Niet zo lang geleden begeleidde ik de bevalling van Nena en Jens. Deze bevalling was voor mij persoonlijk op zijn minst een uitdaging te noemen…
Als Nena en Jens 36 weken zwanger zijn zie ik ze in mijn praktijk om hun bevallingswensen te bespreken
Helaas hadden ze bij hun eerste zwangerschap niet zo’n fijne ervaring. Ze werden onverhoopt medisch, zagen veel wisselende gezichten en veel verliep niet zoals gehoopt voor hen. Daar spraken we over. Dit keer zouden ze heel graag in bad bevallen. Thuis of in het geboortecentrum in het ziekenhuis, daar waren ze nog niet over uit. De optie tot pijnstilling wilde Nena ook wel graag houden. Ik noteerde hun wensen en vroeg hier en daar verduidelijking. Er zal ook een Doula aanwezig zijn tijdens de geboorte (Een doula is een ervaren en kundige vrouw die ondersteuning biedt tijdens de zwangerschap, de bevalling en de periode erna op fysiek, emotioneel en mentaal gebied, zonder medische handelingen). Ze hadden een doula gevonden om in ieder geval één vast gezicht te hebben tijdens de bevalling, voor het geval dat er weer een medische indicatie zou ontstaan. Ze hadden wel wat persoonlijke wensen, zoals een watergeboorte, een specifieke kamer in het ziekenhuis, partner als primaire ondersteuner en doula en verloskundige op de achtergrond, zo min mogelijk frequent inwendig onderzoek, bij geboorte het kindje zelf aanpakken, bij het doorknippen van de navelstreng de handjes en voetjes van de baby weghouden bij de schaar (in verband met de vorige ervaring), na de bevalling wilden ze het liefst het kindje alleen zelf vasthouden. Ook het lichamelijk onderzoek van de baby graag in nabijheid van ouders. Op het moment van vertrek vertelde Jens op de valreep nog dat hij smetvrees heeft. Dit maakte dat hij soms wat meer gespannen zou kunnen zijn als de “gemiddelde vader” gaf hij aan. Hij vond het fijn vinden als we schoenen uit deden bij hen thuis. Dit spraken we af.
Nena was 39 weken en 5 dagen zwanger als haar vliezen breken
Ik zat in de auto toen ze me belde. Ik kwam net aan bij het ziekenhuis, want ik was al even bezig met een andere bevalling. Ze had nog geen weeën, het water was mooi helder en we spraken af dat ze me belden zodra ze me nodig hadden, maar dat ik in ieder geval deze dag langskwam, als de bevalling waar ik mee bezig was klaar was. Als het eerder nodig was dat er iemand die kant op zou komen, zou ik een collega bellen verzekerde ik ze.
Uren later belde ik Nena op
Ik hoorde dat ze soms een wee had, maar dat het nog vrij beginnend was. Ik deed een thuiscontrole bij hen waar bleek dat alles helemaal goed was met moeder en kind. Jens had er duidelijk last van dat ik net van een andere bevalling kwam. Hij vroeg zich af of mijn verloskundige materialen wel echt schoon waren. Ik legde uit dat ik bij de vorige geboorte geen gebruik heb gemaakt van mijn eigen equipement, maar dat van het ziekenhuis (doptone, bloeddrukmeter en dergelijke). Ik verzekerde hem ook dat we deze materialen regelmatig schoonmaken met alcohol. Hij was angstig voor infecties, ook omdat Nena nu al een paar uur gebroken vliezen had. Ik legde uit dat de risico’s erg klein waren dat de baby een infectie zou oplopen. Daarbij leek ze heel beginnend aan het weeën, dus dat was mooi nieuws! Ik verrichte bewust (in verband met infectiegevaar) nog geen inwendig onderzoek en ging richting huis. Ik liet ze achter met de nodige bel instructies voor contact. Daarnaast beloofde ik Jens dat ik schone kleding aan zou trekken, op zijn verzoek, het zat hem echt niet lekker die kleding van mij, waarmee ik net een andere geboorte had begeleid.
Toen ik drie uur later (in schone kleren) terug was, was het echt begonnen
Nena had weeën om de 4-5 minuten en ze werden al wat vervelender, gaf ze aan. Ze zuchtte de weeën al zittend weg op de bal in haar huiskamer. Jens masseerde haar voeten op bepaalde punten. De doula kwam een halfuurtje na mij. Bij het inwendig onderzoek toucheerde ik 3 centimeter. Een mooi begin, een thuis geboorte voelde nu niet goed voor Nena en ze besloot naar het geboortecentrum van het ziekenhuis te gaan. Gelukkig was er plek en gingen we die kant op. In het ziekenhuis werden de weeën een stuk gemener en om en om, partner, doula en ik hielpen we haar door haar weeën in. Jens had het zichtbaar moeilijker dan thuis. Hij nam me apart; hij vroeg zich af of hij HIV kon krijgen van de bank op de bevallingskamer. Ik verzekerde hem dat dat niet kon en dat het hier erg schoon was. Het ziekenhuis kende goede protocollen ten op zichte van hygiene. Het stelde hem slechts even gerust.
Toen Nena het zwaar kreeg, ging ze in het warme bad
Ze hing erg aan haar partner die zichtbaar strugglede. Hij wilde haar heel graag bijstaan, maar hij had duidelijk erg veel last van zijn smetvrees in deze situatie. Zijn vrouw vroeg of hij in bad kwam met haar. Hij kleedde zich om, maar toen zag hij dat de zwembroek kleine “pluisjes” had. Weer paniek in zijn ogen. Hij vroeg of dit wel kon, zo het bad in met deze zwembroek. Ik verzekerde hem dat dat wel kon. Toch verkoos hij deze zwembroek te wisselen voor een schone onderbroek. Zijn vrouw vroeg al even om hem… Ondertussen probeerden de doula en ik haar bij te staan met haar ademhaling en spraken haar moed in. Ze was zichtbaar dichterbij volledige ontsluiting. Na een half uur, stapte Jens bij haar in bad. Hij was duidelijk uit zijn comfortzone. Ik probeerde hem gerust te stellen. Nena kreeg persdrang en al gauw zag ik onder water dat het hoofdje bijna geboren werd. Het kindje werd na 5 minuten persen prachtig onder water geboren. We pakten het kindje samen aan, Nena en ik en na een poosje begeleidde ik het kindje richting het wateroppervlakte en naar de borst van mama. Toen het kindje boven water kwam, was Jens in paniek: “Niet in de oogjes prikken, niet in de oogjes prikken!”.
Die zag ik even niet aankomen…
Hij was bang dat ik het kindje met mijn handen (waar handschoenen omheen zitten) in de oogjes raakte. Dit gebeurde natuurlijk niet, maar ik zag echt paniek bij hem. Ik trok mijn handen terug en vanaf dat moment hadden beide ouders liever niet meer dat ik het kindje aanraakte. Ook Nena was er heel stellig over, alleen zij en Jens mochten hun kind vanaf nu aanraken. Deze wens leek veel extremer dan ze eerder aangegeven hadden. Na een half uurtje heb ik Nena weer in het bed op de bevalkamer liggen. De placenta werd in bad geboren en ze had nog steeds haar dochter vast. Bij het doorknippen van de navelstreng was Jens weer erg gespannen. De doula hield alle ledematen aan de kant, terwijl Jens de navelstreng doorknipte. Ik merkte dat ik het lastig vond dat ik mijn werk niet kon uitvoeren zoals ik gewend was… Ik dacht dat ik me altijd wel redelijk goed kon aanpassen aan alle verschillende mensen die ik begeleid heb in de afgelopen jaren, maar deze situatie was me nog nooit overkomen en nu was ik het die strugglede met wat ik wild doen om mijn werk goed uit te voeren, zonder over de grenzen van deze mensen heen te gaan. Jens vroeg me elke 15 minuten of ik nieuwe handschoenen wilde aan trekken, hij was er niet gerust op. Ik liep op eieren merkte ik. En ondanks dat ik al bijna 24 uur wakker was, voelde ik ook een beetje weerstand opkomen met hoe dit nu ging.
De ouders zagen af van bepaalde controles, tegen mijn medische advies in
Het kindje was bijvoorbeeld dysmatuur (te klein voor de zwangerschapsduur), kwamen we achter toen Nena de baby zelf op de weegschaal legde. Volgens protocol wilde ik graag dat de kinderarts een blik op de baby wierp en het was verstandig om glucoses te meten bij de baby (1,3 en 6 uur na de geboorte). Maar dit wilden ze niet, ze vonden het te heftig voor de baby. Zo waren er nog een paar dingen die ze niet wilden. Haar perineum bijvoorbeeld, daar had ze 1 a 2 hechtingen nodig, daar zag ze ook vanaf. Het was haar lichaam, dus haar goed recht. Maar ik merkte dat het me moeite kostte, omdat ze nu alles leken te willen weerleggen wat ik aandroeg. Vermoeid nam ik afscheid. Ze leken beiden blij en tevreden. Ik adviseerde ze de komende uren de baby wel wat bijvoeding te geven op medische indicatie van haar gewicht. Toen ik uitlegde dat dit ook moedermelk mocht zijn, gingen ze akkoord.
Ik was op. Niet vaak kostte een bevalling mij zóveel energie. “Weer een ervaring (en een mooi verhaal voor een blog)”, rijker dacht ik toen ik naar huis reed en de zon net zo waterig zag opkomen als het gevoel in mijn ogen…
VERLOSKUNDIGE KARLIJN
ik vind moeilijk, omdat men zich vaak inleest in hypes op sociale media. Ze onderschatten, wat de gevaren zijn, en ik vind dat je als professional ook grenzen mag stellen, je kan best wat mee gaan ivm smetvrees, maar dat er ook op basis van vertrouwen gewerkt moet worden.