23 juli 2016 begon zonnig, onze vakantie
De caravan stond klaar en in de middag reden wij weg, mijn zoon Wessel was met ons mee. Mijn dochter Ilse was bij vrienden die ‘s nachts met Ilse en hun eigen dochter op vakantie gingen. Mijn dochter Maaike was aan het werk en ook mijn andere dochter Danielle had gisteren gewerkt. In Brabant was ik alles aan het uitpakken toen om 18.30 uur mijn telefoon ging. Een voor mij bekende geeft aan dat het niet goed met Danielle gaat, maar dat ik niet thuis hoef te komen. Om 19.30 uur gaat nogmaals de telefoon. Het is dezelfde persoon. Het gaat echt niet goed met Danielle. De ambulance staat voor de deur en Danielle loopt er zelf in. De ambulance gaat naar het Rode Kruis Ziekenhuis. Wij stappen direct in de auto. Onze reis gaat ruim 2 uur duren.
Ik doe niets anders dan nadenken over wat er nou toch aan de hand kan zijn
Twee uur later kom ik aan in het ziekenhuis. Er is veel onrust op de afdeling, mensen rennen steeds een kamertje in. Ik word meegenomen naar datzelfde kamertje, daar ligt mijn kind, mijn alles op een tafel, haar hoofd aan de linkerkant haar benen aan de rechterkant. “Bent u de moeder van Danielle?”, hoor ik. “Ja, dat ben ik”, antwoord ik. “Heeft uw kind drugs gebruikt?”, is de volgende vraag. “Drugs? Nee meneer, dat doet zij niet”, zeg ik overtuigd. De dokter zegt dat zij wel dat vermoeden hebben. Er wordt bloed afgenomen en over een uur krijg ik de uitslag.
Danielle ligt met schuim op haar mond en haar ogen draaien
Haar lijf schokt onophoudelijk. De geluiden die zij maakt lijken op een wolfachtig geluid. “Waar ben ik nu in godsnaam in beland?”, vraag ik mijzelf af. Er wordt bloed afgenomen, er gaat een thermometer in haar oor. De verpleegkundige schrikt. Ik vraag haar wat er is. “42,7 graden”, zegt zij. “42,7”, denk ik, “dat klinkt niet goed, dat is niet goed.” Een uur later is de dokter er weer.
Er zijn MDMA en Amfetamine in haar bloed gevonden
Zelf denk ik nog: “Wat is dat?”. Al snel begrijp ik dat dit drugs zijn. Nu 8 jaar later weet ik beter, 8 jaar terug wist ik het absoluut niet. Er wordt razendsnel gehandeld om haar temperatuur naar beneden te krijgen, infuus, ijsklontjes, natte lakens en ventilatoren. Zo zijn wij aan het begin van de nacht op de IC terecht gekomen, rond 02.00 uur gaan wij naar huis.
Thuis bel ik nog om te vragen hoe het met Danielle gaat
Ik probeer te slapen, word steeds wakker en denk alleen maar: “Dit is geen droom, dit is echt!” ‘s Morgens ga ik weer naar Danielle toe, het schuim en het schokken is weg. Ik vraag Danielle of zij weet wie ik ben. De dag hiervoor had ik op een nonverbale manier contact met haar gehad. Danielle zegt met een andere stem dan ik van haar ken: “Ja natuurlijk, mijn moeder”. De rest van de dag knijpen zij en ik in elkaars handen en we houden elkaar vooral vast.
Maandagochtend word ik gebeld door de hoofd-IC
Het gaat niet goed met Danielle. Haar lever stopt ermee. Ik stamel en begin over de andere kinderen en afscheid nemen. Dit wordt mij van harte aanbevolen. Maar Ilse is in Frankrijk. “Hoe dan?”, denk ik. Maaike is aan het werk. Ik bel haar en leg haar het een en ander uit. Ik vraag haar naar het ziekenhuis te komen. Wessel heb ik wakker gemaakt. Ik vertel hem ook het verhaal. Hij gaat zo mee naar het ziekenhuis. Na eerst onze vrienden geïnformeerd te hebben bel ik Ilse, haar voorbeeldzus gaan mogelijk dood. Ze moet terugkomen om afscheid te nemen. Ondertussen hebben wij met Tom gebeld, hij is onze huisvriend, hij rijdt voor ons naar Frankrijk toe, neemt de honden mee en gaat Ilse halen.
In het ziekenhuis nemen Maaike en Wessel afscheid
Ook mijn schoonzus Francis doet dit nog. Wij blijven tot het laatste moment bij Danielle. Ze krijgt een slang in haar keel, die aangesloten op een apparaat haar ademhaling gaat regelen. Leiden wordt de bestemming, de ambulance heeft haast. Het afscheid moet nú plaats vinden. Ik fluister in haar oor dat wij er zo aankomen en Ilse onderweg is.
Gillende sirenes hoor ik om het ziekenhuis heen
Wij praten nog met de arts en gaan dan ook naar Leiden. In Leiden horen wij dat Danielle een levertransplantatie gaat krijgen. Zij wordt nummer 1 op de lijst in Nederland. Het leven tussen hoop en vrees heeft een grotere vorm gekregen. Thuis zijn onze familie en vrienden bij Wessel en Maaike, Ilse is onderweg. Om 22.00 uur komt Ilse aan. Ik leg haar uit hoe Danielle eruit ziet en wat de situatie is. Ilse zegt resoluut: “Ik wil nu naar haar toe”. Samen gaan wij naar Danielle toe. Ze ligt in een kunstmatige slaap. Ilse legt haar hoofd bij Danielle op haar kussen en zegt in haar oor: “Ik ben er”. Danielle doet haar ogen wijd open bij het horen van Ilse haar stem en ook weer dicht, dit alles herhaalt zich driemaal.
Om middennacht gaan wij richting huis
Mijn man Peter geeft aan dat ik daar ook nog 2 kinderen heb die op mij wachten. Danielle krijgt een dikke kus en ik ga. Om 03.00 uur gaat mijn telefoon. Er is een lever. Ze gaan nu onderzoeken of deze matcht. Om 06.00 uur hoor ik dat er een match is. De dokter legt mij uit wat er gaat gebeuren en zegt dat hij om 12.00 uur weer belt. Ik zeg hem nog: “Geeft u haar een dikke kus? En succes”.
Om 08.30 uur heb ik de dokter weer aan de telefoon
Na het openmaken van Danielle voor de transplantatie, blijkt er geen hoop meer. Hij heeft Danielle weer dicht moeten maken. “Danielle zal vandaag gaan overlijden”, was de boodschap. Ik moest zo snel mogelijk naar het ziekenhuis komen.
08.45 De kinderen zitten op de bank. Ze kijken mij vol angst aan. De woorden vallen: “Danielle zal vandaag doodgaan”. Er wordt gehuild en geknuffeld.
10.30 Peter en ik rijden naar Leiden
11.00 Leiden
11.10 De apparatuur wordt uitgezet
11.40 Het is muisstil, een flatline is op de apparatuur te zien, de laatste adem is uitgeblazen, Danielle is in mijn handen gestorven…..dood….overleden……mijn Danielle, mijn oudste.
De dagen die er volgden stonden in het teken van de uitvaart
In een knalroze kist heb ik mijn kind achtergelaten in de ovens van het crematorium. Alles heb ik zelf gedaan, gevoeld, uitgevoerd.
September 2016 ik zit bij een notaris om een stichting op te richten, stichting team Danielle
September 2016 lopen we met een zeer grote groep de dam tot dam loop, met Danielle op onze ruggen.
Oktober 2016 loop ik 5 kilometer bij een run. Ik heb een grote foto van Danielle op mijn rug en ren voor mijn leven. 1500 Euro was de opbrengst van mijn sponsoren, de stichting was een feit!
2020 kwam mijn eerste boek uit: 21 waarin ik het verhaal van Daniëlle deel.
2024, team Danielle staat als een huis, vele presentaties, televisie, kranten, tijdschriften, podcasten verder.
Mijn tweede boek kwam uit: Het zal je kind maar zijn. Met 26 andere ouders vertelden wij de verhalen van onze kinderen die zijn overleden aan drugs.
In november komt mijn derde boek uit, over suïcide.
Ondertussen doe ik vrijwilligerswerk voor ouders die ook hun kind zijn verloren
Team Danielle is 100% vrijwilligerswerk
Ik ben bezoekvrijwilligster
Ik ben mantelzorgster
Ik heb al 35 een baan in de zorg
Ik ben al 29 jaar de moeder van Danielle, 28 jaar van Maaike, 24 jaar van Wessel en 22 jaar van Ilse
Ook Peter en ik zijn al 27 jaar een paar
Ik kan oprecht zeggen dat ik mij weer gelukkig voel.
NICOLETTE
moet toch niet kunnen. iemand die bewust zijn leven waagt door drugs te nemen, als 1e op een donorlijst komt…. mensen die al jaren ziek zijn (niet voor gekozen, drugs kies je wel voor) en mogelijk al jaren op die lijst langer laten wachten omdat een puber zo dom is.. schandalig dat dit in ons land zo werkt!