Ons verhaal start op vrijdag 27 november 2020. Ik wist dat ik die vrijdag ongesteld moest worden, maar er gebeurde nog niets. Thuis begon het toch een beetje te kriebelen en ‘s avonds deed ik een test. “Hè? Twee streepjes?! Dat kan toch niet?”. Wat waren we blij. Dit kindje was zo gewenst. We besloten het kindje voorlopig de koosnaam ‘Blub’ te geven. De hele nacht kon ik niet slapen. Ik voelde aan mijn buik en kon nog steeds niet beseffen dat daar een kindje in groeide. Na het weekend belde ik meteen de verloskundige. Pas na drie weken konden we komen voor een echo, zenuwslopend.
Een meisje
De echo was goed. En de termijnecho twee weken later ook. De uitgerekende datum werd vastgesteld op 3 augustus. We konden echt gaan genieten. Mijn zwangerschap verliep erg goed. Ik was niet misselijk of wat dan ook. Ik had zo weinig symptomen dat ik mij soms afvroeg of ik wel zwanger was. Wel werd met acht weken al bekkeninstabiliteit vastgesteld waarvoor ik naar de fysiotherapeut moest. Op 25 maart stond de afspraak voor de 20-wekenecho. Eindelijk konden we onze Blub weer zien. Stiekem ook wel een beetje spannend, want het is natuurlijk geen pretecho. De echoscopiste onderzocht Blub van top tot teen. Uiteindelijk na lang zoeken en porren kregen we te horen dat het een meisje was. Wat leuk! We maakten meteen een afspraak in de babywinkel, want we konden eindelijk gaan shoppen.
Stuitligging
Op dinsdag 18 mei hadden we een pretecho. De verloskundige deed haar uiterste best om een foto van Blub haar gezichtje te maken. Ze vertelde dat Blub in stuit lag en dat ze de hele tijd de voeten en handen voor haar gezicht had. Na ongeveer driekwartier proberen hadden we nog steeds geen resultaat. Daarom mochten we een nieuwe afspraak plannen. Op Tweede Pinksterdag lag ze helaas nog steeds in stuit. We moesten in de gaten houden of ze draaide. De verloskundige maakte zich nog niet echt zorgen, omdat Blub nog alle tijd had om te draaien. We zouden het rustig afwachten. Wel zocht ik vast informatie op over de bevalling bij stuitligging. De woorden ‘versie’, ‘medisch’ en ‘keizersnee’ kwamen regelmatig voorbij. Een keizersnee was mijn allergrootste angst, dus ik hoopte vurig dat onze dochter zou draaien.
Tranen
Met 36 weken mocht mijn man eindelijk weer mee naar de controle bij de verloskundige. We zouden de bevalling gaan bespreken. De stagiair mocht met ons het gesprek voeren over de bevalling en voelen hoe Blub in mijn buik lag. Ze zei dat ze heel goed kon voelen dat de billen omhoog lagen en het hoofdje al een beetje was ingedaald. Wat waren we opgelucht! Ik had helemaal niet gevoeld dat ze was gedraaid. De verloskundige zette toch nog even het echoapparaat aan: “Ik ben bang dat jullie kindje toch nog in stuit ligt”. Dus toch… We kregen als optie een versie. De verloskundige belde meteen het ziekenhuis. Vanaf nu was ik medisch tot ons meisje gedraaid was. De kans dat ik een keizersnede zou krijgen was erg groot. Juist waar ik zo bang voor was. Op de terugweg naar huis liet ik mijn tranen lopen. Omdat de bevalling dichterbij kwam, was ik al wat meer gespannen. Maar nu kwam alles eruit.
De versie
Er bleek geen plek voor de versie in het ziekenhuis van onze voorkeur. Wat een teleurstelling. Uiteindelijk kon ik pas vijf dagen later terecht. Het filmpje van een versie die ik op internet had gevonden zag eruit als een piece of cake. Dit ging goed komen. Op woensdag 7 juli kwamen we in het ziekenhuis en maakte de gynaecoloog een echo. Daarna mocht ik naar een andere kamer en werd ik aan de CTG gelegd. Een jonge verpleegkundige zou het infuus prikken. Dit lukte na drie keer nog niet en daarom haalde ze een meer ervaren collega erbij. Na een paar minuten kwam de ‘ervaren’ collega eraan. Ze duwde in één keer het infuus in mijn pols. Ik schreeuwde het uit van de pijn. Het voelde alsof mijn hand uit elkaar knapte. De tranen stroomden over mijn wangen. De vrouw zei: “Oh, dan zal ik een zenuw geraakt hebben”. Zodra de kamer weer leeg was, begon ik heel erg te huilen. Alle stress en angst kwam eruit. “Nu het zo misgegaan was met dat stomme infuus, hoe zal het dan straks lopen met die versie?”, dacht ik.
Vreselijke pijn
Na een klein half uur kwam de gynaecoloog met de eerste verpleegkundige binnen. De weeënremmers en het echoapparaat werden aangezet. De gynaecoloog en verpleegkundige legden hun handen op mijn buik. Ze liftten de billen van Blub uit mijn bekken, dat lukte. Maar daardoor duwde ze met haar hoofd heel hard tegen mijn ribben. Ze probeerden haar te draaien. Eerst de ene kant op, toen de andere kant op en toen nog op twee andere manieren. Wat deed dit pijn. Het voelde alsof ze mijn ribben aan het breken waren. Na bijna een uur proberen (ik wilde maar doorgaan, want no way dat ik een keizersnee wilde), zei de gynaecoloog dat ze niet meer verder gingen. Ik had te veel pijn en er zat geen schot in de zaak.
Nog een versie
De gynaecoloog besprak met ons dat, als ik dat wilde, ik nog een keer een versie zou kunnen laten doen. Dat wilde ik sowieso. Ik wilde echt niet in het ziekenhuis bevallen met kans op een keizersnede, dus het moest gewoon lukken. Thuis belde ik de verloskundige. Ik zei dat ik heel graag nog een versie wilde. Ik moest hier van haar goed over nadenken. Het had erg veel pijn had gedaan en de tweede keer zal dat echt niet beter worden. Daarnaast was de kans op slagen minimaal. Maar mijn verlangen om thuis te bevallen en de angst voor een keizersnede waren zo groot. Ik ging er nog een keer voor. Ze zou proberen zo snel mogelijk een nieuwe afspraak te plannen.
De gynaecoloog zag het niet zitten
Op woensdag 14 juli konden we wel terecht in het ziekenhuis van onze voorkeur. We kregen eerst een gesprek met de gynaecoloog om alles te bespreken. Ik mocht weer gaan liggen. Ze keek of Blub misschien toch nog gedraaid was en of ik genoeg vruchtwater had. De gynaecoloog gaf toen aan dat ze het niet zag zitten om de versie te doen. Haar collega’s hadden er al alles aan gedaan. Ze wilde het mij en Blub niet nog een keer aandoen. Het moest even indalen, maar uiteindelijk vond ik hier rust in. Ik stemde toe dat we het niet nog een keer zouden proberen.
Wat nu?
De gynaecoloog besprak de opties van de bevalling. Ik kon kiezen voor een ingeplande keizersnede met 39 weken. “Wow, dat is over twee weken al”, dacht ik meteen. Of ik kon voor een vaginale bevalling kiezen. Ik zou dan naar het ziekenhuis komen en het op de natuurlijke manier proberen, met nog steeds 50% kans op een keizersnede. Ze benadrukte dat de bevalling echt soepel en vlot moest gaan, anders zouden ze al snel overgaan op een keizersnede. Als ons meisje er met 41 weken nog niet was, zouden ze mij inleiden of alsnog gaan voor een keizersnede. Nu was ik dus echt 100% medisch en moest ik sowieso in het ziekenhuis bevallen. Balen.
Ik was er klaar mee
Vanaf toen kreeg ik wekelijks controle in het ziekenhuis. De uitgerekende datum, 3 augustus, kwam en ging voorbij. Ik voelde nog helemaal niets. Geen gerommel, niets. Ik probeerde er alles aan te doen om de bevalling op gang te helpen, maar niets hielp. Met tegenzin ging ik op controle op 5 augustus. Alles was goed en ik kon weer naar huis. Maandag 9 augustus, met 40+6 weken, had ik weer controle. Ik smeekte om een inleiding, want ik was er helemaal klaar mee. Ik was bang dat ons meisje te groot zou zijn om eruit te persen, aangezien ze haar al op 3400 gram schatten. De gynaecoloog keek of ze dezelfde dag nog plek hadden, maar helaas. De dag erna was er wel plek.
Toucheren, wat was dat pijnlijk
Dinsdag 10 augustus reden we met gezonde spanning naar het ziekenhuis. We installeerden ons. Niet veel later lag ik aan het CTG. Daarna kwam de gynaecoloog, die een ballonnetje naar binnen bracht. Toen het ballonnetje zat, voelde ik geen pijn meer. Nu moesten we afwachten of het ballonnetje zijn werk ging doen. Na ongeveer drie uur moest ik naar de wc en toen voelde ik het ballonnetje ineens uit mij glijden. De gynaecoloog kwam weer en toucheerde mij. Dat toucheren was zo pijnlijk, dat had niemand mij ooit verteld. Ze zei dat mijn baarmoedermond verstreken was en dat ik nog net niet op 3 cm ontsluiting zat. Ze gaf aan dat we de nacht zouden afwachten. Als ik de volgende dag drie centimeter ontsluiting zou hebben, dan zou ze mijn vliezen doorprikken. Er was ook een kans dat het vannacht spontaan zou gebeuren. Rond 23:00 uur sliepen we. De volgende dag zouden we ons dochtertje gaan ontmoeten. Wat een bizar idee zeg.
Lees HIER het vervolg
MAUREEN
