Kun je uitleggen waarom je aan automutilatie deed?
Ik zat in de knoei met mijzelf. Ik was heel erg onzeker. Ik leed aan de ziekte van Pfeiffer en ik had schildklierproblemen (bleek later). Mijn ouders werkten veel. Ik had veel onverwerkt verdriet en wrok en dit was een uitweg, een manier om te delen met de innerlijke pijn. Een noodkreet, zoals anderen dat omschrijven. Toch zie ik dit anders. Ik wilde niet geholpen worden. Ik was zo boos op de wereld en op mijzelf, ik faalde in alles. Dat verlangen om geholpen te worden kwam pas jaren later.
Kun je vertellen hoe jouw drugsgeschiedenis is en hoe die periode eruit zag?
Ik zou er een heel boekwerk over kunnen schrijven. De pijn en het verdriet die ik anderen heb aangedaan, is hartverscheurend. Voordat ik ging gebruiken zat ik ook alleen maar binnen, automutilatie begon bij mij al op de basisschool. Ik droeg gothic kleding en bezocht veel depressieve websites waar jongeren elkaar aanmoedigen in het negatieve. Mijn ouders wisten allang dat het ging escaleren en brachten mij bij jeugdzorg om geholpen te worden. Ik weet niet hoe het nu gesteld is met de jeugdzorg, maar ik manipuleerde de boel toen zo dat mijn ouders naar huis werden gestuurd met de boodschap: “Misschien moet u maar eerst met uw eigen problematiek aan de slag”. We verhuisden kort nadat ik was gestart op de middelbare school. Ik vond het zwaar, ik was veel moe. Ik dronk veel energiedrankjes en begon met stelen het van snoepgoed. Mijn uiterlijk werd ook steeds extremer. Ik had een hanenkam, droeg zwarte lipstick en fel gekleurde kleren. Ook had ik foute motieven. Mijn moeder vond dat natuurlijk vreselijk. Juist daarom was het voor mij nog leuker. Veel meisjes in mijn klas vonden dat ik moest stoppen met automutilatie en trokken aan de bel. Er kwamen gesprekken zonder dat mijn ouders werden ingelicht. Uiteindelijk hebben klasgenootjes van mij een grens getrokken om zichzelf daarmee te beschermen. Ik ging vrolijk verder. Daarbij kocht ik ook sigaretten, want tja, als ik toch niet de ballen heb om er een einde aan te maken, dan maar een langzame dood. Via cu2 leerde ik een buurjongen van mij kennen (ja, zo contactgestoord was ik). Ik durfde niemand in het echt te spreken; onzeker was een understatement. Hij stond op een avond ineens voor mijn deur en vroeg mijn ouders toestemming om mij mee naar de kermis te nemen. Mijn ouders waren blij verrast dat ik ineens contact had en uit mijn kamer kwam. Wisten zij veel dat ik maar één doel voor ogen had. In die tijd begon ik met jointjes. Vanuit daar ging het met een rap tempo achteruit. Ik werd van school getrapt, omdat ik had gespijbeld en daardoor niet door kon naar het volgende jaar op dat niveau en de klas een niveau lager zat vol. Ik ging naar een andere school. Daar begon ik ook met harddrugs te experimenteren. In die tijd leerde ik Anthony kennen en bereikte ik één van mijn dieptepunten. Ik heb een paar keer zelfmoord proberen te plegen door middel van een overdosis. Ik was compleet de weg kwijt. Ik liep telkens weg van huis, van mijn problemen. Ik werd voor de tweede keer van school getrapt. Mijn ouders wilden weer verhuizen naar een andere stad. Ze dachten dat Anthony mij voorzag van de drugs, terwijl dat niet zo was. Uiteindelijk ben ik uit huis geplaatst en heb ik tegenover mijn ouders in de rechtszaal gestaan om een voogd te krijgen, zodat ik niet mee hoefde te verhuizen. Uiteindelijk gaf ik mijzelf over, na maanden harddrugs gebruik. Ik smeekte mijn voogd om mij op te laten nemen. Via de reguliere verslavingszorg kwam ik verslaafder naar buiten, dan dat ik naar binnen ging. Waardoor ik vrij snel terugviel in oude patronen. Blowen was voor mij een manier om even niet te voelen. Uiteindelijk zeiden mijn ouders, na de zoveelste keer mij te hebben betrapt: “Je zoekt hulp of we trekken onze handen van je af.”
Hoe was het in de kliniek van Keith Bakker?
Ik bleef dezelfde dag nog dat ik het intakegesprek had. Een knop ging om en ik ging ervoor. De menselijke benadering van de behandelaars deed me goed. Het was niet via de gangbare regels en protocollen waar ik zo de kots van was. Dat systeem, wat ik altijd heb weten te manipuleren, was daar niet. Ze keken dwars door die bullshit heen, juist omdat het allemaal ervaringsdeskundigen waren. De meetings die ik bijwoonde hielpen ook erg. Ik kwam in een reïntegratietraject, vervolgde mijn MBO-4 studie (podiumartiest), nouja, sindsdien ben ik opgeknapt.
En toen was je clean, en had je ineens een positieve test in je handen. Hoe voelde je je en wat dacht je in eerste instantie?
Ik was ervan overtuigd dat ik onvruchtbaar was, juist omdat we al 5 jaar samen waren en echt niet voorzichtig deden. Ik dacht eerlijk gezegd dat ik gewoon blaasontsteking had. Maar toen de huisarts een zwangerschapstest voorstelde, vreesde ik niet voor de twee streepjes. Dat moment dat ik de uitslag van de assistente te horen kreeg, herinner ik mij nog zo goed. Ik slaakte een kreet: “KUT! MIJN MOEDER VERMOORD ME”. Ze zag me al aankomen. Zwanger van de jongen waar ze nog steeds van overtuigd was dat hij slechte invloed op haar dochter had. Er schoten zoveel dingen door mijn hoofd. Ik belde Anthony op. Ik liep naar huis en gooide het er zonder na te denken uit. Mijn moeder was furieus, maar dat zorgde wel voor helderheid. Want dat gevoel toen ze zei: “Je haalt het weg!”, dat was voor mij bepalend.
Hoe ging de start met jouw eigen gezin?
Volgens de kraamverzorgster en andere instanties waren we natuurtalenten. Mijn ouders waren apetrots. Ik was nog wel onzeker in het begin, ik liet Anthony heel veel dingen doen. Zoals Lilly in bad doen, ik was zo bang dat ik iets fout zou doen. Ik had ten slotte nog nooit eerder een baby zo lang vastgehouden voordat ik zelf een kind kreeg. Maar na een paar dagen ging Anthony weer bij zijn vader wonen door een woordenwisseling. Ik ging weer verder met mijn studie. Ik had veel aan mijn moeder, omdat ze Lilly wel eens van mij overnam. Uiteindelijk konden we een huis kopen met behulp van mijn schoonvader. Daar zijn we toen samen gaan wonen.
Hoe ging de weg naar een tweede kindje?
Al vrij snel na Lilly stopte ik weer met de pil. We waren echt gelukkig en hadden het niet erg gevonden als er nog een baby bij zou komen, maar het gebeurde niet. Ik was net afgestudeerd. Ik ging werken in een callcenter ter overbrugging naar een HBO-opleiding en werkte daarnaast ook nog in de kroeg van Anthonys vader. In februari zou ik gaan starten met mijn nieuwe opleiding. In januari stortte ik in. Ik dacht aan een lichamelijke, burnout out, maarja, waar komt die ochtendmisselijkheid vandaan? De tweede zwangerschap viel me wel iets zwaarder dan de eerste, maar verder niets ernstigs ofzo. De bevalling was wel heftig, maar ook dat heeft mij niet tegengehouden. De derde is in 2016 geboren.
Wat vind je het mooiste en wat het lastigste aan het moederschap?
Het moederschap op zich vind ik prachtig. Ik kan er ook echt van genieten. We zijn rijk aan liefde en geluk. Het consequent blijven op bepaalde momenten vind ik gewoon lastig. Mijn dochters voelen goed aan wanneer het menens is, maar mijn zoontje zoekt graag de grenzen op, waardoor ik veel tijd daaraan kwijt ben. Op sommige momenten kies ik er dan voor om tijd aan mijn andere kinderen te schenken en hem maar te laten gaan, én vaak is dat nog een betere aanpak dan zogenaamd consequent willen zijn. Daarnaast zijn er nog wel talloze dingen waar ik tegen aanloop naar dat is meer met betrekking op de maatschappij , de economie en mijn mijn eigen hersenspinsels.
Even eerlijk: verlang je nog weleens naar de drugs?
Nee, dat wil niet zeggen dat ik nooit struggle. Ik heb in de hoogste versnelling van alles moeten leren en ben vaak aan mijzelf voorbij gegaan. Ik voldoe misschien niet aan mijn eigen geschetste plaatje van perfecte moeder, maar voor mijn kinderen ben ik perfect. Nouja, soms niet. Soms ben ik een rotmoeder, omdat ik zo streng ben. Ik heb mijzelf nooit verboden om nog te gebruiken en heb nadat ik mijn oudste kreeg nog wel eens een jointje gerookt. Maar ik stond toen al heel anders in het leven en vond het helemaal niet meer spectaculair. Ik heb misschien net iets meer moeite met selfcare dan anderen. Ik moet erg mijn grenzen bewaken. Maar dat leer ik ook van mijn kinderen, want die vragen die bewaking ook bij hunzelf.
Wat vind je belangrijk in de opvoeding van je kinderen.
Dat ze weten dat ze altijd bij me terecht kunnen. Dat er een sterke vertrouwensband is. In een boek las ik ooit dat je een puber het vertrouwen moet schenken om dat juist ook te kunnen winnen. Daar heb ik veel over nagedacht destijds en ik heb mijzelf daar in gevonden. Mijn kinderen krijgen nu al bepaalde vrijheden waar verantwoordelijkheden tegenover staan. Ik krijg vaak te horen dat ik heel makkelijk ben met opvoeden, vooral omdat ik mijn kinderen vertrouw. Als mijn kind op het hoogste hek klimt, dan weet hij dat hij dat kan, omdat hij die grenzen zelf heeft mogen verkennen. Ik kom uit een gezin van pedagogen. Ikzelf heb ook HBO-pedagogiek gestudeerd (niet afgerond, ik was het niet eens met het systeem, dus ik koos mijn energie in mijn eigen systeem te stoppen). Ik vind heel veel dingen belangrijk. Maar wat het belangrijkste is natuurlijk dat ik aan het einde van de rit een zelfverzekerd, zelfredzaam en gelukkig mens de wijde wereld in stuur.
Hoe ziet de toekomt eruit volgens jou?
Nou, ik durf het niet te voorspellen, maar ik hoop dat als mijn jongste naar school gaat dat ik de draad van zelfontwikkeling weer kan oppikken. In de tussentijd probeer ik zoveel mogelijk mensen te inspireren en inspirerende mensen te ontmoeten in zowel real-life als op het internet. Het moederschap neemt veel tijd in beslag dus vaak afspreken, tja dat doe ik niet zo heel veel. Wat ik wel geleerd heb van mijn verleden is dat de toekomst iets is waar ik mij niet zo druk over moet maken en dat ik vooral in het nu moet leven. Natuurlijk denk ik wel vooruit en plan ik ook wel, maar je druk maken over dat je even een paar jaar niet kan werken, en daardoor er meer kan zijn voor je kinderen, tja, er zijn ergste dingen in het leven.
EEFKE
