Het is zondag 24 november als ik wakker word met af en toe kramp in mijn buik
Ik ben die dag precies 40 weken zwanger. Het is mijn uitgerekende datum. Hoe mooi zou het zijn als ons dochtertje vandaag wordt geboren? De krampen trekken weer weg en ik zeg dan ook tegen mijn vriend Marc dat hij gewoon kan gaan werken. Hij is kok en is dus laat thuis, maar ik ga er niet vanuit dat het vandaag gaat gebeuren. Overigens werkt hij bijna nooit op zondag. Maar uitgerekend deze zondag wel.
Mijn vriend is inmiddels vertrokken naar zijn werk en ik loop met Senn (3) naar de varkens even verderop in het dorp
Later die middag, rond een uur of 2, gaan we samen even een klein dutje doen. Echter werden we pas om half 5 in de middag weer wakker. De krampen kwamen af en toe weer terug, maar naar mijn ervaring met de bevalling van Senn, echt geen weeën! Samen met Senn ga ik naar beneden en doe ik de openhaard aan. Ik doe gezellig de kaarsjes aan en we nemen wat chips. We zitten wat te kleuren als ik opeens wat zie dwarrelen. Ik dacht: “Dit kan geen sneeuw zijn, misschien wat verscheurd papier wat is verdwaald?” Ik doe de schuifdeur open en kijk omhoog naar de schoorsteenpijp. “Shit! Band!”, fluisterde ik. Dat waren dus die dwarrelende deeltjes. Ik heb direct de brandweer gebeld en de lade van de haart dicht gedaan, de kaarsjes uit geblazen en tegen Senn gezegd dat hij zijn jas aan moest doen, want de brandweer kwam zo (hij is fan van de brandweer, want opa is brandweerman). Mijn vader kreeg de melding van ons huis te zien op zijn pieper en kwam als de ‘brandweer’ onze kant op. Marc kon niet weg, want het was super druk op zijn werk.
De krampen werden al iets erger en heb nadat de brandweer weg was rond een uur of half 8, (gelukkig geen schade in huis) Marc gedwongen naar huis te komen
Ik heb Senn zelf nog naar bed gebracht. De krampen werden heviger toen Marc rond half 10 thuis kwam. We waren het al snel eens dat dit wel weeën moesten zijn. Hij heeft de verloskundige gebeld en we hebben samen nog even gedoucht. De verloskundige was er gelukkig al snel en deed de nodige onderzoeken. Ik was in een paar uur tijd al op 3 centimeter ontsluiting. Ze vroeg mij of ik thuis wilde bevallen, want anders moesten we nu naar het ziekenhuis. Marc heeft mijn ouders gebeld en die zijn Senn komen ophalen. Eenmaal in het ziekenhuis zat ik al op 8 centimeter. De verloskundige stelde voor om mijn vliezen te breken. Dat gebeurde ook en binnen een rap tempo. Ik zat op 10 centimeter ontsluiting. Ik mocht persen en met (jawel) poep en een scheet is op maandag 25 november om even voor twee uur onze mooie en kerngezonde dochter, Noï Rose geboren. Vanaf het moment dat Marc thuis kwam tot dat Noï is geboren heeft alles 4 uurtjes geduurd.
De placenta moest er nog uit, maar uit alle signalen begreep ik dat er iets goed mis was
Ik voelde van alles uit mij glijden, letterlijk en figuurlijk, maar geen placenta. Mijn kamer was binnen een no time gevuld met artsen en een gynaecoloog. Ik dacht alleen maar: “Dit is foute boel!” Ik keek Marc aan. Hij zag bleek van angst. Ook hij dacht: “Dit is niet goed”. Noï werd aan Marc gegeven en ik werd als de wiedeweer naar de OK gereden. Je moet je dus even voorstellen, dat ik op dat bed lag, met alleen zo’n groen zeiltje over mijn benen en vagina. Zo werd ik over de gangen gerend. Max Verstappen zou er jaloers op zijn geweest, zo snel als dat bed ging. Eenmaal op de OK moest ik zelf van het ene bed naar het andere bed klimmen. En vanaf toen weet ik het niet meer. Ik viel bijna flauw. Ik werd gelijk in slaap gebracht. Ze hebben mijn placenta verwijderd en de bloeding gestopt. Ik ben de helft van het bloed dat je in je lichaam hebt, verloren. Bijna 3 liter. Toen ik terug kwam op mijn kamer, vroegen ze of ik Noï vast wilde houden. Ik heb dus blijkbaar gezegd: “Ja nou eigenlijk wel maar, doe maar niet, straks laat ik haar vallen”. Waarop Marc zei: “Wat nou doe maar niet, ze ligt hier al twee uur op mijn hand te sabbelen, ze heeft honger”. Dus hij heeft haar gelijk aan mijn borst gelegd.
Ik heb een maand lang op bed moeten liggen
Ik heb mij enorm, maar dan ook echt enorm schuldig tegenover Senn gevoeld. Dat ik niet de mama was die hij kende en die ik voor mijn kindjes wilde zijn. Senn zei huilend tegen mij: “Mama, ik dacht echt dat je dood ging”. Gelukkig ben ik er weer helemaal en kan ik weer doen wat ik wilde. Samen met Senn naar de speeltuin, terwijl Noï heerlijk ligt te slapen in de wagen!
DAISY
