Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Ik leerde Frenk 6 jaar geleden kennen
Hij was een vriend van mijn broertje. We begonnen te daten en al gauw kregen we een relatie. We deden allerlei leuke dingen zoals bowlen, naar de bioscoop, minigolf, zwemmen en dansen. Ik zag hem als ideale partner, en daarmee ook als goede toekomstige vader. Hij nam echt de tijd voor mij en we waren veel samen. Na drie jaar woonden we samen, met als kers op de taart ons huwelijk.
Ik kwam thuis van mijn werk als apothekersassistente en voelde een golf misselijkheid
Ik rende naar een emmer in de kelderkast en gaf over. Dat luchtte op. Toch voelde ik me anders. Ik kon mijn vinger er niet echt op leggen. Ineens schoot het door mijn hoofd: “Misschien ben ik zwanger!”. Ik werd al warm van binnen bij dat idee. Ik sprong op de fiets en kocht een zwangerschapstest bij de drogisterij. Mijn man Frenk was nog op zijn werk. Hij werkte in de bouw als dakdekker. Thuis plaste ik op het staafje. Al enkele seconden daarna verscheen er een dikke paarse streep. “Ik ben zwanger!”, jubelde ik. Ik maakte een foto van de test en stuurde deze naar Frenk.
Mijn man belde me direct op
Hij schreeuwde van blijdschap over de telefoon. “Ik kom vroeger thuis schatje. Ik hou van jou”, sloot hij af. Toen hij thuis was, besloten we het te gaan vieren. We reden naar een restaurant en gingen heerlijk uit eten. De weken van de zwangerschap vlogen voorbij. Frenk ging altijd trouw mee naar elke echo. Hij leek een toegewijde man. Hij hield altijd rekening met mij en mijn zwangerschap. Hij knuffelde veel en vaak. Niets leek er op te wijzen dat hij een slechte toekomstige vader zou zijn.
Met 38+6 begonnen de weeën
Ik stond aan het aanrechtblad en voelde een kramp in mijn buik. Hoewel ik nog nooit weeën had ervaren, wist ik: “Dit is de start van de bevalling”. Ik belde Frenk op en zei dat hij naar huis moest komen. “De bevalling is begonnen”, vertelde ik. Het ging erg snel allemaal. De weeen werden gauw intenser en kwamen frequenter. Ik pufte, zuchtte en pufte weer. De bel ging. Frenk sloot me in zijn armen. Hij deed zijn jas uit en masseerde mijn onderrug. Ik wilde graag thuis bevallen en ik vroeg aan Frenk of hij de verloskundige wilde bellen. Binnen een kwartier stond ze op de stoep.
“Wauw, je hebt al 6 centimeter ontsluiting”, fluisterde de verloskundige
Ik wilde op de bank in de woonkamer liggen. Ik schreeuwde het uit. “Ik blijf hier”, knipoogde de verloskundige naar Frenk. Een klein uurtje later zat ik op volledige ontsluiting. Ik mocht persen. Ik wilde dat staand doen. Frenk hielp me omhoog en hield me aan zijn arm. Ik zette mijn voeten wijd, de verloskundige gooide een matje op de grond en zat op haar knieen. Na 6 flinke persweeen, ving de verloskundige onze zoon Don op. Ik gilde zijn naam uit blijdschap. De verloskundige gaf Don aan mij. Frenk aaide zijn wangetje. Ik wilde weer op de bank liggen. Daar volgde al gauw mijn placenta.
In de kraamweek zag ik een hele andere Frenk
Hij wilde nauwelijks taakjes doen met onze Don zoals luiers verschonen, hem omkleden of een badje klaar maken. “Hij moet vast nog wennen”, dacht ik. Hoe had ik me zo kunnen vergissen in de vader van mijn kind? Het kwam er op neer dat ik alles rondom Don moest doen. Ik gaf geen borstvoeding en ook de flesjes gaf alleen ik aan onze zoon. Ik vond het uiterst vreemd. Frenk leek wel een andere man. Ik hoopte dat hij zou bijtrekken, maar ik had een naar onderbuikgevoel.
We vierden Don zijn eerste verjaardag
Frenk draaide nog steeds niet bij. Hij werkte veel, en als hij thuis was besteedde hij nauwelijks tijd met Don. Zijn aandacht in mij was ook weggezakt. Ik voelde me eenzaam. Maar ik vond het vooral zo erg voor Don. Zij hadden geen goede band. Ik besloot het gesprek aan te gaan met Frenk. “Waarom geef je geen fruithap aan Don of speel je niet even met hem”, vroeg ik gefrustreerd. Frenk keek me lang aan, en toen voelde ik direct dat dit niet goed ging komen. “Hij is zo klein en kan nog niets. Moeder kunnen veel beter voor kinderen zorgen. Als Don groter is trap ik wel een keertje een balletje met hem”. Frenk sloeg de plank volledig mis. Hij brak mijn hart. En die van Don. Deze afwijzing zou Don geen goed doen.
Ik weet me inmiddels geen raad
Don is ruim 1.5 jaar nu. Wat kan ik aan de situatie doen? Frenk gaat zijn gedrag niet veranderen, dat is duidelijk. Moet ik dan gaan scheiden? Is dat het beste voor Don? Een alleenstaande moeder? Ik ben echt radeloos. Ik wil dat Frenk de man wordt, die hij vroeger was. Ik begrijp niet dat hij zo is veranderd. Vindt hij het vaderschap stom? Valt het hem tegen? Houdt hij niet meer van mij? Ik ben onzeker, maar vooral erg verdrietig.
LINDE
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Bij veel mannen speelt onzekerheid ook een rol denk ik. Al heb je ze ook die vinden dat moeder maar alles moet doen. Als de zorgtaken aan de basis hier al scheef lopen dan is dat geen goed teken voor de toekomst.
Als er nu al zo weinig betrokkenheid is, dan is er een grote kans dat deze vader emotioneel niet bereikbaar is als het kindje groter is.
Hier eenzelfde situatie met iets oudere kindjes. Voelt zich achtergesteld sinds er kinderen zijn maar neemt zelf nooit initiatief.
Het overcompenseren eist zijn tol uiteindelijk als moeder. En dan kun je beter alleen verder zonder alle frustraties en irritaties. Veel wijsheid gewenst!
haha ..goed zo van jou, Mimi !
Samen in een bootje !
Ouderschap is niet voor mietjes.
Eerst de huisarts inschakelen als de therapeut niet je te duur wordt .
wakker worden , papa’s !
Zorgen zonder liefde voelt een kind meteen . zelfs allesimpele dingen moeten met liefde gedaan worden .
.
Wat ik het meest bijzondere vind van alle reacties is; tja de man heeft het moeilijk met de verandering, miscn kan ie er iets mee als het kind ouder is.
Sorry hoor, maar wat denk je dat er voor de vrouw veranderd??
9 maanden een kind maken in je buik, een bevalling, daarna uitzwangeren van alle hormonen (dit kan tot 1 jaar duren), borstvoeding geven, 5 tot 6 x per nacht er uit voor borstvoeding of een flesje, baby huilt veel. ALLES is nieuw.
Wij vrouwen hebben geen keuze of we het leuk vinden of niet. Of wij het moeilijk vinden of niet.
Wij worden verplicht om voor het kindje te zorgen.
Je maakt samen een keuze om een kindje te maken, dan moet je er SAMEN voor zorgen. Niet alleen de vrouw.
Hij moet er samen met jou over praten. Of met een huisarts of therapeut.
Hem verplichten om SAMEN voor je kindje te zorgen. Dus luiers doen, in bad doen, flesje geven, kleertjes aan doen, etc etc.
Wil hij dit nog steeds niet; dan zul je voor een ultimatum moeten gaan. Mocht je gaan scheiden, dan heeft ie alsnog de baby 2 a 3 dagen om voor te zorgen, in zn eentje.
Hij heeft geen keuze om het kindje niet te verzorgen.
Vrouwen hebben dit niet, mannen hebben dit niet.
Je hebt er samen voor gekozen.
Wat misschien ook nog zou kunnen helpen; las een papadag in. Dan krijgt ie miscn een betere band met jullie kindje.
Herkenbaar. Ik ving alle op. zorgtaken deed ik zo goed en schoof het op mij af. na jaren bleek mijn man ADHD te hebben. Ik worstel er nog elke dag mee.
Wow, ik weet dat er zulke vaders bestaan. Mijn partner is altijd zover kon ivm werk erg betrokken geweest bij echt alles, echos maar nu ook onze zoon er is. Onze zoon is nu 9 maanden maar mijn partner pakt hem geregeld op, doet vliegtuigje met hem door de woonkamer geeft hem een kleinere versie van een rugby bal en American football… Ik denk dat jou man niet in ziet wat je al met zo’n kleintje al kan. Nee een balletje trappen kan nog niet maar er zijn genoeg baby spelletjes die hij kan doen met hem. Zoals vliegtuigje, met hem naar buitengaan in de draagzak en dan met hem gaan schommelen. Of geluidjes baby spelen (mijn partner drukt dan op bijvoorbeeld zijn neus en maakt dan een geluid) dit brengt altijd een glimlach van oor tot oor op zijn gezicht. Hij doet ook de luiers, terwijl hij van te voren zei dat ie dat niet zou doen, maar toch doet ie ze wel… Creativiteit gebruiken wat je met een kleintje kunt doen als vader. Ik zou hem duidelijk maken hoe je hieronder voelt en wat je van hem verwacht.
Veel mannen zien hun partner niet meer als hun partner als zij bij de bevalling aanwezig zijn geweest en het kind geboren hebben zien worden. Ze kunnen je zien als een moeder en het kind is diegene die deze verandering heeft “veroorzaakt” Ik zou met je man naar een therapeut gaan. De plotselinge verandering na de geboorte klinkt als een trauma voor je man.Dit is niet goed voor jullie beide maar helemaal niet voor jullie zoon. Stop met speculeren 1,5 is al veel te lang . en onderneem actie . veel wijsheid en sterkte toegewenst
https://m.youtube.com/watch?v=teiMZW5w4dg
Hier wordt benoemd dat vaders andere hormonen aanmaken bij spelen ipv zorgen.
Heel inzichtelijk en onderbouwd.
Neemt niet weg dat luiers etc er ook voor papa bij horen. Maar geeft wel inzicht in wat er in hem is veranderd.
succes!
Ga het open gesprek aan met je man. Vertel je behoeften. Onderzoek waar zijn gedrag vandaan komt. Misschien is het wel angst? Zijn er andere vaders warmee hij eens kan praten? Wellicht helpt dat ook. En anders: zoek hulp! relatie therapie bijvoorbeeld.
De vraag rijst bij mij op: wat is de echte reden.?
Ook al vind je het spannend, denk je dat het moeilijk is om voor een kindje te zorgen. Je hebt gedeelde verantwoordelijkheden . Wat is de reden dat manlief dit niet oppakt? Kom achter die reden en ga dit probleem oplossen. Wellicht met hulp van anderen.
Communicatie lijkt me hier essentieel, maar je mag – zeker kwa zorgtaken, ook echt wel wat van hem verwachten.
luiers verwisselen, naar bed brengen, eten geven, troosten – dit zijn dingen die bij de verzorging van een kind komen kijken. Mijn man vond de eerste weken enorm zwaar, omdat het slaaptekort hem echt volledig op brak. Ik deed het daar ook niet bepaald lekker op, en heb dat ook gezegd: “het is ons kind, dus hoe weinig zin je ook hebt, je moet gewoon meehelpen in de verzorging”. Uit verzorging komt ook verbinding met een kind, en dat leidt weer tot samen willen spelen etc.
Dus als het vaderschap voor hem niet afdoende argument is om aandacht te geven aan zijn zoon, kun je overwegen het over een andere boeg te gooien. Don is ook zijn kind – hij helpt DUS mee in de verzorging. Als hij niet wil spelen met Don (wat ook een zorgtaak is imo – want een kind heeft aandacht nodig om zich te ontwikkelen), mag hij dus meer doen in de verzorging (luiers, hapjes en bedtijd routine bv).
in het kort: Betrek hem actief bij zorgtaken, wees bemoedigend, ondersteunend en begripvol als dat moeilijk gaat in het begin, en hopelijk groeit dan zijn eigen vadergevoel een beetje. Succes!
Je schrijft dat Frenk erg veranderde nadat het kind er was, ook naar jou toe. Dat zijn aandacht in jou ook is weggezakt. Helaas gebeurt het weleens dat een partner compleet verandert nadat hij denkt dat de ander aan hem vast zit. Dit kan na het huwelijk zijn, na het kopen van een huis of geboorte van een kind. Persoonlijk gebeurde het mijn ex na het huwelijk. Dit kan te maken hebben met antisociale (narcistische?) trekken van de partner die dan pas tot uiting komen. Hij meent minder aandacht aan jou te hoeven besteden omdat je toch niet weggaat ivm het kind.
Een dergelijke partner is een emotioneel onvolwassen partner en daarmee een emotioneel onvolwassen vader. Een van de mogelijke gevolgen voor Don van het hebben van een onvolwassen vader is het gevoel van afwijzing (de zogenaamde afwijzende ouder) waardoor Don zich niet als een stabiele, zelfverzekerde volwassene kan ontwikkelen. Lees ajb meer over emotionele onvolwassenheid en afwijzende ouders. Een van de beste boeken over dit onderwerp is Ongezien Opgegroeid van Lindsay Gibson. Lees het en denk na of Frenk wellicht een typische afwijzende ouder is zoals in het boek beschreven. Wanneer je dat weet wordt de keuze om te blijven of vertrekken makkelijker. Kennis is macht. In mijn geval heb ik mijn conclusies getrokken en de scheiding aangevraagd. Ik heb nu een volwassen partner en dat is zoveel beter! Dat gun ik jou en Don ook. Succes!
Wat moeilijk om te merken dat hij afstand lijkt te nemen na de geboorte van jullie kind, heb weleens begrepen dat mannen pas op iets oudere leeftijd ‘meer’ met hun kinderen hebben maar kan dat ik het verkeerd heb hoor.
Het kan ook zijn dat hij niet met de nieuwe drukke situatie om kan gaan, bijvoorbeeld teveel prikkels en meer werken/afwezig zijn is dan voor hem een oplossing echter, niet voor jou.
Wat Babs omschreef kan ik bevestigen, er zijn ook mensen die in hun jeugd dingen hebben meegemaakt waardoor ze emotioneel afwezig zijn of blokkeren, dit kan autisme zijn maar ook nog andere redenen, jij hebt hier niets aan want feit is dat je ermee zit. Ik hoop dat je partner open staat voor gesprekken hierover en jou meer duidelijkheid geeft.
Heel herkenbaar. Ik had echte de perfecte man, totdat we samen gingen wonen. Van de ene op de andere dag werd álles anders. Het heeft een half jaar geduurd voordat ik de stap zette om uit elkaar te gaan. Ik kon het maar niet begrijpen. Traumatiserend was het. Inmiddels ben ook ik samen met een volwassen man en dat is zoals jij ook al aangeeft zoveel fijner. Ik heb er wel vertrouwensissues aan overgehouden.
Toen ik mijn eerste kind kreeg, plande ik een zogenaamde papadag in, zodat vader en kind goed konden hechten zonder mij in de directe omgeving. Dat was meestal de vrijdag, zodat ik boven kon thuiswerken terwijl die 2 met elkaar bezig waren. Ging er iets mis, dan was ik soort van in de buurt om in te grijpen of hij kon bij me terecht voor vragen als hij het heel even niet meer wist wat te doen in een bepaalde situatie. Het heeft zijn vruchten afgeworpen. Ik wens jullie veel sterkte.
tsja, hij kan het mis niet willen, maar hij is het wel verplicht. zo lang het vrijblijvend is, kan hij zich terugtrekken en hoeft hij het niet aan te gaan en kan hij hierin niet in groeien. zorg er als eerste voor , dat hij een volle dag voor Don gaat zorgen . ze moeten tijd samen doorbrengen en don is zijn kind dus zal hij verantwoordelijkheid moeten nemen ook al heeft hij daar geen zin in. dat betekent het om volwassen te zijn en vader te zijn. als jij alles blijft doen, hoeft hij niet volwassen te worden. succes!
dit zijn de vragen die ieder stel zich moet stellen (je hebt r nu niks meer aan snap ik) Maar zowel mannen en vrouwen hebben een ander idee bij het krijgen van een kind. Mannen denken misschien eerder aan een 4 of 8 jarige. Dat die hele babytijd met sprongetjes erbij komt is te abstract. Ik vind dat ie geen recht op z’n kind heeft, nu niet en niet wanneer ie kan voetballen
Wellicht ligt Iets als Autisme ten grondslag aan dit gedrag.
kan mij bij alle reacties alleen maar aansluiten.. communicatie is het grote sleutelwoord…. alleen ik zou zo graag weten hoe het nu verder gaat met jullie… jammer dat wij dat nooit te weten komen…
mocht je besluiten bij hem weg te gaan troost je dan met de gedachte dat er niets veranderd voor Don, je bent nu ook al single moeder maar dan binnen je eigen huwelijk. ik zou mijn man in deze situatie zonder er doekjes om te winden op de man af vragen wat de basis van het probleem is, als je moet gaan gokken dan wordt je alleen maar onzekerder en het lost ook niets op. als hij dit leven niet ziet zitten dan kun je het beter nu weten voordat Don groter is en er meer van meekrijgt. hetzelfde geldt als hij veranderen wil, nu kan hij het nog fixen met Don.
Hallo Linde,
Je verhaal en emoties en twijfel zijn herkenbaar voor me.
Mijn man was vrijgezel en samen met hem was het goed.
We gingen uit, hij gaf me aandacht, was zorgzaam.
Na de geboorte van onze zoon nam hij ook afstand van het kind.
Het heeft 6 maand geduurd voordat hij zelfs onze zoon in zijn maxi cosi mee wou nemen in de wagen.
Na de geboorte van onze tweeling liep het nog stroever.
De spontaniteit en intimiteit verdween tussen ons.
Hij leek soms ook verzonken in zijn eigen gedachtenwereld.
Uiteindelijk hebben we test laten doen voor autisme.
Hij bleek autisme te hebben. Je kan het autismegen dragen en er nooit last van hebben. Tot er iets gebeurd in de omgeving wat het autisme als trigger neemt en zich uit. Dan zie je andere gedragingen herken je de persoon niet meer zoals voorheen.
De trigger was de bijkomende stress van onze tweeling voor hem.
Als partner is het moeilijk. Toen ik het Cassandrasyndroom vond op internet. Vielen vele puzzelstukjes op zijn plaats.
Ondertussen zijn we nog samen. De kinderen blijken ook autistisch en volgen speciaal onderwijs.
We leven van dag tot dag.
Ik hoop dat je terug jullie goeie band kan bestendigen.
Van hieruit wens ik je veel energie, moed en doorzettingsvermogen toe.
Dikke knuffel,
An
Hoi Andrea,
Wat een eye opener voor mij! Mijn man is ook autistisch en hebben ook echt wel in zwaar weer gezeten. Maar we hadden nog nooit van het cassandrasyndroom gehoord. Alle puzzelstukjes vallen nu in elkaar, dank je wel 😊.
Groetjes Natalie
Hoi Linde,
Mijn partner is ook zo. Hij vindt babies en peuters niks aan. Pas als ze goed kunnen praten en fietsen, krijgt hij iets meer ineteresse.
Succes, ik begrijp je teleurstelling, frustratie en twijfels.
Jamaika
Heb je de vragen die je onderin stelt ook al eens aan hem gesteld? En daarbij misschien ook wat de reden is dat hij voor een kindje wilde gaan samen met jou en hoe hij dat nu ziet… Misschien krijg je niet de antwoorden die je graag zou willen horen, maar heb je wel duidelijkheid en kan je daar uiteindelijk je keuze op baseren. Hebben jullie hetzelfde idee over hoe jullie je leven voor je zien? Zo niet, kunnen jullie elkaar tegemoet komen op een manier dat jullie beide nog gelukkig zijn? Apart verder gaan is natuurlijk nooit wat je zou willen als je samen voor een kindje kiest, maar in sommige gevallen is het wel het beste: zowel voor jullie beide als voor jullie kindje. Heel veel sterkte gewenst in ieder geval! Liefs
Er zijn , vooral vaders, die het geweldig vinden als de vrouw zwanger is. Als het kind er eenmaal is dan blijkt dat ze niks hebben met zo’n klein hummeltje. Op het moment dat ze een jaar of 4 zijn gaat het beter. Dan kunnen ze er wat mee. Spelen, praaten. Vervelend? ja. Maar het gaat over.
@Willem
Kom op zeg. Wat is dit voor advies. Wacht gewoon even 4 jaar, doe alles maar even alleen die 4 jaar, daarna gaat ie wel wat leuks doen met ‘het’ kind.
Dat mag je hopen. Er zijn ook vaders met wie het nooit wat gaat worden. Ook niet als jouw kindje 4/5/6 enz wordt. Ik zou er een ernstig gesprek over voeren. Desnoods therapie. Als ’t niet veranderd, zou ik uit de relatie stappen. Jij en jouw zoon verdienen beter.