Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Een positieve zwangerschapstest: ik was in shock
Het is 21 juni 2019 en ik ben nog steeds niet ongesteld. Ik besluit om een zwangerschapstest te doen en deze slaat meteen positief uit. Ik ben in shock maar ook blij. Niet veel later komt mijn vriend thuis en na een beetje eromheen gepraat te hebben, vertel ik hem dat we in verwachting zijn van ons eerste kindje. Niet lang daarna vertellen we het nieuws aan de voor ons belangrijkste personen. We weten nog niet hoe lang we zwanger zijn, maar we zijn zo ontzettend gelukkig.
De weken vliegen voorbij
Bij de eerste afspraak bij de verloskundige blijken we pas zes weken te zijn, maar voor nu is alles goed. Bij de termijnecho wordt de uitgerekende datum gezet op 28 februari 2020. Hoe zou je eruit zien? Lijk je meer op mama of op papa? Ben je een jongen of een meisje? Maar vooral ben je gezond? Hoe zullen we je noemen? Deze vragen gaan er door ons heen en de weken vliegen voorbij.
We krijgen het geslacht te horen
Het is 4 september en we hebben ’s ochtends een afspraak gemaakt voor een geslachtsbepaling in. Hoera je bent een jongen. Met een gender reveal hebben wij bekend gemaakt dat wij een zoontje krijgen. De zwangerschap verloopt goed, ik heb niet veel klachten. Af en toe wat maagzuur, maar ik mag zeker niet klagen.
Ineens heb ik buikkrampen
Alles gaat dus goed, maandag 2 december. Ik word wakker met wat buikkrampen. Het enige wat door mijn hoofd gaat is dat ik gewoon naar het toilet zal moeten gaan, maar ik ben al aan de late kant voor werk dus hou het even op. De krampen blijven wat op de achtergrond en ik besluit gewoon naar het werk te gaan. Als ik op mijn werk ben en het is rond half 12 zegt mijn gevoel dat er iets niet klopt; de buikkrampen komen steeds regelmatig. Dit zullen toch geen weeën zijn? Eenmaal op het toilet zie ik iets vreemds en ik besluit om naar de verloskundigenpraktijk te bellen. De assistente vertelt mij dat ik rustig moet blijven en indien het niet meer gaat, ik naar huis moet gaan. Ze gaat overleggen en gaan mij terugbellen.
Dit had ik nooit verwacht
Ik ben na het telefoongesprek rustig naar mijn werkplek gegaan en doe alsof er niets aan de hand is. De verloskundige belt snel daarna terug: het is niet goed. Ik moet naar huis en één van de verloskundigen zal naar mij toe komen om mij te onderzoeken. Ik barst in tranen uit want ik ben pas 27 weken en 3 dagen zwanger. Ik had nooit gedacht dat er iets mis zou gaan…
Ik moest naar het ziekenhuis van een ECG
De verloskundige durfde mij niet inwendig te onderzoeken, aangezien ze bang is was dat ze iets zou triggeren. Voordat ik het wist was ze aan de telefoon met het ziekenhuis en vertelden ze me dat ik diezelfde middag nog werd verwacht voor een ECG. In totale paniek belde ik mijn vriend en zei dat hij naar het ziekenhuis moest komen. In het ziekenhuis was de ECG goed, mijn urine ook en bij de echo zagen ze de ontsluiting niet. Even waren we opgelucht.
Ik had al 4 cm ontsluiting
Tijdens inwendig onderzoek werd meteen duidelijk dat ik al 4 cm ontsluiting had. Daar, die woorden… Ik stortte in, dit kon toch niet? Dit was veel te vroeg. En voordat ik het wist lag ik op een verloskamer. Ik kreeg meteen een longrijpingsspuit, een magnesiuminfuus en weeënremmers. Daar lag ik dan met jou in mijn buik. Helemaal van de wereld door het magnesium, veel angst en ongeloof was er. Je moest nog 48 uur blijven zitten, dan konden de longrijpers hun werk doen. Ik mocht mijn bed niet uit en moest plassen in een pan. Wat een hel was dit en ik wilde zo graag naar huis. Wakker worden, en dan zou blijken dat dit maar een nachtmerrie was.
Je moest nog even blijven zitten
Het was dinsdag 3 december, gelukkig zat je er nog. Met heel wat gedoe mocht ik uiteindelijk naar het toilet. Ik werd weer aan de ECG gelegd en weer was deze goed. Als mijn situatie stabiel bleef, dan mocht ik naar een andere kamer. ’s Middags om kwart voor 4 kreeg ik de tweede longrijpingsspuit en als hij nu nog 24 uur bleef zitten dan hadden we al een voorsprong. Ook werd er besloten dat ik morgen zou stoppen met de weeënremmers.
Ik kreeg flink bloedverlies
Het was woensdag 4 december en alles was nog rustig. Weer werd ik ’s ochtends aan de ECG gelegd, alleen deze keer duurde dit uren. Volgens een verpleegkundige was er iets niet goed. Later bleek alles toch goed te zijn. Wat een stress. Na de ECG werd ik naar een andere kamer gebracht, alles bleef rustig totdat ik naar het toilet ging. Het was 16.00 uur en ik had flink bloedverlies. Ik moest meteen gaan liggen van het personeel. Niet veel later stond een gynaecoloog bij mijn bed, ze ging een echo maken. Weer was alles goed met de kleine man, alleen konden ze wéér de ontsluiting niet zien.
Toch al volledige ontsluiting
Bij inwendig onderzoek bleek dat ik gewoon al volledige ontsluiting had. Dit kon niet, dit mocht niet! Ik was er nog niet klaar voor. Dit is veel te vroeg, straks overleeft hij het niet, straks is hij ziek. Dat waren allemaal zinnetjes die door mijn hoofd gingen. Al snel was mijn vriend bij me, niet wetende dat het nog zeker 12 uur gingen duren voordat ons zoontje geboren werd. Ik mocht bij iedere perswee niets doen, omdat ons zoontje het eigenlijk heel goed deed. Hoewel bij iedere wee zijn hartslag daalde, herstelde hij zichzelf telkens.
De navelstreng bleek langs het hoofdje te liggen
Op een gegeven moment kwam er een verpleegkundige van alles klaarzetten. De navelstreng bleek namelijk langs het hoofdje te liggen. Er werd mij verteld dat als ons zoontje geboren werd, hij misschien niet zou huilen. Dit kwam door zijn onderontwikkelde longen. En ze zouden hem meteen in een “plastic zakje” doen en meenemen naar de kamer naast ons. Het was inmiddels 5 december om 3.00 uur ’s nachts en ik kon niet meer. Dit was ook het punt dat mijn vriend heeft ingegrepen. Hierna volgde een spoedoverleg en ik mocht bij de eerstvolgende perswee eindelijk meegeven. Het was 4.20 uur en ik kreeg een perswee, maar het leek uren te duren voordat een gynaecoloog bij me was.
Ik schreeuwde dat ik niet meer kon
Op een gegeven moment heb ik liggen schreeuwen dat ik het niet meer kon. Toen voelde ik een scherpe pijn en zag ik dat de gynaecoloog een tang in zijn handen had. Vanaf dat moment raakte ik in paniek en wilde ik het liefste vluchten. Weg, ver weg van deze situatie. Ik heb de gynaecoloog liggen uitschelden en ik huilde en schreeuwde van de pijn. Op het moment dat mijn vriend zei dat hij het hoofdje zag heb ik alles gegeven. En door alle stress heen heb ik hem gelukkig wel heel even horen huilen.
Hij was er, maar werd meteen weg gehaald
En toen was hij weg. Minuten later mocht ik hem even zien. Ik mocht hem niet aanraken, niet vasthouden en dat was zo zwaar. Daar lag hij in een couveuse op een brancard met allemaal toeters en bellen. Hij werd naar de NICU gebracht, waar ze zijn infuus gingen prikken. Maar hij was er. Op 5 december 2019 om 4.50 uur is onze sterke zoon Jason geboren. Hij woog 1100 gram en was 34 cm.
Wat een geluk hebben we gehad
Uren later mocht ik pas naar hem toe. Wat was hij klein, maar hij was prachtig. Jason heeft in totaal 10 weken in het ziekenhuis gelegen, waarvan ongeveer zes weken in de couveuse. Wij hebben geluk gehad. Nee, Jason heeft geluk gehad, want ons kleine wondertje heeft zich er zonder tegenslagen doorheen geknokt. De zuurstof die hij in het begin kreeg was alleen ter ondersteuning. Hij moest zijn energie gebruiken om te groeien en niet in iets anders steken. We zijn dankbaar voor de goede zorgen van het ziekenhuis. Ondanks dat de communicatie niet geheel vlekkeloos verliep, maar hé niet alles kan perfect lopen.
Ik kreeg PTSS
Zelf hebben wij gemerkt dat een vroeggeboorte vooral veel nasleep heeft. En dan bedoel ik wat betreft het psychische gedeelte. Ik heb na de vroeggeboorte PTSS gekregen. En dat was vooral door de bevalling. Gelukkig na één EMDR sessie was dit verholpen. Op het moment dat het met mij beter ging, ging het met mijn vriend slechter en raakte hij overspannen. Ik kan nu, drie jaar laten, zeggen dat wij een heleboel samen hebben overwonnen en er alleen maar sterker uit zijn gekomen.
Opnieuw zwanger
Inmiddels ben ik 26 weken zwanger en dat gaat ook niet helemaal zoals het moet gaan. Gelukkig doet het ziekenhuis er alles aan om onze kleine meid zolang mogelijk in de buik te dragen. Met 17 weken en 3 dagen is een cerclage geplaatst. Deze zal met 36 weken verwijderd worden. Een geruststelling.
ELONIE
Insta: Elonieee93
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
