Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Dit is deel 1 van een reeks, lees onderaan dit deel de link naar deel 2.
Ik was 37 weken zwanger
Op 9-3-2021 was ik 37 weken zwanger van Franklin. Ik was druk met mijn peuter, de komst van de kleine en de wekelijkse ziekenhuisbezoeken die ik kreeg om mijn baby in de gaten te houden. Dit maal had ik de bus genomen naar het ziekenhuis en ik was opgelucht dat de torenhoge sneeuw was verdwenen. Fan van sneeuw ben ik helemaal niet en achteraf gezien hadden ik en mijn baby enorm geluk dat de wegen gewoon weer lekker droog waren.
Helaas geen thuisbevalling
De hoop op een thuisbevalling was allang gevlogen. Er was me al eerder in het plaatselijke echocentrum meegedeeld dat de baby onvoldoende groeide in gewicht vanaf een week of 20. Mijn zoontje zat op de peuterspeelzaal en mijn man was aan het werk. Op naar het ziekenhuis om voor de zoveelste maal te controleren wat er mogelijk gaande was. Tot zo ver was me te horen gekomen dat de drie aderen in de navelstreng prima waren en dat de hersenen van Franklin ‘ok’ waren.
Ons zoontje kwam niet aan in gewicht
Franklin was flink aan het draaien in mijn buik. Voelen deed ik hem zeer zeker. Hij was alleen tegenover de week ervoor nauwelijks toegenomen in gewicht. Vreemd, maar niet genoeg om hem snel te laten halen. Bij een eerdere controle vroeg de verloskundige zich hardop af of mijn peuter van 3 jaar oud misschien ook een licht kindje was. Met twee klikken op de muisknop haalde ze zijn gegevens op haar beeldscherm tevoorschijn. En zag toch echt dat hij met een zwangerschap van 40 weken en 3 dagen met een gewicht van 3290 gram was geboren. Er viel een stilte.
We mochten toch naar huis
Wederom had de gynaecoloog geprobeerd een mca meting (meting van de bloedstroom) te doen, maar dit lukte niet omdat de baby te ver was ingedaald. Wel was er er ook een aantekening dat de groei weer afbuigend was maar dat het leven goed was. Het was goed voor nu: “Ik zie je volgende week wel weer voor de volgende controle.” Maar de volgende controle kwam er niet van…
Ik voelde veel warmte en nattigheid
De dagen erna voelde ik me goed en de baby draaide en draaide zoals ik gewend was. Zo ook op zondag 14 maart. Ik ging na een lange dag maar eens om 23.30 uur naar bed en mijn man die sliep al. Op de logeerkamer weliswaar omdat ik ’s nachts vaak rond liep en mijn man hier dan wakker van werd. Ik lag na een paar minuten lekker in te doezelen totdat ik ineens klaar wakker werd en opsprong uit mijn bed omdat ik veel warmte en nattigheid voelde. Vervolgens draaide ik me om om te kijken wat het was. Ik zag gelijk dat mijn bed knalrood was en het bloed langs mijn benen gutste. Snel rende ik naar boven om mijn man te wekken, want ik voelde dat het bloeden niet stopte en we snel naar het ziekenhuis moesten.
Was het vocht helder of rood?
Mijn man schrok maar probeerde kalm te blijven. Ik dacht op dat moment dat de vliezen gebroken waren en dat het om vruchtwater ging. Het was slecht te zien omdat het te donker was en ik snelde de trap af naar beneden. Mijn man belde de afdeling gynaecologie, en daar vroegen ze hem herhaaldelijk wat de kleur van het vocht was. Was dit helder? Toch dan nog maar eens goed kijken met wat meer licht. Het lijkt toch echt wel rood te zijn, waarop er gelijk gevraagd werd hoeveel er aan bloed verloren was gegaan. Geen idee om dit in een getal uit te drukken, maar wel vertelde ik dat het bed helemaal rood was en dat er een spoor was door het huis waar ik gelopen had.
Met spoed naar het ziekenhuis
We moesten dan maar gelijk naar het ziekenhuis komen, daar zouden ze al op ons wachten. Ik trok snel een broek aan en mijn man probeerde nog mensen te bellen om eventueel op te passen op onze zoon van 3 jaar die nog op bed lag. Niemand was bereikbaar en we besloten hem te laten slapen. Het was doodstil op de weg want er was een avondklok in verband met de coronamaatregelen. Wat mijn man ook wat meer stress gaf omdat we met een beste snelheid door de stad reden. We hoopten dat we niet aangehouden werden, wat alleen maar voor meer oponthoud zou zorgen.
Lees HIER verder.
MELANIE
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
