Lees hieronder de vorige blogs van Desi.
Bevallingsverhaal: “De naam ‘ring of fire’ is een gigantische understatement… “
Onze baby Day heeft een aandoening die bij 1 op de miljoen baby’s voorkomt
HIEPERDEPIEP HOERA, de dochter van Desi is 1 jaar
Met de trein, de warmste dag ooit, met je peuter naar Amsterdam, dat is toch vragen om ellende?
Ik word wakker en voel gelijk wat er aan de hand is
Ik loop van de trap naar beneden en doe de deur open, ik ruik het meteen … Guess who’s back? Hyperemesis Gravidarum, the devil himself! In mijn eerdere blogs heb ik beschreven dat ik tijdens de zwangerschap van Day last had van HG (spugen tot je erbij neervalt). Pas toen de placenta eruit was, stopte ik met spugen. Na een aantal weken kreeg ik toch een kleine terugval, want tja, je bent aan het ontzwangeren en je hormonen zijn nog niet wat ze horen te zijn. Gelukkig bleef het bij die kleine terugval en met een paar pilletjes ging het beter, tot voor kort…
Ik snapte al een aantal weken niet wat er met mij aan de hand was: enorme stemmingswisselingen, oververmoeid en misselijk
En nee, ik was echt niet zwanger! Ik dacht dat het kon komen omdat ik ongesteld moest worden, alleen zou dat nog twee weken duren. In de ochtend heb ik moeite met opstaan, want ik voel me ziek, in de woonkamer krijg ik weer last van huiselijke geuren en alles stinkt. In de avond raak ik weer misselijk en ik ben zo slap als een vaatdoek. Ik kan amper beschrijven hoe ik mij voel. Wat een drama. Het vervelende is dat ik weet dat mijn hormonen hiermee te maken hebben en dat de oplossing niet 1,2,3 voor de hand ligt. Ik merk dat ik bang ben dat ik dit misschien nog lang zal kunnen houden.
Op Facebook bestaat er een praatgroep en zie ik berichtjes voorbij komen dat mensen nog na zoveel jaar misselijk zijn of moeten spugen
VRE-SE-LIJK! Bij het lezen zakt de moed mij in de schoenen. Stel je voor dat je na drie jaar nog steeds moet spugen. En al die goedbedoelde adviezen van niet-HG’ers (als dat een woord is). “Eet maar een crackertje, gember helpt, sta rustig op”. Geloof mij maar mensen, ik heb negen maanden lang alles geprobeerd, maar het is gewoon mijn lichaam wat stronteigenwijs doet. Dus hoe ga ik dit overleven? Daar ben ik nog niet achter, maar ik ga er in ieder geval alles aan doen om hier vanaf te komen.
Als mensen vragen hoe het met mij is, blijf ik het liefst een beetje vaag
Zodra je een beetje in je dikkige periode zit en je misselijk of moe bent, dan krijg je 101 keer de vraag of je misschien niet zwanger bent. Nou geloof me, de volgende die dat uit z’n mond knalt, hoek ik gelijk. Een zwangerschap is wel het laatste waar ik op dit moment aan wil denken. Geestelijk ging het weer bergopwaarts, maar het gevoel dat er weer meer stenen in mijn rugzak worden gestopt om naar beneden te gooien, wordt steeds vervelender. De aanhouder wint, dus zorg ik dat ik mijn stevige schoenen aantrek en deze berg ga rocken. Ik ga mij richten op een speciaal dieet, homeopathie en weet ik veel wat nog meer. Medicatie is niet de oplossing, al gebruik ik dat nu voor even. Dan hoop ik dat ik mij weer fitter voel en weer kan hardlopen, want inderdaad, ik krijg weer wat spekjes en ik wil daar vanaf. En mensen, zullen we afspreken niet meer aan iedereen te vragen of iemand zwanger is of wanneer de volgende komt? Het is niet vanzelfsprekend om zwanger te worden, maar het is ook niet vanzelfsprekend dat je meer kids zou willen. And for your information: hier staat het nog niet op de planning! Dan is dat ook weer even de wereld uit.
DESI
