Ik had nooit gedacht dat ik zo’n moeder zou worden. Een moeder die haar kind een klap gaf uit pure wanhoop en frustratie. Maar daar stond ik dan, mijn hand nog tintelend van de klap, mijn dochter Kimberly met tranen in haar ogen en een rode wang. Het was een moment dat ik direct wilde terugdraaien, maar waarvan ik wist dat het altijd tussen ons zou blijven staan.
Het begon zoals elke andere dag met de gebruikelijke ochtendchaos
Kimberly, mijn tienjarige dochter, was weer eens in een van haar buien. Ze weigerde op te staan, zich aan te kleden en haar ontbijt te eten. Haar gedrag was de afgelopen maanden steeds moeilijker geworden, en elke dag leek het erger te worden. Het begon al vroeg, toen ik haar kamer binnenkwam om haar wakker te maken. Ze lag onder de dekens, haar gezicht verstopt, duidelijk niet van plan om te bewegen. Mijn geduld werd steeds verder op de proef gesteld. Met elke minuut die verstreek, voelde ik de spanning in mijn nek stijgen. De herinnering aan de tijd dat Kimberly vrolijk en gehoorzaam was, leek steeds verder weg. Ze was toen nog jong. Nu leek ze veranderd in een kind dat ik nauwelijks herkende.
De weg naar school was niet leuk
Na veel gedoe en tegenstribbelen kreeg ik haar uiteindelijk klaar voor school. Maar toen we de deur uitgingen, begon het weer. Kimberly bleef achterlopen, mompelde beledigingen en weigerde mee te werken. Op de hoek van onze straat stopte ze plotseling en sloeg haar armen over elkaar. Haar vastberadenheid om me tegen te werken, leek grenzeloos. Mijn wanhoop groeide met elke stap die we namen. Op de weg naar school voelde ik mijn tranen achter mijn ogen branden. “Wat is er toch gebeurd met mijn lieve meisje? Waarom is alles zo moeilijk geworden?”, die gedachten bleven maar door mijn hoofd spoken.
‘s Avonds kwam de grote confrontatie
De rest van de dag ging in een waas voorbij. Ik had nauwelijks de energie om mijn werk gedaan te krijgen, mijn gedachten voortdurend bij Kimberly. Hoe kon ik tot haar doordringen? Wat kon ik doen om haar te helpen, om ons beiden te helpen? Toen we ’s avonds aan tafel zaten voor het avondeten, was de spanning te snijden. Kimberly had weer eens ruzie met haar jongere broer Adriaan over een klein meningsverschil, en de situatie escaleerde snel. Ik probeerde kalm te blijven, maar het lukte me niet. Met elk geschreeuw en elke boze blik van Kimberly, voelde ik mijn geduld verder weg glijden. Mijn stem werd luider dan ik bedoelde, en de sfeer aan tafel veranderde van ongemakkelijk naar explosief. Kimberly’s woorden waren scherp en vol venijn, en het leek alsof niets haar kon stoppen.
Het moment van spijt
En toen gebeurde het. In een moment van pure wanhoop en uitputting draaide ik me om en sloeg haar in het gezicht. Het geluid van de klap leek door het hele huis te echoën, gevolgd door een stilte. Kimberly’s ogen vulden zich met tranen en ze hield haar hand tegen haar wang. Zonder een woord te zeggen, rende ze weg naar haar kamer en sloeg de deur met een klap achter zich dicht. Ik stond daar, verstijfd en in schok van mijn actie. Tranen stroomden over mijn wangen. “Hoe kon ik mijn eigen kind slaan? Wat voor moeder was ik geworden?”, dacht ik.
Mijn langste nacht
De rest van de avond en nacht voelde als een straf. Ik probeerde met Kimberly te praten, maar ze weigerde haar deur te openen. Ik zei dat het me speet. De schuld en schaamte die ik voelde, waren ondraaglijk. Mijn man Christoffel, die laat thuis kwam van zijn werk, probeerde me te troosten, maar ik voelde me alleen maar leger. De nacht leek eindeloos. Ik kon niet slapen, mijn gedachten waren een wirwar van schuld en schaamte. Wat moest ik nu doen? Hoe kon ik dit goedmaken? Mijn hart voelde zwaar. Elke minuut leek een eeuwigheid te duren, en de stilte in huis was oorverdovend.
De dramaochtend daarna
De volgende ochtend was Kimberly stil en afstandelijk. Ze sprak nauwelijks een woord tegen me, en het leek alsof er een onzichtbare muur tussen ons was opgetrokken. Ik probeerde haar favoriete ontbijt te maken en deed mijn best om vriendelijk te zijn, maar het was duidelijk dat ze me niet wilde vergeven. Op weg naar school probeerde ik het gesprek weer op te pakken. Mijn woorden leken echter niet door te dringen. Kimberly keek uit het raam van de auto en antwoordde niet. Mijn hart brak opnieuw. De afstand tussen ons leek onoverbrugbaar, en ik wist niet hoe ik het kon herstellen.
Na Kimberly naar school te hebben gebracht, besefte ik dat ik hulp nodig had
Ik kon dit niet alleen oplossen. Ik belde een vriendin Julia, die altijd een steunpilaar was geweest, en vertelde haar huilend wat er was gebeurd. Julia luisterde geduldig en gaf het advies dat ik nodig had. “Je moet met iemand praten, Micky. Misschien een kinderpsycholoog of een gezinstherapeut? Dit is te groot om alleen te dragen.” Ik wist dat ze gelijk had. Dezelfde dag nog maakte ik een afspraak bij een therapeut. Het was tijd om hulp te zoeken, niet alleen voor Kimberly, maar ook voor mezelf. Ik moest begrijpen waarom ik zo reageerde en hoe ik het beter kon doen.
De eerste sessies bij de therapeut waren moeilijk
Ik moest mijn diepste angsten en onzekerheden onder ogen zien. Ik moest toegeven dat ik niet de perfecte moeder was die ik altijd had willen zijn. Maar het was ook bevrijdend om mijn gevoelens te delen. Kimberly weigerde echter om mee te gaan naar de sessies. Ze sloot zich af en liet me niet toe in haar wereld. Elke poging die ik ondernam om met haar te praten, werd met stilte en afwijzing beantwoord. De onzichtbare muur tussen ons werd met de dag hoger en ondoordringbaarder.
De afstand tussen Kimberly en mij groeide gestaag
Ze begon steeds meer tijd alleen door te brengen, zich terugtrekkend in haar kamer. Haar enige metgezel leek haar telefoon te zijn. De momenten van verbinding die we ooit deelden, verdwenen langzaam maar zeker. Onze huiselijke sfeer veranderde drastisch. Waar we ooit samen tijd doorbrachten met lachen en spelen, heerste nu een ijzige stilte. Kimberly’s aanvallen van brutaliteit werden minder frequent, omdat ze nauwelijks nog met me sprak. Onze communicatie bestond voornamelijk uit kortaf antwoorden en ontwijkende blikken.
De rol van mijn man Christoffel
Christoffel deed zijn best om de kloof tussen ons te overbruggen, maar ook hij had moeite om tot Kimberly door te dringen. Zijn pogingen om gezinsactiviteiten te organiseren werden vaak genegeerd of met tegenzin gedaan door Kimberly. De spanningen binnen ons gezin hadden duidelijk hun tol geëist. Christoffel en ik spraken vaak lange uren na het werk over wat we konden doen om de situatie te verbeteren. Maar telkens kwamen we tot de conclusie dat we geen controle hadden over Kimberly’s reacties. We konden alleen proberen ons eigen gedrag te veranderen en hoopten dat zij ons op een dag weer zou vertrouwen.
Er ontstond een diepe kloof
De weken veranderden in maanden, en de kloof tussen Kimberly en mij leek onoverbrugbaar. Ik voelde me machteloos en verslagen. Mijn pogingen om ons gezin te redden leken tevergeefs. Kimberly ging haar eigen weg, zowel thuis als op school. Haar cijfers begonnen te lijden onder de spanningen thuis, en ik voelde me verantwoordelijk voor haar afglijden. Op een dag vond ik een briefje op mijn kussen, geschreven in Kimberly’s handschrift. “Mam, ik haat je niet. Maar ik kan je niet vergeven.” Die woorden sneden diep in mijn ziel. Ze bevestigden wat ik al vreesde: onze relatie was onherstelbaar beschadigd.
Ik had zo’n spijt
De maanden die volgden waren gevuld met zelfreflectie en spijt. Ik kon niet ontkennen dat mijn actie die ene avond een blijvende litteken had achtergelaten, niet alleen op Kimberly, maar ook op mezelf. Ik besefte dat ouderschap geen gemakkelijke taak was, en dat fouten soms onherstelbare gevolgen hadden. Ik bleef de therapie volgen, meer voor mezelf dan voor ons gezin. Ik moest leren omgaan met mijn eigen gevoelens van schuld en falen. Het hielp me om beter te begrijpen waarom ik zo gereageerd had, en hoe ik in de toekomst anders kon handelen. Maar het veranderde niets aan de huidige situatie met Kimberly.
Mijn nieuwe realiteit
Het is nu enkele jaren sinds die bewuste dag. Kimberly is een tiener geworden, en de kloof tussen ons is er nog steeds. Ze heeft haar eigen leven opgebouwd, grotendeels gescheiden van mij. De momenten van interactie zijn nog steeds oppervlakkig en emotieloos. Ik heb geleerd om met de pijn van ons verloren contact te leven. Het spijt me nog steeds elke dag, maar ik heb geaccepteerd dat sommige wonden te diep zijn om volledig te helen. Kimberly heeft haar eigen manier gevonden om met de situatie om te gaan, en ik kan alleen hopen dat ze op een dag vrede zal vinden met wat er gebeurd is. Het ouderschap heeft me geleerd dat fouten onvermijdelijk zijn en dat de consequenties soms zwaarder zijn dan we kunnen dragen. Mijn relatie met Kimberly zal nooit meer hetzelfde zijn, maar ik blijf hopen dat we ooit een manier vinden om elkaar weer te vinden. Tot die tijd probeer ik verder te gaan.
ALICE
Wat verdrietig allemaal.
Wel denk ik dat het niet komt door die ene klap, hoe erg ook. Kimberly was de muur al eerder aan het optrekken. Ze komt over als een puber, maar dan heel vroeg begonnen met de puberteit. Ook denk ik (weet ik uit ervaring) dat een telefoon fnuikend kan zijn voor jongeren en de communicatie in een gezin.
En ik denk ook dat Kimberly eerder hulp nodig had. Eigenlijk al voor de klap.
Alleen lastig als ze pertinent niet wil.
Tja waarom veranderd een kind zo plotseling
Waarschijnlijk een trauma die ze niet kon uitspreken? Maar wel haar gedrag veranderde?
Jammer een kind van 10 wat niet mee wil naar hulp? Laten we onze kinderen van 10 maar hun eigen zin doen? Of moeten ze gewoon niet gehoorzamen? Nu wel laat maar nooit te laat, toch hulp weer zoeken, de jonge mensen hebben het nu al zo moeilijk!!!!!
Zoeken hun liefde en troost via hun mobiel
Deze moeder was misschien een moeder die gewoon thuis was voor haar kids maar werkende moeders, let op uw verantwoording is in de 1e plaats voor uw kinderen en niet voor uw carrière of nodig inkomen, met minder kunnen we ook gelukkig zijn!
Jemig vrouw, wat kwel je jezelf!
Je bent de moeder van dit meisje.
Je hebt haar 9 maanden in je lichaam gedragen, daarna helse pijnen beleefd toen ze ter wereld kwam.
ze heeft op je gekotst, gepoept, geplast, je aan je haren getrokken en op je ingewanden gestampt, ze heeft je ontelbaar slapeloze nachten gekost en je deed het allemaal met liefde.
In een moment van zwakte heb je een keer een fout gemaakt en blijk je toch ook maar gewoon mens te zijn net zoals wij allemaal.
Het belangrijkste is denk ik dat je jezeft vergeeft.
Het was fout en je hebt je excuses gemaakt.
Je bent zelfs in therapie gegaan.
Meer kun je niet doen.
Probeer het los te laten.
Het is haar keuze of ze je vergeeft of niet, maar intussen blijf je wel haar moeder, of ze dat nou leuk vind of niet.
Jij en je man zijn de baas in huis.
Ze is nog maar 10, dus ze zal het nog een paar jaar met je uit moeten houden.
Intussentijd, mag je best bepaalde sociale bezigheden van haar eisen.
Dat jij een keer een fout gemaakt hebt, mag geen reden zijn voor haar om nu alle vrijheid te krijgen en overal mee weg te komen.
En echt, stop met jezelf te kwellen, we doen allemaal wel eens iets stoms.