Lees eerst de vorige delen:
Deel 1: Ik had een vreemd gevoel bij deze zwangerschap, bij de 13 weken echo bleek waarom
Deel 2: De echoscopiste zag een opvallende plek op mijn placenta
Deel 3: We moesten kiezen: mijn gezondheid of die van ons ongeboren kindje
Ik kreeg een echo onder leiding van 3 specialisten
Die ochtend erna werd ik heel vroeg met bed en al naar de ruimte gereden waar ze een uitgebreide echo zouden maken. Ik was zo intens verdrietig en kon gewoonweg niet geloven dat dit allemaal echt gebeurde. Er waren drie specialisten aanwezig om een echo te maken. Waarvan één gynaecoloog gespecialiseerd in mola zwangerschappen en een echoscopiste. Ze hebben ons kindje uitgebreid nagekeken, alles bleek wederom goed met hem te zijn. De pijn die het doet om dit te horen wetende dat je waarschijnlijk afscheid van hem moet nemen, is intens. Het snijdt recht door je moeder- en vaderhart heen.
We wilden het geslacht graag horen
De echoscopiste vroeg of wij het geslacht wilde weten, want dit wisten we nog niet. We knikten dat we dit graag wilde horen. De echoscopiste zei dat het een jongetje was. Mijn vriend en ik hebben toen vreselijk gehuild. De hele zwangerschap voelde ik al dat het een jongetje zou zijn. En stiekem vonden we dat ook heel erg leuk. En nu dit zo bevestigd werd huilden we van geluk en verdriet tegelijk. Ze hebben daarna uitgebreid mijn placenta bekeken en beoordeeld. We hoorden ze met elkaar flink overleggen over wat ze zagen. Daarna gingen ze met elkaar in overleg en zouden dan terug komen om met ons hun bevindingen te delen.
We bleven hoop houden
Een mens blijft altijd hopen. Dus toen ze in overleg waren zei ik nog tegen mijn vriend: “Misschien gebeurt er nog een wonder, misschien zeggen ze wel dat er toch niks ernstigs aan de hand is. En kan ik de zwangerschap gewoon uitdragen.” Ik deed de hele tijd schietgebedjes dat alles goed mocht komen.
Het bleek toch een zeldzame mola zwangerschap
Helaas toen ze terug de onderzoekskamer in kwamen vertelde de mannelijke gynaecoloog dat hij bijna zeker wist dat er sprake was van een zeldzame “complete mola” zwangerschap. Ze dachten dat het volgende was gebeurd: aanvankelijk waren er twee eicellen bevrucht. Waarvan één eicel op de gezonde wijze bevrucht is en is gaan uitgroeien tot ons kindje. Bij de andere eicel is er tijdens of vlak na de bevruchting iets mis gegaan. Er is geen embryo gaan groeien maar de bevruchte eicel is wel een placenta gaan ontwikkelen. Deze placenta groeide in de baarmoederholte steeds maar door. En door vochtophoping ontstonden talloze vochtblaasjes, die zichtbaar waren op de echo’s.
Een zwangerschap met mogelijk ernstige complicaties
Dit weefsel bleef continue meer zwangerschapshormoon aanmaken en hierdoor ontstond bij mij een zwangerschapsvergiftiging. Mijn zwangerschapshormoon was op dat moment gestegen naar 700.000 mIU/ml. Dit ligt normaal bij 16 weken zwangerschap tussen de 13.300 en 254.000 mIU/ML. Het mola weefsel stopt niet met groeien. Het stuwt de bloeddruk omhoog en hierdoor kunnen je organen gaan protesteren en zelfs uitvallen. De cellen in het mola weefsel kunnen zich op den duur ook verplaatsen naar andere plekken van je lichaam, zoals je longen.
Mijn lichaam zou dit niet nog 8 weken kunnen volhouden
Er werd uitgelegd dat ik met 16 weken zwangerschap nog te ver verwijderd was van de levensvatbare termijn van minimaal 24 weken. En dat mijn lichaam het niet nog minimaal acht weken zou volhouden in deze conditie. Daarnaast wisten ze ook niet goed wat het mola weefsel in mijn baarmoeder zou gaan doen. Wellicht zou ons kindje dan in de verdrukking gaan komen, of zou het gezonde deel van de placenta niet meer goed gaan werken op den duur. Allemaal onzekerheden. Het zag er verre van rooskleurig uit.
We moesten een harde keuze maken
In eerste instantie wilde ik vechten tot het bittere eind. Al had ik drie maanden op bed moeten liggen. Alles had ik er voor gedaan, als er maar een oplossing was gekomen. Die was er alleen niet. Na een hele slechte nacht heb ik samen met mijn vriend de harde knoop moeten doorhakken om deze zwangerschap te stoppen. Alhoewel het eigenlijk nooit een keuze is geweest. Mijn dochter had me nodig. Zij verdient een (gezonde) en levende moeder. Ik kon de risico’s die me herhaaldelijk voor werden gehouden niet negeren.
De risico’s die samengaan met een dergelijke vroeggeboorte zijn ook groot
Ook voor ons kindje waren er teveel risico’s en onzekerheden. Als ik het zou volhouden tot 24 weken waren er nog veel zorgen. In het ziekenhuis legden ze ons uit dat kindjes die geboren worden met de termijn van 24 weken het in 40 procent van de gevallen niet overleven. Als ze het wel redden, dan houden ze hier vaak milde tot ernstige lichamelijke en/of mentale problemen aan over. Waar ze de rest van hun leven mee moeten omgaan. Dit gunden wij ons kind absoluut niet.
Ons zoontje is stil geboren
Op 29 juni 2023 ben ik bevallen van ons prachtige stil geboren zoontje Jonas. Hij was helemaal compleet met een mooi klein neusje, 2 mini oortjes en 10 teentjes en 10 vingertjes. Voor ons zal hij altijd ons zoontje zijn en blijven en het kleine broertje van onze dochter. Wij vergeten hem nooit. Hij is onderdeel van ons leven en ik blijf altijd zijn moeder.
Hij is in liefde gekomen en in liefde losgelaten.
De impact van een kindje verliezen is enorm
Met deze blog hoop ik meer bekendheid te geven aan een mola zwangerschap en meer bewustwording te creëren over de impact van stilgeboorte en zwangerschapsverlies. Ook al is het verlies van een zwangerschap voor de omgeving soms abstract. Voor de ouders die hun kindje verliezen, om welke reden dan ook, is de impact enorm groot.
Ook al ben je je kindje verloren, hij bestaat.
MACHTELD
Insta: mags1987
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
