Als moeder van een dochter in groep 7, sta ik voor een probleem dat ik met niemand durf te delen
Mijn dochter, Bo, is 10 jaar oud en nog steeds verknocht aan haar speen. Het is iets waar ze zich enorm voor schaamt en geen enkel vriendinnetje mag het weten. Ze is bang dat ze gepest gaat worden, en ik weet gewoon niet hoe ik dit moet aanpakken. Bo heeft haar speen al sinds ze een baby was. Toen ze een peuter was, was het een troostmiddel dat haar hielp te kalmeren en in slaap te vallen. Maar naarmate ze ouder werd, bleef de speen een vast onderdeel van haar slaaproutine. Ik probeerde er niet teveel aandacht aan te besteden, denkend dat ze er vanzelf wel vanaf zou komen. Wat had ik het mis. Had ik maar eerder ingegrepen.
Maar nu, in groep 7, is het probleem niet langer te negeren
Elke avond, zodra ze haar pyjama aantrekt, vraagt ze om haar speen. Ze houdt hem stevig vast en binnen enkele minuten valt ze in slaap. Overdag is ze een normale, levendige pre-tiener die niets liever wil dan spelen met haar vriendinnen en goed presteren op school. Niemand zou ooit vermoeden dat ze ‘s nachts nog steeds op haar speen zuigt.
We hebben al een paar keer geprobeerd haar zonder speen te laten slapen
De eerste nacht zonder speen was een ramp. Ze lag urenlang wakker, haar kleine lijfje rusteloos onder de dekens. Uiteindelijk stond ze op en liep ze rondjes in haar kamer. “Mama, ik kan niet slapen,” zei ze met tranen in haar ogen. Mijn hart brak. Na een paar slapeloze nachten gaven we de speen weer terug. Ik weet dat het tijd is om een definitieve beslissing te nemen, maar ik weet niet hoe. De schaamte die ik voel is enorm. Ik durf het aan niemand te vertellen, zelfs niet aan mijn beste vriendin. Hoe leg ik uit dat mijn dochter van 10 nog steeds een speen nodig heeft om te slapen?
Bo zelf wil ook van de speen af, maar de angst om zonder te moeten slapen houdt haar tegen
“Mama, wat als ik nooit meer kan slapen?”, vraagt ze soms. Ik probeer haar gerust te stellen, maar mijn eigen onzekerheid steekt de kop op. Wat als ik dit verkeerd aanpak? Wat als ze er nooit vanaf komt? Ik heb veel gelezen over verschillende methodes om kinderen te helpen afkicken van hun speen. Sommigen stellen voor om het geleidelijk aan te doen, anderen zweren bij een cold-turkey aanpak. Maar geen enkele methode lijkt mij de juiste oplossing voor Bo. Ik wil haar niet dwingen en haar slaap verstoren, maar ik wil ook niet dat ze afhankelijk blijft van die speen. Gisteravond hadden we weer een gesprek over de speen. Bo zat op haar bed, haar ogen groot en angstig. “Mama, wat als iemand op school het ontdekt?”, vroeg ze. Ik zag de paniek in haar ogen en voelde een golf van medelijden en liefde. “Lieverd, niemand zal het ontdekken. Maar we moeten wel een manier vinden om je te helpen zonder de speen te slapen”, zei ik.
We besloten om samen een plan te maken
Ik vertelde haar over een idee dat ik had gelezen: een beloonsysteem. Voor elke nacht zonder speen krijgt Bo een sticker. Als ze vijf stickers heeft verzameld, mag ze iets uitkiezen om te kopen. De eerste vijf stickers verzamelde ze sneller dan ik had verwacht, en ze koos een prachtige nieuwe knuffelbeer uit. “Hij is zo zacht, mama. Hij helpt me vast ook om te slapen”, zei ze met een glimlach. “Maar mama, wat als het niet werkt?”, vroeg ze toch nog. “Dan proberen we iets anders”, antwoordde ik. “We doen dit samen, stap voor stap. En als het een keer niet lukt, is dat ook oké.” We spraken af dat we over een week zouden beginnen. Tot die tijd zouden we proberen steeds minder op de speen te vertrouwen. Elke avond zouden we hem een paar minuten later geven en proberen nieuwe manieren te vinden om te ontspannen voor het slapengaan, zoals samen lezen of luisteren naar rustgevende muziek.
Nu zijn we vijf dagen verder, en Bo is al weer vijf nachten speenvrij
Ze slaapt beter dan ik had durven hopen, en haar nieuwe knuffelbeer lijkt echt te helpen. Het is nog steeds een uitdaging, maar elke nacht zonder speen voelt als een overwinning. Bo begint zelfvertrouwen te krijgen, en ik zie de trots in haar ogen als ze weer een sticker op haar kaart plakt.
Ik ben nog steeds bang dat ze een terugval krijgt, maar voor nu ben ik dankbaar voor deze kleine successen
Het is niet altijd makkelijk om het juiste te doen als ouder. Het zal misschien nog pittig worden, maar ik weet dat we nu moeten volhouden en doorpakken. Het begin is er.
FLEUR
Ik begrijp je gevoel, hier slaapt de oudste (2010) nog steeds niet zonder zijn duim en knuffel en de jongste (2015) heeft in bed (en soms ook daar buiten, op de bank voor de tv) nog steeds zijn doekje met speen (tut zoals hij hier heet).
In tegenstelling tot je dochter zijn mijn zoons totaal niet gemotiveerd om er vanaf te komen, zij vinden het wel prima en op schaamte hierover heb ik ze nooit kunnen betrappen, de oudste heeft zijn knuffel gewoon meegenomen op groep 8 kamp en de jongste haalde op onze nachtvlucht vanuit Curacao in januari gewoon zijn speen boven in een vol vliegtuig.
Natuurlijk heb ik alle (oordelende) discussies met bijbehorende argumenten al gehoord, maar zoals mijn kinderen erin staan zie ik geen reden tot rigoureuze verandering.
Ik ga er vanuit dat ze er op hun 18e wel vanaf zijn, maar als dat niet zo is vind ik het ook prima.
Zolang ze zich er zelf maar veilig bij voelen.
Toch is het wel een soort van prettig om te lezen dat er meer gevallen zijn van kinderen die na hun 4e nog een speen hebben, ik heb toch een beetje het idee dat de meeste ouders bijna obsessief vinden dat een speen na 2 jaar niet meer kan zonder dat het belang van het kind voorop staat.
Sorry, ik dacht vanochtend dat het plaatsen van een reactie niet gelukt was. Dus ik heb hem nog een keer geplaatst, maar ik kan nu niet een van de twee verwijderen.
Ik snap je volledig, mijn oudste (2010) wil ‘‘s nachts niet zonder zijn duim en knuffel.
De jongste (2015) heeft nog steeds een doekje met een speen eraan (tut zoals hij hier heet).
Beide zijn (in tegenstelling tot je dochter) totaal niet te motiveren om hier iets in te veranderen.
Ja ik snap alle commentaren en argumenten, maar als mijn kinderen duidelijk aangeven dat zij zich hier goed bij voelen zie ik geen redenen om hier verandering in aan te brengen.
Mijn kinderen zijn goede slapers, ik hoor weleens andere (horror) verhalen waar ik echt nooit ervaring mee gehad heb.
Ik denk dat ze er op hun 18e wel vanaf zijn, maar als dat niet zo is vind ik het ook helemaal prima.
Zolang ze zich er zelf maar goed bij voelen.
Lieve moeder,
Ik heb veel herkenning in je verhaal. Alleen is mijn zoon bijna 6 dus nog wel ietsje jonger, maar voor een speen zoals de meeste mensen zullen vinden al veelste oud. Ik ben vooral benieuwd waarom je dochter zo’n houvast heeft aan haar speen. Voor mijn zoon is het zijn rust. Hij wriemeld ook met zijn spenen tussen zijn vingers en in zijn gezicht, al van baby af aan. Ook valt hij ermee in slaap. Hij is hooggevoelig en het is voor hem echt het verwerken van de dag en komt helemaal tot rust.
Ik vind het heel mooi hoe je het samen met je dochter wil afbouwen. maar ergens denk ik dat er meer achter zit waarom ze haar speen nog zo fijn vind. Al lijkt haat nieuwe knuffel dan te helpen. Ik voel je dilemma. ik weet ook niet wanneer voor ons het punt aanbreek, Ik probeer mijn zoon daarin zoveel mogelijk te volgen.
Blijf je gevoel volgen 😊
ik heb tot mijn vijftiende geduimd, toen ik een beugel kreeg moest ik stoppen van de ortho. mijn tanden waren door het duimen helemaal naar voren gekomen, anders had die beugel ook geen zin.
dus ik snap hoe moeilijk het is om dat vertrouwde gevoel voor het inslapen te missen.
maar wat knap als moeder hoe je ermee omgaat.
het is altijd zo makkelijk om te zeggen” dat is niet normaal ” maarja wie bepaalt wat normaal is?
Mijn eerste (oordelende) reactie was; Jeetje, kom op zeg 10 jaar en dan nog een speen. Je had dit veel eerder moeten afbouwen. Maar als ik het verhaal lees, dan hoor ik een hele liefdevolle bezorgde moeder. Die samen met haar dochter een oplossing zoekt. Een dochter die bij haar moeder hulp zoekt is een dochter die zich vertrouwd voelt bij haar moeder. En die moeder heeft voor dit vertrouwen gezorgd. Heel mooi. Echt heel mooi om te lezen. Zo’n moeder zou iedereen willen hebben 🙂