Uit elkaar gaan met de vader (of moeder) van je kind(eren) is nooit leuk, ongeacht de reden
Als je zo’n besluit zelf of samen neemt, of dit besluit voor jou wordt genomen, wil je niets liever dan dat er op den duur een fantastisch leuke stiefvader of moeder in het leven van je kind komt. Iemand die lief en zorgzaam is, betrouwbaar is, die om jouw kind geeft, van jouw kind houdt en een aanvulling is in de opvoeding die je samen al hebt vormgegeven. Oké, helpen met spreekbeurten en werkstukken in elkaar flansen, surprises maken voor op school en fungeren als taxichauffeur voor speeldates, sport en dergelijke is ook niet verkeerd. Het oppakken van die kutklusjes maakt je natuurlijk extra fantastisch als stiefouder hé, dat snap je wel.
Indy was 2,5 jaar toen haar vader en ik uit elkaar gingen
We gingen allebei onze eigen weg en in het begin was het zeker zoeken hoe we dit zo goed mogelijk met elkaar vorm konden geven, in het belang van Indy. Dat was ons gelukt en daar ben ik nog steeds onwijs blij om. Toen Bart – mijn huidige man – en ik een relatie kregen was het naast dat het super fijn was ook echt wel zoeken. Zeker toen we gingen samenwonen; ineens maakt een andere man ‘officieel’ deel uit van het leven van mijn dochter. Hij vindt ook ineens iets van haar gedrag en haar streken. Er zijn vaak genoeg momenten geweest dat ik dacht ‘Ehm, bemoei je er niet mee, het is mijn kind en ik weet het echt wel beter dan jij ja!’. Om die momenten verder te voorkomen en ons nieuwe gezinsleven vorm te geven hebben we duidelijke afspraken met elkaar gemaakt en besproken wat nu eigenlijk de rol is als stiefvader. Uiteindelijk groeide het mede opvoeden vanzelf, het had alleen wat tijd nodig.
Niet lang nadat Bart en ik samenwoonden, kreeg Indy’s vader een relatie met Indy’s stiefmoeder, Romy
Ik kan me het moment nog goed herinneren toen hij vertelde dat hij aan het daten was met een moeder van twee meiden die bij Indy op school zaten. Ik kon alleen maar zeggen: ‘Wat een leuk mens!’. Ik sprak haar wel eens op het schoolplein. Je hebt een klik met iemand of niet en – je raadt het al – ik vond haar leuk. Maar, iemand leuk vinden van het schoolplein en iemand die ineens serieus deel uitmaakt van het leven van mijn dochter is niet hetzelfde. In het begin was ik dan ook een beetje aan het aftasten hoe het vorm kreeg, wat de nieuwe gezinssamenstelling met Indy deed en sprak ik Romy geregeld ook buiten het schoolplein om. Na verloop van tijd merkte ik dat de liefde van Romy voor Indy groeide en dat Romy ook voor Indy een belangrijk persoon in haar leventje werd. Dat deed en doet mijn moederhart oprecht goed. Romy voelde voor mij op een gegeven moment ook heel vertrouwd. Zij werd niet alleen voor Indy, maar ook voor mij een belangrijk persoon in mijn leven.
Samen zwanger
Een heel bijzonder moment voor mij is dat Romy en ik samen zwanger waren, allebei van Indy’s broertjes. We scheelden maar zes weken, hoe tof! Het was trouwens geen afgesproken werk, voor zover je zoiets af kan spreken. Naast het samen delen van dit grote geluk in onze buiken kenden onze zwangerschappen ook echt een dieptepunt. Tijdens onze zwangerschappen werd Indy namelijk heel ziek. Mocht je mijn blog hierover nog niet gelezen hebben, je kan ‘m hier teruglezen. Tijdens deze ziekteperiode vormden we met z’n vieren een front om Indy heen en zorgden we voor elkaar. We huilden, praatten, losten elkaar af en steunden elkaar waar we konden. Ik kijk er ondanks de nare periode echt met zoveel liefde op terug. We waren een team, een heel sterk team met z’n viertjes.
Nadat onze jongens geboren waren zijn we ook dezelfde dag nog bij elkaar geweest en hebben we niet lang daarna een foto gemaakt van Indy’s twee broertjes samen. We realiseerden ons wel dat dit uniek was. Welk kind krijgt in zes weken tijd ineens twee broertjes; één bij mama en één bij papa? Dit zijn van die momenten voor mij die je band met elkaar net weer even wat meer doet groeien en sterker maakt. Het is namelijk niet zo vanzelfsprekend als dat het soms lijkt voor mij. In mijn werk zie ik zo vaak zó anders, ik voel me dan echt geprezen dat dit zo mag gaan bij ons en vertel dan ook altijd vol trots over onze band onderling.
One happy family
Zo worden we wel eens genoemd door mensen om ons heen: one happy family. Naast onze fijne onderlinge band zijn Evan en Indy’s andere broertje ook vriendjes van elkaar en spelen ze graag samen. Ze zien elkaar niet vaak, qua werkdagen lopen we namelijk niet helemaal gelijk, maar als ze elkaar zien is het altijd leuk. Ze gaan na de zomervakantie naar dezelfde basisschool en wie weet komen ze ook in dezelfde klas. Super tof! De twee dochters van Romy uit een eerdere relatie zijn ook schatten van meiden. Ze hebben een paar keer gelogeerd bij ons thuis. Eén van de meiden kwam ook een lange tijd om de week op vrijdag een boterham eten bij ons tussen de middag. Nu zijn ze 14 en 12 jaar, zitten op de middelbare school en gaan lekker hun eigen weg, maar welkom zullen ze altijd zijn en blijven. Bart verwelkomt de meiden en Indy’s andere broertje met net zoveel gemak en plezier als dat ik doe en dat vind ik gaaf. Ook dat is niet zo vanzelfsprekend als dat het soms lijkt. Hij ervaart die onderlinge band ook als warm, prettig en draagt daarin zijn steentje bij. Dat maakt hem nóg leuker dan dat hij eigenlijk al is!
Romy is voor mij echt een aanvulling, een mede opvoedster en kent Indy inmiddels ook door en door
Ik kan met haar soms net weer andere dingen bespreken als het om Indy gaat dan dat ik dat kan bespreken met Bart en Indy’s vader. Ze zijn top hoor, allebei, maar mannen komen toch van een andere planeet hé, die snappen niet altijd alles als het gaat om meiden of zo. Los van dat ik het belangrijk vind om de lijnen onderling kort te houden, zeker nu Indy begint met puberen, is het ook gewoon lekker om te spuien met elkaar.
Natuurlijk hebben we ook onze verschillen en zullen we over bepaalde dingen anders denken
Ik denk dat de kracht van onze band is dat we elkaar daarin respecteren, accepteren en het zo nodig bespreekbaar maken zonder verwijten. We zien elkaar niet als dreiging, vijand of rivaal. Er is geen jaloezie. We zien elkaar als aanvulling, als belangrijke personen in Indy’s leven die het beste met haar voor hebben, van haar houden en alles voor haar zouden doen. Hoe mooi is het dat je dat kan bundelen met elkaar en dit met z’n allen kan doen?
Laatst stuurde ik een berichtje naar Romy dat ik een blog wilde schrijven over onze band
Ik besefte weer even extra na een gesprek met een aantal medeblogsters dat de band die wij met z’n vieren hebben heel speciaal is. Ik had de behoefte om haar weer even duidelijk te maken dat ik mij geen betere stiefmoeder had kunnen wensen voor mijn dochter, dat ze leuk is en dat ik mij trots voel als ik over onze onderlinge band vertel. Ik kreeg als reactie terug: “Ik moet een traantje wegpinken…”. En dat gold voor mij net zo. Soms zijn er niet zoveel woorden nodig om uit te drukken en te voelen wat een bepaald persoon op dat moment met je doet.
SHARON
familie of mensen die voelen als familie zijn ontzettend belangrijk voor kinderen die opgroeien…en hoe ze ze willen noemen zal mij een zorg zijn, het gevoel dat ze je geve daarover beslis jij en ook over hoe je ze wilt noemen. simpel…..en zeker andere mensen (zowel binnen als buiten de kring) hebben niet het recht kinderen te vertellen dat ze iemand niet mogen zien als een broer,zus, papa,mama,oma en opa.
Wauw!!!
Daar kunnen heel wat mensen iets van leren.
Ik zie in mijn klas dikwijls andere taferelen.
Daar worden kinderen echt niet gelukkiger van.
Ontzettend knap dat het zo ook kan.
Geniet van de sterke band.
Warme groetjes,
Hilde
Top! Kijk zo kan het ook. Heel fijn voor jullie. En vooral voor jullie kinderen.
ik heb zelf, technisch gezien, twee halfbroers maar ik word echt kwaad als iemand ze zo omschrijft. Het zijn mijn broers! gevoelsmatig volwaardig en compleet, niet half. Wij delen bloed, dna en hebben altijd samengewoond, half klinkt oneerbiedig en dat voelt totaal niet passend voor mij. Dus zuiver of niet, boeiend!
omarm en koester vooral het geluk, ik denk dat vele echtparen hier jaloers op zijn.
wat een onzin om hier een label aan te hangen over hoe en wat.
Wat jammer dat het nu gaat over half of heel. mijn dochter heeft twee halfzussen en weet heel zuiver dat ze maar een ouder delen maar nóemt ze gewoon zussen. Omdat ze voor haar als zussen voelen. Zoals de man van oma voor haar als opa voelt al delen ze geen bloed. Het zijn de mensen buiten die gevoelskring die het nodig vinden formeel te benoemen hoe het in de boekjes heet.
onzin! het zijn haar broertjes want ze delen een ouder. Ik denk niet dat Indy ooit zal zeggen “dit is me half broertje” eerder “dit is me broertje van papa’s kant of van mama’s kant”