Lees HIER het eerste deel van deze reeks.
Ons overleden zoontje kwam thuis
Vanwege de obductie moest ons overleden kindje na de bevalling nog twee dagen in het ziekenhuis blijven. Onze uitvaartverzorgster kwam hem vrijdag eindelijk thuisbrengen. Wij waren zelf enorm gespannen over zijn thuiskomst. Alsof je verliefd bent. Vlinders in je buik. Zenuwachtig. Misselijk. Constant op je telefoon kijken of er al nieuws is. En nieuwsgierig natuurlijk. Een hoofd vol vragen. Een lichaam vol spanning.
“Hoe zou onze zoon er na de obductie uitzien?”, vroeg ik me af
We hadden hem nog niet in kleertjes gezien. We kozen voor een boxpakje met parachutes erop dat ik klaar had liggen als eerste pakje. Het moest perfect zijn. Iets anders zou hij niet meer kunnen dragen. Zijn allereerste én allerlaatste pakje. Onze zoon werd vervoerd in een speciale tas en mandje. Ik bleef met onze dochter beneden terwijl mijn vriend met de uitvaartverzorgster op de babykamer alles installeerde. In de wieg werd een koelplaat gelegd waar onze zoon op zou komen te liggen. Onze dochter was ondertussen beneden écht niet meer te houden. Ze wilde zo snel mogelijk naar haar “dode broertje” toe, zoals ze dat zelf zei. Toen alles klaar was, gingen we met z’n drieën kijken. Wat lag hij er lief bij.
Onze dochter reageerde heel mooi op haar broertje
Ze benoemde heel liefdevol alles wat ze zag: “Wat heeft hij een lief neusje en lieve handjes. Z’n mondje staat open. Kijk, hij heeft nagellak op. Waarom heeft hij een mutsje op in huis? Wat is hij lief!”. Steeds als we bezoek kregen, stormde onze dochter erop af en loodste de visite mee naar boven om haar broertje te laten zien. We kozen er tijdens het weekend voor om weinig bezoek te ontvangen. Alleen naaste familie en goede vrienden. We hadden het al druk genoeg met deze visite, de fotoshoot, de verloskundige en het plannen van de uitvaart. We wilden genoeg tijd overhouden om alleen met hem door te kunnen brengen. De enige tijd die we met hem zouden hebben.
Een fotoshoot met onze overleden zoon
Zaterdag kwam een vrijwilliger van Make a Memory langs. Mijn schoonzusje vlocht het haar van onze dochter in voor de fotoshoot. Het resultaat was prachtig. Ik heb geen idee wie onze foto’s heeft gemaakt, maar ik ben haar nog steeds eeuwig dankbaar. De foto’s zijn zó mooi geworden. Dit soort stichtingen zijn goud waard. We vonden de shoot erg spannend om te doen. Tot dat moment hadden we onze zoon niet uit zijn bedje getild. Omdat hij al was overleden voordat hij werd geboren, en daarna nog twee dagen in het vruchtwater had gelegen, was de bovenste laag van zijn huid op veel plekken beschadigd en dit waren donkerrode plekken geworden. Bovendien was hij door de obductie extra kwetsbaar. Er kwamen af en toe druppeltjes bloed uit zijn ooghoek, neusje en oor, die wij steeds voorzichtig wegdepten met een wondgaasje. Omdat hij zo fragiel was, vonden we het niet fijn om hem op te tillen of met hem rond te sjouwen. We waren angstig dat er iets kapot zou gaan. Voor de foto’s maakten we een uitzondering. Vooraf hadden we het besproken en geoefend met de uitvaartverzorgster. Zij kwam elke dag langs om ons kindje te verzorgen. Toen we hem optilden kwam er inderdaad weer wat bloed uit zijn neus. Ondanks dat alles in mij schreeuwde: “Leg hem terug, leg hem terug”, zetten we door. De foto’s zouden de enige tastbare, blijvende herinnering aan onze zoon zijn. Onze dochter stond met grote ogen naar de fotografe te kijken. Ik deed er alles aan om haar blik naar haar broertje te leiden. Uiteindelijk zijn de foto’s waarop zij met grote, donkere, ogen recht de lens in kijkt, het mooist geworden.
Het was erg bijzonder om onze kindjes allebei thuis te hebben
Beiden gingen we regelmatig bij onze baby kijken. Op de eerste dag functioneerde het koelapparaat niet naar behoren en sindsdien ging mijn vriend de temperatuur regelmatig checken. Uiteindelijk hebben we zelfs onze mobiele airco in de babykamer geplaatst. Er mochten absoluut geen vliegjes op de kamer komen. Dus ook dat hielden we nauwlettend in de gaten. En we depten regelmatig de ‘bloedtraantjes’ weg. Zoals mijn vriend zo mooi zei: “Dit is het enige wat ik nog voor hem kan doen. Zo kan ik toch nog een beetje voor hem zorgen.” En zo voelde het ook echt. Als we ’s avonds gingen slapen, keken we eerst nog even bij onze kindjes. Ik stopte mijn dochter in en zat vervolgens bij mijn zoontje naast zijn bed. Daar speelde ik elke avond voor het slapen gaan zijn muziekdoosje af. Een aai over zijn buikje een voorzichtige streling over zijn wang. Zó eigen, zó mooi, zó perfect. Hij was alles wat had moeten zijn. Wat hield ik van hem. Oneindige liefde. Ik liep over van warmte en trots. Ons gezin voelde even compleet.
Eventjes maar want de harde realiteit drong uiteraard ook door
Ik zat niet op een roze maar op een zwarte wolk. Ik zweefde van geluk op een wolk vol tranen, afscheid, verdriet, begraven, verlies en pijn. Zoveel pijn tot in het diepste van mijn zijn. Want ik ben hem en hij is mij en toch mogen wij niet zijn. Vier dagen en daarna zou ik hem nooit meer in het echt kunnen zien, voelen, aanraken, kussen of knuffelen.
Lees HIER het vervolg
LAURA
