Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen
Lees eerst deel 1: Na mijn miskraam bleef een bloeding uit, de reden hiervan was volledig onverwacht
Ik wilde meteen naar het ziekenhuis vanwege mijn vrij snelle eerste bevalling
Ik instrueerde mijn man om mijn moeder en de verloskundige te bellen. De verloskundige vroeg nog of ik echt nu al wilde komen of nog even de weeën wilde uitzingen. Het was tenslotte pas net begonnen. Omdat we ongeveer een half uur naar het ziekenhuis in de andere stad moesten rijden en omdat mijn eerste bevalling vrij snel ging, wilde ik meteen gaan.
Ik had het gevoel te moeten poepen maar toch stapten we de auto in
Mijn moeder was er rond half 9, na een snelle douche vertrokken we richting het ziekenhuis. Ik herinner nog dat ik maar bleef zeggen dat ik het gevoel had te moeten poepen. Heel naïef ben ik toch de auto ingestapt. Mijn moeder voelde de bui al hangen en probeerde mij thuis te houden, tevergeefs gooide ze snel wat extra kussens en handdoeken in de auto. Ze had daarna in paniek mijn zus gebeld of ze geen ambulance achter me aan konden sturen. Dit ging ik niet redden.
We kregen de keuze of ik in de auto zou gaan bevallen
Nog geen 5 minuten van huis reden we op de snelweg. De weeën gingen over in persdrang, oeps! We belden via de carkit de verloskundige, ze schrok toen ze mij hoorde schreeuwen. Wilden we langs de weg stoppen, of ergens in het midden zodat de verloskundige erbij kon zijn, of toch een poging doen het ziekenhuis te halen? “Nou trap dat gas maar in”, riep ik, in de auto bevallen zag ik niet zitten.
We raakten het contact met de verloskundige kwijt
Mijn man is seinend en toeterend overal tussendoor en door rood geracet. Iets voor 9 uur reden we de parkeergarage in en verloren we de verbinding met de verloskundige. Logischer zou zijn om op de kiss&ride te parkeren maar het leek mij een goed idee netjes te parkeren omdat het wel even zou duren. Eenmaal uit de auto was de verloskundige met verpleging in de parkeergarage op zoek naar mij, met alle spullen om een baby op te vangen bij de hand. “Rij me maar naar binnen want die kamer ga ik nu ook nog wel halen!”
In de deuropening werd hij geboren
We renden door de hal (ik zat in de rolstoel) en in de deuropening van de kamer, enkele minuten over 9, sprong ik omhoog zodat mijn man mijn schoenen en broek kon uitdoen. Met de broek nog op mijn enkels werd mijn man aan de kant geduwd omdat de verloskundige zag dat het menens was. Met deze wee was hij er. Ik besefte totaal niet wat er zojuist was gebeurd toen ik mijn zoon in de handen van de verloskundige onder mij zag. Ze legde snel uit dat het opvangen van een glibberige baby niet altijd goed gaat en daarom mijn man een zetje had gegeven. Het was gelukkig ook niet zijn wens de baby zelf aan te pakken. Bij de eerste bevalling moest de verpleging hem al bijna van de grond rapen.
Ik was in shock
Al staand schuifelden we naar het bed, alleen met mijn handen op het bed steunend wilde de verloskundige mijn zoontje aangeven. Hoe gek het ook klinkt, ik kon hem niet direct aanpakken door de shock. Ik trilde zo hard dat ik bang was dat ik hem zou laten vallen. Ze maakte hem schoon en legde hem lief in handdoeken voor me op het bed zodat ik hem zelf kon pakken.
Er ontstond paniek omdat de placenta maar niet kwam
Mijn broek en schoenen werden uitgedaan zodat we rustig op bed konden gaan liggen. De placenta moest nog geboren worden maar de weeën waren weg, echt volledig weg. Zelfs na de twee spuiten in mijn bovenbeen met weeopwekkers gebeurde er niets. Prima, ik lag te genieten van mijn zoontje. Na een half uur ontstond er toch wel paniek op de kamer, de placenta kwam maar niet na duw en trekwerk en ik was al ruim een liter bloed verloren en het bleef stromen. De kamer stroomde vol met artsen, er werd aan mijn sieraden getrokken en mijn zoontje werd bij mijn man op zijn borst gelegd. Het infuus aanleggen ging niet makkelijk door het vele bloedverlies, inmiddels bijna 2 liter. Het volgende moment rende ze met mijn bed over de gang en hoorde ik vaag: “Heeft u bezwaar tegen een bloedtransfusie?” Uh wat? “Nee”, mompelde ik, geen idee wat er zou gaan gebeuren op de OK. “Krijg ik nu alsnog een keizersnede? Wat gaat er gebeuren?”, dacht ik.
Ik kreeg een curretage om mijn placenta te verwijderen
Ik werd na een paar uur wakker op de uitslaapkamer, het was iets over 12 en ik wilde het liefst zo snel mogelijk terug naar mijn zoontje. Na het verplichte ijsje op de uitslaapkamer en een gesprek met de arts waarbij ik hoorde dat er een curretage was uitgevoerd, en dus geen keizersnede zoals ik dacht, kon ik terug naar mijn baby. Ik voelde nergens pijn en heb hierdoor geen last gehad van vloeien na de bevalling. Door eerdere ingrepen en operatie aan mijn baarmoeder zat er te veel litteken weefsel waar de placenta aan vastgegroeid zat.
We mochten na twee nachten heerlijk naar huis
Terug op de kamer zat mijn man toch wel met lichte paniek en een hongerige baby op zijn borst. We zijn nog twee nachten in het ziekenhuis geweest waar mijn bevalling het gesprek van de dag onder de zusters was. Thuis stond een trotse grote zus ons op te wachten. En nu, ruim twee jaar later, zijn broer en zus nog steeds erg gek op elkaar (tussen het gekibbel en vechten door).
MELANIE
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen
