Vroeger was dit een taboe
Er werd niet over gesproken, of toch niet zo vaak. Ik wist vaak niet wat er mis met me was, kon mijn draai in het leven niet vinden. Ik was 16 jaar, mijn ouders waren al twee jaar gescheiden. Ik had toen al een redelijk turbulente jeugd achter de rug. Op mijn 18e kwam de diagnose: bipolaire stoornis type 2. Vroeger had het de naam manisch depressief. Iedereen kan wel eens een off-day hebben of heel enthousiast zijn over iets, maar ik heb dit heel extreem. Ik kan van het ene op het andere moment in extreme uitersten vallen. Medicatie helpt dit goed onder controle te houden… Een stempel op mijn hoofd? Ja, zeker. Leren leven met deze ziekte is moeilijk.
Ik was 20 toen ik onverwachts zwanger werd van mijn eerste kindje
Iedereen in m’n omgeving twijfelde aan mijn capaciteiten als mama. Ik kan ze geen ongelijk geven. Op je 20e zwanger worden, alleen wonen, zonder partner (die had me in de steek gelaten toen hij het wist) én nog naar school gaan. Geen makkelijke taak…Tijdens mijn zwangerschap mocht ik geen medicatie innemen voor mijn bipolaire stoornis, maar ik had ook totaal geen last hiervan. Vreemd. Pas toen ik beviel van mijn dochter, viel ik in een diep gat. Ik ging het verkeerde pad op. Ik nam geen medicatie in en luisterde naar niemand. Daarom heeft mijn moeder er goed aan gedaan om aan de alarmbel te trekken en heeft ze ervoor gezorgd dat mijn eigen dochter bij haar terecht kon. Laten we over een ding wel duidelijk zijn: mijn dochter is nooit mishandeld geweest door mij of verwaarloosd. Ik was gewoon niet in staat om voor een kind te zorgen in mijn toestand. Leven met een bipolaire stoornis is soms zo vreselijk moeilijk. Vaak klinken er miljoenen stemmetjes in mijn hoofd en is het zo druk dat ik voel dat ik het even niet meer aan kan. Je voelt je zo vol en leeg tegelijkertijd . Een evenwicht hierin vinden is moeilijk.
Nu 9 jaar later, woont mijn dochter nog steeds bij mijn moeder
Ik zie haar elk weekend (ze logeert dan bij mij) en ik kan haar op elk moment zien. Ondertussen heb ik al bijna vijf jaar een geweldige man in mijn leven. Daar is ook iets heel mooi uit voort gekomen. Ons tweede wondertje: een zoontje van bijna twee jaar. Ik zou voor geen geld van de wereld mijn twee liefste kinderen willen inruilen om terug opnieuw te beginnen, want ik heb geleerd van mijn fouten. Het heeft me gemaakt tot de vrouw die ik nu ben. Het kan soms, nee sorry vaak, druk zijn in ons huishouden en alles loopt niet vlekkeloos in de opvoeding voor mijn kids. Maar ik weet dat ze niets tekort komen. Ze hebben wel een gekke mama, maar een mama die haar kinderen dolgraag ziet!
jonge jonge wat een kritiek als die azijnpissers nou eens lezen goed lezen wat deze dame verteld medicijnen gebruikt ze en de dochter komt gewoon thuis in het weekend blijft ze thuis door de weeks is zij bij oma ik vind dit een mooie oplossing haar vriend is vijf jaar bij haar 2 jaar oude kindje nou ik zie het probleem niet .
De oudste dochter woont ,al haar hele leven ,bij oma. En dit gaat prima. Bij oma is haar thuis. Waarom zou de moeder dit meisje haar daar nu weg halen? Omdat ze nu een relatie en een ander kindje heeft? Het meisje is daar in het weekend en door de weeks is ze gewoon lekker thuis. En thuis is voor haar bij oma. Er zijn ook mensen die gaan scheiden. En in een nieuwe relatie nog kinderen krijgen. Dan wonen kinderen ook vaak de ene werk thuis en de andere week bij hun vader. Dan blijft de nieuwe baby ook thuis. En in dit geval heeft het meisje haar thuis bij oma. En in het weekend bij mama. Iedereen zijn eigen mening en je hoeft het er niet mee eens te zijn maar dat maakt deze vrouw nog lang geen slechte moeder.
Wat een sterke, lieve, betrokken moeder ben jij! De keuzes die je voor je kinderen hebt gemaakt vind ik erg knap. Je zet je kinderen op nr 1. Knap dat je zo open bent over je situatie. ik wens jullie met elkaar nog heel veel mooie jaren!
ik heb respect voor je. medicijnen nemen voor een bipolaire stoornis is niet vanzelfsprekend. wat fijn dat het zo lukt en je moeder goed gehandeld heeft!
Voor mensen die niet weten wat het is.. als ouder met bipolaire stoornis is het gewoon heel lastig om eindverantwoordelijke te zijn. Zorgen voor en houden van, dat gaat meestal prima. maar alles regelen, zorgen voor genoeg nieuwe kleding (en niet teveel), school, sport, vrienden afspraakjes.. dokter, tandarts.. en 24/7 zorgen voor, zonder parentificatie te krijgen is gewoon een uitdaging. En als stiefvader neem je niet zo snel de eindverantwoordelijke rol op. bij een eigen baby groei je daar toch makkelijker in. veel respect voor de situatie dat dit zo kan, dochter in haar vertrouwde omgeving. <3
mooi verwoord!
Ik heb zoveel bewondering voor jou. En laat mensen maar lekker praten hier. Jij bent goed bezig en hebt ondanks je ziekte je leven onder controle. En je zorgt voor je beide kinderen heel goed. Deze mensen hier praten zonder ook maar iets van jou leven af te weten. Jij hebt ondanks dat je zo ziek bent je dochter een goede basis gegeven. En daardoor zie ik dat je jou dochter voorop hebt gezet. Dat is nou Moeder liefde. En haar nu uit deze situatie, die helemaal stabiel voor je dochter is, weg te halen omdat je nu een gezin hebt, daar heb je ook vast aan gedacht en weer een goede keuze in genomen. Jij bent een topper. En je mag trots op jezelf zijn.
Ik denk er net zo over.
Het eerste kindje niet, het tweede wel… Dat doet niets ter zake ! Je het de “moeilijkheden” van het moment schitterend aangepakt en verantwoordelijkheid genomen. Ik ben er van overtuigd dat je 2 gelukkige kindjes hebt !
Ben het helemaal met u eens
liever een lieve mama die inziet dat ze hulp nodig heeft, dan een mama die doordraait met 2 kindjes. heel knap van je!! veel respect voor jou.
aan een tweede beginnen terwijl het je het eerste kind bij je moeder laat WOW..Had je eerste kind dan eerst teruggenomen en proberen die op te voeden en dan pas een tweede..wat denk je hoe zij zich voelt…dat je wel voor een tweede kan zorgen maar niet voor haar.
Dat is inderdaad een deel in het verhaal dat niet goed is uitgelegd. Maar juist omdat we dat niet snappen kunnen we hier nog geen oordeel over hebben, lijkt me. het is sowieso een complex verhaal. En het lijkt mij in elk geval goed dat iedereen (behalve de natuurlijke vader van het kind) zich in het verhaal inzet om er iets passend van te maken. Stel dat het eerst kind wel terug gaat… dan neem je die een belangrijke, veilige pleegmoeder af (want dat zal de oma nu zijn) en geef je er een stiefvader voor terug die regelmatig de verantwoordelijkheid zal moeten nemen terwijl dat niet zijn biologische kind is. Ik kan me voorstellen dat deze situatie uiteindelijk het meest stabiel is. Al vul ik daarbij ook dingen in… Ik hoop dat dit soort dingen goed worden besproken met haar dochter, zodat die inderdaad niet denkt dat er iets mis met haar is dat ze ‘niet welkom’ zou zijn bij haar moeder en haar halfbroertje wel. Ik zie dat wel voor me. Sterkte voor alle betrokkenen. En bedankt voor het delen.
Hoi
Ben het helemaal met u eens,de eerste niet maar de 2de wel omdat die man wel is blijven hangen.
helemaal mee eens Anne bizar van haar dat ze idd een man nodig heeft om een kind op te voeden.
belachelijk
Denkend aan later als haar eerste dochter groter is.
Hoe gaat het dan met haar gevoel. Op gegroeit bij oma. Liefdevol. Maar haar moeder heeft nog een ander kindje. Die wel haar jeugd heeft doorgebracht bij haar eigen moeder.
Het zal vast beter zijn om deze situatie zo te houden.
En oordelen is misschien niet goed.
Nu is haar ziekte vast beter onder controle. De moeder is jaren verder. En een stabiele man.
Maar ergens vind ik het voor de eerste dochter triest. 😢
Precies deze gedachte! Hoe kan je het OK vinden dat je ene kind fulltime bij je woont, terwijl de ander slechts in het weekend mag komen logeren? Hoe afschuwelijk afwijzend moet dit voelen voor het arme meisje. Je broertje mag wel blijven, maar jij niet.
Ben het helemaal met u eens
Hoi
Ben het helemaal met u eens,de eerste niet maar de 2de wel omdat die man wel is blijven hangen.
en huppetee , daar zijn ze weer! Het legioen dat sneert en oordeelt na zelf invulling !
Niks sneert.
Er is nog een andere dochter in beeld.
Die niet fulltime bij haar moeder kan wonen.
En een tweede kindje wel.
Daar gaat het om. Verstandelijk is het best te begrijpen. Maar de emoties dat is andere koek.
Veel mensen zijn lovend.
Maar hoeveel impact heeft een psychische zieke moeder voor kinderen. ????
Het hangt er erg vanaf hoe daar mee om wordt gegaan. Deze moeder heeft ondersteuning van oma en partner, weet dat ze een psychische ziekte heeft en gaat daar verantwoord mee om naar mijn inziens.
Er zijn genoeg situaties waar kinderen onder kunnen lijden ( zoals armoede, scheiding, werkeloosheid, spanningen in het gezin, ziekte van ouders of broer/ zus entc) maar als ouders hun kinderen op nr 1 zetten hoeft dit geen last te zijn of te worden.
Aan gedacht dat t wellicht helemaal niet goed is voor t meisje? Oma zal voor haar ook als een mama aanvoelen gezien ze daar haar hele leven al woont. ze wilt misschien helemaal niet weg daar! Ze heeft daar rust en stabiliteit en ziet haar moeder en broertje elk weekend en voor haar zal t bij oma gewoon haar thuis zijn. Respect juist dat ze haar Kind hier in voorop zet en haar niet zomaar weg haalt in haar vertrouwde omgeving!
eens
@Halo
nou dat vind ik dus ook wel een beetje.. Ik zou als meisje me toch afvragen waarom ik niet de hele dag bij mama mag zijn, maar mijn broertje wel. Dan kan het toch in je hoofd gaan zitten dat je niet goed genoeg bent.
ik zou een brief schrijven die ze kan lezen als ze oud genoeg is. dat je het daar een beetje in uitlegt.
Wat mooi omschreven. een gekke mama, maar wel eentje die te gek is. Jij kiest voor het beste in de wereld voor je beide kinderen. Heel veel wijsheid op je pad toegewenst.
Wat mooi om te lezen hoe je ermee bent omgegaan en hoeveel geluk je dochtertje heeft met een moeder die haar op nummer 1 zet! Mag ik vragen waarom ze nog bij je moeder woont? (elke reden is goed ofcourse maar ben nieuwsgierig als mag).
Verder super interessant dat je minder last had in je eerste zwangerschap, als dat ook zo was in je 2e zou het kunnen betekenen dat het met iets in je hormoonhuishouden zou zijn en vanuit die invalshoek nog meer naar oplossingen gezocht zou kunnen worden. Ik weet te weinig van bipolaire stoornissen, oorzaken en hulp maar was een gedachte die ik erbij had.
als laatste wat ben je moedig en een topper om die hulp aan te pakken! en zeker trots zijn op hoe het is gegaan, je hebt je dochter geweldige kansen gegeven op een fijn leven met een geweldige moeder. en shout out naar je eigen mams dat zo’n goede rots in je leven is en bij je is gebleven door alles heen want voor moeders lijkt het mij ook hartverscheurend en zo rusteloos om je kind niet hands-on te kunnen helpen als die mentaal iets hebben.
wat goed dat jij zo open over je ziekte bent,zou iedereen moeten kunnen zijn die het heeft,maar je kan beter een gebroken been hebben dan een geestelijke ziekte.Geweldig dat je net zo goed met je moeder geregeld hebt je hebt gedacht aan het belang van je kind,heel dapper.Ik hoop dat je naar hebt bij medicatie,zodat je een beetje normaal leven kunt leiden.Mijn moeder werd stabiel van Lithium,waardoor ze de pieken en dalen niet meer extreem had.Geniet van je man en kinderen en ik hoop ook van het leven.Het allerbeste! Marijke
Wat knap dat je dit met ons deelt! Ik ben zelf opgegroeid met een moeder met een bipolaire stoornis en ook ik ben als kind nooit wat tekort gekomen! Het was chaotisch maar alles kon en en mocht bij ons thuis. Helaas vind mijn moeder het erg lastig om haar ziekte te accepteren waardoor dit momenteel voor veel lastige situaties zorgt maar ik hou ontzettend veel van haar. Er rust helaas een veel te groot taboe op een bipolaire stoornis en ik vind je dapper dat jij jouw verhaalt met ons deelt.
je bent een goede moeder je heb de beste keuzes gemaakt voor je dochtertje!!!
andere hebben een man wat hun ondersteund in jou geval was dit je moeder!
waar ik zelf gelukkig ook altijd op terug kan vallen!
mijn moeder heeft me ook altijd ondersteund bij de opvoeding van de kinderen
dus hier is niks verkeerds aan !
twijfel niet aan jezelf!
je doet t goed samen met oma en je nieuwe mannetje !!!
geniet ervan en maak er samen met je mannetje en kindjes en oma er iets moois van!!
mooi hoe je dit uit gelegd heb!
mensen snappen soms helemaal niks ervan en hebben meteen een oordeel.
wat ben jij een dappere vrouw! ik weet zeker dat er een mooie toekomst voor je ligt. je kinderen komen ondanks alles niets te kort, als ik je verhaal zo lees
je bent geweldig.