Je weet in de laatste maand van de zwangerschap: de bevalling komt eraan. Je bereid je hier op voor door je in te lezen. De onlineyogacursus heb ik wel drie keer bekijken. Ik wachtte hierna op de eerste tekenen van een wee, het breken van mijn vliezen of iets anders wat de bevalling zou gaan starten. Ik was in het begin wat angstig, maar naarmate de uitgerekende datum dichterbij kwam, werd ik eigenlijk een stuk relaxter en kon ik tegen mezelf zeggen: “We zien het wel. We gaan dit gewoon doen!”
“We hebben het gehaald! Ik ben 40 weken zwanger”, schoot er door mijn hoofd
We deden direct boodschappen en kochten producten die eventueel een bevalling zouden kunnen opwekken. Een ananas en pittig eten was wat we nodig hadden, want de kleine mocht ècht komen. In de middag kregen we een berichtje van vrienden of we spelletjes wilden spelen in de avond tot de bevalling zou gaan beginnen. Ik vond dat wel gezellig en ik dacht: “Waarom niet?” We zijn die avond veel te laat naar bed gegaan, lees om half 2. Ik wist dat het volle maan was deze nacht en ik had ergens gelezen dat er meer bevallingen waren tijdens volle maan. Of het mijn onderbewustzijn was, of toch de kracht van de maan, slapen lukte mij niet. Ik had een beetje last van mijn buik en ik moest veel plassen. Na de vijfde keer plassen, werd de pijn steeds heftiger en bleef het terug komen. Om 03.00 bedacht ik me dat dit weleens de start van de bevalling kon zijn. Om 03.30 heb ik Tom wakker gemaakt. Ik ging de pijnscheuten timen en volgens mijn timer had ik in het afgelopen half uur al bijna iedere 3 minuten een wee. Dit was dus het moment dat ik de verloskundige moest bellen. Ik was zelf vol ongeloof, want normaal gesproken beginnen de weeën toch met een tijd van 5 a 10 minuten ertussen?! Dat had ik ergens gelezen. We hebben het dus eerst nog even aangekeken en gewacht tot we zeker wisten dat het weeën waren en dat ze tussen de 2,5 en 3 minuten kwamen. Ik had gevraagd of Tom de verloskundige wilde bellen. Deze kwam er zo snel mogelijk aan om te kijken hoe het ging en of de bevalling echt was begonnen.
Daar was de verloskundige
Het was een nieuw gezicht voor mij. Ze was pas net aan het werk bij onze praktijk. Denk je iedereen gezien te hebben op de praktijk, blijkt er deze week net iemand nieuw te zijn gestart. Gelukkig was het een hele lieve vrouw die even mee ging timen. De weeën kwamen nog steeds om de 2 a 3 minuten. Daarna keek ze hoe ver mijn ontsluiting was: net aan 1 centimeter. Dit hield in dat ik nog een stuk te gaan had. De verloskundige ging weer naar huis en we moesten bellen als de weeën langer, sneller en extremer werden.
Toen de verloskundige weg ging, heb ik een bad gevuld
Tijdens de zwangerschap kon ik hier erg van genieten en tot rust komen. Ik zat nog geen vijf minuten in bad, toen ik een ontzettend pijnlijke wee kreeg. Ik wist ik niet waar ik het zoeken moest en sprong uit het bad. Een douche met de straal op mijn onderrug gaf even verlichting, maar al snel voelde ook dit niet meer aangenaam. Omdat de weeën bleven komen in mijn onderrug en ik al sinds de start van de bevalling de weeën ben gaan opvangen met squats, een kruik en Tom die tegendruk gaf, begon ik mijn benen te voelen. Ik zocht andere manieren om de weeën op te vangen. Rond 8 uur in de ochtend hebben we de verloskundige weer gebeld, want de weeën hielden langer aan en kwamen sneller op elkaar. “Nu zal er toch wel wat gebeurd zijn wat betreft mijn ontsluiting”, dacht ik hoopvol.
De verloskundige keek gelijk hoeveel ontsluiting ik had, maar ik zat amper op 2 centimeter
Wat een teleurstelling. Dit was absoluut niet wat ik wilde horen. Ik had gehoopt dat ik al een stuk verder was. Er ontstond twijfel in mijn hoofd. Ik wilde naar het ziekenhuis. Ik vroeg me af of ik een ruggenprik wilde of ik het zou redden zonder. We hebben de keuze gemaakt om naar het ziekenhuis te gaan. Terwijl we in de auto zaten, kreeg ik twee a drie flinke weeën. Deze waren best lastig op te vangen in de auto.
Eenmaal aangekomen in de ziekenhuiskamer werden de weeën alleen maar extremer, zwaarder, pijnlijker en langer
Nog steeds twijfelde ik of de ruggenprik een optie zou zijn. Tom kon nog rationeel nadenken. Hij zag aan mij dat ik aardig gesloopt was en al uren bezig was met weinig resultaat. Ik ben toch overstag gegaan en kreeg de prik binnen een uur. Het was nu al ruim 12 uur in de middag. Ik was al zeker 9 uur onderweg. Vlak voor de ruggenprik hebben ze nog een keer gecontroleerd: ik zat bijna tussen de 3 á 4 centimeter ontsluiting. Wat was ik blij dat de ruggenprik werd gezet en ik even tot rust kon komen voor een kleine twee uur. Het zetten van de prik vond ik nog wel even spannend, want ik mocht niet bewegen. Toch is het gelukt. Al snel voelde ik de weeën wegzakken en kon mijn lichaam tot rust komen. Mijn vliezen werden kunstmatig gebroken, zodat de ontsluiting zou vorderen. We hebben nog even geprobeerd de ogen dicht te doen, een klein beetje te eten en wat te drinken, want veel heb ik de afgelopen uren niet binnen gekregen. Na twee uur kwamen ze controleren hoever de ontsluiting was en moest ik plassen via een katheter. Door de ruggenprik kon ik dit niet meer zelfstandig. De ontsluiting was blijven steken op die 4 centimeter en was dus nog niet vooruit gegaan.
Toen was daar het moment dat ik weeënopwekkers kreeg; oxytocine
Op mijn buik had ik een sensor zitten die aan gaf of ik weeën had. Helaas deed het apparaatje het niet goed en kon de verloskundige niet zien of ik weeën kreeg. Zelf begon ik ze lichtelijk door de ruggenprik heen te voelen. Na een half uur zag de verloskundige nog te weinig activiteit op het apparaat, dus kreeg ik nog een extra shot oxytocine. Dit alles zorgde ervoor dat ik binnen een half uur in een extreme weeënstorm terecht kwam en ik van de ruggenprik helaas niks meer voelde. Deze weeënstorm zorgde er wel voor dan mijn ontsluiting binnen 1,5 uur van 4 naar bijna 10 centimeter ging. Helaas had ik nog geen volledige ontsluiting. Er was nog een “klein randje”. De verloskundige ging er weer van door en zou later terugkomen. Ik kreeg als tip om op mijn zij te gaan liggen, zodat het laatste randje snel zou verdwijnen. Al snel kreeg ik persweeën en moest ik die zo lang mogelijk weg puffen, tot die volledige ontsluiting en de verloskundige weer terug zou zijn. Deze was bezig bij een andere bevalling. Uiteindelijk werden de persweeën zo extreem, dat ik wel mee moest doen. De assistente heeft snel de verloskundige gehaald en ik mocht beginnen met persen.
De eerste keer dat ik ging persen, maakte ik extreem geluid
Ik denk dat Tom een gehoorbeschadiging is opgelopen. Het was al bijna 6 uur in de avond. De persweeën kwamen minder snel achter elkaar. Ik was op, maar ik moest door gaan. Er kwam echt een oerkracht in mij. Een goede begeleiding van de verloskundige, de aanmoediging en het vasthouden van Tom zijn hand, hielpen mij er doorheen. De laatste paar keer persen, liep ik volgens Tom paars aan, maar ik wilde dat het klaar was. De kleine kwam eruit, maar dat mag niet in één keer. Nee, het moest rustig. Even inhouden en pauzeren. Wat een pijn, ik wilde doorduwen. Ik wilde dat het erop zat. Ongeduldig luisterde ik naar de verloskundige en deed ik wat mij gezegd werd. “Nog één keer persen, en dan is het klaar en wordt jullie kleine meid geboren”, werd er gezegd. Uiteindelijk werd om 19.07, na ruim 5 kwartier persen, onze dochter geboren. Eenmaal geboren mocht ik haar aanpakken. Ik was zo kapot dat ik niet door had dat ik mijn dochter moest aanpakken. De verloskundige heeft het meerdere malen gezegd, voordat ik haar op mijn borst legde. Daar was ze dan, onze mooie meid. Eén en al geluk en een beetje bij komen van de bevalling. Tom mocht de navelstreng doorknippen. De kleine meid moest het vanaf nu echt allemaal zelf gaan doen. Tom kon eindelijk na drie uur gaan plassen. Vlak voordat hij naar de wc ging, werd aan ons gevraagd wat haar naam was. Wij wisten het nog niet. Stiekem had ik Tom beloofd dat als onze dochter op de dag van de volle maan geboren zou worden, ze de naam Ayla zou krijgen. Toen Tom weg was, vertelde ik de verloskundige dat haar naam Ayla Fleur Jo was. Hij kwam terug van het toilet en zag als verrassing de naam op haar kaartje staan.
De naweeën voor het uitdrijven van de placenta kwamen opzetten en ik wist niet wat ik er mee moest
Ondertussen werd Ayla schoongemaakt en werd haar voetje extra gecontroleerd. Bij de 20 weken echo hoorden we namelijk dat we een meisje met een klompvoetje zouden krijgen. Het leek mee te vallen. Ayla kon het voetje goed bewegen. Dat was fijn, ik kon mij weer focussen op de nageboorte. Helaas kwam toen het slechte bericht dat mijn navelstreng van mijn placenta was afgebroken en dat de kans groot was dat ik naar de OK moest. Er werd gelijk een gynaecoloog gebeld, de OK werd gereed gemaakt en ik werd binnen een half uur na de bevalling daar naartoe gereden. Onder volledige narcose is mijn placenta verwijderd en ben ik gelijk van onderen gehecht. Na een operatie van een half uur en uitslapen op de uitslaapkamer, kwam ik rond 10 uur in de avond weer terug bij Tom en mijn dochter. Nog totaal in de war van de narcose waren we weer met drie. Tom vond het heel erg voor mij dat ik na het harde werken zo snel bij mijn dochter vandaan werd gehaald. Maar stiekem vond hij de tijd alleen met zijn pasgeboren dochter ook erg fijn. Omdat ik zo laat terugkwam van de operatie, hebben we nog een nachtje in het ziekenhuis geslapen voor we naar huis vertrokken. Moeder en dochter moesten beiden bewijzen dat ze sterk genoeg waren om naar huis te gaan. Ayla moest op temperatuur blijven en ik moest laten zien dat ik zelfstandig kon plassen.
Rond 1 uur ‘s middags waren we beiden goedgekeurd om naar huis te gaan
We mochten eindelijk naar ons eigen plekje. Eenmaal thuis was het wachten op de kraamzorg en gelijk starten met de borstvoeding bij Ayla. We waren thuis, eindelijk op onze eigen plek. Nu konden we echt gaan genieten van elkaar, als gezin van drie.
JANNA
