Het was een donderdagochtend toen mijn telefoon trilde
Een onverwachte notificatie: een e-mail van de school van mijn zoon Liam. De inhoud was kort en bondig: “Urgent: uitnodiging voor overleg over jullie zoon Liam.” Mijn hart sloeg een slag over. Liam, mijn zoon van negen zat in groep zes en hoewel hij slim was, had hij de neiging om… Nou ja, een beetje meer energie te hebben dan soms goed voor hem was.
De laatste weken had ik gemerkt dat Liam thuis een beetje teruggetrokken was
Hij praatte minder over school, wat ongebruikelijk was voor mijn spraakzame jongen. Ik had het toegeschreven aan de aanpassingen aan het nieuwe schooljaar en misschien het huiswerk. Maar deze uitnodiging voor een gesprek zette alles in een ander licht. Terwijl ik Liam naar school bracht, probeerde ik normaal te doen, hem vragen stellend over zijn lessen en vrienden, maar mijn gedachten waren elders: “Wat heeft hij gedaan? Is hij ergens bij betrokken geraakt?” De zorgen maalden door mijn hoofd, maar ik probeerde kalm te blijven.
Later die ochtend stond ik voor de school, mijn handen licht trillend terwijl ik wachtte tot ik werd binnengeroepen
Toen de deur openging, zag ik Liams leraar Joep en de intern begeleider Ingrid zitten. Hun ernstige blikken deden mijn maag omdraaien. “Goedemorgen, Theresa. Bedankt dat je kon komen”, begon Joep. “We hebben je uitgenodigd omdat we ons zorgen maken over Liam. De laatste tijd lijkt hij afgeleid in de klas en zijn prestaties zijn niet wat we van hem gewend zijn.” Ingrid voegde toe: “We hebben ook gemerkt dat hij wat geïsoleerd is tijdens de pauzes. Hij speelt niet meer met zijn vrienden zoals voorheen.” Mijn hart kromp ineen bij het horen van deze woorden.
“Heeft hij iets gezegd over wat er aan de hand zou kunnen zijn?” vroeg ik
Ze wisselden een blik uit voordat Joep antwoordde: “Niet direct, maar we hebben het gevoel dat er iets speelt dat we niet kunnen negeren.” Het gesprek ging dieper in op Liams gedrag en emoties. Het bleek dat Liam moeite had met een paar jongens uit zijn klas die hem plaagden. Hij had het voor zichzelf gehouden omdat hij dacht dat het zou overwaaien, maar in plaats daarvan werd het erger. Ik voelde een mix van opluchting en angst – opluchting dat we eindelijk wisten wat er aan de hand was, en angst voor hoe diep het hem had geraakt. Samen met Joep en Ingrid maakten we een plan om Liam te ondersteunen. We zouden proberen te helpen met weerstand te bieden tegen pesten, binnen een aantal gesprekken en opdrachten geleid door Ingrid.
Toen ik die middag Liam van school haalde, nam ik hem mee naar zijn favoriete restaurantje
We bestelden appelsap en taart, en langzaam begon hij te praten over zijn gevoelens. Het was een hartverscheurend maar noodzakelijk gesprek. Een tweetal jongens scholden hem uit voor debiel en gek. Liam wist dan niet hoe hij moest reageren. Ik wist dat Ingrid dit zowel persoonlijk als klassikaal zou gaan oppakken. Ik beloofde Liam dat we er samen doorheen zouden komen. Ik ben dankbaar voor de oplettendheid van de leraren. Maar ook hun adequate ingrijpen. Ik weet zeker dat Liam met een beetje hulp deze storm gaat doorstaan.
THERESA
