“Is dit het nou?
Is dit nou waar ik jaren van droomde? Waarom wilde ik dit? Waarom heb ik ooit gedacht dat ik hier gelukkig van zou worden? “.Dit soort gedachten gingen er in mijn hoofd rond. Ze kwamen als vanzelf. Ze overspoelden me. Ze gingen niet weg. Daar zat ik dan, op de bank. Mijn zoontje van een paar maanden oud in mijn armen. Ik leefde op de automatische piloot. Ik had geen roze wolk. Het was een donkergrijze wolk. Ik keek naar hem en in plaats van dat ik smolt van verliefdheid, of overliep van liefde en trots, of genoot van alles aan hem, kon ik alleen maar denken: waarom wilde ik dit? De uren leken dagen te duren, de dagen leken weken te duren. Ik leefde van slaapje tot slaapje. Dan was ik weer even alleen. Dan had niemand me nodig. De onzekerheid, de zorgen, het vrat aan me. Ik genoot niet. Ik was er. Ik zorgde.
Ik schaamde me
“Ik ben toch niet normaal dat ik zo denk? Dat ik me zo voel? Hoe kan ik me zo voelen?”, vroeg ik me af. “Ik heb een kind, een zoontje. Dit wilde ik. Hier verlangde ik naar. Waarom valt het me zo tegen? Ben ik dan toch geen geboren moeder? Ben ik wel een goede moeder?” Ik schaamde me tegenover anderen, tegenover mezelf, maar nog het meest tegenover Scott. Hoe kon hij nu zo’n moeder hebben? Een moeder die glimlachte wanneer hij een lachje liet zien. Die glimlachte toen zijn nekje sterk genoeg was om zijn hoofd omhoog te brengen. Die glimlachte toen hij zijn eerste geluidjes maakte. Maar ook een moeder die huilde als hij weer begon te huilen. Die huilde terwijl ze een fles klaarmaakte. Die huilde als de dag begon. Die huilde.
Het viel me zo zwaar
Zijn start was zwaar. Onze eerste kennismaking was zwaar. De eerste anderhalf jaar erna was zwaar. Ik leefde als een soort robot. Stond op de automatische piloot. Ik deed alles wat van me verwacht werd, voor alles en iedereen. Behalve voor mezelf. Ik ging zelf steeds meer achteruit. Aan Scott zijn geboorte hield ik een trauma over. Continu had ik flashbacks. Geuren, geluiden, beelden, alles bracht me terug naar de start. Scott bracht me steeds terug naar de start. Ik gaf hem de schuld: “Door hem zit ik in deze situatie. Door hem voel ik me zo rot”. En dan voelde ik me nog rotter, want hoe kon ik een baby nou de schuld geven van de gevoelens van zijn moeder? Van de ellende die ze samen hebben meegemaakt. Daar kon toch niemand iets aan doen?!
Ik keek naar mijn kanjer
Ik hield hem vast. Ik was zo dichtbij hem. Maar toch voelde ik een afstand. Soms voelde het alsof hij niet mijn zoontje was. Alsof het allemaal niet klopte. Alsof de bevalling een nare droom was. Alsof ze een ander kindje in de lucht hadden gehouden toen ze hem uit mijn buik haalden. Alsof het een ander kindje was dat ik in de couveuse zag liggen. Het klopte niet dat dat Scott was. Want dan had ik dat toch moeten voelen? Dan had ik toch meteen moeten overlopen van liefde en geluk? Dan had ik toch niets liever moeten willen als bij hem zijn?
Maar in plaats van liefde en geluk, vroeg ik me af hoe het zou zijn geweest als we Scott niet hadden gekregen
Als we de tijd terug konden draaien. Ik zou voor Scott door het vuur gaan. Ik zou hem nooit in de steek laten. Want zo ben ik. Maar ergens dacht ik aan de tijd zonder hem. Ik probeerde deze gedachten te verdringen. Te doen alsof ze er niet waren. Zo hoor je je niet te voelen. “Iedereen heeft toch een roze wolk? Iedereen is toch blij zodra de baby er is? Dus jij ook, Marlinde. Zet je masker op en ga gewoon door. Hij doet het zo goed. Hij is zo sterk. Zo dapper. Zo mooi. Zo lief. Geniet dan toch!” Ging het maar zo makkelijk. Ik wilde het zó graag. Ik had het me anders voorgesteld. Ik wilde het zoals ik het me had voorgesteld. Waarom moest het bij mij anders lopen? Waarom kreeg ik geen fijne start? Geen fijne zwangerschap, bevalling, kraamtijd?
No worries, ik voel me niet meer zo
Ik vocht. Ik kreeg hulp. Mijn schuldgevoel en mijn schaamte gaan niet weg. Ik zou willen dat het begin van onze tijd samen niet zo was begonnen. Ik zou willen dat het anders was geweest. Maar ik geniet nu wel. Ik geniet eindelijk van mijn zoontje. Ik ben zelfs dolgelukkig met mijn zoontje. We zijn nu twee handen op een buik. We hadden een moeilijke start. We hebben al heel wat ellende meegemaakt. Maar juist daardoor is onze band zo sterk. Samen met papa. Samen kunnen we de wereld aan.
Lieve Scott, mijn kleine grote superheld, mijn alles. Ik hou van je tot de maan en terug.
MARLINDE
Dag lieve vrouw . Onderhevig aan hormonen en de nieuwe rol . Het ” verliezen ” van het feit dat je geen meisje meer bent . Ook ik vond dat moeilijk . Heb de schaamte gekend en ook dat was liefde , her was geen roze wolk en dat geeft ook niet , het is het proces van dat je er een verantwoording bij hebt . Een live – event . En dat is heel heftig , het feit dat je voelt en dat je groeit en groeien doet pijn . Je hebt hulp gezocht , en je verteld erover in je openheid . Je mag zekdr trots zijn op jezelf en vooral weten dat je niet de enige bent die gebukt gaan onder emoties . Het is niet wie je bent , het is de grote verandering waar je zo ontzettend aan moet wennen . Dat er naast jou velen kampen met schuldgevoelens.
Sta erbij stil dat deze gevoelens tijdelijk zijn . Het moment komt dat je er vrede mee hebt …
Inmiddels is mijn oudste nu 21 jaar en woont op haarzelf . We hebben een warme liefdevolle band ja , het komt echt goed . Hele dikke knuffel voor jou lieve jonge mama . Heel veel sterkte en een dikke kus . liefs Cindy
Jeetje wat knap dat je dit zo hardop durft te delen. Het helpt vast en zeker andere moeders een stapje dichterbij het luchten van hun hart. Wat een bagage.
Moeder zijn is heel bijzonder, een gezond kind een wonder. Maar het is niet altijd leuk. Zeker niet. Willen maar ook móeten zorgen gaat soms ten koste van een stukje van jezelf. Dat jij voorbij durft te gaan aan het stukje mommy-shame vind ik bewonderingswaardig. En een stap naar beter.
Het komt goed. Mijn kinderen zijn al groter, elke fase z’n eigen uitdagingen. En dat hoef je gewoon niet allemaal maar leuk te vinden.
Het ouderschap is soms wonderschoon, en warm, en waanzinnig tof, en soms ook gewoon echt heel stom.
En daar hardop over praten mag meer gebeuren! Dank voor je verhaal.
Wat een verdrietig verhaal. Ik had totaal het tegenovergestelde, waar ik erg dankbaar voor ben. De bevalling ging niet zoals verwacht, maar was ook geen trauma en zodra ze haar ogen opende, keek ik in mijn ogen. Maar het moet heel moeilijk zijn als je meemaakt wat jij hebt meegemaakt. Je hebt het erg mooi beschreven en ik ben vooral opgelucht als ik zie dat het nu wel goed gaat met jullie. Geniet nog maar heel veel en trek op tijd aan de bel, mocht het weer minder gaan. Je bent een super goede mama en hopelijk luchtte het op om je verhaal neer te schrijven
Het kan inderdaad zwaar zijn, die eerste fase. Ik mis alleen net de clou in dit verhaal, maar zou daar wel graag van willen leren. Ben erg benieuwd naar wat precies de oorzaak van de negatieve beleving was en wat gebeurde er in de therapie dat het gevoel helemaal omdraaide naar positief?
Lieve vrouw, je bent een waardevolle vrouw die oprecht vanuit het hart eerlijk verwoord hoe het is geweest het 1 jaar met jullie zoontje. Echt je kwetsbaar opstellen.
Super dat je nu wel kunt genieten.
Dapper dat je van alles hebt geprobeerd en ook dat je hulp hebt ingeschakeld.
Zelf heb ik dit bij onze 3e dochter meegemaakt. In mijn situatie tijdens de zwangerschap i.v.m. dat ze naar een pleeggezin zou gaan na de bevalling. Al de reacties en de spanningen er om heen zorgde er voor dat ik onze docher niet welkom heten via de buik.
Ik wens jullie een mooie liefde band toe de komende jaren en geniet van de momentjes.
Warme groet, ook van een liefdevolle moeder van 4 dochters ook al wonen ze niet thuis, maar wel in haar ❤ draagt.
Jeetje wat een artikel. Het is alsof ik het zelf geschreven heb. Wat ongelooflijk herkenbaar. Ik zou willen dat meer moeders zo open waren hierover. Gelukkig gebeurt dit wel, al is het langzaam. Maar zoveel moeders schamen zich, voelen zich beter dan een ander, of willen het gewoon niet delen. Ik heb gelukkig een moeder leren kennen die hetzelfde gevoel als mij heeft. Maar voel je alsjeblieft niet alleen, want heel veel moeders hebben dit. Niets dan liefde stuur ik naar deze moeders!
Bij mij heeft het bijna 2 jaar geduurd voordat ik echt kon zeggen dat ik het leuk vond dat ze er was. De bevalling was zwaar, de kraamtranen heftig, de emoties zwaar, en eigenlijk vond ik alles zwaar. Constant wakker worden van het gehuil, borstvoeding geven, poepluiers verschonen, melkflesjes maken. Tijdens mijn postnatale depressie, want die had ik echt, heb ik hulp gezocht, en ben ik helaas gestopt met werken. En nu 2 jaar later heb ik eindelijk weer een beetje mezelf terug gevonden.
ik hoop zo dat er meer aandacht voor dit onderwerp komt. Er zijn zoveel vrouwen die hier doorheen gaan, en er wordt zo weinig hulp geboden. Echt verdrietig.
Als je je na een paar maanden niet beter voelt, ga dan zo snel mogelijk naar je huisarts en vraag om hulp.
heel herkenbaar en het komt zoveel vaker voor dan je denkt! na drie maanden had ik niets dan spijt. waarop mijn moeder me vertelde dat zij exact hetzelfde had gevoeld bij mij: “Waar ben ik aan begonnen?” en ook voor mij voelde mn kindje lang niet ‘eigen’. het was een vreemde die mn leven in was gekomen. ik herkende zn geur niet, hij leek niet op mij, was zo anders dan ik had gedacht. maar uiteindelijk komt het bij iedereen goed. soms na een paar maanden, soms een jaar, soms na twee pas. de babyfase is ook gewoon niet voor iedereen, vooral bij een heftige start of een heftige baby.
Ach lieve vrouw, je doet het goed!
Ik vind dit zo herkenbaar.. ik heb pas na een jaar echt kunnen zeggen dat ik van mijn zoontje hield. Op het randje van een postnatale depressie en mijn enige referentiekader was twee vriendinnen die totaal op een roze wolk zaten. Dan is het zwaar, heel zwaar. Fijn dat je er weer bovenop bent gekomen!