Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen
Op 29 december 2015 werd onze eeneiige tweeling geboren: Gulliano Jayce en Milan Jeffrey. Onafscheidelijk en identiek.
Milan had al 3 dagen hoge koorts
25 juni 2017, de dag waarop het aller-, maar dan ook het allerergste in ons leven gebeurde. Ons zoontje Milan had de waterpokken en al voor de derde dag 39 graden koorts. Zijn broer had precies hetzelfde de week ervoor. De dokter gaf aan dat dit erbij hoorde en er geen alarmbellen af gingen. De avond ervoor had Milan juist ondertemperatuur (35 graden), ik was er niet gerust op. Ik belde de huisartsenpost op en kwam in gesprek met een arts. Hij zei heel simpel: “Werkt de thermometer wel goed?” Waarop ik geïrriteerd antwoordde: “Ik zal hem nu bij mijzelf uitproberen: 37,1 graden.”
We kregen te horen dat het voor kon komen
Ik gaf aan dat hij extreem veel waterpokken had, over heel zijn lichaam. “Dit is normaal, het kan voorkomen.” De arts bleef volhouden dat er niets vreemds was en dat was dan ook het einde van ons gesprek. Ik heb de hele nacht op de grond naast zijn ledikantje gezeten met een naar gevoel. Ik bleef maar bij hem want zo kon ik hem goed in de gaten houden.
Hij leek zich de volgende ochtend beter te voelen
De volgende morgen werd hij vrolijk wakker. Zou het ergste voorbij zijn? We wilden graag naar het bos. We zouden een uitje hebben van mijn werk: ‘een boswandeling met alle kindertjes’. We besloten samen om dan toch maar te gaan, want de buitenlucht is ook wel even fijn en goed na een tijd binnen. Na een tijdje wandelen begon hij te rillen. We keken elkaar aan: “Koude koorts. We gaan direct naar huis.”
Milan en zijn broer sliepen lang
Zo gezegd, zo gedaan. Eenmaal thuis had Milan weer enorm hoge koorts. Ik gaf hem een zetpil en bracht hem lekker naar bed met zijn broer. Wij waren beneden aan het rommelen en ondertussen sliepen de jongens al bijna drie uur lang. De babyfoon met camera stond aan. Er was niets vreemds te zien of te, horen. Ze waren waarschijnlijk zo uitgeput van het wandelen. “Ik ga ze wakker maken, anders komen ze vanavond niet meer in slaap” riep ik tegen Bryan. Het moment wat hierna komt is voor mij ontzettend lastig te omschrijven, te typen of te benoemen.
Alles werd een zwarte vlek
Ik probeerde ze wakker te maken, maar Milan werd niet meer wakker. Alles wat er daarna gebeurd is, is voor mij een zwarte vlek. 112, politie, ambulance broeders, trauma helikopter, kinderarts, schouwarts. Er kwamen veel mensen om de hoek vliegen, rennen, schreeuwen, huilen. Na ongeveer drie kwartier werd er door de trauma arts gezegd: “We kunnen niets meer doen.” Normaal gesproken reanimeren ze hooguit twintig minuten, maar niemand kon het accepteren. Ambulance broeders met tranen in hun ogen en zweetdruppels op hun voorhoofd. Ze hadden dan ook echt van alles geprobeerd. Iets wat me nog bij staat was een schroef in zijn beentje met adrenaline. Maar de hoop was op. Het pijnlijkste moment, een onbeschrijfelijk moment. Ons kleine vriendje die gewoon echt weg is, hoe kan dit? Dit kan niet waar zijn! Zoiets gebeurt ons niet…
We hadden grote angst dat zijn broer hetzelfde zou overkomen
De rollercoaster waar je doorheen gaat is vreselijk zwaar, uitputtend en beangstigend. Samen naar het mortuarium in Nijmegen, een obductie. Want de angst dat Gulliano hetzelfde zou overkomen was natuurlijk gigantisch. Bryan wilde Milan zelf vervoeren, dus dit werd geregeld. Mijn vader reed ons naar Nijmegen, en daar zat hij met ons zoontje in zijn armen. Ik kon het niet, ik vond het heel naar. Maar tegelijkertijd ontzettend fijn dat hij dit durfde en wilde doen. Respect ten top hierin.
We moesten hem achter laten
Gulliano die naast zijn vader zat, zijn broertje aankeek en hem met een knuffel tegen zijn arm aan sloeg. Zo van: word je nog wakker? Pijn, ontzettend veel pijn en verdriet. Aan het einde van de avond was het dan echt. “We moeten nu gaan schat, we moeten hem hier achterlaten.” Een zeer zwaar en beladen moment.
Elke dag konden we hem even zien
Hierna volgde een week op en neer naar Nijmegen voor gesprekken, onderzoeken. Elke dag waren we er en konden we hem even zien. Na een week kwam definitief ‘zijn doodsoorzaak’. Op de ouderwetse manier werd er gesproken over ‘de waterpokken zijn naar binnen geslagen’. Milan had de waterpokken, van top tot teen ontzettend veel. Daarbij kreeg hij een longontsteking en een hersenontsteking, en dat werd te veel voor zijn kleine lichaam. Er werd ons uitgelegd dat je een hersenontsteking niet kunt voorkomen en bovenal niet kunt genezen. Dit houdt in dat je binnen twee uur weg bent. Gewoon weg.
Het schuldgevoel van een machteloze moeder
Ik gaf mijzelf de schuld, had ik dan vaker of eerder moeten kijken op hun kamer? Had ik dan toch nog een keer langs de dokter moeten gaan? Had ik dit kunnen zien? Kunnen weten? De patholoog was tevens een kinderarts in het Radboud UMC Nijmegen. Een ontzettend lieve en zorgzame man, die dan ook keer op keer uitlegde dat wij hier als ouders niets aan hadden kunnen doen. Dat we dit niet hadden kunnen weten. Ondanks dat dit vaak verteld werd, bleef het schuldgevoel groot.
Gulliano werd opgenomen ter observatie
Ondertussen werd Gulliano die middag meegenomen naar het ziekenhuis hier in Zutphen. Vanwege het feit dat ze een eeneiige tweeling waren. Om onderzoeken en observaties te doen voor alle zekerheid. Mijn moeder en schoonmoeder zijn bij hem gebleven totdat ik terug kwam vanuit Nijmegen. Ik ben toen met hem een nachtje in het ziekenhuis gebleven. Terwijl hij daar lag te slapen met allemaal plakkertjes over zijn lichaam aan de monitor, deed ik natuurlijk geen oog dicht. Gelukkig bleek er met hem niets gaande te zijn en mochten we de volgende dag samen naar huis. Maar of ik het vertrouwde. Dat nooit meer. Niets meer, geen enkele test, dokter of wetenschap.
Afscheid met gigantisch veel steun
Zoals ze al zeiden: “De komende dagen word je geleefd”. Ondragelijk om een kist voor je kind van 1,5 jaar te kiezen, om kinderliedjes uit te kiezen waar hij van hield. We kozen knuffels in plaats van bloemen. Wauw en wat waren er veel knuffels, die we overigens nog steeds op zolder en in huis hebben liggen. De dag was aangebroken, enorm beladen en niets anders dan verdriet met elkaar. En terwijl ik dit schrijf confronteert het me dat ik het eigenlijk niet zo goed meer weet. Of is het gewoon lastig op te halen?
Gulliano nam een bijzondere rol bij het afscheid uit zichzelf
Ik weet dat we ontzettend veel steun hadden en er gigantisch veel mensen kwamen. Gulliano die, uit zichzelf zonder dat iemand het gevraagd had, mee liep met de kist naar voren te dragen. Alsof hij dit zelf voor zijn broertje wilde doen.
Tranen met tuiten.
Lees HIER het vervolg.
DESLEY
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen
