Je leest wel eens over baby’s die opgesloten zitten in warme auto’s. Dan denk je hoe krijgen mensen het voor elkaar?! Tot de dag dat het mij zelf overkwam.
Ik ben chaotisch
Mijn lieve dochter Mila Rose is in maart geboren en sinds mei heb ik een auto, wat in mijn geval onmisbaar is met een baby. Ik weet van mezelf dat ik niet de állerbeste chauffeur ben. Snel afgeleid, chaotisch en dergelijke. Daarom gebruik ik de auto alleen als het noodzakelijk is. Nu had ik mijn borstkolf verkocht via Marktplaats (noodzakelijk toch?) en hij moest opgestuurd worden. Aangezien het een flink pakket is, wilde ik met de auto naar het postkantoor rijden. Het was erg warm dus ik heb gauw alle spullen in de auto gezet. Mila zat klaar voor vertrek in haar Maxi Cosi aan de bijrijderskant. Ik gooi de deur dicht om snel naar mijn kant te lopen zodat de airco aan kan.
Toen hoorde ik echt binnen een paar seconden: “klik, klik”
Mijn eerste reactie op dit geluidje was verbazing, want ik had nergens op geklikt. De deuren zaten op slot en mijn sleutels lagen op de stoel bij Mila. Net als mijn telefoon en huissleutels, eigenlijk alles dus… Ik raakte erg in paniek en ben gaan rondrennen tot ik iemand tegen kwam en die persoon heeft gelijk de politie, ambulance én brandweer gebeld. Ik raakte nog meer in paniek, want elke seconde leek uren te duren.
Mila huilde niet, maar viel een beetje weg van de warmte…
Ik gilde zo hard en rende rond om een steen te zoeken die ik door de ruit kon gooien (zal ook geen succes zijn geweest, dus misschien maar goed dat die er niet lag). Er kwam nog een man aangelopen en hij had een hamertje uit zijn auto gehaald. Ik heb geen verstand van ruiten intikken en hem lukte het ook niet gelijk. Er kwamen meer mensen helpen. Ik zelf was helemaal overstuur. Dit hele verhaal duurde ongeveer 7 minuten, vanaf het telefoontje. Hierna kwamen de brandweer, politie en ambulance eindelijk. Ze begonnen vragen te stellen of het een jongen of meisje was. Ik werd woest: “Maak dat raam open, nú!”. Gelukkig ging dat vrij snel. Je moet dus in een hoekje tikken van een ruit, goed om te onthouden!
Mila was bevrijd
De druppels zweet stonden op haar voorhoofd. Wat voelde ik me schuldig. Het ambulancepersoneel heeft haar gecontroleerd en ze had gelukkig verder nergens last van. Ze moest alleen even goed afkoelen en extra water drinken. Thuis heb ik haar geknuffeld en probeerde ik zelf ook wat rustiger te worden. Ik heb gelijk de garage gebeld, want het is niet ideaal om een auto zonder ruit in het centrum van Tilburg te hebben staan. Mijn moeder kon op Mila passen. Ik bracht direct mijn auto weg om hem te laten maken. Ik heb ook gelijk gevraagd hoe dit kon gebeuren. Het blijkt een veiligheidssysteem te zijn voor als je vergeet je auto op slot te doen. Nou, fijn systeem, liever mijn auto vergéten op slot te doen, dan mijn kind achter het slot….
Een paar momenten later kreeg ik ineens berichten van vriendinnen
Ze stuurden een link van Omroep Brabant en de vraag: “Dit was jij hopelijk niet toch?”. En ja hoor, het stond overal in het nieuws. Ik was natuurlijk zo gefocust op dat de auto open moest ,dat ik helemaal niet heb meegekregen dat er foto’s en zelfs video’s gemaakt zijn. Het stond echt overal: Telegraaf, Omroep Brabant, Brabants Dagblad etc. Ik probeerde er niet teveel naar te kijken, maar met name het bericht wat op Facebook stond van Omroep Brabant kreeg erg veel reacties. Ik kon het niet laten om te lezen. Het liefst wilde ik overal op reageren. Sommige berichten waren positief, maar de meeste natuurlijk negatief. Gelukkig is het allemaal goed gekomen. Ik hoop dat dit me nooit meer zal gebeuren!
PS: De borstkolf heb ik inmiddels toch maar lopend naar het postkantoor gebracht…
EVELINE
