Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen
Ik woonde met mijn man in een buitenwijk van een grote stad
Het was op zich een prima wijk. We hadden toen nog geen kinderen. Mijn buurman was oud, en zag ik nooit. Hij bemoeide zich nooit met ons en wij niet met hem. Hij was altijd onwijs druk met z’n hondje. Zo’n keffertje. Maar alles veranderde toen we kinderen kregen. Vanaf toen maakte hij ons leven zuur…
Onze buurman heeft het niet zo op kinderen
Toen ik ons eerste kindje Nina vanuit het ziekenhuis mee naar huis nam, feliciteerde onze buurman ons nors. “Hij heeft het blijkbaar niet zo op kinderen”, grapten mijn man en ik. Ik had toen nog niet het besef dat dit echt het geval was. Nina was een relatief makkelijke baby. Natuurlijk huilde ze af en toe, want dat doen baby’s. Toen ontdekte ik de duistere kant van mijn buurman. Iedere keer als Nina huilde (ook ’s nachts) bonsde de buurman met een stok tegen het plafond of muur. Als wij een keer een stille nacht hadden, wilde hij dat gemeen verstoren. Regelmatig deed de buurman keiharde discomuziek aan in het midden van de nacht. Puur om ons te treiteren. We hadden al zo weinig slaap. Ik besloot hem aan te spreken op zijn gemene gedrag. En dat had ik beter niet kunnen doen…
Ik botste tegen de buurman op
Na het boodschappen doen, botste ik bijna op de buurman voor de deur. Ik zei: “Heb je ’s nachts feestjes buurman?”. Hij deed alsof zijn neus bloedde: “Wat bedoel je?”. Hij keek me vragend aan. “Meent hij dit serieus? Gaat hij echt in de ontkenning?”, vroeg ik me af. Ik liet het maar zitten. Hier gingen wij niet uitkomen. Ik heb in ieder geval het gesprek geopend en hij weet dat ik weet wie de dader van dit wangedrag is.
Een vreemd telefoontje
De weken vlogen voorbij. Tot ineens de telefoon laat in de avond afging. Ik rende van de wc naar mijn mobiel. “Onbekend”, stond er in het scherm. Ik nam op, maar ik hoorde niets. Ik voelde een rilling langs mijn rug lopen. Ik had meteen het gevoel dat de buurman hier achter zat. Vanaf dat moment kreeg ik regelmatig telefoontjes op rottige tijden: van laat in de avond, midden in de nacht tot extreem vroeg in de ochtend. Iedere keer werd er niets gezegd. Ik twijfelde of ik de buurman moest gaan blokkeren. Want dat betekende dat er helemaal geen contact meer mogelijk was. Ik zette voordat ik naar bed toe ging, mijn telefoon meestal op vliegtuigstand. Het bleef een irritante situatie. Ondertussen gingen de nachtelijke muziekpartijen regelmatig door.
Het werd alsmaar erger
Maanden verder werd het warmer. In de zomer werd het gedrag van de buurman nog erger. Het maakte me bang. Mijn man had een peuterbadje in de tuin opgeblazen. Zo kon ik mijn voeten koelen. Maar ook even met de baby erin zitten. We hadden er precies één dag plezier van, tot we tot de ontdekking kwamen dat er een enorm gat in gemaakt was. Ik gok zo’n 4 cm. “Dit is bewust kapotgemaakt”, dacht ik. We hadden er zo’n plezier van en juist dat kon de buurman niet hebben. De tranen rolden over mijn wangen. “Waar gaat dit naartoe?”, dacht ik wanhopig. “Wat als de kinderen wat groter worden en gaan spelen, gillen en zingen?”. Ik was bang en woonde niet meer fijn.
Ik wilde me niet laten wegpesten
Ik had een boel vriendinnen en een leuke baan. Ik wilde niet verhuizen. En al helemaal niet voor een gemene bejaarde. Maar hoe het verder moest, wist ik ook niet. Mijn man dacht dat het vanzelf zou stoppen. “Hij krijgt er een keer genoeg van”, zei hij. De toekomst zou uitwijzen dat dat niet het geval was. Sterker nog: het werd iedere maand erger en erger. Hij kreeg steeds meer ideeën om ons het leven ziek te maken. Hij verpestte veel voor ons….
Lees HIER het vervolg
KATE
ik heb ook een horrorbuurman, 89 jaar oud. Zodra ik één voet buiten zet gaat zijn deur ook open. Als ik bezoek heb luistert hij af. Ik hoor hem in de gangkast om mij af te luisteren. As er iemand aanbelt bij mij gaat bij hem de deur open. Het is een ziekelijke bemoeial. Hij gooit slakken, stukjes glas ed in mijn tuin. Hij houdt zich niet aan de afspraken van buurtbemiddeling. Hij stal post en spoot mijn planten dood met azijn. Hij viel mijn dochters lastig. Al 4 jaar terreur. Maar ik heb geen bewijs. Je hebt niet zomaar een andere woning. Inmiddels gooi ik al zijn troep terug en zet buiten hardrock op, dan gaat hij naar binnen . Als de fatsoenlijke manier niet werkt dan heb je geen keus. ik laat mij niiet terroriseren. Wat kan ik nog meer doen? Iemand?
is er een gesprek aan te gaan met deze meneer?
anders bewijs gaan verzamelen, dus filmen als je deurbel gaat, camera’s richten op je tuin (of zo’n ring deurbel) zodat je kunt bewijzen dat hij glas etc in je tuin gooit.
misschien is er wel een overbuurvrouw/man die dingen ziet en kan vastleggen voor je?
zoiets hebben wij ook met een buurman. allemaal overlast doorgeven die er niet eens is. honden uitlokken zodat ze gaan blaffen en van ons dan weer binnen moeten. in de wijk ons gezin zwart maken over dingen die niet bestaan enz enz enz. verhuizen is helaas geen optie aangezien woningverenigingen steeds meer eissen stellen bij verhuizen, en de meeste woningen zijn veel kleiner dan mijn huidige woning.
DAMES EN HEREN. MAAK NIET UIT HOE OUD JE BENT. IEDEREEN WAS EENS EEN KIND.DUS PROBEER DE JEUGD VAN EEN KIND NIET VERPESTEN . SPELEN EN GILLEN VAN EEN KIND IS GEEN MISDAAD. DIE MAN MOET VERHUIZEN.
Ik zou die buurman ook wel willen horen wat hij te vertellen heeft en meemaakt met zijn buren. Kinderen die de buurt terroriseren met hun gegil kunnen ook woonplezier van de buren verpesten wat al jaren bij mij het geval is. Ouders die hun kinderen niet fatsoenlijk kunnen opvoeden. Kinderen die geluid maken tijdens het spelen is oké maar waarom constant gillen? Het is zo erg dat ik niet lij meer ben met mooi zonnig weer. Want dan gaan ze of op de trampoline of in hun zwembad gillend spelen. Niet ’n uurtje ofzo nee de hele middag. Uit ellende ga ik soms weg en hoop dat Het opgehouden is als ik terug ben
Maar helaas… Heb hier jarenlang last van en heb er vaak genoeg wat van gezegd. Paar dagen lijken ze rekening mee te houden maar daarna begint het weer van vooraf aan. Ik ben ten einde raad. Ik reageer op andere huurwoningen terwijl ik blij ben met mijn huidige huis en met mijn andere lieve buren en buurt..
Heel herkenbaar, heel vervelend en heel vermoeiend! Wij zijn er ook voor verhuisd, mede voor de veiligheid van de kinderen
Dit is echt erg wat deze mensen mee maken ,me gezin en ik hebben iets soortgelijks meegemaakt met de buurman ,uiteindelijk ben ik verhuist naar een andere woonplaats en heb aangifte gedaan.
Sterkte voor dit gezin ik den dat verhuizen de enige oplossing is
wij hier 36 jaar zo een buurman gehad. Kan er een boek over schrijven huisbaas politie gemeente rijdende rechter dierenpolitie wat al niet op mijn dak gestuurd.met nooit een goede reden. Nu is hij op een gesloten afdeling zo dement als wat gelukkig weg. Het is dat de rest van de buurt zo goed was en ik hem het niet gunde dat ik afdroop maar zou een ander idd zeggen biezen pakken en erg anders gaan wonen. wat heeft wel psychische schade aangebracht
moet hij bij mijn flikken dan kan hij nederland ontvluchten
schakel de rijdende rechter in
vluchten zou ik zeker niet doen, documenteer alles en maak het over aan de bevoegde rechter, en veel moed maar laat je niet verjagen. hé vanuit België
wat een minkukel!
ik ben jarenlang getreiterd en gestalkt door mijn zij en achterburen.
voelde mij niet meer veilig in mijn eigen huis.
dit houdt niet vanzelf op, verhuizen is de enige optie om je woonplezier terug te krijgen
ik vind deze man een verschrikkeljke egoïst.Ik zou zeer zeker de woningbouw bellen en alles doorgeven wat die vent jullie aandoet. Ik denk dat het dan snel afgelopen is.En ik vind het een groe SCHOFT👹👺
wij kunnen een boek schrijven over “geweldige”buren
Haren op je tanden laten zien. Het heeft al te lang geduurd. Ook ik heb genoeg meegemaakt met een tokkie gezin en alle vier deden ze mee met soortgelijke akties als jouw buurman en bedreigingen naar mij en mijn kinderen. Het heeft 6 jaar geduurd en de woningbouw deed er niks aan omdat zij zogenaamde klachten over ons hadden en ik bijna geen bewijs had van hun getreiter. Im was ten einde raad en heb toen een brief geschreven naar de burgemeester en dat heeft zijn vruchten afgeworpen inmiddels zijn wij 2, 5 jaar geleden verhuisd en hebben wij eindelijk rust gevonden ok moest wennen aan de stilte om ons heen 🙂 Als jullie een huurwoning hebben zou ik echt alle overlast melden dan word er een dossier opgebouwd. ik wens jullie heel veel sterkte
je wint het nooit. verhuizen is de enige oplossing