Gaby: “Ik heb geen vriendinnen”

Het is zondagmiddag en ik zit in de woonkamer, terwijl mijn gezin zich verspreidt door het huis

Mijn man speelt met de kinderen in de tuin, hun vrolijke gelach en gegil dringt door het open raam tot me door. Ik leun achterover en laat de stilte van het moment over me heen komen. Voor mij is dit de perfecte manier om mijn weekend door te brengen.

Vrienden?

Die heb ik niet, en daar kies ik bewust voor. Het is niet dat ik een hekel heb aan mensen of sociaal contact vermijd, integendeel. Maar de gedachte aan het onderhouden van vriendschappen voelt voor mij als een verplichting die ik niet wil aangaan. Het kost energie, tijd en soms ook emotionele investering die ik liever besteed aan mijn gezin en mijn eigen interesses.

Vroeger had ik wel vriendinnen

Van die meiden die je overal bij betrokken wilden hebben, altijd uit wilden gaan en geen weekend zonder plannen wilden laten voorbijgaan. Ik deed mee, omdat het zo hoorde. Maar na verloop van tijd begon ik te beseffen dat ik me geforceerd voelde in die vriendschappen. Het kostte me moeite om oprecht geïnteresseerd te blijven in hun levens en verhalen, terwijl ik liever mijn eigen tijd en ruimte wilde hebben.

Dus liet ik de vriendschappen verwateren

Langzaam maar zeker liet ik de afspraken afzeggen, reageerde ik steeds later op berichten, tot het contact uiteindelijk verwaterde. Het voelde als een opluchting. Ik hoefde me niet meer schuldig te voelen als ik een uitnodiging afsloeg, geen smoesjes te verzinnen om onder sociale verplichtingen uit te komen. Ik kon gewoon mijn eigen gang gaan, zonder rekening te hoeven houden met anderen.

Mijn moeder begrijpt het niet

Ze blijft me vragen stellen over mijn sociale leven, alsof er iets mis met me is omdat ik geen vrienden heb om mee op te scheppen. “Waarom ga je niet eens uit met je vriendinnen?” vraagt ze steeds weer, haar stem doordrenkt met bezorgdheid en onbegrip. Ik glimlach en ontwijk haar vragen zo subtiel mogelijk, maar diep van binnen weet ik dat ze het nooit zal begrijpen.

Ook mijn zusje vindt het raar

Ze is het tegenovergestelde van mij: altijd omringd door vrienden, altijd bezig met sociale evenementen en altijd op zoek naar de nieuwste trend. Ze nodigt me regelmatig uit voor feestjes en bijeenkomsten, hopend dat ik ooit zal toegeven en weer actief zal deelnemen aan het sociale circus. Maar elke keer bedank ik vriendelijk en blijf ik thuis, wetende dat ik daar gelukkiger ben.

Mijn keuze om geen vrienden te hebben heeft niets te maken met afzondering of eenzaamheid

Integendeel, ik voel me verbonden met mijn gezin op een manier die ik nooit heb ervaren in oppervlakkige vriendschappen. Ik geniet van de rust en de harmonie van ons huis, waar ik mezelf kan zijn zonder me te hoeven schikken naar de verwachtingen van anderen. En soms, heel soms, vraag ik me af of ik iets misloop door mijn afstandelijkheid ten opzichte van vriendschappen. Of er momenten zijn die ik niet meemaak, herinneringen die ik niet deel. Maar dan kijk ik naar mijn kinderen die lachend door de tuin rennen, naar mijn man die me begrijpend aankijkt vanaf de andere kant van de tafel, en dan weet ik dat ik precies ben waar ik moet zijn.

Dus terwijl de buitenwereld me misschien als raar beschouwt, weet ik diep van binnen dat mijn keuze om geen vrienden te hebben bewust is

Het is mijn manier om in balans te blijven, om mezelf trouw te blijven te midden van de sociale verwachtingen. En zolang ik gelukkig ben met mijn gezin, is dat alles wat echt telt.

Toch blijft mijn moeder zich zorgen maken

Op een dag zal ik haar misschien uitleggen dat ik gelukkig ben met mijn leven zoals het is, zonder de noodzaak van vrienden die ik niet echt mis. Voor nu geniet ik van de rust en de ruimte die mijn keuze me biedt, en de liefde van mijn gezin.

GABY