Diddy: “Ik wist niet wat me overkwam, wat een schoolpleindrama”

Nou, ik moet je zeggen, normaal zijn mijn dagen vrij voorspelbaar. Kinderen naar school brengen, werken, boodschappen doen, koken, je kent het wel, het gebruikelijke moedergedoe. Maar laatst gebeurde er iets op het schoolplein wat me nog steeds niet lekker zit. Het was zo’n typische ochtend waarop alles mis leek te gaan, en dan was er nog die ruzie tussen Willa en Robin. Man, dat was me wat…

Hoe het begon

Ik was die ochtend al aan de late kant. Mijn jongste, Sam, kon zijn gymschoenen niet vinden (die later gewoon in de auto bleken te liggen, hoe ze daar kwamen, geen idee), en mijn oudste, Liz, had besloten dat haar haren niet goed zaten. Tegen de tijd dat we eindelijk bij school aankwamen, waren de meeste ouders alweer vertrokken. Behalve Willa en Robin. En die waren duidelijk niet blij met elkaar.

De ruzie

Ik ken Willa en Robin al een tijdje. Het zijn normaal gesproken best relaxte vrouwen, maar die dag stonden ze tegenover elkaar, midden op het schoolplein, en de vonken vlogen eraf. Het ging over iets wat een van hun kinderen tegen het kind van de ander had gezegd. Ik hoorde Willa schreeuwen: “Hoe durf je mijn zoon een leugenaar te noemen!” Robin, normaal de rust zelve, stond met gebalde vuisten: “Als jouw zoon niet steeds mijn Emma zou pesten, hadden we dit probleem niet!” Het was alsof ik naar een tenniswedstrijd keek. Mijn hoofd ging heen en weer tussen de twee. En geloof me, ik was niet de enige die stond te kijken. Een paar andere moeders en zelfs een paar vaders waren gestopt om te zien wat er zou gebeuren.

Het gesprek werd snel heftiger

Willa en Robin begonnen te schreeuwen, en hun stemmen galmden over het schoolplein. De kinderen, die net uit de klassen kwamen, bleven staan kijken. Ik probeerde Sam en Liz mee te trekken, maar natuurlijk wilden die niks missen. Op een gegeven moment pakte Robin Willa bij haar arm. “Luister nou eens naar mij!”, riep ze. Willa rukte zich los en gilde terug: “Blijf van me af!” Ik zag de schrik op de gezichtjes van de kinderen. Dit was echt niet oké.

Ik wist dat iemand iets moest doen voordat het uit de hand zou lopen

Dus ik liep naar ze toe, mijn hart bonkte in mijn keel. “Dames, alsjeblieft, niet hier”, zei ik, “Er zijn kinderen bij.” Mijn stem klonk vreemd kalm, gezien hoe mijn maag in de knoop lag. Even leek het alsof mijn woorden geen effect hadden. Maar toen kwam de directeur van de school, Jacob, erbij. Hij keek streng en zei: “Dit is geen plek voor dit soort gedrag. Willa, Robin”.

Willa en Robin dropen af, en de kinderen begonnen langzaam weg te druppelen, nog steeds fluisterend over wat er gebeurd was

De dagen erna was het het gesprek van de dag op school. Willa en Robin vermeden elkaar en het leek alsof er een soort ongemakkelijke vrede was teruggekeerd. Volgens mij hebben ze het nooit echt uitgesproken. Niemand kwam er op terug. Willa en Robin keken elkaar gewoon niet meer aan. En hun kinderen bleven uit elkaar buurt.

DIDDY