Hoe dan, ik was niet uitgenodigd op de babyshower van mijn beste vriendin

Het was weekend toen mijn telefoon een berichtje kreeg

Het was van Veer, een van mijn beste vriendinnen, die me vertelde dat ze zwanger was. Mijn eerste reactie was een golf van oprechte blijdschap voor haar. Veer en ik deelden alles, van onze kindertijdavonturen tot onze gedeelde studentenjaren en nu, volwassen worden met onze eigen levens. Trouwerijen. Onze vriendschap was sterk en diep, of dat dacht ik tenminste.

Toen Veer en ik elkaar ontmoetten, waren we meteen vrienden voor het leven

We deelden onze dromen, onze zorgen en onze geheimen met elkaar. We beloofden dat we elkaar altijd zouden steunen, door dik en dun. En toen ik een paar jaar geleden zelf moeder werd, was Veer een van de eersten die me feliciteerde en me door de eerste weken van slapeloze nachten en nieuwe moederangsten sleepte. Ze kwam heel vaak bij me thuis. Zonder haar had ik het stuk zwaarder gehad.

Terwijl ik het berichtje las over haar zwangerschap, voelde ik me opgewonden voor haar nieuwe avontuur als moeder

Maar ergens in mijn achterhoofd was er een kleine steek van verbazing en teleurstelling. Ik dacht aan al die momenten dat we hadden gesproken over hoe geweldig het zou zijn als we allebei moeders zouden zijn en onze kinderen samen zouden opgroeien. “Waarom heeft ze nooit gedeeld dat ze zo bezig was met zwanger worden?”, dacht ik ook.

Een paar weken later zag ik foto’s op sociale media van een prachtig versierde babyshower

Er waren roze en blauwe ballonnen, een tafel vol met heerlijke hapjes en een glimlachende Veer, omringd door vriendinnen die ik vaag kende van onze gezamenlijke vriendenkring. Mijn hart zonk in mijn schoenen toen ik besefte dat ik niet was uitgenodigd. Ik probeerde mijn gevoelens van teleurstelling en verwarring te negeren. “Misschien was het gewoon een vergissing”, dacht ik, “Misschien had Veer zoveel dingen aan haar hoofd met de zwangerschap dat ze vergat me uit te nodigen”. Maar toen begon ik me af te vragen of er meer aan de hand was: “Had ik iets verkeerd gedaan? Had ik haar op de een of andere manier teleurgesteld?”

Ik wilde haar bellen en vragen waarom ik niet was uitgenodigd, maar iets hield me tegen

Misschien was het omdat ik diep van binnen al wist dat het antwoord me pijn zou doen. Dagen gingen voorbij en ik hield mezelf voor dat ik begripvol moest zijn. “Misschien voelde Veer zich overweldigd door alle voorbereidingen en dacht ze er gewoon niet aan om me uit te nodigen.” Maar kort hierop veranderde alles. Op een avond, terwijl ik met een paar vriendinnen uit onze gezamenlijke vriendenkring uit eten was, gleed het onderwerp van Veers babyshower terloops het gesprek binnen. Een van hen begon te fluisteren over hoe Veer zorgvuldig had gekozen wie ze wilde uitnodigen, en hoe ik niet op de lijst stond.

Verbijsterd luisterde ik naar het verhaal

Blijkbaar had Veer haar babyshower tot in de kleinste details gepland. Ze had een lijst gemaakt van wie ze wilde uitnodigen, en ik stond niet op die lijst. Er waren excuses als “te druk” en “we kunnen niet iedereen uitnodigen” die door de groep gingen, maar het deed er niet toe. Ik voelde me verraden, gekwetst en volledig buitengesloten.

Die nacht lag ik wakker

“Waarom had Veer me niet uitgenodigd? Was onze vriendschap niet meer zo sterk als ik dacht? Had ik iets gedaan om haar te kwetsen zonder het te weten?” De onzekerheid en pijn bleven me achtervolgen, zelfs toen ik probeerde mezelf ervan te overtuigen dat het allemaal niet zo belangrijk was. Want dat was het wel. Ik was er echt kapot van.

In de dagen die volgden, probeerde ik Veer te vermijden

Ik wilde niet dat ze zag hoeveel pijn haar beslissing me had gedaan. Maar ik kon het eigenlijk niet langer negeren. Ik moest weten waarom ze me niet had uitgenodigd voor een gelegenheid die ik had verwacht samen te delen. Voor mij. Ik wilde duidelijkheid, want ik maakte mezelf gek. Ik belde haar die week erna op en vroeg recht voor zijn raap waarom ik niet was uitgenodigd voor haar babyshower. Er viel een ongemakkelijke stilte aan de andere kant van de lijn voordat Veer aarzelend antwoordde. “Ik dacht dat je het te druk had met je eigen leven en je eigen gezin”, zei ze ten slotte. “Ik wilde je niet lastigvallen met mijn zwangerschapsdingen.”

Ik kon mijn oren niet geloven

“Had ze echt gedacht dat ik niet geïnteresseerd zou zijn in haar zwangerschap, haar nieuwe avontuur als moeder?” Ik voelde een mix van woede en verdriet opwellen. Onze vriendschap voelde plotseling zo oppervlakkig, zo voorbij. Met een brok in mijn keel verbrak ik het gesprek en legde ik de telefoon neer. Ik wist dat ik moest accepteren dat onze relatie was veranderd, dat de hechte band die we ooit hadden, was vervaagd. Misschien waren we gewoon uit elkaar gegroeid, of misschien was het altijd al eenzijdiger geweest dan ik had willen geloven.

Ik voelde me ontzettend verdrietig

Het was een harde les, maar ik besefte dat ik moest loslaten en verder moest gaan. Ik wilde eigenlijk Veer helemaal niet kwijt, maar misschien was het tijd om nieuwe vrienden te maken, mensen die mijn aanwezigheid en steun echt waarderen. Het kostte me veel tijd en moeite om Veers babyshower en de breuk in onze vriendschap te verwerken.

BARBARA