Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Facebook te volgen.
Gosia woont in het buitenland en schrijft over haar gezinsleven. Lees eerst de vorige delen:
Deel 1: Gosia woonde in Thailand: “Onze meisjes gingen naar een lokale school in de jungle”
Deel 2: Mijn bevalling ging mis… aan de andere kant van de wereld
Ik wilde dit keer vaginaal bevallen
Toen ik voor de tweede keer zwanger werd, wist ik dat ik een natuurlijke bevalling wou proberen. Een vaginale bevalling na een keizersnede is echter geen logische, en al zeker niet in Thailand.
Een hele zoektocht naar de juiste dokter
Mijn eerste stap was om een ziekenhuis te vinden dat dit idee ondersteunde. Dat bleken slechts twee ziekenhuizen te zijn in heel Bangkok. Eén ervan was het ziekenhuis waar ik de eerste keer bevallen was, maar ik had geen 100% goed gevoel meer bij mijn dokter op basis van mijn ervaring. Ik besloot om een afspraak te maken in het andere ziekenhuis. Vervolgens moest ik onderzoeken welke dokters daar een vaginale bevalling na een keizersnede ondersteunden, en die bleken niet dik gezaaid.
Ik vond een fijne dokter
Uiteindelijk vond ik toch een dokter die dit deed, en zij bleek voor mij een schot in de roos. Ze verschilde dag en nacht met mijn vorige dokter: ze was rustig, maakte grapjes en was heel positief ingesteld over mijn wens om volledig natuurlijk te bevallen. Ze respecteerde ook mijn wens om deze keer zo weinig mogelijk echo’s en tests te ondergaan.
Angst voor een keizersnede en mijn eerste wee, of toch niet?
De zwangerschap verliep zonder problemen. Vanaf mijn 37 weken begon ik echter angst te krijgen dat het scenario zou plaatsvinden van mijn eerste bevalling. Geregeld dacht ik vruchtwater te voelen lekken. Er gebeurde echter, gelukkig, niks. Tot ik op 38 weken voor het eerst weeën voelde. Al snel had ik door dat het ‘Braxton Hicks’ contracties waren, valse weeën die je lichaam voorbereiden op de bevalling. Gek genoeg voelde ik me enthousiast dat ik dat mocht ervaren. Ik had door mijn vroege keizersnede nooit een wee gevoeld.
Ik liep richting de 40 weken, en nog steeds zette het niet door
Maar na twee weken van (nachtelijke) Braxton Hicks was mijn enthousiasme een stuk minder. De dag van de 40 weken naderde en mijn zwangerschap begon te wegen (letterlijk en figuurlijk). Toen er op de dag van mijn uitgerekende datum nog steeds geen doorbraak was, begon ik angst te krijgen dat zelfs mijn positief ingestelde dokter een keizersnede zou voorstellen.
Het was eindelijk zover!
Drie dagen na mijn uitgerekende datum kreeg ik ‘s nachts weer contracties. Maar deze keer hielden ze aan toen de dag weer aanbrak. Ik belde mijn doula, ik had namelijk iemand onder de arm genomen die mij bij de geboorte zou begeleiden. Ik wilde zo graag een natuurlijke bevalling meemaken. De weeën werden heviger en dankzij een suggestie van mijn doula ontdekte ik de yogabal, eigenlijk de bal waarop mijn man werkte aan zijn bureau. Op en neer bewegend kon ik het beste de weeën opvangen en kon ik me goed afsluiten van de buitenwereld. Intussen waren onze vrienden aangekomen die op onze oudste dochter zouden passen.
Komen we wel op tijd in het ziekenhuis?
Onze doula adviseerde ons om rustig aan naar het ziekenhuis te vertrekken. Ik dacht nog veel tijd te hebben, waarom weet ik niet, en vroeg aan mijn man om eerst nog onze dochter in bed te leggen voor haar middagdutje. Daarna vertrokken we met de auto naar het ziekenhuis. De weeën waren best hevig en al snel kwamen we in het hectische verkeer Bangkok terecht. De rit naar het ziekenhuis, door het chaotische verkeer, voelde aan als een groot contrast met de rustige bubbel van thuis. Het kostte me meer moeite om de weeën op te vangen in de auto, en bovendien braken plots mijn vliezen. Dit zou hopelijk toch geen auto-bevalling worden?
We haalden het ziekenhuis gelukkig!
Bij aankomst waren mijn weeën al wel heel sterk en kwamen ze kort op elkaar. Het ziekenhuispersoneel, zichtbaar verbaasd door mijn staat, snelde toe met een rolstoel. Alleen kon ik helemaal niet zitten. Ze kwamen vervolgens aanzetten met een ziekenhuisbed op wieltjes. Plat liggen was echter ook geen optie voor mij meer. Er was enige verwarring en ik voelde mijn onrust stijgen. Gelukkig stelde mijn doula voor om op handen en knieën op het bed vervoerd te worden, een beetje gek, maar die positie werkte heel goed voor me.
Ik werd opgevangen door een hele groep aan personeel
Eenmaal aangekomen op de kamer, werden we ontvangen door een heel legertje aan verpleegpersoneel, typisch voor Thailand. Het was duidelijk dat zij graag alles volgens het boekje wilden doen: er waren tal van papieren te tekenen en er moest een COVID-test worden afgelegd. Ik moest op een ziekenhuisbed gaan liggen aan de monitor. Er werd me gezegd dat ik al 10 cm ontsluiting had.
Ik mocht op handen en knieën bevallen
Mijn doula stond erop de baby kort te monitoren en mij dan vrij mijn positie te laten kiezen. Op dat moment kwam gelukkig ook mijn dokter aan, die veel flexibeler was. Ze liet een grote mat in de kamer leggen, waar ik op handen en knieën mocht bevallen. De fout die ik toen maakte (achteraf bekeken) is dat ik dacht dat bij 10 cm ontsluiting te moeten beginnen met persen. De persweeën kwamen bij mij echter later op gang, waardoor ik me nodeloos uitputte.
Het personeel supporte mij enorm fijn
Het persen duurde lang en ik had moeite om de baby eruit te krijgen. Intussen had de dokter en een hele groep verpleegsters achter mij plaatsgenomen om de baby te ‘vangen’. Bij elke wee moedigden ze mij aan en ‘persten’ ze mee. Grappig was dit, en het gaf me moed om door te gaan. Door mijn vorige ervaring had ik op een bepaald moment angst dat mijn dokter zou willen overgaan tot een keizersnede, maar ze zei enkel: “Jij kan dit!”
Wat een opluchting deze tweede bevalling
Op een gegeven moment, ik was intussen alle notie van tijd kwijt, was het eindelijk zover: onze tweede dochter werd geboren! Ik voelde me enorm opgelucht en blij dat het gelukt was, dat ze gezond in mijn armen lag, en dat mijn natuurlijke bevallingsdroom was vervuld. Waar mijn eerste bevalling in Thailand heel stressvol was verlopen, was de tweede een heel fijne ervaring. De warme steun van mijn dokter en de lieve verpleegsters zal ik nooit meer vergeten!
WORDT VERVOLGD.
GOSIA
Insta: wandermama.diaries
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Facebook te volgen.
