen, huilen

Om klokslag middernacht werd ik in paniek wakker. Ik keek de kamer rond en zag het dekentje en links van me mijn vriend die sliep. Ik drukte op de bel en even later kwam de verloskundige van de nacht, Sarah, langs. Ik huilde ontzettend en vroeg waar mijn kindje was en wat er gebeurd was de voorbije uren. Ze stelde me gerust en zei dat ze nog niet geboren was en dat ze besloten hadden met team om geen pilletje meer geven. Ze zouden de bevalling hervatten om 5:30 in de ochtend. Ik huilde en snikte. Ik deed geen oog meer dicht tot 5:30.

Evelyn* had een glimlach

Ze kwamen exact om 5:30 het laatste pilletje geven. Het was echt de allerlaatste. Om 5:45 voelde ik een bolletje uit me glijden en drukte ik op de bel. De verloskundige van de nachtdienst ving haar op en ging haar verzorgen. Ze leefde niet meer. Toen ze terugkwam, had ze haar in het dekentje gewikkeld die we kozen en had ze afdrukjes en fotootjes gemaakt van haar. Zulke mooie foto’s en afdrukken. Ik kreeg haar eindelijk in mijn twee armen. Ik zag niets van haar door al die tranen. Maar toen de verloskundige weg was, was het eerste wat me opviel haar mooie glimlach. Evelyn* was zo mooi. Ik zag ook alle afwijkingen waarover ze het hadden, maar die waren in mijn ogen bijzaak. Ons dochtertje was zo mooi. Wat een lieve handjes en teentjes.

Ik bekeek mijn dochter heel erg goed

Ik heb haar zeker meer dan een uur bij me gehouden en gaf haar veel kusjes op haar hoofdje en handjes. Ik bekeek haar heel goed. Ik wikkelde een knuffeltje om het dekentje en deed er een bandje aan met een hartje op. Na een goed uur moest ik haar even afgeven, want er was een complicatie opgetreden: de placenta kwam niet vanzelf en die moesten ze in de verloskamer met een soort tang afschrapen. Dit alles was zonder verdoving. Het was enorm pijnlijk samen met het feit dat ik mijn dochtertje daarom even moest missen. Ik was leeg, verdrietig, lusteloos, allesbehalve wat een mama zou moeten voelen op de geboortedag van haar eerste kind.

Lees verder in deel 5 hoe ik definitief afscheid nam en hoe de eerste dagen en weken voorbij gingen.

LARISSA