Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
Lees eerst de vorige delen:
Deel 1: Liesa: “We stapten het kamertje binnen, waar ons leven zou veranderen
Deel 2: De hele kamer ademt ineens de ernst van dit gesprek
Deel 3: Liesa: “Vorige week hadden we nog een ‘gezond’ kind, nu staat onze wereld op zijn kop”
Deel 4: Bodhi heeft een tumor, op een hele lastige plek
Deel 5: Kleine Bodhi (bijna 2) blijkt een tumor te hebben van 8 cm lang
Deel 6: De operatie is achter de rug, maar direct ontstaan er nieuwe zorgen
De anesthesist is een hele fijne man
De volgende ochtend mag Bodhi al vroeg naar de MRI. We houden ons hart vast, het arme ventje vindt het al spannend zodra we de vreemde ruimte met vreemde doktoren binnen rijden. De anesthesist is een bijzonder fijne man. Bodhi noemt hem meteen “opa”, waarop hij antwoordt dat hij inderdaad een opa is. Deze anesthesist denkt echt met ons mee en heeft een leuke aansluiting met Bodhi. Hij vindt het geen probleem als Maikel Bodhi vasthoudt bij het in slaap brengen.
Hij valt rustig in slaap
Bodhi valt redelijk rustig in slaap. Wauw, wat een verschil met voorgaande keren. Als Bodhi slaapt mag Maikel hem uit zijn bedje tillen en naar de MRI dragen. Door deze anesthesist is het voor Bodhi iets dragelijker, echt goud waard! Onze dag kon niet meer stuk. Tenminste, dat dachten wij…
We treffen Bodhi hysterisch aan
Na een uurtje worden we gebeld. Bodhi is op de uitslaapkamer en is al wakker aan het worden. We haasten ons naar de begane grond en horen hem al aan de andere kant van de gang huilen. We rennen. Snel zijn we bij hem en ontfermen we ons over ons ventje wat zo verdrietig, boos en hysterisch is. Bodhi gooit wederom alles in de strijd. Hij is ontroostbaar en weet niet wat hij met zichzelf aan moet. Het is zo moeilijk om te zien, het gaat er echt heftig aan toe.
Iedere keer breekt er weer een stukje van ons hart
Wederom zitten wij met onze handen in het haar. In zijn gespartel geleiden we de infuusslangen en de katheter. We proberen te voorkomen dat hij zich bezeert of te wild doet voor zijn operatiewond. De zuster van de uitslaapkamer belt de anesthesist. Hij snelt zich naar ons toe en stelt voor Bodhi een lichte dosis propofol te geven door zijn infuus. Hier zou hij wat rustiger van worden. Wij stemmen toe en even later versuft Bodhi wat, maar de woede en het verdriet blijven. Hij is nu wel beter te houden in Maikel zijn armen. We kijken elkaar aan. We zien de moeheid en wanhoop in elkaars ogen. Elke keer dat zoiets gebeurt, breekt er een stukje van ons hart.
Bodhi blijkt slecht te reageren op het narcosemiddel
We bedanken de anesthesist dat hij zo met ons mee heeft gedacht. Hij geeft aan dat hij in Bodhi zijn dossier zet dat hij slecht reageert op het narcosemiddel wat hij heeft gehad. Bodhi zal dan bij de volgende narcose een ander slaapmiddel krijgen, om te kijken of hij daar beter op reageert. Inmiddels is Bodhi redelijk rustig, na 45 lange minuten. We besluiten met hem op de arm terug naar de afdeling te gaan. Dit mag eigenlijk niet, maar regels zijn er om te breken.
Eenmaal terug voelen we ons gesloopt
Wat een impact heeft zo’n ochtend, op ons alle drie. We laten Bodhi wat rusten en ruimen de kamer op. We krijgen namelijk zo bezoek, onze dochter Lexie (3) komt met ons knuffelen. Lex voelt zich meteen thuis in de ziekenhuiskamer. Ze speelt met het speelgoed, eist de ballon op en gaat lekker tekenen. Ze lijkt er totaal niet van onder de indruk dat Bodhi in bed ligt met allerlei slangetjes et cetera.
We krijgen de uitslag van de MRI
Dan komt de neurochirurg ons halen voor de uitslag van de MRI. De neurochirurg vertelt dat hij ongeveer 90% van de tumor heeft kunnen verwijderen. Over de hele lengte (8cm) van de tumor zit nog een dun streepje aan de kant van de ruggengraat. Dit is ook goed zichtbaar op de MRI. Dit gedeelte van de tumor zit vergroeid aan belangrijke zenuwbanen en kan niet operatief verwijderd worden. Wat dit betekent en hoe nu verder, dat hangt helemaal af van wat voor soort tumor dit is. Daar zullen we op moeten wachten, wederom erg spannend.
Het is onduidelijk hoe nu verder
In het meest gunstigste geval is het een langzaam groeiende tumor die niet uitzaait en niet of erg langzaam groeit. Dit komt het meeste voor in het ruggenmerg dus we hebben goede hoop. Er hangt veel af van de uitslag van het tumoronderzoek. Is afwachten voldoende? Of is er toch al behandeling nodig?
LIESA
Insta: intu.liesawesselink
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
