Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Leest eerst de vorige delen:
Deel 2: Ik wilde een vaginale bevalling ondanks mijn eerdere keizersnede
Helaas lag ons mannetje nog hoog
Gelukkig was de pijn wel zo geminimaliseerd dat ik kon ontspannen. De verloskundige prikte mijn vliezen door en startte weeënopwekkers om de weeën weer regelmatig te krijgen. Die ruggenprik was hemels. Ik kon in bed liggen en zelfs een beetje slapen, even bijkomen. Door de weeënopwekkers kwamen de weeën weer regelmatiger en sneller. Rond een uur of 12 werd weer gecheckt en had ik 10 centimeter. Helaas lag de kleine nog erg hoog. Ik moest een uur lang bij elke wee die ik voelde zachtjes mee duwen. Ze hoopten dat hij hierdoor lager kwam te liggen.
Hij was gewoon gedraaid, hoe dan?
Een uur later werd ik weer gecheckt. Hij was amper lager komen te liggen. De verloskundige voelde aan zijn hoofdje en gaf aan te twijfelen of hij wel goed lag. Ik vroeg wat ze bedoelde. Ze zei dat het leek alsof hij met zijn gezichtje de verkeerde kant op lag. Ze haalde een echoapparaat erbij om extra te checken of ze het goed gevoeld had. Ja hoor, ons mannetje lag met zijn gezicht de verkeerde kant op, een sterrenkijker. Hoe dan? Alles zag er zo goed uit.
Zijn hartslag varieerde enorm bij elke wee
De verloskundige gaf aan dat de bevalling gewoon kon lukken, maar dat ik wel extra hard moest werken. Ik was al zo ver. Ik dacht: “Dat ga ik gewoon doen, dit gaat mij lukken!” Rond 13:00 uur mocht ik actief gaan persen. Het duurde even voordat ik precies snapte hoe het nou moest, maar uiteindelijk had ik de smaak te pakken. Op een gegeven moment zagen ze dat zijn hartslag heel erg dipte naar soms maar 20 slagen per minuut wanneer ik een wee kreeg en helemaal steeg naar zo’n 180 slagen per minuut als de wee weg was. Hij kwam daarna weer op de normaallijn om vervolgens weer hetzelfde te doen bij elke wee.
En toen werd het vruchtwater groen
Ons kleintje had steeds meer tijd nodig om op de normaallijn te komen. Na een tijdje persen werd het vruchtwater groen. Na twee uur persen was ik nog niets opgeschoten. Mijn hele lijf trilde en ik merkte dat ik echt op was. De verloskundige had het al gezien en gaf aan dat er nu nog twee opties waren: vacuümpomp of een keizersnede. Ik vroeg wat de vacuümpomp precies inhield. Ze vertelde hoe het ging en ook dat wanneer de kleine goed meekomt ze een knip moeten zetten. Nee, niet ook nog een knip. Ik zei dat ik alleen een knip wilde als het echt goed ging. En niet dat ik een knip zou krijgen en vervolgens toch een keizersnede. Ze verzekerde me dat dit niet zou gaan gebeuren.
Ik verging van de pijn
“Nou goed dan, we gaan ervoor!” Alles werd gereed gemaakt voor de vacuümpomp en ik kreeg meteen een verdoving voor als ik een knip zou krijgen. Ze plaatsten de vacuümpomp en bij het persen trokken ze mee. Ik verging van de pijn, wat was dit verschrikkelijk. Ik riep heel hard dat ze moesten stoppen, die pijn trok ik echt niet. Dus er resteerde nog maar één ding en dat was een keizersnede. De OK stond al stand-by en ik werd meteen losgekoppeld en die kant opgereden. Ik was helemaal op, zowel lichamelijk als emotioneel. Ik baalde zo dat het weer een keizersnede werd dat ik de hele weg naar de OK heb liggen huilen.
Ik voelde onderweg naar de OK rust
Onderweg voelde ik wel een soort van rust, omdat ik wist wat me te wachten stond wat betreft een keizersnede. Maar toen we eenmaal bij de OK waren raakte ik heel erg in paniek omdat ik ineens besefte dat de ruggenprik niet goed zat. Ik riep steeds: “Ik voel alles nog!” Ik kreeg extra verdoving rechtstreeks in mijn buik. Het doek werd omhoog gedaan en ondertussen merkte ik dat ze aan het kijken waren of ik nog dingen voelde. Ik riep met paniek in mijn stem dat ik nog steeds wat voelde. Uiteindelijk was de pijn zo goed als weg en konden ze beginnen.
Mijn lichaam was op aan het raken
Ik merkte dat het langer duurde voordat ze bij de baby waren, omdat ik al een eerdere keizersnede had gehad. Alles leek veel langer te duren dan bij Benthe. Ik was moe, huilerig en trillerig en aan de linkerkant voelde ik scherpe speldenprikjes en andere pijntjes, maar gelukkig niet zo heftig dat ik het niet aan kon.
Ik voelde enorme paniek
Eindelijk ging het doek omlaag. Onze kleine baby werd tegen het doek gehouden en keek ons met grote ogen aan. Ik kon alleen maar roepen: “Hij huilt niet! Hij huilt niet!” en voelde meteen weer een grote golf van paniek opkomen. De mensen om mij heen probeerden mij gerust te stellen en toen hoorde ik iemand zeggen: “Hij huilt hoor, ik hoor hem!” Helaas heb ik zijn eerste huiltje gemist. Maar ik was heel opgelucht dat hij toch huilde. Nadat mijn man de navelstreng had ‘doorgeknipt’ en hij gewogen was, werd onze zoon in doeken gewikkeld bij mij neergelegd. Ik was zo blij dat het er eindelijk op zat en dat hij er was. Hij zat helemaal onder het bloed en was ook heel klein.
Opeens moest ik overgeven
Onze Jurre, geboren op de uitgerekende datum; 17 januari 2024 met 2882 gram. Hij was inderdaad heel klein, een dysmatuurtje net als zijn zus. Na een paar minuten haalden ze hem bij mij weg en ging Sjoerd met hem weer naar de verloskamer terwijl ik dichtgemaakt werd. Ineens voelde ik me ontzettend misselijk worden en moest ik nog flink overgeven. Achteraf bleek dat te komen omdat mijn baarmoeder niet wilde krimpen, ik daardoor een liter bloed verloor. Ze moesten mij een spuit met oxytocine moesten geven om de baarmoeder te laten krimpen. Van die oxytocinespuit kun je ineens heel misselijk worden. Waarschijnlijk zag Jurre er dan ook zo bloederig uit, omdat ik zoveel bloed verloren ben.
Eindelijk naar huis en genieten
Op de verloskamer werd zijn glucose geprikt en die bleek de eerste keer niet goed te zijn, de drie keer daarna wel. Hij hoefde gelukkig geen infuusje zoals zijn zus. Na een paar dagen mochten we naar huis en konden we gaan genieten.
MAUREEN
Insta: mautjuh15
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
