Kim: “Wij kregen veel negatieve reacties op onze zwangerschapsaankondiging”

Iets voelde anders deze keer

Nog geen week na mijn ovulatie begon het spugen al. “Dat is wel heel snel”, dacht ik. Ik had veel eerder klachten dan in mijn eerdere twee zwangerschappen. Veel verder kon ik eigenlijk nog niet zijn, mijn spiraal was er pas kort uit. Ik vroeg mijn collega toch wat eerder al een echo te maken, iets voelde anders deze keer. Ze was nog maar net met de echo begonnen of wij zagen al snel de verklaring voor mijn klachten: twee vruchtzakjes. Wauw, hoe bijzonder! Het werd spannend, want in één van de vruchtzakjes was aardig wat bloed te zien. Ze bereidde ons erop voor dat er een grote kans was dat we een vruchtje zouden verliezen, met daarbij óók een risico voor het andere vruchtje. We spraken af een week af te wachten en dan opnieuw te kijken, dan zouden er twee hartjes moeten kloppen. Met een enorm dubbel gevoel liepen we naar buiten, mogelijk 2, mogelijk 1 en misschien zelfs geen kindje. Die week leek heel lang te duren, maar steeds meer kreeg ik het gevoel dat het wel goed zat. Ik had steeds meer zwangerschapsklachten en groeide echt heel snel deze keer. Na een week was daar een prachtige echo, twee kloppende hartjes en geen bloed meer te zien. Mijn vriend was heel trots.

Mijn lijf vond de zwangerschappen ècht zwaar

Mijn eerste twee zwangerschappen waren niet probleemloos geweest. Ik vind zwanger zijn geweldig, maar mijn lijf denkt daar helaas altijd anders over. Toch ben ik na heel veel spugen, veel harde buiken, bloedverlies en opnames twee keer prachtig aterm thuis bevallen. Twee droombevallingen met mijn lieve vriendin en collega aan mijn zijde. In 2015 werd onze dochter Sarah geboren en in 2018 onze dochter Jules. Vooraf hadden wij altijd de wens voor 3 of 4 kindjes, maar in de zwangerschap van Jules hadden we samen al besloten dat we dit hopelijk nog 1 keer mochten meemaken hierna. Een vierde zwangerschap zou echt geen goed plan zijn voor mijn lijf. Ik schrok dan ook toen mijn vriend kort na de geboorte zei: “Misschien moeten we het toch bij twee houden. Dit vraagt zo veel van jouw lichaam”. Ik was direct heel stellig dat als het ons gegund werd de derde er ook zou komen over een paar jaar, dat had ik er echt voor over. En nu liepen we, 3 jaar later, dus naar buiten met een prachtige echofoto van een tweeling. Jeetje, toch die vier kindjes waar we ooit van gedroomd hadden.

We kregen negatieve reacties op de zwangerschapsaankondiging

Onze familie en directe vrienden waren onwijs verrast en heel blij. Ook Sarah vertelden we het nieuws al vroeg in de zwangerschap. Zij had ook wel door dat er iets aan de hand was. Haar eerste reactie was dan ook: “Ik vond al dat je zo vaak moest spugen, mam”. De meiden waren allebei vanaf het eerste moment vol van het feit dat ze twee broertjes of zusjes zouden krijgen. Hoe meer mensen we over de zwangerschap vertelden, hoe meer ik mij verbaasde over de ‘negatieve’ reacties die wij kregen bij het bekendmaken van deze zwangerschap. Ik zat, ondanks het vele spugen op een enorme roze wolk, maar had steeds meer het gevoel dat ik dit moest verantwoorden.

Wat vinden jullie er zelf eigenlijk van?

Mensen reageerden met zinnen als: “Jeetje, jullie zullen wel geschrokken zijn”, “was de derde wel gepland, of eigenlijk ook niet?” en “dan heb je er straks dus 4!?”. Ik kon ondertussen een standaard antwoord rijtje klaar hebben: “Ja, dan hebben we er straks 4 ja”, “Nee, dat hadden we niet verwacht, nee”, “Nou, wij zijn er gelukkig heel blij mee”. Ik kreeg bijvoorbeeld ook de vraag of mijn vriend er gelijk een knoop in had laten leggen bij het horen van het nieuws. Gelukkig is mijn vriend niet op zijn mond gevallen. Hij stond laatst te praten met iemand uit de buurt: “Nou, ik moet er echt niet aan denken dat ik er nog twee had gehad, ben je mooi klaar mee”. Zijn reactie was heel ad rem: “Dan ben ik heel blij dat deze twee kids bij ons in een liefdevol gezin zullen oproeien, waar ze wel welkom zijn”. Ik begrijp gewoon niet waarom je dit soort dingen tegen aanstaande ouders moet zeggen. Na hun eerste reactie kwam ook vaak wel de vraag, “Wat vinden jullie er zelf eigenlijk van?” En daar zit het hem dus precies in. Het gaat toch ook alleen om wat wij ervan vinden? Ik hoefde hun eigen mening of kijk erop helemaal niet te horen. Mensen denken oprecht niet na voordat ze iets zeggen. Gelukkig staan wij sterk in onze schoenen en kon ik dit allemaal snel naast mij neerleggen, maar ik ben oprecht geschrokken hoe vaak de eerste reactie ‘negatief’ was. Laten we allemaal wat liever voor elkaar zijn en nadenken voordat we iets zeggen en onze mening geven.

Hoe speciaal 2 dochters én 2 zoons

Ik ben nu over de helft en ondanks dat deze tweelingzwangerschap nog een tikkie zwaarder is, geniet ik echt zo van het zwanger zijn. Ervan uitgaande dat dit de laatste keer zal zijn, probeer in nog bewuster te genieten van elke trap en beweging die ik voel. Het is echt onbeschrijfelijk bijzonder om 2 kindjes in je buik te voelen bewegen. We weten inmiddels dat we twee jongens verwachten, hoe speciaal 2 dochters én 2 zoons straks. De meiden vertellen overal waar we komen vol trots dat ze twee broertjes krijgen. Soms zie ik dan een verschrikte blik mijn kant op. “Ja”, zeg ik dan met een grote glimlach, “twee broertjes krijgen jullie” en dan lopen we lekker door.

Probeer dingen niet in te vullen voor anderen, vraag gerust naar wat we ervan vinden en of we verrast waren, maar dan wel zonder oordeel alsjeblieft!

KIM