Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen
Misselijk… Ik kreeg met de dag steeds minder trek in eten
Ik was erg moe en ook begonnen mijn broeken vervelend te zitten. Volgens mij konden al die klachten maar één ding betekenen: zwanger! Ik vertelde mijn moeder en vriend dat ik het idee had zwanger te zijn. Zij verklaarden mij voor gek! “Hoe dan?!? Je hebt een koperspiraal. Dat kan nooit!” Ik geloofde ze en wuifde de gedachte weg. In diezelfde week bleven de klachten aanhouden. Na een week was ik er klaar mee. Ik wist het zeker. Ik voelde het aan alles in mijn lijf dat ik zwanger was. Vrijdag na mijn stage had ik afgesproken met mijn vriend dat ik een digitale test zou halen. Ik vergeet het nooit meer. Op 8 februari 2019 deed ik de test. Binnen één minuut stond het er: “ZWANGER + 3 WEKEN”. “Uhhhhh, hoe kan dit? Ik heb een spiraal. Dat bestaat niet!”, dacht ik.
Ik stormde naar beneden naar mijn ouders
“Zie je wel, ik ben zwanger”, riep ik! Mijn moeder stond meteen voor de volle 100% achter mij. Ze wilde er met ons het beste van maken. Mijn vader daarentegen trok wit weg en wist weinig te zeggen (hij is nu een geweldige opa en kon snel wennen aan het idee.). Ik belde mijn vriend op. Hij was onderweg van zijn werk naar huis en kwam gelijk naar mij toe. Die maandag daarop kon ik terecht voor een echo en wat bleek?
Ik was al 8 weken in verwachting!
Ook de spiraal was te zien op de echo. Ik moest gelijk een afspraak maken bij de gynaecoloog om de spiraal te laten verwijderen. Een paar dagen later ging ik naar het ziekenhuis. Met een echo werd er gekeken waar de spiraal zat. Maar toen kwam het nieuws wat ik niet had verwacht… Het spiraaltje lag achter het vruchtje, waardoor hij niet verwijderd kon worden, althans dan zou ons kindje het niet overleven. Dit was voor mij een behoorlijke klap in het gezicht. Wat betekent dit voor de rest van de zwangerschap? Wat zijn de risico’s voor de baby? De risico’s voor mij? Is dit überhaupt mogelijk?
Het werden spannende weken, want niemand kon ons precies vertellen wat te doen, omdat dit zo weinig voor kwam!
Ze konden geen percentage geven van de kans op een geslaagde zwangerschap. De risico’s moesten wij gaan afwegen en aan de hand daarvan moesten wij een beslissing nemen. Samen met de gynaecoloog zijn we de risico’s doorgelopen.
- De kans op vroeggeboorte is groter dan bij een normale zwangerschap, omdat het spiraaltje de vliezen kon breken
- Er was een verhoogde kans op bloedingen en infectie bij mij
- Het spiraal kon vergroeien in de eerste weken met het kindje
Ik vroeg aan de gynaecoloog of ik deze zwangerschap wel moest voldragen. Ze antwoordde mij dat zij het me zeker niet zou aanraden om deze zwangerschap af te breken en dus hebben ik en mijn vriend er voor gekozen om er voor de volle 100% voor te gaan met liefdevolle vrienden, familie en kennissen die achter ons stonden.
Maar wat nu?!
We waren 20 en 21 jaar oud. We hadden gelukkig wel allebei een vaste baan, maar geen spaargeld, geen huisje, kortom nog helemaal niets. Als een gek zijn wij alles gaan regelen en de maanden vlogen voorbij. Iedere week had ik een echo om alles goed in de gaten te houden. De kleine deed het prima. Inmiddels was ik de 20 weken gepasseerd en mochten wij door middel van een gender reveal te weten komen dat ik in verwachting was van een jongetje. Wij konden ons geluk niet op! En de kleine man deed het zo goed! Alles zat er op en aan en ook groeide hij goed!
Tussen week 24 en 26 zat ik echt in de spanning
Dit waren voor mij de cruciaalste weken. Ze hadden mij verteld dat als de baby met 26 weken geboren zou worden, ze er alles aan zouden doen om hem in leven te houden. Gelukkig haalde ik dat. Iedere week erbij was een mijlpaal voor mijzelf. De kleine man groeide nog steeds goed en ik voelde mij zelf ook erg goed. 21 September was mijn uitgerekende datum. September naderde… Ieder moment kon het zo ver zijn dat de kleine man geboren ging worden. Toen kwam 20 september, de eerste nacht in ons huisje, samen met zijn tweetjes.
Ik riep nog; “Zo, hij mag nu komen”
En drie keer raden. Ik werd 05:00 uur wakker en ging naar de wc. Ik had wat rozige vocht in mijn inlegkruisje. Eenmaal terug in bed begonnen de krampjes. Ik negeerde ze en ging nog lekker wat uurtjes slapen. Om 08:00 uur werd ik wakker. Ik vertelde mijn vriend dat ik even naar het ziekenhuis wilde, omdat ik zeker wilde weten of er geen scheurtje in mijn vliezen zat. Ik zou namelijk nog best even lekker in bad willen. We belden het ziekenhuis en konden rond half 10 langskomen (omdat ik een spiraal had, was ik medisch en moest ik sowieso in het ziekenhuis bevallen).
‘s Ochtends aangekomen werd ik aan de CTG gelegd en werd er gekeken of het echt om vruchtwater ging
Na een half uur zei de gynaecoloog dat er niet veel te zien was. “Het kan een begin zijn, maar het is een eerste kindje, dus verwacht er maar nog niet teveel van”, zei ze. Eenmaal thuis rond half 11 begonnen de krampen erger te worden. Toch was het nog prima te doen. Ik deed de laatste wasjes, ik streek wat en maakte schoon. Ik belde nog met mijn moeder en hield ondertussen de weeën bij. Ze kwamen om de 5 minuten en duurden een halve minuut lang. Ze werden heftiger. “Dit is nog maar het begin”, dacht ik, “en het is nog te doen”. Mijn zwager en de oom van mijn vriend waren nog bij ons thuis, terwijl ik rond liep met de weeën.
Rond een uur of 4 vroeg ik ze om te gaan, omdat ik nu toch wel naar het ziekenhuis wilde
Weer werd ik aan de CTG gelegd en het werd nu wel duidelijk: De weeën waren aanwezig en het was begonnen. Het was druk op de afdeling, dus het duurde even voordat ik de verloskundige sprak. Ik verloor ondertussen nog steeds veel vocht, maar het ging volgens de verloskundige en gynaecoloog niet om vruchtwater. Om kwart voor 6 werd eindelijk mijn ontsluiting gemeten. Voordat ze begon zei ze: “Verwacht er maar niet teveel van, want je kan nog steeds praten tijdens je weeën. Als het echt al goed bezig is, dan zit je er niet zo bij”. “Shit”, dacht ik nog, “als dit pas het begin is, dan heb ik nog een lange weg te gaan”.
Ze ging meten en kreeg een glimlach
Ik had geen idee. Toen zei ze iets wat ik niet verwachtte: “6 centimeter! Je mag naar de verloskamer”. Ik werd rood en mijn ogen liepen vol met tranen. Ik was stiekem best trots op mijzelf dat ik het tot zo ver al helemaal alleen gedaan had. De verloskundige vertelde dat zij dienst tot 11 uur had. Ik vertelde haar dat ik vast in haar dienst zou bevallen, maar zij zei mij dat ik daar niet van uit moest gaan. Mijn vriend pakte de spullen uit de auto. Ik liep met de verloskundige naar de verloskamer. Ondertussen belde ik de families om iedereen op de hoogte te stellen. Ik kleedde mij om in een nachthemd en ging lekker op een grote skippybal zitten. Heerlijk om mij zo te kunnen bewegen. Binnen een uur zat er een centimeter bij en werden mij vliezen gebroken. Het was 19:00 uur en vanaf toen ging het heel snel. Ik kreeg een weeënstorm en deed mijn best om alles weg te puffen. Inmiddels was mijn schoonzus aangekomen, omdat zij als fotograaf mijn bevalling ging fotograferen! Zo gaaf!
Binnen 1,5 uur had ik volledige ontsluiting en mocht ik gaan persen
Wauw… Wat was dit bijzonder. Hoeveel kracht kan je als vrouw in je hebben!? Ik ging als een speer. Zelfs zo snel dat de hartslag van onze kleine man gigantisch daalde. De volgende wee moest ik weg puffen. Dit was zo ontzettend lastig, maar het lukte! Inmiddels had de verloskundige mij van onder verdoofd. Ze gaf mij nog één kans om de kleine zelf op de wereld te zetten, anders zette zij een knip. Ik vond het een goed idee dat ze mij zou helpen, maar mijn vriend riep dat ik zo goed bezig was en dat ik het echt zelf kon. Zijn support gaf mij dat laatste zetje dat ik nodig had om onze man op de wereld te zetten.
Daar was hij dan, om 20:47 op 21 september: Vince
Hij deed het meteen goed en zag er mooi uit. Toen de placenta er uit kwam, zag de verloskundige dat hij zelf een knoop in de navelstreng had gelegd. De verloskundige zei dat het heel bijzonder was dat hij geen last heeft gehad van zuurstofgebrek. Hij was dus een echte overwinnaar, wat ook de betekenis is van zijn naam. De placenta kwam er vrij snel uit, maar er was geen spiraal te zien. Ik kreeg het er toch een beetje benauwd van. Toen zag de verloskundige nog een kleine stukje vlies waar waarschijnlijk het spiraaltje in zat. Ze vertelde mij dat ze het er heel voorzichtig uit moest halen, want als het scheurde moest ik als nog naar de OK om hem er uit te krijgen. Ik hoopte met heel mijn hart dat ze het er zo uit kreeg. Dat lukte. Ze was ontzettend verbaasd, omdat het spiraaltje helemaal door het vlies heen zat. Het was dus een wonder boven wonder dat ik niet eerder bevallen ben!
Met dit verhaal wil ik iedereen laten zien dat een bevalling zo mooi, makkelijk en snel kan gaan
Die bevallingen bestaan ook. Ik merk alleen dat ze minder gedeeld worden. Ik was zelf heel bang voor de bevalling, maar heb mijzelf zoveel moed in gepraat om mij volledig te laten gaan in het moment en dat heeft mij zo goed geholpen. Ik ben 20 jaar en geloof mij, heel veel mensen hebben een (negatieve) mening over jong moederschap, maar geloof in je zelf, dan kom je heel ver. Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest als dat ik nu ben als mama!
CHEMENE
