Het is moeilijk om in woorden te vatten hoe je je voelt als je ziet dat je kind pijn heeft. Als moeder van Lou, mijn lieve jongen van 9, heb ik van dichtbij gezien hoe hij worstelt met iets waar geen kind mee zou moeten dealen: hij wordt nooit uitgenodigd voor verjaardagsfeestjes van klasgenoten. Ik heb lang getwijfeld of ik dit wel zou delen, maar hier gaat het dan.
Lou zit nu in groep 6 en hij is een slimme, gevoelige jongen die graag met Lego speelt
Vorig jaar had hij een paar jongens van zijn klas uitgenodigd voor zijn verjaardagsfeestje. We hadden een geweldige middag georganiseerd met spelletjes, taart en een speurtocht in het park. Lou straalde die dag en het leek een groot succes. Maar toen de maanden voorbijgingen en de ene na de andere klasgenoot een verjaardagsfeestje hield, bleef de rugzak van Lou leeg: geen enkele uitnodiging. De eerste paar keer dacht ik nog dat het toeval was. Maar toen ik Lou vroeg of hij het naar zijn zin had op school en of hij vrienden had, antwoordde hij altijd wat ontwijkend.
Het was op een avond tijdens het avondeten dat het gesprek weer op school kwam
Lou vertelde over de verjaardag van een klasgenoot waar hij niet naar toe was geweest. Zijn stem was somber en hij keek niet op van zijn bord. Janno en ik wisselden een blik van verstandhouding. Na het eten, toen Lou even tv keek, hadden Janno en ik een lang gesprek. “Wat doen we verkeerd?”, vroeg Janno. We voelden ons beide machteloos, verdrietig en boos tegelijk.
We besloten om een gesprek aan te vragen met Lou’s meester
We wilden peilen hoe het op school echt ging en of hij misschien werd gepest of buitengesloten. De meester vertelde ons dat Lou vaak op zichzelf was tijdens de pauzes en niet veel interactie had met andere kinderen. Hij verzekerde ons dat hij niet gepest werd, maar dat hij gewoon niet de sociale aansluiting vond bij de andere kinderen.
Na dat gesprek probeerden we van alles
Lou ging op voetbal, iets waarvan we hoopten dat het hem zou helpen om meer aansluiting te vinden. We probeerden als ouders speelafspraken te regelen, maar vaak was dat geforceerd, niet natuurlijk. Het ging niet echt.
Op een avond vond ik Lou huilend in zijn kamer
“Waarom vindt niemand mij leuk?, vroeg hij door zijn tranen heen. Het was een moment dat elke ouder vreest. Ik nam hem in mijn armen, wiegde hem zachtjes en vertelde hem hoeveel we van hem hielden, hoe speciaal hij was, maar de woorden waren niet voldoende.
Lou is nog steeds een buitenbeentje
Hoewel hij langzaam wat vriendschappen begint te vormen bij voetbal, is het verdriet soms nog steeds zichtbaar. Als ouders blijven we zoeken naar manieren om hem te helpen. We hebben goede dagen en slechte dagen. Ik ben zo bang dat hij dit blijft houden de gehele basisschooltijd. Dat gun ik hem niet. Daarbij denk ik ook al aan de middelbare school. Met buikpijn. Iedereen wil toch het beste voor zijn kind. Ik hoop dat hij uiteindelijk geliefd wordt door vrienden die hem waarderen.
VICKIE
