Het is bijna een jaar geleden, 24 juli, en de herinneringen aan die dag staan nog steeds helder in mijn geheugen gegrift. Ik was aan het werk bij een goede vriendin die net bevallen was van haar tweede dochtertje. Terwijl ik bezig was met de was, ging mijn telefoon. Er werd gevraagd of ik snel naar een bevalling kon gaan in het dorp naast ons. Toevallig waren het mensen die ik kende. Ik aarzelde geen moment, sprong in de auto en reed erheen.
Een voorspellend voorgevoel
Terwijl ik de trap opliep naar de slaapkamer waar de bevalling plaatsvond, overviel me plotseling een vreemd gevoel: “Als dit maar goed gaat.” Waarom ik dat dacht, weet ik nog steeds niet. Het was een intuïtieve reactie, iets wat me nog nooit eerder was overkomen in mijn jaren als kraamverzorgende.
Toen ik de kamer binnenstapte hing er een fijne warme (letterlijk) sfeer
De moeder zat rustig in het bevalbad en alles leek perfect te verlopen. De ouders hadden ervoor gekozen om het geslacht van hun kindje een verrassing te laten zijn, wat voor een magisch tintje zorgde. De verloskundige controleerde het hartje en alles is orde. Het klopte sterk en regelmatig, zonder enige bijzonderheden.
De moeder had inmiddels 10 centimeter ontsluiting bereikt en was klaar om te persen
Het was een mooi moment, vol verwachting en hoop. Bij de eerste paar keer persen verscheen al het hoofdje van de baby. Alles verliep vlekkeloos. Er was geen sprake van een navelstrengomstrengeling en de moeder bleef rustig en gefocust. Ze deed het geweldig, en de sfeer in de kamer was nog goed! Maar toen, plotseling, veranderde alles. Binnen enkele minuten zagen we het hoofdje van de baby, en kort daarna werd ze volledig geboren. Een meisje. Ze werd direct op de borst van haar moeder gelegd. De vreugde en opluchting in de kamer waren bijna tastbaar. Dit was het moment waar iedereen op had gewacht.
Terwijl het meisje op de borst van haar moeder lag, merkten we dat ze moeite had met bijkomen
Tijdens een badbevalling kan dit normaal zijn, dus in eerste instantie maakten we ons geen grote zorgen. We legden de ouders uit dat het gebruikelijk is dat baby’s even de tijd nemen om zich aan te passen aan de nieuwe omgeving. Maar na een paar seconden werd het duidelijk dat er iets niet klopte.
Geen ademhaling
Het hartje van de baby klopte, maar er was geen ademhaling. Onze intuïtie en ervaring zeiden ons dat dit niet goed was. In een fractie van een seconde sloeg de rust om in urgentie. Onze alarmbellen gingen af. De verloskundige, die een eindejaarsstudent bij zich had, handelde onmiddellijk.
De beademing
Samen begonnen ze met de beademing van de baby. De kalmte en professionaliteit waarmee ze te werk gingen, was bewonderenswaardig. Elke seconde telde, en er was geen tijd te verliezen. Ik pakte mijn telefoon en belde met trillende handen en een stem die ik nauwelijks onder controle kon houden 112. Het gevoel van verantwoordelijkheid en de drang om het kindje te redden overheersten alles.
De langste minuten
De minuten die volgden leken uren te duren. Terwijl de verloskundigen doorgingen met de beademing, bleef ik aan de lijn met de alarmcentrale, die ons zo goed mogelijk instructies gaf en ons verzekerde dat hulp onderweg was. De politie, ambulance, trauma helikopter waren onderweg. Snel de voordeur open doen, trap vrij maken. Ondertussen legde ik aan de ouders uit dat de kamer binnen no time vol zou staan. De ouders hielden zich ongelooflijk sterk.
De kamer in een keer vol
Binnen enkele minuten arriveerden de hulpdiensten, en de trauma-arts nam de leiding over. De kamer stond vol met medisch personeel, ieder met een specifieke taak. De minuten die volgden waren zenuwslopend. Iedereen werkte koortsachtig samen om het meisje te stabiliseren. Na twintig lange minuten werd ze eindelijk stabiel genoeg bevonden om naar het ziekenhuis te worden gebracht.
De rit naar het ziekenhuis
Het meisje werd in de ambulance gelegd, omgeven door apparatuur en zorgverleners. Haar ouders volgden in een andere ambulance, angst en hoop wisselden elkaar af in hun blikken.
De lange dag in het ziekenhuis
Aangekomen in het ziekenhuis begon een intensieve periode van zorg. De artsen en verpleegkundigen werkten hard om haar conditie te stabiliseren. Het was pas aan het einde van de dag dat er een voorzichtige verbetering zichtbaar was. De spanning onder de familie was te snijden, maar er was eindelijk een sprankje hoop. De baby bracht de eerste dagen door op de intensive care, waar ze nauwlettend in de gaten werd gehouden en constant ondersteund werd door medische apparatuur. Na enkele dagen van zorgvuldige observatie en behandeling, werd ze overgeplaatst naar de medium care. Daar kon ze verder herstellen, nog steeds onder scherp toezicht, maar met iets meer stabiliteit.
Spannende dagen
Het waren spannende dagen na de bevalling. Elke keer dat ik bij het gezin op bezoek ging, voelde ik de spanning, maar ook de enorme kracht. Samen huilden we. Ze maakten een ongelooflijke periode door, maar ze hielden vol, gesteund door de liefde en zorg van hun familie en het medische team. Hoe kon dit gebeuren? Helemaal zeker weten we niet, maar waarschijnlijk is het een wet-lung geweest. Dit heeft niets te maken met de bad bevalling!
Een jaar later
Nu, een jaar later, is het meisje een vrolijk, lief kind dat zich super goed ontwikkelt. Haar ouders kijken terug op die spannende dagen. Ze hebben gezien hoe hun dochter vocht voor haar leven en uiteindelijk won. Haar lach zijn een dagelijkse herinnering aan het wonder dat ze er is!
Terugkijkend op die dag, ben ik dankbaar voor de snelheid en professionaliteit van iedereen die betrokken was
Het voorval onderstreept het belang van voorbereiding, teamwork en de capaciteit om snel te handelen in noodsituaties. Het is een herinnering aan de kritieke rol die kraamverzorgsters, verloskundigen, artsen en noodhulpdiensten spelen in de meest kwetsbare momenten van het leven.
Deze ervaring heeft mij laten zien hoe belangrijk wij zijn
Het bevestigt de essentie van wat we doen: het bieden van zorg en steun op de momenten dat het er echt toe doet. Elk nieuw leven is een wonder, en het is een voorrecht om deel uit te maken van zulke intieme en belangrijke momenten in het leven van gezinnen. Het verhaal van deze geboorte, van de eerste ademloze momenten tot het uiteindelijke herstel, is een krachtige herinnering aan de kwetsbaarheid en de veerkracht van een baby. Het herinnert ons eraan waarom we doen wat we doen en hoe belangrijk het is om altijd klaar te staan voor het onverwachte. Een jaar later zie ik haar geregeld bij het voetballen of in de winkel en zie ik haar lach!
KRAAMVERZORGSTER ROSE ANNE
