De vlag heeft de hele week dat Puck nog bij ons thuis was, halfstok gehangen

Marijn vertelt in een minireeks over haar baby Puck. Na enorm veel klachten en syndromen, besluit ze de sonde niet meer terug te plaatsen, zodat Puck zou sterven. Lees hier al haar vorige delen voordat je hieronder verder leest.

Onderweg hebben we de uitvaartverzorgster gebeld

Zij zou langskomen. Het duurde niet lang voor ze er was. Ik heb Puck uit de maxicosi gehaald en in de box gelegd. Dit was echt haar plekje. Puck lag altijd in de box of zat in het newborn zitje. Toen ze in de box lag heb ik foto’s van haar gemaakt. Zo rustig en vredig als ze toen lag, heb ik haar zeker de laatste maanden niet gezien. Puck ging gelijk op de koelplaat. Omdat Puck gekoeld is in het mortuarium van het ziekenhuis, moest ze ook thuis gekoeld worden. Daarna hebben we gekozen waar we Puck in wilden leggen. Wij kozen een mandje. Dat vonden wij er veel vriendelijker uitzien. De vlag heeft de hele week dat Puck nog bij ons thuis was, halfstok gehangen. We zijn overladen met berichtjes en kaartjes, echt heel mooi, de hele vensterbank stond vol.

Daarnaast waren we bezig met de rouwkaart

We hadden in het ziekenhuis met z’n vijven onze handafdrukken op een canvasdoek gemaakt. Dat canvasdoek heeft de uitvaartverzorgster meegenomen en gescand, zodat onze handafdrukken als achtergrond op de kaart zou worden gedrukt, achter de tekst in de binnenkant van het kaartje. Toen de tekst. Zo moeilijk om daar iets voor te bedenken. We hebben op een kaartje van een kennis van ons een hele mooie tekst gelezen. Ik werd zelf heel emotioneel van die tekst en had al tegen mijn man gezegd dat een deel van die tekst heel mooi zou zijn voor op de rouwkaart. Uiteindelijk kwam ik op deze tekst:

Een gezin van vijf

Het had zo mooi kunnen zijn

Het had zo mooi moéten zijn

Dit leven was onmogelijk voor jou

We hebben je uit liefde laten gaan

Omdat we niet van iedereen bloemen wilden ontvangen, hadden wij samen met de uitvaartverzorgster bedacht dat wij in plaats van bloemen graag een donatie aan het Ronald McDonald Huis zouden willen. Wij zijn zo ontzettend dankbaar dat wij als gezin de laatste week zo dicht bij elkaar hebben kunnen zijn!

Op het moment dat Puck met vijf weken thuis kwam uit het ziekenhuis, hadden wij de uitvaartverzorgster gebeld en zij is toen bij ons langs geweest

Zij heeft Puck dus ook levend gezien. Ik heb toen alleen maar gehuild. Het idee dat Puck zou overlijden en dat we afscheid van haar zouden moeten nemen, kwam binnen. Hoe dan? Zo ontzettend verdrietig, dat is met geen pen te beschrijven… Ook toen we wisten dat we met Puck naar het ziekenhuis zouden gaan, dat ze daar geen voeding meer zou krijgen en dat we dus met een overleden kindje het ziekenhuis weer zouden verlaten, was zo ondenkbaar. Zo’n rare gewaarwording! Dan thuis met onze overleden Puck, denkend aan de uitvaart en de keiharde realiteit dat we haar straks nooit meer konden zien en vasthouden. Tijdens het schrijven, rollen de tranen over mijn wangen. Wat doet het ongelofelijk veel pijn en wat zijn we ongelofelijk verdrietig dat dit Puck en ons is overkomen! We hadden ons zo iets anders voorgesteld en we hadden zo graag een mooi en goed leven voor Puck gewild.

De dienst

We hebben de uitvaart heel klein gehouden. We wilden geen mensenmassa. Geen condoleance. De afgelopen 10 maanden waren erg intensief geweest. We hadden zoveel behoefte aan rust. Geen poespas. Alleen de mensen om ons heen die ons de gehele periode hebben gesteund. We hebben de week dat Puck thuis was wel mensen thuis ontvangen. Mensen die niet bij de uitvaart aanwezig zouden zijn, maar ook veel voor ons betekenen en ons de gehele periode hebben bijgestaan.

Het afscheid van Puck was heel mooi, heel liefdevol

De opa’s (onze vaders) hebben een mooi woordje gedaan. We hebben een diavoorstelling met de mooiste en belangrijkste foto’s van de afgelopen 10 maanden erin laten zien. Afsluitend het filmpje van Living Memories. Drie liedjes zijn er afgespeeld en er werd een verhaaltje voorgelezen door de uitvaartverzorgster. Er waren best wat kinderen aanwezig. De ouders maakten zich van te voren zorgen over hoe dat zou verlopen. Het was echt heel bijzonder hoe dat ging. De kinderen waren voor het begon erg druk. Toen het begon, ging elk kind bij iemand op schoot of naast iemand zitten (Boet ging bij zijn neefjes, oom en tante zitten, Sanne bij opa en oma. Toen de dienst bijna afgelopen was en Koen en ik enorm verdrietig waren, kwamen Boet en Sanne bij ons zitten. Boet moest toen ook zo ontzettend huilen.) en toen de dienst af was, waren ze weer heel druk met elkaar.

Het afscheid

Het moment was daar: ik moest afscheid nemen, wij moesten afscheid nemen. Met een knoop in mijn maag liep ik met Sanne op mijn arm en Boet aan mijn hand en Koen met Puck in het mandje, naar een kamertje waar we echt afscheid moesten gaan nemen. Een plek waar we Puck allemaal nog een laatste kus konden geven. Waar we haar armbandjes af deden en haar knuffeltje (die Boet en Sanne ook hebben) uit het mandje pakten. Sanne was nog zo klein, 2.5 jaar oud. Ze had geen idee wat er allemaal gebeurde en deed de deksel van het mandje er al op toen we nog afscheid aan het nemen waren. Boet daarin tegen, 4.5 jaar, was enorm verdrietig. Zo ontzettend sneu.

Na de uitvaart reden we weg

Boet zei dat we Puck waren vergeten. “Wat gaan ze nu met haar doen? Begraven? Ik heb helemaal geen kraan gezien…” In eerste instantie hebben wij Boet verteld dat Puck begraven zou worden. Echter werd ze gecremeerd. Op een gegeven moment na een paar maanden, kwam de urn thuis. Tja, hoe ga je dat dan uitleggen?! Wij zeiden: “In dat hartje zit Puck”. Boet antwoordde: “Goh, dat is wel heel krap voor Puck”. In de periode na haar uitvaart had ik gelezen over de uitleg van cremeren aan kleine kinderen. Iemand had aan hun kind verteld dat de overleden persoon ergens in ging waar het heel warm was. Hierdoor werd diegene heel klein en dus paste de persoon in de urn. Dit hebben wij toen ook aan Boet verteld. We hebben een urn laten maken, handgemaakt, speciaal voor Puck. Een houten hartje. Ontzettend mooi! Boet en Sanne hebben haar regelmatig vast, kijken met haar naar de tv, geven haar kusjes en knuffelen met haar zoals ze met haar deden. Haar naam valt gelukkig nog elke dag. Ik zeg ook altijd: “Als we het niet meer over Puck hebben, dan is ze echt dood”.

Daarna

De eerste periode na Puck haar overlijden voelde eigenlijk als een bevrijding, verlossing, opluchting. Raar om het nu zo te zeggen, maar er kwam zoveel rust. Tegelijkertijd ook een enorme leegte. We hielden de hele dag rekening met Puck. Ik ging eerder uit bed en later naar bed voor Puck. Ik was de hele dag bezig met de tijd: “Moet Puck al eten?” of “Red ik het om even een boodschap te doen?” Ons leven bestond uit ziekenhuisbezoekjes, onderzoeken, thuiszorg, fysiotherapie en logopedie. Continu spookten er vragen door mijn hoofd: “Zal ze goed liggen? Is ze niet te koud of te warm? Is haar mond en neus nog schoon?” Elke keer als ik langs de box liep, keek ik of ze oké was. Kortom, veel zorgen. Niet alleen fysiek zwaar, maar ook mentaal. Tijd om bij te komen was er niet. Ik wilde ook alle zorg en liefde zelf geven, zolang dit nog kon. Voorspeld was dat ze drie a vier maanden oud zou worden. Dat dit er uiteindelijk 10 zijn geworden, en wie weet hoeveel nog meer als wij zelf geen actie hadden ondernomen, had niemand verwacht. Wij zelf zijn achteraf heel blij dat Puck 10 maanden bij ons heeft kunnen zijn. Dat wij haar hebben mogen vasthouden, knuffelen, kusjes geven, voorlezen, herinneringen hebben mogen maken als gezin. Dat we zelf hebben kunnen zien dat de beslissing die we hadden gemaakt, met vijf weken al, de juiste beslissing was. Als Puck was overleden in mijn buik, na de bevalling of na vijf weken ziekenhuis, had ik altijd met vragen gezeten. Deze vragen hoef ik mezelf nu niet te stellen, alle antwoorden weten we. Nee, Puck had écht geen kwaliteit van leven gehad. Duidelijk. Hoe moeilijk en slopend de beslissing ook was, dit was de juiste. Niet alleen voor Puck, ook voor ons, voor ons hele gezin.

Drie maanden na het overlijden van Puck was ik thuis

Koen werkte al weer. Ik heb de gehele periode, vanaf dat Puck is geboren tot ongeveer een maand terug ontzettende druk vanuit mijn werk ervaren. Toen Puck drie maanden overleden was, dacht ik wel weer aan het werk te kunnen. Dat heb ik toen gedaan. Na vier a vijf maanden, werkte ik alweer mijn volledige contracturen. Terwijl ik wel meerdere keren aangaf dat ik ophoging van mijn uren niet zag zitten. Ik heb vijf weken 24 uur gewerkt. Ik was kapot. Ik had mijn kinderen thuis vanwege het coronavirus. De kinderen konden niet naar de opa’s en oma’s en ook niet naar de opvang op school, omdat Boet en Sanne verkouden waren. Ik had dus vaak avonddienst of werkte op dinsdag (Koen zijn papadag) en in het weekend. Dit was voor mij niet vol te houden. Na die vijf weken heb ik mezelf ziekgemeld. Ik was echt niet meer in staat om te werken. Ik snauwde tegen cliënten (echt niet zoals ik mezelf ken).

Als de kinderen niet luisterden, was mij dat te veel

Mijn ziekmelding werd niet geaccepteerd, niet voor 100% tenminste. Mijn leidinggevende wilde dat ik in het bedrijf bleef, al was het maar voor vier uur. Dat heb ik geweigerd. Ik ben in contact gekomen met de bedrijfsarts, ik heb het Emma-thuis team ingeschakeld en heb de huisarts gebeld. Allemaal stonden ze achter mij, godzijdank. Het enige wat ik wilde was rust, geen druk, even een pas op de plaats, tijd voor mezelf, tijd voor mijn verwerking. Dat was blijkbaar te veel gevraagd. Mijn bedrijfsarts adviseerde vier weken geen contact met de werkgever. Mijn leidinggevende was niet van plan hiernaar te luisteren, zij wilde elke twee weken contact. Om een lang verhaal kort te maken: twee maanden later was ik nog geen vier weken met rust gelaten. Toen kwam er een andere leidinggevende. Met haar heb ik een kennismakingsgesprek gehad en zij beloofde mij om naar mijn behoeftes te luisteren en mij met rust te laten. Wat een verademing! In die tussentijd ben ik al heel wat keer bij een rouwcoach geweest, wat mij enorm heeft geholpen.

En dan zijn we bij de tijd van nu aangekomen

Een heel verhaal, een hele happening, onze afgelopen “bijna 2 jaar”. 12 December zou Puck twee jaar oud zijn geworden. De vraag hoe het nu met ons gaat? Dat vind ik dus echt een hele moeilijke vraag. Mijn antwoord is ook afhankelijk van wie er tegenover mij staat. De vraag ‘hoe is het?’ is namelijk een vraag die automatisch door iedereen wordt gesteld als je iemand tegenkomt of stelt als je bij iemand op bezoek komt. Dit is ook een vraag die meestal met ‘ja goed’ beantwoord wordt en mensen verwachten ook dat antwoord. Sommigen zijn niet eens geïnteresseerd in het antwoord en hebben meestal geen tijd om door te vragen als ik zou zeggen dat het niet goed met mij gaat.

Momenteel gaan de kinderen weer naar school en heb ik daardoor meer tijd voor mezelf, dat werkt positief

De rouwcoach heeft me al heel goed verder geholpen. Ik ben dingen gaan doen waar ik positieve energie van krijg. Het moeilijke van alles vind ik dat alles doorgaat, terwijl wij altijd een stukje zullen missen. Soms verlangde ik naar begrip in een bepaalde situatie, die ik meestal niet kreeg zoals ik het graag had gezien. Mijn verwachtingen van anderen waren te hoog. Wat misschien ook wel logisch is, wie kan zich nou inleven in onze situatie? Iemand die zoiets niet van dichtbij heeft meegemaakt, of eigenlijk zelf heeft meegemaakt, zou hier toch niks van kunnen begrijpen? Tuurlijk in het begin probeert iedereen er wel rekening mee te houden en hebben ze ook vaak tegen mij gezegd dat ze niet kunnen voorstellen hoe het moet zijn, maar dat ze wel probeerden om dit voor te stellen. Mensen willen soms met alle goede bedoelingen iets liefs te zeggen. Bij sommige pakt dat goed uit, bij sommige wat minder goed. Maar dat ze iets zeggen doet mij in ieder geval al goed. Dan weet ik dat mijn omgeving wel nog denkt aan Puck of onze situatie.

Ik kan heel erg van Boet en Sanne genieten

Van hele kleine dingen en momenten. Ik hou zo ontzettend veel van onze kinderen! Er is zoveel veranderd na de geboorte van Puck. Ik sta anders in het leven. Ik kan wel zeggen dat ik zelf ben veranderd in sommige opzichten. Ik ben er wel achter wat écht belangrijk is in het leven. Ik ben echt super trots op Boet en Sanne, hoe zij dit hebben doorstaan en hoe zij ermee omgaan. Ook ben ik heel trots op mijn man en hoe wij dit samen hebben gedaan! Heel dankbaar en blij dat wij als gezin om Puck heen hebben kunnen staan en haar samen hebben los kunnen laten.

Ik wil iedereen die ons in deze fase van ons leven heeft bijgestaan heel erg bedanken, wij zijn zo dankbaar voor de steun die wij hebben gekregen! Wij hadden en hebben die steun zo ontzettend nodig! Tot slot wil ik heel graag nog even Kids en Kurken bedanken, dat ik ons verhaal aan anderen heb kunnen vertellen. De mensen die altijd heel dicht bij ons hebben gestaan vinden het al heel verhelderend en bizar om het verhaal zo vanuit mijn inzicht en beleving te kunnen lezen. Laat staan degene die verder van ons af staan.

Dag lieve Puck.

Je zal altijd een van ons zijn.

Je zal altijd in onze gedachten zijn.

Er zal altijd van je gehouden worden.

We hebben alles voor je gedaan wat binnen onze macht lag. We hadden het leven voor jou zo graag anders gezien. We hadden zo graag jou om ons heen gehad, spelend, lachend, lopend, blij, boos, verdrietig, alles wat bij het leven hoort.

MARIJN