Ik was nooit meer dezelfde
Na het overlijden van mijn oudste dochter Noa* en de thuiskomst uit het ziekenhuis van haar tweelingzusje Eline, heb ik een intense periode van rouw gekend. De dag dat we haar hebben moeten laten gaan, was het alsof er een stukje van mezelf samen met haar doodging. Natuurlijk was ik enorm dankbaar dat Eline wel bij ons mocht zijn en dat zij haar zware ziekenhuisperiode, ondanks alle medische complicaties, had overleefd. Ik was enorm blij en vol liefde als ik naar haar keek en zag dat het goed zou komen met haar en met ons. Maar er zat ook een zwart gat in mijn hart. Een gat waar het gemis en het verdriet om Noa* zat en het voelde op sommige dagen zó beangstigend en zó onwerkelijk dat ik haar nooit meer zou zien, nooit meer zou kunnen knuffelen of vasthouden. Een deel van mijn ziel was weg. Dat is nog hoe ik die enorme pijn en leegte het beste kon beschrijven.
Alles stond in een compleet ander perspectief en mijn wereld stond op z’n kop
Ik was uitgeput door de maandenlange ziekenhuisbezoeken en door de onzekerheid of de meisjes het wel zouden redden na hun extreme prematuurgeboorte. Ook de pijn en het verdriet toen we het nieuws hoorde over Noa* en het gevoel van machteloosheid dat we haar en Eline niet voor dit scenario hadden kunnen beschermen, maakte me kapot. Het hield me in de greep en het zorgde ervoor dat ik de eerste 1,5 jaar na hun geboorte er wel was, maar niet echt leefde. Veel dingen gingen in een waas aan me voorbij en ondanks de intensieve EMDR-therapie die ik volgde, kon ik sommige emoties en de leegte die ik voelde niet volledig aankijken.
Er is meer tussen hemel en aarde
Gelukkig kon ik met mijn man en met een aantal goede vriendinnen goed praten over mijn gevoel en het verdriet wat ik ervaarde en in die gesprekken ging het steeds vaker over mijn gevoel dat er meer moest zijn tussen hemel en aarde. Het kon toch niet zo zijn dat dit allemaal zonder ‘plan’ was, dat deze situatie totaal willekeurig en doelloos mijn leven in gekomen was?
Mijn man begaf zich in die periode al wat meer op het spirituele pad en was via via met een spirituele vrouw, Linda, in aanraking gekomen
Na een consult met haar, kwam mijn man heel enthousiast thuis en liet voorzichtig vallen dat er ook ‘contact’ met Noa* was geweest. Mijn eerste reactie was vol ongeloof. Ik snapte niet zo goed wat dit betekende en, omdat mijn man mij niet veel over de sessie kon delen omdat dat ‘beter’ was, ook geïrriteerd omdat zij ‘contact’ hadden gehad met mijn overleden dochter. Het voelde verwarrend, maar ergens voelde ik ook een sterk verlangen om hier meer van te horen. In de weken daarna bleef het onderwerp door mijn hoofd spoken. Wat als ik ook contact met haar zou kunnen maken, wat als het waar is en echt is wat hier gebeurt? In sommige opzichten ging het in tegen alles wat ik tot dan toe kende over het leven en wat mij was geleerd over de aardse, nuchtere realiteit waarin ik leefde. En toch bleef het rondzingen in mijn hoofd: ‘wat als….’.
Uiteindelijk maakte ik toch een afspraak en stond ik die dag gespannen voor haar deur
Een lieve, rustige vrouw deed open. Ik voelde me direct bij haar op mijn gemak. Ze kende natuurlijk al een deel van ons verhaal en gaf mij ruim de tijd om nu ook mijn versie hiervan te vertellen. Later vertelde ze dat ze de aanwezigheid van Noa* toen al heel sterk voelde, ze was zó dicht bij mij. Het is niet zozeer dat zij echt sprak namens Noa*, maar ze voelde wel heel duidelijk haar energie. Ze kreeg door dat Noa* heel graag wilde dat we verder gingen met ons leven. En wat ze benadrukte is dat het ‘niet anders had kunnen gaan’. Uit de sessie bleek dat Noa* zelf de keuze heeft gemaakt dat, toen duidelijk werd dat er geestelijke en lichamelijke beperkingen zouden zijn door het zuurstoftekort, ze dit niet wilde voor zichzelf in dit leven. Net als de artsen overleg hebben gehad met ons als ouders, zo heeft ook zij overleg gehad met haar gidsen en besloten dat het zo niet verder kon. Ze heeft zelf ook niet meer gevochten vanaf het moment dat ze voelde welke kant het uit ging.
Ze wilde heel graag bij ons zijn en dat wil ze nog steeds heel graag
Ze ziet ons verdriet, maar ze voelt het zelf niet. Ze is zelf heel blij en gelukkig. Ze wilde heel graag bij ons terugkomen en wellicht wel in de vorm van een ander kindje. Ze wilde dat ik daar ook niet bang voor zou zijn. Het was heel raar en onwerkelijk om dit zo te horen. Linda vertelde dingen die ze onmogelijk kon weten, met name over haar medische complicaties en toekomstperspectief. Wat Noa* tijdens die sessie heel nadrukkelijk heeft gezegd is dat zij zelf ook ruimte nodig heeft, los van mij. Dat ik haar echt los kan laten. Zonder schuldgevoel en zonder angst om haar kwijt te raken. Want ze is altijd bij me. We hebben allebei weer onze eigen ruimte nodig.
Net als bij Eline, zal ik ook bij haar moeten en mogen vertrouwen op haar eigen kracht en kennis
Net als bij Eline, mag ik ook haar veel meer ruimte geven om zichzelf te kunnen zijn. En net als bij Eline, mag ik ook haar toestaan om mij te helpen en mij te laten leren van het leven. Mijn kinderen weten allemaal heel goed wie ze zijn, wat goed voor ze is en dat ik van ze hou. Daar op kunnen vertrouwen en ze allemaal, op hun eigen manier, loslaten zorgt ervoor dat ze mooie, vrije en wijze zielen kunnen zijn en zoveel mogelijk zichzelf kunnen zijn. Haar boodschap richting mij was een enorme eye-opener. Ook ik heb namelijk meer afstand en meer ruimte nodig, om mezelf te kunnen zijn en om mezelf te kunnen helen. Om mijn eigen levenspad en mijn missie te volbrengen hier op aarde.
Het was een mooie, intense en emotionele sessie waar ik met enorm veel dankbaarheid op terugkijk
Het laatste deel van de sessie vroeg ze aan Noa* of zij aan mij de stukje van mijn ziel terug kon geven, die samen met haar mee naar boven waren gegaan. Toen ze dat zei moest ik ontzettend huilen en voelde ik een enorme weerstand. Ik wilde het niet terug, ik wilde alles voor haar doen wat mogelijk was geweest! Maar Linda legde uit dat het juist goed zou zijn voor zowel Noa* als voor mij om dit wel te doen. Ik had het nodig en zij niet meer. Toen ik stukje voor stukje terug kon aannemen van haar, voelde ik voor het eerst zelf de enorme krachtige energie van mijn overleden dochter. Het was een zowel verbijsterende als vanzelfsprekende ervaring. De tranen stroomden over mijn wangen, terwijl ik voelde hoe zij mij al haar liefde en positieve energie stuurde om mij weer bij mezelf te brengen. Het voelde ook heel sterk alsof niet ik de moeder was en zij het kind, maar dat we meer als gelijken waren. En dat zij mij heel graag wilde helpen om door te gaan en weer meer blijdschap en positiviteit uit het leven te halen. Even kon ik zien wie ze écht was; een mooie, heldere, krachtige en blije energie die nu de vrijheid heeft om te zijn wie ze is. Een kans die ze niet had gehad als ze hier was gebleven. En ik voelde heel sterk dat zij ook heel dankbaar is dat ze bij ons geboren is én dat wij haar hebben kunnen laten gaan.
Later heb ik nog veel aan de opmerking gedacht dat het ‘niet anders had gekund’
Ik geloof en wéét inmiddels dat, ook al was ze op tijd geboren, dit haar levenspad was voor dit leven. Geboren worden en in liefde weer gaan. En dat ik haar dat als moeder heb mogen geven en laten ervaren is iets waar ik mijn hele leven dankbaar voor zal zijn.
DEBORAH
