Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen
Ik ging onbezonnen de zwangerschap in
Toen ik zwanger was dacht ik niet aan horrorverhalen die konden gaan gebeuren. Mijn brein hield zich niet bezig met een scala aan doemscenario’s, dingen die mis konden gaan of allerlei ziektes. Nee, ik fantaseerde over leuke dingen: hoe mijn kleintje eruit zou gaan zien en hoe de eerste dagen zouden gaan verlopen vlak na de geboorte. Ik dacht na of ik borstvoeding wilde gaan geven en of dat zeer zou gaan doen. Ik vroeg me af of ik ging klooien met tepelhoedjes of dat ik misschien toch liever voor de fles zou kiezen. Ik stelde mezelf de vraag of ik mijn kindje meerdere namen wilde geven of dat ik het lekker kort en krachtig wilde houden.
Mijn roze wolk veranderde in een donderwolk
Vanaf het moment dat mijn dochtertje Naléa werd geboren, samen met haar tweelingzus Gioia, voelde ik mij overweldigd door emoties. Ik wist niet beter dan dat mijn dochters gezond ter wereld waren gekomen. Het duurde alleen niet lang voordat mijn “roze wolk” veranderde in een donderwolk en helse stortbui. Een stortbui waar wij de eerste keer voor konden schuilen, maar die ons later toch weer inhaalde. Gelukkig en gezond is voor onze prachtige dochter Naléa nooit iets vanzelfsprekends geweest.
We hadden veel zorgen
Ik heb veel momenten gehad dat ik dacht aan financiële problemen die we zouden kunnen gaan krijgen met het onverwacht ouders worden. We kregen niet één, maar twee kindjes. En dit alles nadat ik Timothy pas een paar maanden kende. Ik had net een nieuwe baan in een hotel als HR-manager en ik wilde daar echt een succes van maken. Timothy leerde ik daar kennen als kok in de keuken. Vanwege mijn medische voorgeschiedenis was het voor mij erg onzeker of ik wel kinderen kon krijgen. Ik was al jaren niet meer ongesteld geworden en ik gebruikte daarom ook al een tijdje geen anticonceptie meer. Toen in 2019 bleek dat een tumor ervoor zorgde dat mijn hormoonbalans in de war was, ben ik hieraan geopereerd. Daarna was er voor mij nog steeds geen zekerheid of mijn kinderwens wel of niet in vervulling zou kunnen gaan. Uiteindelijk bleek ik na mijn operatie dus wel vruchtbaar te zijn, want in de periode dat ik Timothy had leren kennen werd ik heel snel onverwacht zwanger. En dan ook nog eens van een tweeling.
Gezondheid kun je niet kopen
Avond na avond hadden Timo en ik het erover hoe wij het zouden gaan doen. “Willen wij dit wel? Is het slim om te doen? Wat zullen mensen wel niet denken? Hoe gaan we alles betalen?”. Destijds maakten wij ons vooral zorgen om een dak boven ons hoofd en of wij onze kids wel genoeg konden bieden. Terugkijkend naar de situatie hebben wij dit allemaal voor elkaar weten te boksen. Wisten wij toen maar dat het belangrijkste hem niet zit in de hoeveelheid geld in onze portemonnee of het aantal spullen wat je bezit. Het allerbelangrijkste wat één van onze kindjes nodig had, bleek niet te koop.
Een spannend moment in de zwangerschap
Als ik terugkijk naar mijn zwangerschap was het peanuts vergeleken met alles wat daarna kwam. Toch voelde ik tijdens de zwangerschap al angst over de gezondheid van mijn kindjes. Al vroeg in mijn zwangerschap kreeg ik te horen dat ik verhoogde kans had op vroeggeboorte. Om dit te voorkomen kreeg ik een pressarium in. Een soort rubberen ring die je baarmoedermond dicht houdt. In mijn 27e week verloor ik opeens veel vocht en ik dacht eventjes dat mijn vliezen waren gebroken. Vochtverlies was door het pressarium niets nieuws voor mij, maar deze keer voelde het anders. Ik belde meteen het ziekenhuis en daar kwamen ze er al snel achter dat ik 2 cm ontsluiting had. Het was natuurlijk nog veel te vroeg om te gaan bevallen. Ik ging met een ambulance naar het VUMC in Amsterdam om daar vervolgens een week aan de weeënremmers te liggen. Ik was zo bang dat ik zou gaan bevallen. Mijn kindjes waren nog zo klein, de overlevingskans was zo’n 80 à 90% op dat moment. Gelukkig bleken de weeënremmers snel aan te slaan en heb ik de bevalling tot 37,5 week weten uit te stellen.
Van intens geluk, naar intens verdriet
Naléa is, samen met haar (net één minuut oudere) tweelingzusje Gioia, geboren op 29 december 2020. Uiteindelijk zijn Naléa en Gioia ter wereld gekomen met een geplande keizersnede, omdat ze beide (letterlijk) dwars lagen. Ik vond het heel erg jammer dat ik niet natuurlijk kon bevallen. Hierdoor had ik het idee dat ik niet de ‘full experience’ heb kunnen meemaken. Afijn, om 6:00 uur in de ochtend kwamen we aan, met mijn hoofdkussen onder mijn arm en volle moed, om mijn twee prachtige prinsesjes op de wereld te zetten. Wij werden naar de OK gereden en met zo’n 20 minuten waren ze er. Met één oog open en twee trillende armen van de ruggenprik keek ik vol bewondering hoe er twee kleine hummeltjes op mijn borst werden neergelegd. Ik wist op dat moment niet hoe ik me moest voelen. Het was allemaal zo onwerkelijk en intens. In flitsen ging het aan mij voorbij, tot ik opeens de verpleegkundige aan zag komen die vervolgens één van de kindjes aan mijn tepel probeerde aan te leggen om de borstvoeding op gang te brengen. Ik vond dit allemaal zo ontzettend snel gaan, alsof je op de automatische piloot gaat.
Naléa wilde niet drinken
Gioia pakte de borstvoeding eigenlijk meteen goed op, maar Naléa niet. Het leek erop dat Naléa geen melk wilde accepteren. De verpleegkundige had gezegd dat dit in eerste instantie niet alarmerend was, omdat ze ook nog wel misselijk kon zijn van het inslikken van het bloed tijdens de geboorte. Dit bleek alleen niet het geval te zijn. Ik zie nog steeds het gezicht van Timothy voor me die compleet verstijfde en mij angstig aanstaarde. Hij hield pasgeboren Naléa voor zich uit, die inmiddels blauw was aangeslagen en niet meer bewoog. Ik schreeuwde zijn naam, maar hij hoorde mij niet.
Er bleek iets goed mis met Naléa
De momenten daarna beleefde ik vooral in vlagen van verstandsverbijstering. Ik weet nog goed dat ik ineens een stuk of tien artsen rennend over de gang zag gaan met mijn baby. Ik begreep tótaal niet wat er allemaal aan de hand was. Even later stonden er drie artsen aan mijn voeteneinde en brachten zij het nieuws dat Naléa is geboren met slokdarmatresie (een aangeboren afwijking waarbij de slokdarm niet volledig is ontwikkeld). Tijdens de zwangerschap was dit op de 20-wekenecho niet gezien bij haar. Op dat moment betekende dat voor ons een noodoverplaatsing naar het AMC-ziekenhuis, want daar zaten de academische experts die Naléa met spoed zouden gaan opereren. Mijn wereld stond stil en ik heb die dagen alleen maar nonstop gehuild. “Mijn kleine meisje, gaat het goed komen met jou?”, vroeg ik me wanhopig af.
Lees HIER het vervolg.
TESSA
