Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Abonneer je op deze reeks via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een berichtje zodra er een nieuw deel wordt geplaatst!
Lees eerst de vorige delen:
Deel 1: We stapten het kamertje binnen, waar ons leven zou veranderen
Deel 2: De hele kamer ademt ineens de ernst van dit gesprek
Deel 3: Bodhi heeft een tumor, op een hele lastige plek
Deel 4: Kleine Bodhi (bijna 2) blijkt een tumor te hebben van 8 cm lang
Het is fijn dat we snel terecht kunnen
De dag is aangekomen dat we ons weer mogen melden in het Prinses Maxima Centrum. We zijn eraan toe om weer terug te gaan. Hoewel we enorm op zien tegen de operatie, is het ontzettend moeilijk om te zien hoeveel pijn Bodhi heeft. Het is fijn dat er na de diagnose zo snel actie kan worden ondernomen.
Een opname van sowieso een week
In de ochtend rommelen we wat aan en pakken we tassen in. Wij voor een week in het ziekenhuis, Lexie (3) gaat een paar dagen logeren bij familie. Afhankelijk van hoe de operatie en het herstel verloopt, komt Lexie in de loop van de week ook naar Utrecht. Hier zal ze met een van ons slapen in het Ronald McDonald huis tegenover het ziekenhuis. Om 10.30 uur is het tijd om Lex naar opa en oma te brengen. Wij knuffelen haar gedag. “Mama, jij verdrietig? Daar zijn jouw traantjes, kom maar ik geef je een kusje” Lexie heeft veel zin in de logeerpartij, dat verzacht het afscheid wat.
We probeerden alles zoveel mogelijk te parkeren
In het ziekenhuis aangekomen hebben we eerst een afspraak bij de poli anesthesiologie voor de POS: pre-operatieve-screening. Tot vandaag hebben we de opname voor de operatie voor ons uit geschoven. Vorige week is ons nog niet veel verteld over details of verloop, waarschijnlijk ook omdat we al genoeg heftige informatie te verwerken hadden. Natuurlijk zaten we met vragen en in onzekerheid. De spanning over hoe de operatie zal verlopen was groot en daarom hadden we besloten dat we dat zo veel mogelijk probeerden te parkeren.
Wat schrokken flink van wat er verteld werd
Eenmaal bij de POS kregen wij al snel een hoop informatie te verwerken waar we niet op voorbereid waren. De mevrouw vertelde ons dat voor de operatie zes uur gepland stond, dat Bodhi een maagsonde zou krijgen, drie infusen, een katheter, en aan de beademing ligt als we bij hem mogen. En dat is dan op de Intensive Care. Er wordt ons verteld dat hij sowieso tot donderdag op de IC zal moeten blijven. Ook is er een reële kans op een bloedtransfusie waardoor er vandaag bloed geprikt moet worden. Dit zodat er voor zijn bloedgroep zakken bloed besteld konden worden. Wow. Dat klapte bij ons binnen. De woorden “Intensive Care”, “beademing” en “bloedtransfusie” doen alarmbellen rinkelen en ons stress systeem staat op scherp. Vorige week hadden we nog een “gezond” kind?
Zijn handjes zullen losjes vast worden gemaakt
Het gesprek met de neurochirurg wat volgt, bevestigt onze zorgen. De nadruk wordt gelegd op de heftigheid en de risico’s van de operatie. We krijgen een rondleiding op de IC, waar verdere uitleg wordt gegeven. Zoals dat we er niet mogen blijven slapen (wel toegang 24/7). En dat Bodhi geen geluid kan produceren zo lang hij de beademingsbuis in zijn keel heeft, deze loopt namelijk tussen de stembanden door. Zijn handjes zullen (redelijk losjes) aan de zijkanten van het bed vast gemaakt worden, zodat hij de beademing er niet uit kan trekken. Maikel en ik zijn emotioneel, je wilt dit helemaal niet voor je kind. Maar niks doen is geen optie, dan zijn we Bodhi kwijt. Aan deze gedachte proberen we ons vast te houden. We hebben geen andere keuze.
Het is moeilijk om je kind als ouder zo te zien
De verpleegkundige komt ons halen om bloed te prikken. Wij zien hier erg tegen op, de vorige keren bloed of infuus prikken waren op zijn zachts gezegd dramatisch. De pijn, het verdriet, de woede en de onmacht is zo zielig. En ontzettend moeilijk als ouder om te zien. Bij de POS was aangegeven dat de bloedgroep bepaling door een vingerprik kon. Prima, dat zou hopelijk wat beter verlopen. Helaas was niks minder waar. Na een lang proces van rust, vertrouwen en eerst Maikel laten prikken, vond Bodhi het ok dat de verpleegkundige zijn hand vast hield.
Het bloed prikken leek wel een marteling
Na het prikje in de vinger werd Bodhi heel verdrietig en boos, hij schreeuwde en probeerde met zijn hele lijf los te komen. Er moest een klein laagje bloed in drie buisjes, drie! En dat met een vingerprik. De verpleegkundige kon amper één buisje voldoende vullen, maar dan wel tergend langzaam. Druppeltje voor druppeltje. Het leek wel een marteling voor hem, het duurde en het duurde. Er werd steeds in zijn vinger geknepen voor druppels. En Bodhi werd steeds wilder, bozer en verdrietiger. Het was vreselijk om te zien, en vooral omdat we dus te weinig bloed hadden.
Bodhi moest worden gefixeerd
De zaalarts werd erbij gehaald om uit zijn armpje bloed af te nemen. We hadden Bodhi enigszins rustig kunnen maken, maar het hele circus moest weer opnieuw. Onder dwang werd hij geprikt in zijn arm. Maikel hield Bodhi vast en ik fixeerde samen met de verpleegkundige zijn armpje. Onze hart brak: wat doen we onze zoon aan? We spreken naar elkaar uit dat het moet, dat we geen andere keuze hebben. We willen immers ook dat hij bloed krijgt tijdens de operatie als dat nodig zou zijn.
Ik zag de wanhoop in zijn oogjes
De naald zat er in, maar er stroomde niets. Heel af en toe liep er een klein beetje bloed in het slangetje, maar niet in het buisje. De arts gaf aan dat de naald wel goed zat, maar het niet wil stromen. Dat zie je vrijwel nooit legde ze wat bezwaard uit. Er moest nog een keer geprikt worden. Dit keer was zijn andere arm aan de beurt. We begonnen weer bij 0. Bodhi was uitgeput van al het huilen en schreeuwen. Ik zag de wanhoop in zijn ogen. Ik brak, tranen vloeiden, wat was dit ontzettend moeilijk. Het duurde even maar uiteindelijk ging het bloed stromen en waren we klaar.
De emoties werden ons teveel
Bodhi viel meteen in slaap op Maikel zijn rug in de draagzak, om ‘s avonds weer opnieuw een woedeaanval te krijgen. Verwerking en onmacht. Ons arme ventje. Samen met de pedagogisch medewerker oefenden we met Keesje (Bodhi’s aap) met het kapje voor de narcose. Daarna ging Bodhi lekker slapen. Wij knuffelden elkaar, wat een ontzettend heftige dag. We hadden beide het gevoel dat we op exploderen stonden. Zoveel heftige emoties die hun weg niet konden vinden. En morgen kwam steeds dichterbij; een onvermijdelijke dag, die zo nodig was, maar waar we zó ontzettend tegen op zagen.
WORDT VERVOLGD
LIESA
Insta: intu.liesawesselink
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Abonneer je op deze reeks via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een berichtje zodra er een nieuw deel wordt geplaatst!
