Als moeder van een zevenjarige ben ik bekend met ups en downs van het ouderschap
Maar de laatste tijd voelt het alsof ik constant op mijn tenen loop, oververmoeid en gefrustreerd. Mijn zoon Jim, die in groep 3 zit, heeft nog steeds last van bedplassen, en ik begin te twijfelen of dit wel normaal is voor zijn leeftijd.
Het begon allemaal toen Jim nog maar net vier was
Toen hij vijf werd, dacht ik dat het vanzelf zou stoppen, maar nu hij zeven is, lijkt het probleem alleen maar erger te worden. Elke nacht hetzelfde ritueel: een plaswekker die niet werkt, een nat bed en een verdrietig kind. Ik heb alles geprobeerd, van geen drinken na zes uur tot beloningssystemen, maar niets lijkt te helpen. Deze avond was niet anders. Na een lange dag op werk en een hectische avondmaaltijd, had ik Jim eindelijk naar bed gebracht. “Nog even plassen voor het slapen gaan”, zei ik, terwijl ik hem naar de badkamer begeleidde. Hij knikte moeizaam en sleepte zichzelf naar het toilet.
Terwijl ik beneden de laatste afwas deed, hoorde ik Jeroen naar boven gaan om Jim een welterusten kus te geven
Ik glimlachte bij het horen van hun zachte stemmen, dankbaar voor Jeroens geduld en steun. Ik stond er duidelijk niet alleen voor. Toch kon ik een gevoel van wanhoop niet onderdrukken. “Zal deze nachtmerrie ooit eindigen?”, dacht ik. Ik liep naar de bank, hopend op een moment van rust, maar mijn gedachten bleven maar malen. “Wat als er iets mis is met Jim? Wat als dit meer is dan gewoon bedplassen?” De twijfel en zorgen vreten aan me. Ik besloot wat op internet te zoeken, antwoorden of tenminste enige geruststelling. Maar hoe meer ik las, hoe meer ik verward raakte. Sommige sites zeiden dat het normaal was voor kinderen tot tien jaar, terwijl anderen suggereerden dat ik medische hulp moest zoeken.
Net toen ik mijn laptop dichtklapte, hoorde ik het bekende geluid van voetstappen op de trap
Jim stond weer in de deuropening van de woonkamer, zijn pyjama nat en zijn ogen vol tranen. Mijn hart brak. “Kom maar hier”, zei ik zachtjes, terwijl ik mijn armen naar hem uitstak. Hij kwam naar me toe, zijn natte pyjama koud tegen mijn huid. “Het is weer gebeurd, hè?” Ik keek Jim aan. “Ja, mama”, fluisterde hij, “Ik heb het niet gemerkt.”. Ik had ook medelijden met hem. Voor hem was dit natuurlijk ook helemaal niet leuk. “We lossen het wel op”, zei ik terwijl ik hem naar de badkamer droeg.
Terwijl ik hem uitkleedde en hem onder de douche zette, voelde ik de tranen achter mijn ogen branden
“Niet nu, Roxanne”, zei ik tegen mezelf. “Nu moet je sterk zijn. Voor hem.” Na de douche liepen we terug naar zijn kamer en trok ik hem een schone pyjama aan. Ik verschoonde zijn bed met de efficiëntie van iemand die dit te vaak heeft gedaan. Jim keek stilletjes toe. Hij was verdrietig. “Ik wil dit niet meer”, zei hij uiteindelijk, “Waarom kan ik niet stoppen?”. Ik knielde naast zijn bed en nam zijn hand. “Weet je Jim, soms duurt het gewoon wat langer voor sommige kinderen.”
Hij knikte, en ik gaf hem een kus op zijn voorhoofd
“Welterusten”, zei ik. Terug in mijn eigen bed kon ik niet slapen. Jeroen lag naast me, al diep in slaap. Hij was altijd zo begripvol en geduldig, maar zelfs hij had gezegd dat we misschien professionele hulp moesten zoeken. Mijn gedachten gingen weer naar het gesprek van de vorige avond. Jeroen had gezegd dat dit niet zo door kon. Ik had gehuild. Niet omdat ik boos was op Jim, maar omdat ik me zo machteloos voelde. “Misschien heb je gelijk”, had ik uiteindelijk gezegd. “Laten we morgen een afspraak maken met de huisarts.” Met die gedachte viel ik uiteindelijk in een onrustige slaap.
De volgende ochtend begon zoals gewoonlijk hectisch
Jim bleef de rest van de nacht droog, en ik voelde een sprankje hoop. Jeroen was al naar zijn werk, en ik maakte Jims lunch klaar terwijl hij zijn ontbijt at. Hij vroeg of hij bij een vriendje kon spelen na school, en ik beloofde het voor hem te regelen. Toen Jim naar school was vertrokken, voelde het huis leeg aan. Mijn gedachten bleven bij Jim. “Hoe zou hij zich voelen? Zouden zijn klasgenoten iets merken?”, dacht ik. Ik besloot meteen een afspraak te maken met de huisarts. Misschien kon hij ons helpen.
Later die middag zat ik in de wachtkamer van de dokter
Jim zat naast me, druk met een kleurboek. “Mama, moet ik een prik krijgen?”, vroeg hij plotseling. “Nee, lieverd. We gaan gewoon even praten met de dokter”, antwoordde ik geruststellend, “Hij gaat ons helpen.” De huisarts luisterde aandachtig naar mijn verhaal. “Bedplassen komt vaker voor dan je denkt”, zei hij, “Vooral bij kinderen van Jims leeftijd. Maar het is goed dat jullie hier zijn. We kunnen een aantal dingen proberen.”
Hij stelde voor om een specialist te bezoeken, iemand die gespecialiseerd is in kinderurologie en gedragsproblemen
“Het is belangrijk dat we uitsluiten dat er een medisch probleem is”, legde hij uit. “En soms helpt het om met een psycholoog te praten, zowel voor Jim als voor jullie.” Ik voelde me zoiets opgelucht. We hadden eindelijk een plan, maar het betekende wel nog meer stappen, nog meer tijd.
Thuisgekomen vertelde ik Jeroen over het gesprek met de dokter
Het was een opluchting om te weten dat er hulp was. Jeroen omhelsde me: “We doen het samen Roxanne”. De volgende dagen voelden als een waas. Ik maakte een afspraak met de specialist en vertelde Jim voorzichtig wat er ging gebeuren. “Zal ik dan stoppen met in bed plassen mama?”, vroeg hij hoopvol. “We gaan je helpen”, zei ik, “Je bent heel stoer.”
De eerste afspraak met de specialist was veelbelovend
Ze legde uit dat bedplassen op deze leeftijd nog steeds voorkwam en dat het vaak een combinatie van factoren was – soms fysiek, soms psychologisch. Ze stelde voor om testen te doen om medische oorzaken uit te sluiten, en raadde ook aan om met een kinderpsycholoog te praten. Jim leek opgelucht na de afspraak, en ik voelde een last van mijn schouders vallen. Er was een plan, en dat gaf me hoop. Maar de nachten bleven moeilijk. Ondanks onze inspanningen bleef Jim regelmatig in bed plassen, en elke keer brak het mijn hart een beetje meer.
Een paar weken later hadden we de uitslagen
De tests hadden geen ernstige fysieke problemen aangetoond, wat een opluchting was, maar het betekende ook dat we ons moesten richten op psychologische oplossingen. Jeroen kwam naar beneden en ging tegenover me zitten. “Hoe voel je je?”, vroeg hij zachtjes. “Ik vraag me af hoe lang het nog zal duren voordat we een doorbraak hebben”, antwoordde ik. “We zijn al ver gekomen”, zei Jeroen, “Jim doet het goed, en wij ook. Het zal beter worden Roxanne.”
In de weken die volgden, werkten we samen met de kinderpsycholoog
Ze gaf ons inzichten in Jims emoties en hoe we hem konden ondersteunen. We leerden technieken om hem te helpen ontspannen voor het slapengaan en om zijn zelfvertrouwen te vergroten. Langzaam zagen we verbetering. Eén nacht kwam Jim stralend naar me toe. “Mama, ik heb niet in bed geplast!”, riep hij enthousiast. Ik voelde een golf van opluchting en blijdschap. Die kleine overwinning gaf ons allemaal nieuwe hoop. Het was een teken dat we op de goede weg waren. Natuurlijk waren er nog steeds ups en downs, maar die nacht voelde als een keerpunt. Dat was het gewoon.
Nu, maanden later, plast Jim bij uitzondering in bed
Ik schat zo’n één keer in de maand. Ik heb de hoop dat het straks helemaal verdwijnt. Zijn bed zal droog blijven. Het heeft enkel tijd nodig.
ROXEANNE
mijn dochter plaste met 10 jaar nog in bed terwijl ik haar nig lieten plassen als ik naar bed ging. we zijn toen naar de plaspoli gegaan. het heeft haar niet geholpen. kort daarna werd ze ernstig ziek waardoor ze in 1ste instantie ook overdag niet droog was. later alleen in de nacht niet. ze kreeg jarenlang luierbroekjes thuis bezorgd. uiteindelijk is het na jaren in de tienerjaren vanzelf overgegaan. gelukkig maar!
fijn dat jullie ook goed naar Jim geluisterd hebben want als je kind er zelf last van heeft is het belangrijk om hulp in te schakelen!
Als ik je verhaal lees is dat ook wat er in mij opkomt; vertraging in de dagelijkse gang van zaken en meer ontspanning.
Mijn beide jongens hebben langer dan normaal in bed geplast. Dit hield vooral verband met de stress van overdag, mijn stress met name.
Mijn jongste van 6 plast nog af en toe in bed. Hij heeft moeite met de dingen overdags bij te benen. Daar ligt vooral mijn focus, zorgen dat ik beter in mijn vel kom en zorgen dat ze zich kunnen ontladen voor ze naar bed gaan.
Verder heb ik homeopatische korrels Globuli, voor minder spanning in de blaas. Daar heeft hij ook veel aan gehad.
Je bent je weg al aan het gaan, wellicht ook goed om naar je eigen systeem te kijken, je eigen zelfvertrouwen en jouw manier van ontladen…
Laat je hart niet breken om een plas in bed, natuurlijk is het niet fijn, maar dit soort symptomen zijn tegelijk ook goede aangevers…