Mijn bevalling begint eigenlijk al op woensdagochtend bij mijn 36 weken controle
Alles was in orde en m’n zoontje lag er goed bij, hoofdje naar beneden, goede hartslag en niks op aan te merken! Thuis schrijf ik alvast uit pure verveling de enveloppen voor de geboortekaartjes en later die middag haal ik m’n man op van z’n werk met buikgriep. Vrijdagavond tijdens het avondeten moet ik opeens overgeven. Dit wordt steeds erger en ‘s nachts komt daar ook nog diarree bij. Ik kan niks binnen houden, zelfs geen water! Na een nacht amper slapen, besluit ik om om 05:30 maar beneden op de bank te gaan liggen. Ik bel voor de zekerheid maar even de HAP, omdat ik veel vocht verloren heb en of dit geen kwaad kon voor de kleine. Ze verzekerde mij van niet en ze gaven wat tips om te eten en te drinken. Ondertussen probeer ik mij te focussen op de kleine die ik al een tijd niet meer had voelen bewegen, ik por wat in m’n buik, maar geen reactie. Om half 10 ga ik weer naar boven en maak ik m’n man wakker. Ik heb nog steeds niet mijn baby gevoeld, dus bespreek ik het met hem. Ik besluit om 10 uur om het ziekenhuis te bellen. We kunnen direct terecht. Ik trek wat makkelijks aan en pak m’n portemonnee, m’n fles water en m’n telefoon. Ik zeg tegen m’n man dat we misschien een uurtje of twee in het ziekenhuis zijn en dan weer naar huis, er is vast niks aan de hand verzeker ik hem!
In het ziekenhuis aangekomen lig ik aan de CTG te wachten
Ondertussen app ik m’n beste vriendin die jarig is en scroll ik alle social media door. De minuten worden uren en af en toe krijgen we bezoek van de verloskundige of gynaecoloog. De hartslag en bewegingen van de kleine zijn niet optimaal, dus na een echo mag ik even bewegen en ga ik daarna weer aan de CTG! Tussen de middag wordt mij lunch gebracht, dus ik probeer wat yoghurt, maar ook dit komt er vrij snel weer uit. Water blijft inmiddels redelijk binnen gelukkig. Ondertussen is m’n man onrustig geworden, dus heb ik die naar huis gestuurd. Om 15:00 word ik weer gecontroleerd en blijk ik 2 cm ontsluiting te hebben met weeën. Ik bel m’n man dat hij maar even m’n koffertje, de luiertas en de camera moet brengen, want de kans is groot dat onze kleine dit weekend komt en ik moet sowieso blijven. Ik begin spontaan zenuwachtig en opgewonden te worden. Ik stuur mijn beste vriendin nog een berichtje met een update. ‘Nee, deze baby komt echt niet vandaag hoor, ik had met hem afgesproken dat hij niet eerder dan 38 weken mocht komen!’
Rond 16:00 komt m’n man weer binnen lopen met alle spullen en we zijn allebei wat zenuwachtig
We lachen wat nerveus en maken grapjes. Iets later komt de verloskundige. Ik zit nog steeds op 2 cm ontsluiting en de echo en CTG zijn nog steeds niet zoals ze zouden moeten zijn. Ze loopt weg om met de gynaecoloog te overleggen, de spanning die wij voelen hangt zwaar in de kamer. Ondertussen brengen we maar even onze familie op de hoogte van alle toestanden vandaag. Om 17:00 komen de gynaecoloog en verloskundige de kamer in. Ze begint over de CTG en echo en dat deze nog steeds niet zo zijn zoals ze willen. De baby beweegt eigenlijk alleen als ik beweeg. Ze zegt dat we twee dingen kunnen doen: het nog even een nachtje aankijken of ze gaan hem halen met een spoedkeizersnee en dat heeft haar voorkeur. Enigszins bang kijk ik mijn man aan, dit ging allemaal niet zoals ik verwacht had. Ik had verwacht dat ik al lang en breed met die dikke toeter thuis op de bank zou liggen. Uiteindelijk stem ik toe met de keizersnee, omdat dat hun voorkeur heeft.
De woorden zijn amper uit m’n mond of er staan drie verpleegkundigen om mij heen
Ik krijg een jasje aan, plakkers op m’n borst, een maagbeschermer en een katheter. Ondertussen appen we snel naar onze ouders dat ik naar de OK ga. M’n man wordt ergens anders mee naar toe genomen voor zijn operatiekleren en ik krijg ondertussen een ruggenprik en wordt klaar gemaakt voor de operatie… Op dit moment is alles een waas, mijn man komt naast mijn hoofd zitten en tranen van spanning lopen over m’n wangen. Ik voel wat gerommel aan me en opeens is daar het gehuil van mijn zoon. Heel even krijg ik hem bij me, hij is blauw en dan wordt hij snel weer meegenomen door de kinderarts met mijn man er achteraan. Mijn zoon heeft een temperatuur van 38 graden en in het vruchtwater gepoept. Ondertussen word ik gehecht en houdt een zuster mij gezelschap. Vol van adrenaline begin ik te trillen en te huilen, ik heb mijzelf en de hele situatie totaal niet meer onder controle, iets waar ik niet tegen kan! Ik moet nog even naar de uitslaapkamer waar ik zo’n goedkoop waterijsje krijg en ik wacht in spanning totdat ik opgehaald word. Ik word naar de couveuse afdeling gereden en halverwege de gang kom ik mijn man tegen, high van de ruggenprik en adrenaline zwaai ik trots met m’n ijsje naar m’n man. Mijn bed wordt de kamer van m’n zoon binnen gereden.
Daar ligt hij dan aan allemaal snoertjes met een infuusje in zijn voetje en met blauwe handjes en voetjes
Hij is gezond en doet het goed volgens de verpleegkundige. En dan, ruim 1,5 uur na zijn geboorte krijg ik de kans om mijn ouders en broer op de hoogte te stellen en mijn kleine jongen echt vast te houden en goed te bekijken. De rust keert weer een beetje terug, ik kan weer ademhalen en wanneer mijn moeder de kamer binnen stapt ben ik weer even een kleine meid en huil ik even alles van me af.
Een paar weken later kom ik op controle in het ziekenhuis
Alles is goed aan het genezen en mijn placenta die voor onderzoek was gestuurd laat geen afwijkingen zien. Er kunnen twee dingen zijn waardoor hij te vroeg geboren is: zuurstoftekort of plotselinge zwangerschapsdiabetes bij mij. We zullen het nooit weten. Inmiddels zijn we 14 maanden verder en onze kleine man groeit en ontwikkelt goed. Al die maanden blijven de woorden van de gynaecoloog in m’n hoofd hangen. ‘Als je twee uur later naar het ziekenhuis was gegaan, hadden we een heel andere verhaal gehad…’ Deze woorden zal ik mijn en zijn hele leven met mij mee dragen en maken mij extra dankbaar voor het wonder dat wij hebben gekregen.
WILLEMIJN
