Met de 22 weken echo kwamen we er al achter dat Beau een dubbel niersysteem had
Ons werd duidelijk gemaakt dat dit niet zo’n grote impact zou hebben. Toen werd ze geboren, en ja hoor, uit voorzorg moesten we iets langer dan een week blijven, want ze plaste toch niet zo heel goed. Daarom wilden de artsen een antibioticakuur gaan beginnen (we dachten toen dat het hierbij bleef). Na een week thuis konden we direct met spoed terug naar het ziekenhuis, want Beau dronk niet en ze werd ook niet goed wakker. Zo eng! Het was net alsof ze een lappenpopje was; er zat gewoon bijna geen leven mee in! Toen we op de eerste hulp kwamen bleek Beau een nierbekkenontsteking te hebben. Hier begon antibioticakuur nummer twee. Twee weken later mochten we weer naar huis. Vol met goede moed gingen we dan eindelijke toch maar beginnen aan onze ‘o zo mooie (maar uitgestelde) kraamweek’.
Eén week later zaten we weer in het ziekenhuis
Beau had deze keer een beginnende blaasontsteking opgebouwd. Hierna volgden er nog twee van deze ontstekingen en bijbehorende ziekenhuisbezoeken. Daarna zei de dokter: “Hier gaan we niet meer mee verder! Als ze 3 maanden oud is gaan wij haar opereren.” Een dubbel niersysteem betekent dat er twee extra leiders aanwezig zijn. Deze gaan van je nieren naar je blaas. Dit zorgde bij Beau er voor dat ze eigenlijk nooit zindelijk zou kunnen worden. De twee extra leiders kwamen in de vagina uit, wat er bij een poepluier voor zorgde dat ze meteen bacteriën binnen kreeg. Dat zorgde natuurlijk al gauw voor ontstekingen. Eerlijk gezegd keken we een beetje naar de operatie uit. Zo’n operatie zou ervoor zorgen dat Beau geen pijn of ontstekingen meer zou krijgen. Zouden we dan eindelijk van een mooie kraamtijd kunnen gaan genieten!?
De operatie
Mijn man, ik en Beau waren er helemaal klaar voor om naar het AZM in Maastricht te gaan. Op 4 september werd ze geopereerd en dat is helemaal goed gegaan, gelukkig. Ze heeft zich goed gehouden en ze herstelde prima. Mijn man en ik wilden kijken of we de dag erna er even uit konden met z’n tweetjes. Maar dit idee werd gruwelijk verstoord. We zaten net op de fiets, toen mijn man werd gebeld. Of we met spoed terug konden komen, want Beau was ernstig ziek geworden. Ze lag in haar bedje met wel vijftien mensen op de kamer. Ze werd beademd en het enige wat er door mijn hoofd ging was: “Ze gaat dood!”. Ze lag daar zo levenloos op het bedje met een pijp in haar mond. Ze deed niets meer. De artsen hadden haar een heel sterk slaapmiddel gegeven, wat de aanvallen stopte. Dat was voor zo’n klein lichaampje eigenlijk niet goed, maar dit was het beste wat ze op dat moment konden doen. Beau had een zouttekort door een fout dat het ziekenhuis had gemaakt. Dit zorgde voor epileptische aanvallen in haar hoofd. Als de artsen 1 minuut later waren komen kijken, was onze Beau er helaas niet meer geweest. Ze was op de intensive care voor kinderen terecht gekomen, waar ze nog twee dagen in slaap is geweest. Gelukkig hadden ze haar een sonde gegeven, zodat ze wel aan kon sterken van de operatie. Het was allemaal heel naar om te zien. We waren ook echt kwaad, omdat de artsen fouten hebben gemaakt. Dit hebben ze ook toegegeven. Dit alles had gewoon niet mogen gebeuren. De artsen hadden ook hersensfilmpjes gemaakt om te kijken of er schade was aangericht in haar hoofd, maar ze konden gelukkig helemaal niets vinden. We hadden toen ook meteen met onze eigen arts besproken dat we naar ons eigen ziekenhuis in Venlo gingen (dit was een uur rijden vanuit Maastricht, maar we voelden ons hier gewoon niet meer prettig. We hadden geen vertrouwen meer). Gelukkig werd Beau met de ambulance overgeplaatst naar het ziekenhuis in Venlo.
Nu is ze bijna 5 maanden oud en het gaat langzaam echt de goede kant op. Elke week is weer een overwinning en zijn we blij dat we thuis mogen zijn met haar.
REBECCA
