Als moeder van een zoon in groep 8, stond ik onlangs voor een van de moeilijkste beslissingen in mijn leven
Mijn zoon, Kevin, maakt zich al weken zorgen over het naderende schoolkamp. Het zou een avontuur moeten zijn vol plezier en vriendschap, maar voor Kevin was het allesbehalve dat. Zijn angst en onzekerheid namen iedere dag toe, en na veel wikken en wegen besloot ik hem af te melden. Hier is waarom.
Kevin is altijd een gevoelig kind geweest
Waarschijnlijk is hij hooggevoelig. Hij houdt van structuur en voorspelbaarheid, en nieuwe situaties brengen hem vaak uit balans. Toen de datum over het schoolkamp bekend werd gemaakt, merkte ik meteen een verandering in zijn gedrag. Hij werd stiller, sliep slechter en was snel geïrriteerd. Aanvankelijk dacht ik dat het wel zou overwaaien, maar de zorgen bleven en werden zelfs erger. Het begon met kleine opmerkingen. “Mama, wat als ik daar niet kan slapen?” of “Wat als ik heimwee krijg?”. Ik probeerde hem gerust te stellen met verhalen over mijn eigen schoolkamp en hoe leuk het was. Maar in de weken die volgden, werd het duidelijk dat Kevins angst dieper zat. “Ik weet niet of ik dit wel kan, mama,” zei hij op een avond terwijl we samen op de bank zaten. Zijn ogen waren groot en gevuld met tranen. “Wat als ik daar helemaal alleen ben?”
Mijn hart brak natuurlijk
Kevin had al genoeg uitdagingen in zijn jonge leven. Hij was altijd al een beetje anders dan zijn klasgenoten – gevoeliger, bedachtzamer. Ik wilde niet dat hij zich nog meer buitengesloten zou voelen, maar tegelijkertijd wist ik dat dit kamp een belangrijke ervaring kan zijn. Mijn man en ik spraken vaak over de situatie. Hij vond dat Kevin het moest proberen. “Het is goed voor zijn ontwikkeling”, zei hij. “Hij moet leren omgaan met zijn angsten. Hij kan beter gewoon gaan.”
Ik begreep zijn standpunt, maar als moeder voelde ik iets anders
Ik voelde de pijn en de angst van mijn zoon en ik kon het niet negeren. Terwijl mijn man en ik erover praatten, ging ik heen en weer tussen verstand en gevoel. Het was een innerlijke strijd die me ’s nachts wakker hield. Uiteindelijk besloot ik met de juf te overleggen. Ik hoopte op advies en misschien een oplossing die ik nog niet had overwogen. Maar het gesprek met de juf maakte het alleen maar moeilijker. Ze legde uit hoe belangrijk het kamp was voor de afsluiting van groep 8 en voor de persoonlijke groei van de kinderen. “Ik begrijp uw zorgen, maar we zien vaak dat kinderen boven zichzelf uitstijgen tijdens het kamp”, zei ze.
Met dat gesprek in mijn achterhoofd, ging ik terug naar Kevin
We hadden een lang en open gesprek over zijn angsten en zorgen. “Ik wil echt dat je dit probeert, maar ik wil ook niet dat je je ellendig voelt”, zei ik. Kevin keek me met grote, onzekere ogen aan. “Maar mama, ik weet gewoon niet of ik het kan.” Die nacht kon ik niet slapen. Ik woog alle opties af, herbeleefde elk gesprek en probeerde me in Kevins schoenen te verplaatsen. Uiteindelijk wist ik dat ik een keuze moest maken die in zijn belang was, en niet alleen volgens de regels van wat goed zou zijn voor zijn ontwikkeling.
De volgende ochtend belde ik de school om Kevin af te melden voor het kamp
Het voelde als falen, alsof ik hem een belangrijke ervaring onthield. Maar toen ik hem later die dag vertelde wat ik had gedaan, zag ik de opluchting op zijn gezicht. Hij omhelsde me en zei: “Dank je, mama.” In de dagen die volgden, zag ik een verandering in Kevin. Hij was meer ontspannen en begon weer te lachen. Het was alsof er een last van zijn schouders was gevallen. Ik wist toen dat ik de juiste beslissing had genomen. Hoewel het nog steeds moeilijk is om te accepteren dat Kevin deze ervaring niet zal hebben, weet ik dat dit het beste was voor hem op dit moment. Het is niet altijd makkelijk om te weten wat het juiste is om te doen als ouder, maar ik heb geleerd dat het soms betekent dat je je hart moet volgen, zelfs als anderen het niet begrijpen.
MARIA
Ik heb geen diagnose van adhd of autisme oid in mijn tijd was er ook schoolverlaters kamp en nee toen was de wereld nog niet “woke” zoals het hier genoemd wordt en werden er ook geen Snowflakes of watjes opgevoed.
Toch vond ik het idee van kamp alleen al verschrikkelijk, mijn moeder heeft mijn gevoelens ten harte genomen. brugklas ben ik ook niet meegegaan. Ik ben gewoon goed terecht gekomen hoor en kan gewoon mn mannetje staan en mijn eigen boontjes doppen. Ik heb wel tot haar overlijden een hartstikke goede vertrouwensband met mijn moeder gehad omdat ze naar mij luisterde en ik nooit rede heb gehad om haar niet te vertrouwen.
Je kan het onzekere ook een stukje erger maken door dit over beschermende gedrag. Zo worden eenlingen gemaakt,bedenk je wel dat je je zoon nu nog meer een buitenbeentje heb gemaakt dan hij al was. Lees ook veel gepeste mensen die het allemaal op zichzelf projecteren,kan niet triester maar wens jullie alle succes met de opvoeding en niet gaan huilen als je kroost zijn halve school omlegt als tie 17 ofzo is he
ons gezin had ook deze problemen met onze zoon. we hebben veel gehad aan Stichting Mee, die mee denkt en oplossingen zoekt.
een vakantie naar Turkije. hingen we foto,s van allebei de vliegvelden en zoveel mogelijk foto,s van het hotel op de koelkast. Met reistijden en routes.
dat werkte. eerder net voor dat we op vakantie gingen geannuleerd omdat hij op het laatst niet mee ging.
Ik twijfel… aan de ene kant snap ik het besluit van moeder, aan de andere kant, veel middelbare scholen hebben begin van het schooljaar brugklaskamp, zodat de klas en de mentor elkaar goed leren kennen. Nu gaat je kind niet mee in een vertrouwde groep, en na de zomervakantie moet hij mee in een onbekende groep. Daar worden vriendschappen gesloten die je als enige die niet meegaat niet meer in kunt halen. Bovendien is dit kamp vaak verplicht. Groep acht kamp met bekenden is een goede oefening voor dit brugklaskamp met veel onbekenden…
Ik kan me mijn schoolkampen na 40 jaar nog wel herinneren. Het was een verplichting waar ik absoluut niet blij en gelukkig van werd. Hoewel ik niet slecht in de klas viel en zeker niet gepest werd. Nu jaren later weet ik dat ik gewoon geen groepsmens ben. Hoe groter de groep, hoe ongemakkelijkerbik me voel. Waarom is het “not done” als je het niet leuk vind om “gezellig met zijn allen” te zijn, zoals schoolkamp, een bedrijfsfeestje, enz.? Anders dan naar een concert, bioscoop e.d. Dus het is echt geen mensen-angst.
Lieve moeder,
Raar en zinloos en niet meedenkend van de juf.
Kon jij of je man niet mee op kamp? Dat werd namelijk wel gedaan op de school van mijn kinderen.
Jammer dat jullie zoon nu niet mee kon. Oplossing kon zo simpel zijn.
Sinds ruim een jaar weten wij dat onze dochter ASS heeft. Ze is nu 14 jaar, Sinds groep 6 heeft ze het erg moeilijk met alles op school. Waar zij het meest tegenaan loopt is dat de leerkrachten niet naar haar luisteren (gelukkig niet allemaal). Tijdens kamp (de tweede week van de middelbare school) heeft ze zich zo ontzettend ellendig en alleen gevoeld. Ze heeft zoveel gehuild. Pas de tweede avond werden wij gebeld of we haar op wilden halen. Helaas was dit veel te laat. Ze hadden eerder naar haar moeten luisteren. Vanaf die tijd zijn er veel aanpassingen op school gedaan zodat ze het net vol kan houden. Wij blijven voor haar vechten en samen ontdekken wij waar haar grenzen liggen. Een kind heeft ook recht om gehoord te worden!!
Er is best moed voor nodig voor deze beslissing,zelf voelde ik me als kind enorm gehoord toen nog de 6 de klas, ik plaste snachts nog in bed, er waren toen nog geen wegwerp luiers….
plastik broeken….
ik zou met een grote groep naar dezelfde middelbare school gaan.
van school mocht ik zelfs in een aparte kamer slapen, maar de angst dat iemand het zou ontdekken en ik er later last van zou hebben was groter ik kreeg de keuze vrijheid, en ging niet mee.
mijn zoon ging wel mee op scouting kamp enzo was veel jonger wilde zelf ….met luier was nooit een probleem.
Ieder kind is anders en iedere ouder is anders, groeit in zijn eigen tempo. Het is de kunst om onze kinderen te blijven uitdagen op hun eigen niveau. Zorg dat ze blijven groeien naar volwassenheid, leren omgaan met moeilijke dingen en teleurstellingen.
We zullen nooit weten hoe het was uitgepakt als hij wel was gegaan. En het blijft altijd een inschatting. Ik heb mijn hele leven geïnvesteerd in mijn kinderen en ze zijn geweldig. De jongste heeft ASS en ADHD en heeft nog een hele weg te gaan.
Wij als ouders zijn niet perfect, we moeten ook leren loslaten. De een doet dat makkelijker dan de ander. Maar we hebben allemaal begrip en bemoediging nodig. Dus ik wens iedereen veel wijsheid en kracht om de situaties van het leven tegemoet te zien.
Ik had precies hetzelfde gedaan. Als mijn kind zich niet goed voelt ergens bij, dan gaan we dat ook niet doen. Heel simpel.
Mijn kind zit in de bovenbouw en jaarlijks gaan ze op kamp. Zij heeft zéér duidelijk gemaakt dat ze niet op kamp wilt. Als enige ging ze vorig jaar niet mee en dit jaar hoogstwaarschijnlijk ook niet. Wie ben ik om hier geen gehoor aan te geven. Toen ik klein was vroegen mensen mij niks. Ze legden mij vanalles op. Ik vond het vreselijk en ik ben het nog steeds niet vergeten. nee = nee…..
Blij dat mijn kinderen op een basisschool zaten waar men al in groep 3 (!) op kamp gingen. 1 nacht in een tentje , vanaf groep 5 2 nachten en dan is het in groep 8 helemaal geen issue meer.
wat een gouden moeder ben je door zo je kind te zien en te helpen, forceren is nooit oké, heel goed gedaan, niet iedereen hoeft het zelde te doen en te kunnen, iedereen heeft zijn eigen talenten. Jij hebt je kind enorm geholpen, je hebt alles goed overwogen en gekozen voor het hier en nu, je hebt je kind gezien en gehoord 😘
Hartstikke goed dat je naar je kind luistert! Jammer dat de school niet in oplossingen dacht. ik zelf ben ook niet blijven slapen op schoolkamp. Maar m’n moeder bracht me elke ochtend en haalde me savonds laat weer op. Die ervaring heeft mij heel goed gedaan, zo kon ik toch meedoen met de leuke activiteiten, maar sliep ik wel veilig in m’n eigen bed.
Los van het feit dat hij dit nu mist. Het slaat nergens op om iemand meteen een watje te noemen. Er zijn nog genoeg jaren om weerbaarheid en moed te kweken. Bij de één gaat dat iets langzamer dan de ander. Uit ervaring weet ik, dat als je wel gedwongen wordt om op kamp te gaan, dat juist ook meer schade kan brengen. Kinderen weten heel goed wat ze wel en niet willen. Ouders mogen daar best wat serieuzer naar luisteren en mee omgaan!
We hebben nu 1 kant van het verhaal en niet of er nog verdere opties waren met de school. Zelf 43 jaar bij speciaal onderwijs gewerkt en 15 jaar schoolkamp gedraaid. Ja natuurlijk vinden kinderen het spannend masr als de school goed voorbereid en de kinderen precies weten waar ze aan toe zijn is de spanning al een stuk minder. Heb erg vaak meegemaakt dat de ouders emotioneel waren,wat natuurlijk op de Kids afstraalt,maar we waren nog niet de hoek om met de bus en het was bij de Kids alweer vergeten.We hebben nooit echt een kind voor heimwee terug hoeven brengen of ophalen.
Verbazend, zoveel harde reacties. Zoals altijd staan de beste stuurlui aan wal. Ieder kind is anders. Wat goed of niet goed is voor het kind, is niet altijd zwart/wit. Als moeder ken je je kind het beste en probeer je te doen wat het beste
is. Ze heeft een goede beslissing gemaakt en daar kan ze met een gerust hart achter gaan staan. Er volgen nog veel meer dillema’s. Daar hebben we veel wijsheid voor nodig. We doen ons best, maar zijn als moeder niet perfect. Jullie wel?
heel goed gedaan! ik had als kind ook enorme heimwee, hoefde van mijn ouders ook niet op kamp te gaan.
Een ieder hier die deze moeder een watje vindt is blijkbaar geen voorstander van passend onderwijs. Kinderen die gevoelig zijn/autisme hebben kunnen veel teveel prikkels krijgen te verwerken van zo’n driedaags schoolkamp. Als ze dan niet goed kunnen slapen worden ze letterlijk ziek. Onze zoon kreeg op zijn 14e pas de diagnose autisme. Achteraf hebben wij in groep 8 de verkeerde keus gemaakt door hem tóch mee op kamp te sturen waar hij zo erg tegenop zag. Hij wist toen al waar zijn grens lag, maar wij walsten er gewoon overheen. Op de tweede dag hebben wij hem opgehaald en had hij 5 dagen nodig om bij te komen.
wat een watje van een moeder zeg, dat noem je tegenwoordig curlingouder.
een beetje creativiteit is er niet meer bij.
De moeder had ook kunnen vragen of zij niet een dagje mee kon draaien op het schoolkamp.
De kinderen pamperen ze nog liever.
Wat zijn sommige reacties giftig.
Ik ben zelden bang, helemaal niet overbezorgd en stimuleer juist uit je comfortzone te gaan..
Mijn dochter is extreen prematuur/dysmatuur geboren en sinds heel klein al met angsten bij dingen die ze niet kent en nieuw zijn.
Soms zie je ze niet aankomen, soms sta ik versteld van wat ze doet, maar
mijn dochter heb ik heel vaak moeten door duwen in haar angst, tig gesprekken gevoerd over dat ik haar niet voor alles kan beschremen en behoeden.. alle dingen opnoemen die ze eerder eng vond en toch deed.. wat voor succes dat was.
en toch..
Kies je er soms voor om ze wel te beschermen, zodat ze niet dagen, weken of zelfs maanden in spanning zitten. slecht slapen, gefrustreerd en huilbuien hebben.
Iedereen die mijn dochter zou kennen en een warm hart heeft zou die keuze respecteren zonder 1 giftige opmerking.
Zo herkenbaar!
Mijn dochter heeft ook veel angsten voor nieuwe dingen en dan spreken we niet over een beetje spanning, maar inderdaad zodra er een datum geprikt wordt is het zover. huilbuien, slecht slapen, sip.. ziek.. smeken voor hulp.
Ouders die deze ervaring niet hebben met hun kind, kunnen dit misschien veroordelen en als een slechte les.
Maar deze kinderen hebben meer dan genoeg lessen waar we ze wel in door duwen of we simpelweg de weg niet makkelijker voor ze kunnen maken.
Het is verschrikkelijk om je kind te zien worstelen, het gaat echt aan je hart. Dan is beschermen soms gewoon beter op z’n plek!
Mijn dochter moet het podium om met een muziekinstrument en een dansje, weken al huilbuien, slecht slapen enz.
Nu mag ze kalmeren, want ze is gewoon ziek!
Aan de ene kant begrip voor jullie situatie, want je hebt naar je zoon geluisterd en je hebt zijn gevoel niet aan de kant geschoven.
No matter what iedereen ook zegt…..
Wij hebben vandaag wel onze zoon naar het eindkamp groep 8 laten gaan. En dat was in onze situatie niet vanzelfsprekend. Hij heeft in februari corona gehad (ja, dat bestaat nog steeds!). Helaas is hij niet hersteld en nu is het dus longcovid (of postcovid). Een dagelijkse strijd qua vermoeidheid, energiegebrek en pijn. Een aantal weken geleden een gesprek gehad met de leerkracht. Destijds was het nog dat hij misschien alleen overdag zou meedoen (of gedeeltelijk) . Ze wilden echt goed meedenken vanuit school!.We vonden het zo belangrijk dat hij mee zou gaan! Nu toch besloten dat hij compleet mee is gegaan. We hebben hem gebracht (ipv fietsen), alle begeleiding is op de hoogte dat hij zo en dan even niet mee doet, hij heeft de dagen ervoor heel rustig aan gedaan. Ja, het is lastig voor hem dat ie misschien niet helemaal alles kan, misschien krijg ik hem gebroken terug (met kans dat ie een maand een terugval krijgt!). Maar wij zijn blij dat hij nu daar is!
Ik vindt het een beetje kort door de bocht om nu meteen te zeggen dat mensen tegenwoordig watjes kweken( wat ik hier als reactie lees) Elk persoon is anders en niet elk persoon kan in de stroming mee. Hoeveel mensen hebben door die insteek van vroeger ” niet janken en doorgaan” trauma opgelopen of erger.En als het dan mis ging stak iedereen z’n kop in t zand : “dat hebben we niet geweten”.
Gelukkig maar dat dat nu anders kan!
Wel zie ik het om me heen gebeuren dat er makkelijker / sneller opgegeven wordt.Dat is dan weer niet zo’n goede trent en daar moeten we dan wel voor waken.Het blijft dus afwegen.
Mama zorgt goed voor haar prinsje. 😀
‘Je mag de eindexamens overslaan, anders kan je niet slapen’. Welkom in het leven…
Waar kan deze jongen leren een deuk in een pakje boter te slaan? 😞
goede beslissing genomen deze heb ik ook al paar keer moeten maken voor mijn eigen zoon
Niemand kan de beste keuze maken voor zijn of haar kind dan de ouders. je hebt het goed gedaan om naar je hart en zeker naar het gevoel van je zoon te luisteren. Je kind voelt zicht hierdoor alleen maar gehoord en begrepen, het vertrouwen is daardoor sterker! wat anderen ook zeggen!
Was er geen mogelijkheid om mee te gaan als begeleiding. (eventueel als extra) . Dan kan je daar nog kijken hoe het gaat en beslissen of het te belastend is voor je kunt kind. Jammer dat school niet meedenkt in oplossingen.
Ouders noemen autisme te vaak hoog sensitief alsof de waarheid te hard is. Stop daar eens mee.
Helemaal eens! Dit is lijkt toch echt op autisme. Het is tegenwoordig misschien heel interessant om dat “hoogsensitief” te noemen, maar daarmee doe je je kind tekort. Bij een juiste diagnose kan er ook de juiste zorg geboden worden. Die krijgt dit kind dus naar alle waarschijnlijkheid niet.
mijn zoon huilde 2 jaar van te voren al bij het idee van kamp. heb hem toch mee gedaan en met juf afgesproken dat als het niet ging, ze mij zou bellen en dat ik hem dan zou halen. huilend ging hij weg …maar vanaf het moment dat hij daar was ging het fantastisch. soms is even door pakken wel goed.
Wat n herkenning…
Blijf bij jezelf, je hebt alles overwogen en bekeken en de juiste beslissing genomen, mijns inziens.
Je geeft zo vertrouwen aan je kind dat ie serieus genomen wordt en dat hij gehoord wordt. Er zijn dingen die ècht móeten maar dit moet leuk zijn en dat is het voor hem niet, kost hem waarschijnlijk zoveel energie dat hij er niet eens van geniet.
Alles op zijn tijd, schijnbaar is het voor hem op dit moment nog teveel.
Vertrouw op je gevoel, laat je vooral niet gek maken en vertrouw op je kind.
Uiteindelijk komt t goed! Uit eigen ervaring
goed gedaan !! je moederhart volgen !!
ik had ook zo.een moeder gewild ik heb 2 leuke momenten in die hele.week gehad. en de rest van de.tijd was het vreselijk voor mij.
ik wilde niet maar ja naar kinderen werd toen niet geluisterd
goed gehandeld. onze zoon hebben we in groep 7 heen en weer gebracht om dat dat ook kon. groep 8 ging naat Texel. dusniet mogelijk. goed gesprek met o derwijzeres. vanwege onze gezondheid konden wij niet mee. een vaste begeleider was onze buurman en heeft zich over onze zoon ontfermd. hij heeft onze zoon er echt doorheen getrokken. en onze zoon heeft genoten. zo blij om maar ik had de hele week buikpijn.
Je kan je kan maar als je niet weet wat angst is zul je het nooit begrijpen. Altijd maar het uiterste uit je kind willen halen betekent voor mij over grenzen gaan. Als ouder je niet willen schamen maar presteren. Ik vind dat moeder de juiste beslissing heeft genomen, zij kent haar kind en dat ontbreekt aan veel ouders. Die denken hun kind goed te kennen maar zijn meer met hun werk en sociale media bezig om als gezin goed uit de bus te komen. Moeder u bent een topper
heel goed gedaan Je moet altijd luisteren naar het gevoel van je kind het is niet perse zodat een kind iets mist als hij niet meegaat op kamp meeste kinderen vindt het helemaal niet zo leuk als ze er zijn. Ik denk dat dit ook allemaal wel een beetje overhypt wordt. wat ik veel lulliger vind is als een kind dus niet mee wil hij verplicht naar school moet en een soort van gestraft wordt omdat hij niet mee durft. iedereen op school kan zien dat hij niet meegaat en hij moet zich dan steeds verantwoorden.
Wat ik vooral erg vind is hoe sommige mensen deze moeder totaal de grond intrappen. Mensen bemoeien zich te veel met andermans kinderen door hun mening maar door te duwen. Wat maakt het uit? Zij koos voor wat haar het beste leek, er is hierin geen goed of fout. Zij kent haar kind het beste, ouders zijn niet perfect. Ga dat dan ook niet onderling van elkaar verwachten. Wij als ouders zijn eigenlijks collega’s in het ouderschap, je valt je collega op je werk toch ook niet zo af? Dat jij iets anders vind is prima maar je hoeft niet iemand zo te laten voelen alsof ze het totaal verkeerd heeft aangepakt. Mama welke keuze je ook maakt voor jou kind, jij weet wat het beste is. Het hoeft niet perfect zolang jij maar je best doet voor jou kind is het meer dan genoeg.
Lees het leerboek van Gordon maar:
Leren luisteren naar kinderen.
Als je je eigen kind serieus neemt als het om gevoelens gaat sowieso dan betaalt het later in zijn eigen volwassen leven dubbel terug.
Een kind mag je lenen om op te voeden tot een goed mens in al zijn facetten.
Je kan je kind toch s’ ochtends brengen en in de avond weer ophalen? Zo te lezen ligt de angst voornamelijk bij het slapen/van huis weg zijn. laat hem in ieder geval 1 dagje kamp meegaan.
Misschien ook even een afspraak maken bij de dokter, dit is verschrikkelijk.. Deze angsten kunnen je leven gaan bepalen.
( doet het eigenlijk al en dat is niet goed hoe je het ook went of keert)
Denk dat de fout bij jou ligt. Je hebt als moeder kloek zijn hele leven dicht bij je gehouden en nu moet hij met zijn 12 jaar op kamp en is dit eng. Had hem eerder geleed en laten wennen dmv logeren bij vriendjes nog een weekend logeren bij familie dan was dit nu niet zo spannend. Want hou je hem ook thuis van het kennismaking kamp op het vervolg onderwijs over een paar maanden. omdat hij het eng vindt. De kans is groot dat hij dan meteen de pispaal van de klas wordt met zijn watjes gedrag in de ogen van zijn nieuwe klasgenoten
Jammer dat school niet probeert mee te denken. Er zijn nog meer opties. 1 dag mee laten gaan. Zelf brengen en halen enz.
Heb deze ervaring ook gehad met onze dochter. Ben 2 nachtjes in de buurt van het kamp in een B&B gaan overnachten. s’Morgens op tijd kunnen brengen en ‘s avonds na een appje (einde programma) opgehaald. Ze heeft genoten!
Ik heb een prachtige kaart waarop staat:
‘Volg je Hart, het weet de Weg’
Dankbaar voor je keuze.
Mooi verhaal, iets om trots op te zijn. Super dat je hebt geluisterd naar je zoon. Ik moest wel mee met schoolkamp.
Hoe jong ook, als iemand iets niet wil, moet je dit niet opleggen. Al die dooddoeners; kinderen bloeien op tijdens kamp of ze voelen zich buitengesloten als ze niet mee gaan. Onzin!
Als iemand, ongeacht de leeftijd, aangeeft niet mee te willen doen, respecteer de keuze.
nooit een kind dwingen mee te gaan tegen zijn zin
vooral als het een gevoelig kind is of probleemkind
zijn onzekerheid en angst,kan zijn hele jeugd en leven bepalen in negatieve zin
laat het kind spontaan gelukkig zijn en nietopgedrongen dr 1 kamp mee te doen tegen zijn zin of angsten,zal echt dat kind niet veranderen dr hem te dwingen.het kind zal heimwee,eenzaamheid en verdriet hebben.maar alle respect vr jullie die zeggen proberen…..
ik blijf bij standpunt,als het kind gevoelig is,laat het dan zijn keuze aub bepalen,het zal later wel zelf bepalen als de tijd rijp is.
Hoewel ik je gevoel goed snap denk ik zelf dat je niet de juiste hebt gemaakt. Natuurlijk voelt het op korte termijn beter, maar denk eens aan de lange termijn. Wat voor boodschap geef je hiermee aan je kind? Hij is bang dat hij het niet kan en door hierin mee te gaan kan hij dus ervaren dat hij het dus inderdaad niet kan. Mama denkt het ook. Bovendien zeg je hiermee: als je ergens bang voor bent kun je het maar beter niet doen. Ook gevoelige mensen moeten later meedraaien in de maatschappij.
ben het eens met de reactie van Laura, school had ook zo kunnen reageren. Verder heb je een prima keus gemaakt, ik had in jouw situatie hetzelfde gedaan als school niet wilde meedenken.
dat krijg je nu met die woke generatie. ze worden opgevoed alsof ze van poppestront zijn gemaakt. en dan zeuren omdat ze het leven niet aankunnen. logisch als je geen levenservaring kan opdoen. zucht.
Ik sluit mij bij de andere reactie aan. Ik ben zelf 10 jaar juf geweest van groep 8 en alle kinderen hebben het als een feest ervaren. Ik snap jullie problemen en snap ook de keuze, hoor. Maar misschien waren er inderdaad afspraken mogelijk geweest. Wij gingen altijd naar Vlieland en ik weet nog dat er zelfs eens een moeder in een hotel op het eiland geslapen heeft. Zij heeft zich verder niet met het kamp bemoeid, maar haar zoon wist dat ze er was. We hebben haar 1 keer gezien en dat was genoeg voor haar zoon.
nooit een kind dwingen mee te gaan tegen zijn zin
vooral als het een gevoelig kind is of probleemkind
zijn onzekerheid en angst,kan zijn hele jeugd en leven bepalen in negatieve zin
laat het kind spontaan gelukkig zijn en nietopgedrongen dr 1 kamp mee te doen tegen zijn zin of angsten,zal echt dat kind niet veranderen dr hem te dwingen.het kind zal heimwee,eenzaamheid en verdriet hebben.maar alle respect vr jullie die zeggen proberen…..
ik blijf bij standpunt,als het kind gevoelig is,laat het dan zijn keuze aub bepalen,het zal later wel zelf bepalen als de tijd rijp is.
maar soms zal een kind toch dingen moeten. Helaas kan het niet altijd doen wat hij/zij zelf wil. Later als volwassene ook
zo heb ik het ook gedaan bij mij. dochter, deze heeft een medische achtergrond. ik samen met mijn moeder in een hotel op 10 minuten afstand. in de ochtend en avond waren wij er voor haar en de rest van de dag gewoon met de klas. win win voor iedereen zij kon mee en de juffen hadden er geen last van. zelf de rest van de dag leuke dingen met moeder gedaan.
kinderen worden enorme watjes door de overbeschermende ouders en verzorgers.
hooggevoelig, adhd… tegenwoordig is het blijkbaar hip als een kind een rugzakje heeft.
een mobieltje, dure merkkleding en dito schoeisel, een electrische fiets bij voorkeur een fatbike dat willen alle kinderen hebben maar ervoor werken ho maar.
weerbaarheid willen ze niet leren.
en de ouders en verzorgers geven het ze allemaal uit schuldgevoel of compensatie.
wat voor generatie gaat dat worden vraag ik.me af?
Poeh poeh…wat een frustratie wordt hier even zonder enig empathie geventileerd. Waar komt dat vandaan vraag ik me af.
je hebt je kind een slechte les geleerd en hij zal nu de rest van zijn leven alles uit de weg gaan dat buiten de comfortzone ligt. gefeliciteerd je hebt een softy gekweekt. kan wel zien waar hij zijn angsten vandaan heeft: angsthaas moeder.
ik ben het niet met je eens. hooggevoelige kinderen zijn anders. ik was zo’n kind en ben zo’n vrouw van 66. Het heeft mij alleen maar angstiger gemaakt En het deed mijn vertrouwen in mijn ouders geen goed. ik heb talloze psychologen en psychiaters gehad. Mijn kinderen zijn wel gegaan. de een kwam thuis slapen en de ander genoot ervan. Na 44 jaar met kinderen gewerkt te hebben vind ik het een goede beslissing. Terwijl hij groeit en goed begeleid en gerespecteerd wordt veranderd hij en hij mag zijn wie en hoe hij is!
Nou ja, hoezo kort door de bocht!
ik vind je antwoord nogal bot.
ik denk dat erbij jouw vroeger thuis geen plaats was voor gevoelens. Hoe vind je dat , zon opmerking, zonder dat ik de hele situatie ken van jouw? nou, dat deed jij nou precies bij deze moeder.
ik ben het met je eens. kinderen vandaag te dag hoeven niks meer te doen. worden in de watten gelegd. en later hebben ze burnout voordat ze gaan werken.
Mijn kind met autisme gewoon opgevoed . Met de spreuk IK KAN Niet IS EEN FERME SPRAAK, IK WIL OVERWINT TENSLOTTE HAAST ELKE HINDER PAAL.. Ze heeft haar school hbo afgerond daarbij gewerkt en ook mog ernstig ziek geweest. Maar ze staat haar mannetje. ook mijn ander kind werd gepest maar als ik nu zie wat ze heeft gepresteerd. ze heeft iedereen een poepje laten ruiken. leer he kinderen dat de wegen die ze bewandelen bestaan uit rozen en doornen. N
@Ilse Mijn kind is ook gepest en ondanks dat hij het prima deed op school en zeer onafhankelijk is, heeft hem dat geen goed gedaan. En nee ik ben niet zo’n doetje die hem in de watten legde. Ik heb altijd gezegd dat hij niet als eerste wat mag doen, maar als ze hem zouden slaan of iets dergelijks hij moest uithalen al wat hij kon. Ook dat heeft hem niet geholpen. Dus wat wel werkt voor jouw dochter, wil niet zeggen dat dat ook werkt voor andere kinderen.
Lees het leerboek van Gordon maar:
Leren luisteren naar kinderen.
Als je je eigen kind serieus neemt als het om gevoelens gaat sowieso dan betaalt het later in zijn eigen volwassen leven dubbel terug.
Een kind mag je lenen om op te voeden tot een goed mens in al zijn facetten.
typisch een “mannen” reactie.
Echter iedereen mag een mening hebben. De mijne: TOP gedaan hoor mama van deze jongen.
Dit is zo’n grote onzin. Omdat ze nu een ding hebben geannuleerd wil niet zeggen dat dat iedere keer gaat gebeuren. Daarbij wordt de jongen ook steeds ouder en verandert ook nog. Mam heeft het super gedaan.
Ik ben blij dat mijn dochter ouders heeft die haar gevoelens respecteren. Daar groeien kinderen van.
doe eens ff normaal man. wat een reactie . jij hebt een inlevingsvermogen van een natte dweil.
pipo dat je bent.
Het is beter om een kind met aanpassingen onder begeleiding dit soort drempels wel te laten nemen. Drempels worden alleen maar hoger als je ze nooit probeert te nemen. Maar dat betekent niet 100% erin gaan. Kamp als afsluiter van je basischooltijd gebeurt maar één keer in het leven. Het is mooi als haar zoon daar met aanpassingen toch een mooie herinnering bij kan hebben later. Ik denk dat het gesprek met school wat zwart-wit is opgeschreven. Er valt vast nog wel een gulden middenweg te vinden, zoals hierboven al vaak is genoemd.
doe niet zo raar en een beetje respect aub. als jij nu eens dat kind was geweest?! die jongen is nog jong en groeit er ws wel overheen.
wat een fantastische beslissing hebben jullie genomen !ik liep als kind ook hier tegenaan en als kind heb je er niet veel aan
als je ouders je voortdurend ontzien,soms kan een kind zich niet over elke angst heen stappen en dan ben je van je ouders afhankelijk dat ze je ergens niet aan mee laten doen waar je psychisch niet van opknapt.
Zo ook hebben ze het met onze kleindochter gedaan.
Overdag meedoen en thuis slapen.
Nu één jaar later ging ze met kamp van de middelbare en ze vond het geweldig.
Zoveel kan er veranderen in een jaar tijd.
Prima beslissing van de moeder.
die juf van dat meisje dacht mee. met wat aanpassingen kon het ook leuk voor haar zijn. Die andere juf dacht in zwart wit en was niet bereid concessies te doen. Heeft ze dat geleerd op de module passend onderwijs voor iedereen? Passend onderwijs betekent heel vaak nog je kind passend maken tegen heug en meug. een vierkantje doordrukken in het ronde gat van een blokkendoos.
Is het niet mogelijk dat hij de dagactiviteiten mee doet en dat je hem daarna weer ophaalt.
En misschien de volgende ochtend weer terug brengt naar kamp.
Mijn zoon is leraar en bij hun op school wordt dit bij uitzonderingen ook gedaan.
Zo horen ze er toch bij. En als ze er eenmaal zijn en het is toch niet zo spannend als ze dachten kunnen ze alsnog blijven slapen.
Ik vind dat de leerkrachten iets meer mee kunnen denken.
Wat jammer dat de juf van Kevin zo reageerde. Mijn dochter heeft ASS (weten we sinds vorige zomer) en moest aan het begin van het jaar op kamp. Haar juf zei: kamp moet voor ieder kind een feestje zijn. Zij nam de tijd om het hele programma met ons door te nemen zodat we haar goed konden voorbereiden. De eerste nacht heeft ze thuis geslapen. Ze had wel gewoon een luchtbed en slaapzak mee zodat ze net als alle kinderen haar eigen plekje had bij het kamp. De tweede nacht koos ze er zelf voor om wel te blijven. Ze kijkt nu zo blij terug op het kamp en heeft amper iets gemist. Je zoon mist zo ook alle leuke dingen die ze overdag gaan doen terwijl voor hem het slapen het probleem is. Ik snap je keuze heel goed, maar het zou zo kunnen dat het voor hem ook een feestje wordt.
wat een fantastische beslissing hebben jullie genomen !ik liep als kind ook hier tegenaan en als kind heb je er niet veel aan
als je ouders je voortdurend ontzien,soms kan een kind zich niet over elke angst heen stappen en dan ben je van je ouders afhankelijk dat ze je ergens niet aan mee laten doen waar je psychisch niet van opknapt.
Prima gedaan. moederlijke intuïtie is niet te evenaren, door niemand. Geen juf of meester. Als een kind vrienden heeft in de klas is het al een stuk gemakkelijker en als op voorhand alles voorspelbaar is zal het ook meewerken aan een beter gevoel. Ik heb mijn dochter ook thuisgeĥouden. Ze wilde het wel proberen in eerste instantie, maar op de ochtend zelf was ze helemaal in paniek. De locatie was te ver weg om in de avond op te halen. En zelf meegaan was wel een optie, maar werd niet gewaardeerd door de school. Ik ben zelf met haar gezellige dingen gaan doen zowel binnen als buitenshuis. Ze komen in hun leven nog wel voor moeilijke situaties te staan, dat hoeft niet als ze zo jong zijn. Soms groeien ze er vanzelf doorheen, overheen. zo niet dan niet. Ik ga ook liever in Nederland op vakantie dan ver weg en vliegen al helemaal niet. Iemand dwingen, omdat een ander dat wenst is nooit goed. Een kind is ook een mens.
mijn dochter heeft ook ASS,
en gelukkig een juffrouw die begrijpt hoe het zich uit. Mijn een aangepast programma en veel heen en weer rijden naar Belgie (locatie kamp) heeft ze toch een leuke ervaring gehad, hoewel ze wel blij was toen het voorbij was.
wellicht met wat aanpassingen had het leuk kunnen zijn voor de zoon van deze mevrouw.
maar; kamp moet leuk zijn, niet traumatisch. Het is voor mijzelf 30 jaar geleden, en herinner me precies hoe erg het was
Mijn dochter keek ook enorm op tegen t kamp van groep 8, maar ‘moest’ van ons toch gaan met daarbij wel de afspraak ‘als je jezelf niet fijn voelt, komen we je halen’.
Ze heeft het geweldig gehad en heeft ons geen moment gemist zei ze achteraf. Ik denk dat je soms kinderen ook dingen moet laten ervaren. Je angsten overwin je niet door ze uit de weg te gaan.
Ik zou kijken of er geen mogelijkheid is om hem te halen wanneer het niet gaat en daar met de juf duidelijke afspraken over maken. Of haal hem iedere avond op van het kamp, maar breng hem dan weer in de ochtend. Die mogelijkheden zijn er echt wel.
hallo Laura,
wat mooi dat je dit benoemt. raar zat ik ook aan te denken, wat als hij overdag mee doet en ziet waar het is en hoe het gaat, echt 👍👍ik vondt dat ook een goed idee.
Maar ik sta achter moeder dat ze voor het gevoel van haar zoon koos en zich niet mee liet gaan in de keuze van partner en juf.
mijn zoon heeft ook Ass en een angststoornis.
Kamp dagje uit alles ging gepaard dagen van te voren al met overgeven huilen inzichzelf gekeerd en alles ging alleen nog maar over kamp 2 jaar op de basisschool heeft een leerkracht hem elke ochtend gehaald en avonden gebracht het laatste kamp op de basisschool groep 8 is hij gebleven en is het redelijk goed gegaan.
Eerste jaar middelbaar onderwijs gingen ze ook op kamp en zijn angsten waren erger.
Hij is gegaan met mijn belofte dat ik hem elke avond met zijn oom zou komen ophalen zo is hij op elk kamp geweest en heeft in zijn eigen bed kunnen slapen.
Wat een geweldige oplossing. En eigenlijk zou het ook zo’n normale oplossing moeten zijn. Mooi!
Ik denk inderdaad hoe gevoel absoluut ook mag meespelen dit een reactie is die op lange termijn alleen maar voor veel meer hobbels zorgen.
Hetgeen iemand zegt, laat het hem in stappen ervaren. Vele malen beter en het maakt hem voor de lange termijn. sterker. Als hij naar VO gaat krijgt hij een kennismakingskamp sla je die ook af voor hem. Nota bene een van de leukste herinneringen van VO