Kelly: “Wat begon als onschuldig rood vingertje, liep gigantisch uit de hand”

Vandaag was de uitgerekende datum

Onze oudste dochter Tess, werd gehaald met 37 weken, dus ergens had ik er rekening mee gehouden dat deze baby ook eerder zou komen. De dagen gingen voorbij, maar hij zat nog prima in mama’s buik. Toen de uitgerekende datum voorbij was, werd ik het echt zat. We zaten immers ook al een aantal weken in zelf quarantaine ter bescherming voor de baby in mijn buik.

Weer een aantal dagen verder, was er nog steeds geen baby

We hadden inmiddels alle trucjes die je kon vinden op internet geprobeerd. Uren heb ik ‘The labor dans’ staan dansen (dit was inmiddels geen dansen meer te noemen), bitter lemon besteld bij de boodschappen, extra grote rondjes gelopen met de honden. Niets bleek te helpen. En dan lees je ook dat vrijen kan helpen. Iets waar ik al tijden geen zin meer in had (oeps, arme man!). Nou toch maar proberen dan die avond…

Ik werd rond 05:30 uur s ’ochtends wakker van lichte krampen

Ik ging naar de wc en vervolgens weer naar bed. Toen ik in slaap probeerde te komen voelde ik toch wel dat dit een ander soort krampjes waren dan ik eerst had. Ik besloot onder de douche te gaan en maakte daarna mijn man wakker dat het toch echt was begonnen. Ik had inmiddels kleine krampjes, maar het waren echt vlagen met ongeveer 2/3 minuten ertussen. Inmiddels was het 06:30 uur en werd onze dochter wakker. Ik heb haar aangekleed en heb beneden een boterham voor haar gemaakt. Mijn man ging de honden uitlaten en ik zei: “Misschien moet ik alvast even gaan bellen”. Inmiddels had ik nog steeds elke 2/3 minuten een golfje, maar dit was echt niet ontzettend pijnlijk te noemen. Ik beschreef dit aan de verloskundige die ik rond 07:00 uur belde en ze stelde voor om de dag verder af te wachten. Ik vond dit goed maar herhaalde dat ik wel nog in ‘normale’ conditie naar het ziekenhuis wilde. Toen zei ze: ‘Ik ga me aankleden en ontbijten en dan kom ik wel even naar je toe’ (thank god dat ze dit gedaan heeft!). Ik had inmiddels ook mijn moeder op de hoogte gesteld, want zij zou op Tess passen als wij naar het ziekenhuis zouden gaan.

Om 08:05 uur kwamen zowel mijn moeder als de verloskundige aan

De verloskundige en ik zijn gelijk naar boven gegaan zodat we even konden praten. Maar toen ik mijn verhaal aan haar wilde doen kwam er een wee, dus ik zei: ‘Ho, even wachten hoor’. Maar door de manier hoe ik die opving zei ze direct: “Ga maar even op bed liggen dan ga ik kijken”. Om 08:15 uur toucheerde ze me en zei ze: “Oke Kelly, je zit op 8 centimeter ontsluiting”. Ze wist hoe graag ik naar het ziekenhuis wilde, dus probeerde ze het ziekenhuis te bellen. Maar toen ze aan het bellen was, ging ik van 8 centimeter naar persweeën. Ik riep: ‘Laat maar zitten. Hij komt. Hij komt’ (hahaha zo grappig als je er nu over na denkt). Ze zei tegen mijn man dat hij naar haar auto moest gaan voor de tas met alle spullen. Toen hij terug kwam mocht hij niet meer weg van mij. Hij heeft naast me gezeten en de verloskundige heeft alles in rap tempo klaargelegd.

Binnen die 10 minuten had ik 8 centimeter

Om 08:35u is onze zoon geboren: Lio James Rijsbergen. Wat een bevalling! “Zo kan ik er nog wel 10 uitpoepen”, zei ik nog. Na een uur stond ik al naast ons bed en ging ik lekker douchen. Niet veel later gingen we met zijn allen naar beneden en kwam het eerste raambezoek al langs.

De kraamperiode begon heerlijk

Wat een wonderbaby hadden wij! Met Tess hebben we eerder echt een hele pittige tijd gehad. Heel weinig slaap, veel huilen en onzekerheid. Met Lio was alles anders. s’ Nachts sliep hij als een roos, kwam hij netjes na 3 uur voor zijn voeding en viel hij daarna direct in slaap. Ook als hij wakker was, was hij tevreden. Ik kon me echt geen betere baby wensen. Wij hadden ons zó op het ergste voorbereid. Nu voelde ik hoe het was om te genieten van een baby. Écht genieten. We zaten nu op die blauwe wolk waar iedereen het altijd over had. Die was bij onze dochter ver te zoeken.

Wat begon als onschuldig rood vingertje, liep uit de hand

Ik heb in de kraamweek zo vaak geroepen: “Dit kan niet zo lang goed gaan”. Ik wist ergens dat we de klap nog wel zouden krijgen. Maar nooit gedacht dat dit uiteindelijk ons van die wolk af zou gooien. Het was dag 8 en de kraamverzorgster zou ’s middags weggaan. Oh, wat had ik hier een moeite mee. De kraamtranen rolden over mijn wangen! Ik had nog wat laatste vragen voor haar, waaronder over zijn vingertje. Het viel ons op dat hij wat roder oogde. Ze zei: “Houd het even in de gaten en als het erger wordt, bel je even de huisarts”. Toen ze weg ging hebben we zijn vingertje twee dagen schoon proberen te houden met een bakje lauw water met Biotex. Dit las ik overal.

Maar na twee dagen werd hij steeds roder en we vertrouwden het niet

Uiteraard was het weekend, en belde ik dus maar naar de huisartsenpost. Aangezien Lio toen 10 dagen oud was, moesten we gelijk komen. Wij hebben direct onderdak geregeld voor Tess en we zijn er samen naartoe gereden. De huisarts zei: ‘Dit zie ik heel vaak en is helemaal niet erg’. Nadat ik benadrukte dat het wel snel erger was geworden kregen we uiteindelijk een antibioticazalf mee. Toen zijn we daarmee begonnen, maar de volgende dag was het nog 10 keer erger. Er zat veel pus in en zijn hele huid was rood en stond strak. De huisarts had gezegd dat als dit zou gebeuren, we het zelf open mochten maken om het pus eruit te halen. Nou lekker dan, in je newborn zitten prikken. Maar goed, toch maar gedaan. Het pus kwam er gelukkig uit, maar ik moest wel hard drukken op zijn kleine vinger. Hierdoor werd hij nog roder en er ontstond een bloeduitstorting onder zijn nagel. Dit was geen fraai gezicht, dus ’s middags hing ik weer aan de telefoon bij de huisartsenpost. Het was inmiddels zondag. We moesten weer langskomen. Hierna kregen we een antibioticadrankje voorgeschreven. Ze vond het er toch wel heftig uitzien. Maar na een telefoontje met de kinderarts verzekerde ze mij dat het binnen 5-7 dagen helemaal weg zou gaan. ‘Die kleintjes genezen immers zo snel’.

Na een week lang antibiotica slikken was zijn vingertje aan de buitenkant helemaal genezen, maar het bleef rood

Toch moest ik stoppen met de antibiotica. Toen ik stopte, merkte ik al na 1,5 dag dat hij weer roder werd. Ik heb direct weer gebeld naar het ziekenhuis. Toen moesten we naar het LUMC komen en ging het allemaal heel snel. Hij werd opgenomen. Hij kreeg een infuus waardoor 24u per dag antibiotica in zijn lichaampje werd gestopt. Ze dachten dat de ontsteking erger was geworden en dat hij inmiddels een botontsteking had. Dit was alleen niet vast te stellen door röntgenfoto’s, omdat zijn vingertje nog zo klein is. Ze hebben ervoor gekozen om de behandeling toch te starten ‘alsof’ hij een botontsteking heeft, zodat ze hem in ieder geval compleet behandelen. Om ruimte te besparen in het ziekenhuis en omdat het voor ons thuis prettiger zou zijn, wilden ze ons naar huis sturen. Hij zou dan een ‘inwendig infuus’ krijgen wat één keer per dag door de thuiszorg zou worden gecontroleerd. Het idee alleen al vond ik doodeng, maar na overleg met mijn man hebben we ingestemd. Hij zou diezelfde avond de ‘PICC-lijn’ (een inwendig infuus), krijgen. Godzijdank had de neonatale arts die avond geen tijd en werd het de volgende dag. Ik was hier blij mee, want de volgende dag was mijn man er ook bij.

Toen ze de PICC-lijn inbrachten, mochten wij er niet bij zijn

Toen we na een uur wachten terug op de kamer kwamen, bleek dat het drie (!!) keer mislukt was bij hem. Dit was voor hun ook uitzonderlijk. Toen wilden ze het ’s avonds opnieuw gaan prikken, want nu werd ze alweer opgepiept. Ze had ze geen tijd meer. Hup, en weg was ze. Ik kreeg een baby in mijn armen die doodmoe was en ik zag de bloedspetters nog op het lakentje liggen. Ik keek mijn man aan en ik brak in 1000 stukjes. Geen denken aan dat er nog een keer geprikt gaat worden in mijn mannetje. Gelukkig zat het ‘normale infuus’ nog wel in zijn andere armpje, dus we hebben uiteindelijk besloten de kuur gewoon in het ziekenhuis af te maken. Zo was dus die inwendige PICC-lijn niet nodig. We hebben 10 dagen in het ziekenhuis gelegen

De twee weken daarna zat ons kindje thuis aan de orale antibiotica

Dat werd verlengd naar vijf weken medicatie. Nog steeds was er weinig verbetering. We werden er moedeloos van. Toen we in het ziekenhuis aankwamen gingen zij uit van gewoon ‘domme pech’. Maar nu moesten we naar een infectiespecialist. Lio’s bloed werd gecontroleerd op van alles en nog wat. De algemene uitslagen over zijn bloed waren goed, maar er waren nog een hele boel andere zeldzame dingen die ook uitgesloten moesten worden. Erg spannend allemaal! Het voelde echt alsof de babytijd ons een beetje werd afgenomen. Ik dacht van te voren dat we konden ‘cocoonen’ met ons gezin. We genoten uiteraard ook wel tussendoor, maar bij álles zat er iets in mijn achterhoofd. Ik wist niet wat ons nog te wachten stond…

KELLY